Ik werd vannacht zwetend en buiten adem wakker. Je zou denken dat ik in mijn dromen eindelijk de marathon van New York had gelopen, maar mijn stiekeme droom was toch net iets korter op de Olympische Spelen in het jaar stillekes. Het was ook niet van opwinding, want mijn bed was leeg langs de andere kant.

Anyway, dat was het niet. Ik schrok wakker van een verhelderend moment. Eigenlijk zou je uit zoiets moeten ontwaken met een brede lach op je gezicht, maar dat was bij deze dus niet het geval. Het klinkt onwaarschijnlijk onbelangrijk, maar het feit dat het een zwetend evenement was in mijn bed, laat toch iets anders blijken.

Ik besefte plots dat ik steeds op de verkeerde mannen ben gevallen. Niet dat jullie mannen verkeerd zijn/waren. Hoewel, bij sommigen heb ik mijn twijfels.

Voila en dat is dan wat er verkeerd aan was voor mij. Twijfels!! Pas op he, ik heb ze ook, maar nooit wanneer het gaat over liefde. Dat kan ik beloven op het zieltje van mijn dochter, het graf van mijn grootouders en op de belofte dat ik nooit nog een sigaret zal aanraken. Twijfelaars..ze hebben me altijd aangetrokken. Waarom? Wel, ik weet het nu. Gewoon omdat het altijd een uitdaging bleef en ergens is dat een verslaving die erger is dan mijn rookverslaving. Het mysterieuze van niet wetende wat er komen gaat, niet wetende of de liefde er morgen nog gaat zijn. Het aantrek en afstootspelletje. It’s a sick game, maar ergens ben ik steeds mee spelverdeler en scheidsrechter geweest. Ik kon er evengoed telkens uitstappen, maar deed het niet. Ik dacht de twijfel te kunnen wegnemen, op termijn, alleen bleek de tijd me altijd een stap voor te zijn.

Dromen zijn bedrog? Ik denk het niet. Ze maken je soms duidelijk wat je al lang weet.

17-01-2012 om 09:28 geschreven door Kate  

Ik heb dé woorden al ontelbare keren horen weerklinken. Ik heb ze zelf al over mijn lippen laten rollen. Vaak zelfs. Het werd al in miljoenen liedjes bezongen, met telkens andere noten, andere woorden om net iets dichter bij ‘het juiste’ te komen Even vaak werd het verfilmd. Boeken zijn erover geschreven, het aantal wil ik zelfs niet weten. De woorden werden zelf in klei geboetseerd, met verf op een doek gekladderd. Postkaartjes staan ervan vol geschreven.

Het heeft zelfs een kleur gekregen, een symbool, een bloem die in het teken staat van dat ene, meest intense gevoel.

En toch, denk ik, toch schieten al die mooie dingen hun doel voorbij.

Ik kan het geen kleur geven, want geen enkele zal zacht, warm en fel genoeg zijn. Geen enkele bloem kan de zoete geur en schoonheid vertegenwoordigen. Geen enkel woord kan het beschrijven, gewoon omdat woorden nét daar te kort in schieten. Ik weet niet of ik het gevoel zou kunnen vergelijken met iets dat een beetje in de buurt komt van hoe het voelt.
Ik kan proberen mijn ogen toe te doen en beelden, kleuren en geluiden  op te roepen.

Ik zie een alpenwei vol boterbloemen, dansend tussen het malse gras, geel en groen, en toch is het meer een gloed, een mengeling van die kleuren. Ik hoor een kalme zee, afgewisseld met het geluid van een golf, een zachte bries langs mijn oren. Ik voel een warme zucht in mijn hals, een zucht die mijn huid doet tintelen. Mijn gezicht wordt verwarmd door de zon, warm en intens. Ik voel een traan opkomen, van verdriet en van geluk. Ik zie een lach, en twee mooie ogen die me vol vertrouwen aankijken en zonder woorden zeggen dat het helemaal ok is.
En dan…vraag ik me af of het dat nu is, in stilte...

16-01-2012 om 10:34 geschreven door Kate  

Ik heb totaal geen idee of het nu ergens een ontbrekende schakel of verbinding in mijn hoofd is, maar ergens denk ik van niet (hoop is misschien beter verwoord).

Heb je soms niet van die dagen dat je eens een dag in de huid van een ander wil kruipen. En ik heb het dan niet over de goed onderhouden of net doorzopen huid van één of andere ster, maar gewoon het lijf van iemand uit je omgeving. 24 uur de wandel en de gedachten van een ander ondergaan, maar achteraf wel beseffen wat je hebt meegemaakt.

