Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
07-02-2012
Blijf niet altijd met je twee voeten op de grond
Veiligheid, geborgenheid, zekerheid, realiteit, relativeren het zijn stuk voor stuk woorden die we ons eigen maken om op de één of de andere manier de onzekerheden in het leven aan te kunnen. Ze zijn belangrijk geworden en ons dagelijks leven is er van doorspekt. Het is wel gek, want ergens zijn we ook met zen allen steeds op zoek naar die vluchtwegen, de ontsnapping van dat alles. De reis van ons leven, avontuur, ontstressen, relaxen, verstand op nul en eens lekker doen waar we zin in hebben. En dan is die realiteit er weer terug, die ons met een onwaarschijnlijke kracht terugzuigt naar het moment dat die twee voeten de grond weer raken. Want doe nu niet gek, je hebt kinderen, een job, verantwoordelijkheden en mensen die op je moeten kunnen rekenen. Doe niet gek, wees verstandig en zweef nu niet. Dat werk is hetgeen waardoor je een leven hebt. Die kinderen hebben een voorbeeld nodig. De maatschappij eist dat je normaal doet! Abnormaliteit wordt niet aanvaard.
En dan denk ik. Ben ik abnormaal? Is dat nu het probleem met het meest eenvoudige antwoord? Heeft mijn dochter een rolmodel nodig dat de voorgekauwde woorden van veiligheid, geborgenheid en dergelijke er met de paplepel insteekt. Ik ben het ermee eens dat we die dingen nodig hebben, maar laat jezelf ook toe om af en toe te zweven. Leer je kinderen dat zweven echt wel mag en belangrijk is, want dat is vaak de weg van echte passie en verlangens. Het is niet slecht die weg te volgen. Het is vaak de meest intense, maar leer je kinderen dan ook dat dat de weg is van het meeste kwetsbare. Een pleister is geen overbodige luxe.
Reacties op bericht (1)
07-02-2012
Zweef!
Aaaah, het aloude adagio vol van zekerheden, voorspelbaarheid, orde, normaliteit. De aloude illusie die ze ons van kleins af inpeperen, zo gretig en grondig dat velen de fabels blijven geloven tot het eind van hun dagen.
Ik associeer het met dingen als het "eet en zwijg" uit mijn kinderjaren, met 'volwassenen' die een kind van vier even uitleggen dat ze onmogelijk met de hele kleuterklas naar de maan zijn gevlogen die ochtend, ook al hangt dat kind er een fantastisch verhaal aan vast. Ik zie het in de ogen van mijn neefje van 7 als hij mij, zeer redelijk, begint uit te leggen dat ik "raar" doe. Waarop ik hem nog wat verder meeneem op het rare pad, natuurlijk ;-)
Ik denk dat jij de spijker op de kop slaat: kinderen - en wij allemaal- hebben een paar zekerheden nodig...maar het leven wordt pas de moeite waard als we daarnaast kunnen zweven, en dromen. Tuurlijk, kinderen hebben onze hulp nodig om de 'volwassen' zekerheden op te kunnen bouwen: liefde, zelfvertrouwen,.... Maar ze hebben volgens mij minstens evenveel van onze steun nodig om dat verbeeldingsrijke vast te blijven houden, om het te koesteren, om creatief met het leven om te kunnen gaan. Er zijn al meer dan genoeg mensen die hen haarfijn zullen uitleggen hoe ze binnen de lijntjes moeten kleuren, inclusief wijzelf. Maar naarmate ze ouder worden moeten we ze ook leren om die lijntjes en grenzen in vraag te stellen, er over heen te gaan, en andere kleuren te verzinnen.
Weet je, al mijn hele werkende leven ben ik keer op keer verbaasd over het gebrek aan verbeeldingskracht bij collega's & bazen - in schril contrast tot mijn vriendenkring(en). Ik heb natuurlijk nooit in de creatieve sector gewerkt, maar toch blijft het me verrassen. Hoezeer mensen op de rem gaan staan als je (luidop) buiten de doos begint te denken. Hoe ze compleet de kluts kwijt kunnen raken als je ze even op een andere zienswijze, euh, wijst
Wel, ik geloof echt dat onze maatschappij, de hele mensheid eigenlijk, zeer veel nood heeft aan mensen die hun verbeelding in kunnen zetten. Volwassen mensen, mooi en stevig geaard in zichzelf, die toch - en graag- kunnen springen, zweven, fantaseren. Ik ben er van overtuigd dat meer verbeelding leidt tot oplossingen, tot een betere wereld, tot meer begrip voor de ander en voor jezelf. En wat minder tot een angsthazen-maatschappij waar we hoe langer hoe meer het waanbeeld gaan geloven dat we alles kunnen voorspellen, controleren & kopen.Brrr.
Dus, ben jij abnormaal? Ik mag het vurig hopen. Graag zelfs, als het maar 'abnormaal' van de prettig gestoorde soort is. ;-) Geef het maar door, ook. Aan je dochter, aan vrienden, aan iedereen die het kan gebruiken. Kijk, meteen een levensproject ;-)