Ik heb dat vandaag. Iemand dat hier geregeld voorbij mijn bureau passeert. De naam ken ik niet, ik weet enkel dat het een man is. Een knappe vent, vol zelfvertrouwen, met een redelijk grote, maar elegante stap. En dan wil ik alles weten. Niet zozeer uit interesse in die persoon, maar eerder hoe zo een type man, in dit geval toch, het leven nu beleefd. Vanwaar komt dat zelfvertrouwen. Is dat wel echt, of gewoon om die onzekerheid te verdoezelen? Heeft hij een partner en van welk geslacht dan. Kinderen? Welke job doet hij? Neemt hij de trap en is hij dan zo uitgeput als ik na vier verdiepingen, of lijdt hij niet aan die claustrofobische toestanden in de lift? Neemt hij een bad of een douche? Wat eet hij graag? Is hij gelukkig? Zou hij me raar vinden, wetende dat ik die kronkel in mijn hoofd heb?

Zou je kunnen concluderen dat we eigenlijk allemaal niet wezenlijk verschillen, of net wel? Zijn we nu echt allemaal zo uniek als we zelf willen denken? Ik weet het niet, het is misschien ergens een ijdele hoop. Dus ja, bij deze hoop ik toch stiekem dat ik effectief de enige ben met die ontbrekende schakel, maar ik betwijfel het sterk.

10-01-2012 om 13:24 geschreven door Kate  

Maandagochtend. Dochterlief net twee weken vakantie achter de rug en dat zijn meestal de zwaarste maandagen. Viel goed mee deze ochtend, goed gezind, maar onze Bobo zal er wel voor iets tussen zitten. Bobo, de alom aanwezige kat, die je ‘s morgens begroet en op twee seconden alert maakt van het feit dat je niet meer in je bed ligt, met zigzaggend door je benen te racen. Het lijkt me een goed plan voor de toekomst om eerst wakker te worden in de veilige omgeving van ons bed, alvorens de woonkamer te betreden, althans willen we de komende jaren zonder breuken het leven doorhuppelen.

Een maandag heeft toch iets he. Het lijkt telkens een nieuw begin. Een beetje het wekelijkse Nieuwjaar. In dit geval zullen we een nieuw woord in het groene boekje moeten krijgen, dus ik stel voor dat we met zijn allen Nieuwweek herhalen en herhalen en herhalen.

Het zou toch schoon zijn, niet? Elke week kindjes aan je deur met Nieuwweekske zoete…elke week een Nieuwweeksbrief en elke week het gezellig samenzijn van heel de familie. Eigenlijk zetten we op deze manier de traditie verder van het oma bezoek op heilige zondag. We steken het gewoon in een modern, nieuw kleedje.

Maar goed, ik ben een beetje aan het afwijken, alhoewel weet ik niet van wat dan exact . Ik heb eigenlijk helemaal niets te vertellen. Ah nee, want het is nog maar het begin van de nieuwe week en de oude week heb ik al helemaal verteld. Weet je, ik zet er voor vandaag gewoon een punt achter en ik ga de week in zoals ik elke dag instap, compleet onvoorbereid en vol spanning afwachtend op wat komen gaat. Gelukkige Nieuwweek!

09-01-2012 om 10:56 geschreven door Kate  

En toen was er stilte….muisstil, zelfs geen muziek op de achtergrond….heeeeerlijk. Kids, ze zijn fantastisch, echt waar, ik zie ze doodgraag, maar miljaar wat zijn ze vermoeiend! Vooral denk ik als ze niet allemaal van jou zijn. Een keuken die danst na het Belgische leger voorzien te hebben van cake, cake en nog eens cake. Energie zullen ze hebben, de conditie daarentegen zijn we hiermee niet aan het bevorderen.  Van cake naar laptop, naar auto’s, naar tekeningen, naar…buiten, effe een adempauze en zij gaan er heerlijk van slapen!

Mijn mama week loopt hiermee bijna op zijn einde. Het blijft een schizofreen bestaan, maar het is zoals het is. De ene week ben je mama en ergens probeer je daar je sociale rol van vriend nog in te verweven, afgewisseld met die van werknemer en collega, zus, dochter. De andere week heb je dan even de tijd voor jezelf, maar het afkicken van die moederrol, het vraagt toch elke keer wat tijd. Je kan je volop smijten in het sociale leven waar je dan wel naar verlangd en nood aan hebt.
Een aantal jaar geleden ging dit nog gepaard met een heel groot schuldgevoel, maar de periode van rouw beperkt zich nu vooral tot maandagavond. Ik voel me minder schuldig, gewoon omdat het toch geen zode aan de dijk brengt.
Ik stort me ergens in de vriendschap van zij die rond me vertoeven, verken nieuwe horizonten en doe alles waarvoor anderen zich moeten beroepen op goede zieltjes die de kroost opvangen.  Ik zou dankbaar moeten zijn voor de schizofrenie in mijn leven en toch ben ik het niet. Gek?

08-01-2012 om 16:06 geschreven door Kate  

We zijn toch al weer 6 dagen ver in het jaar dat de wereld naar het schijnt gaat vergaan, dus bij deze, mijn laatste 6^de januari, cheers!

De verder zetting van mijn lange termijnplanning.
Wel, een bochtje van 180 graden vrees ik. Een verrassing voor de ene en totaal geen voor zij die me misschien nét iets beter kennen…ik stop ermee.
Pas op, ik ben echt geen opgever in het leven, alleen wanneer ik het gevoel heb dat het nergens naar gaat leiden. Het is niets voor mij. Ik ben daar gewoon onwaarschijnlijk slecht in.

Ik heb mijn hoofd er al over zitten breken en dat alleen zegt al meer dan genoeg. Mijn verstand wordt gepijnigd en ik ben dat niet gewend, toch niet wat planning betreft. En nee, ik ga het niet beginnen trainen, gewoon omdat ik daar mijn energie niet in wil steken. Een buik en hart madam ga je niet moeten vragen om te beginnen nadenken over hoe ze haar doelen wil bereiken en welke keuzes te maken. Het gaat gewoon niet.

Uiteraard zijn er dingen die ik misschien best anders ga aanpakken in de toekomst, maar ik ga het toch op mijn manier doen. Een snuifje impulsiviteit, een grote dosis buik met een vleugje hart. Niet steeds het meest geslaagde recept, maar voor mij wel het meest lekkere. Et des goûts et des couleurs, on ne dispute, of is het discute pas? Voila, we zijn al vertrokken…

Als ik de grote dingen in mijn leven overloop, is dat steeds de manier geweest hoe ik ermee ben omgegaan. Zelfs mijn dochter heb ik zo op de wereld gezet. Ik wou een kind, want het voelde juist aan. Was ik daar klaar voor? Totaal niet. Was mijn relatie er klaar voor? Nog minder waarschijnlijk. Maar toch lag buik en hart op dat moment op dezelfde lijn en voelde het juist aan. Als ik rond mij kijk en vooral hoor hoe mensen beslissen wanneer en hoe een kind op de wereld te zetten. Hoe dat zo hard gepland wordt, dan kan ik daar niet zo goed bij, dat druist volledig in tegen hoe ik grote stappen in mijn leven zet. En het gaat hier niet over wat beter of minder goed is, het is gewoon hoe belangrijk een planning dan kan zijn...voor sommigen.  Bij mij staat dat ergens onderaan mijn prioriteitenlijstje te bengelen. En wie weet zegt mijn buik en hart ooit anders, maar voorlopig is het best ok.

06-01-2012 om 09:36 geschreven door Kate  

Pijnlijk ochtend. Geen drama’s , maar toch pijnlijk na tien dagen thuis te zijn geweest, back at work. Doet me even denken aan ‘the boys are back in town’, dat gisterenavond onwaarschijnlijk leuk klonk in een zo goed als lege Roma voor een try-out. U weze gewaarschuwd en warm gemaakt voor de afgewerkte versie!

Kate back at work dus.

De Nieuwjaarskussen ben ik al beetje kunnen ontlopen, we zijn dan ook al de 5^de januari, maar voor sommigen is het een gans jaar Nieuwjaar…wat ergens wel klopt denk ik dan. Snoepers

Even een kleine update van mijn lange termijnplanning. Plan één is overdacht en uitgevoerd. Lijkt misschien een beetje een vreemd plan, maar it makes sense for me en dat is wat telt.

We hebben onszelf een kat aangeschaft. Een verloren zieltje dat een warme thuis zocht. Reden? Wel, mijn dochter wou een kat en na 3 jaar bewezen te hebben dat ze voor een hamster kan zorgen, mocht een iets groter exemplaar het rijk der Amber betreden. Andere reden…mijn diepgeworteld gevoel van eenzaamheid (een gevoel dat trouwens niets te maken heeft met vriendschappen) te laten invullen door een donzig, ronkend beestje in plaats van door een man…en ergens is het verschil niet zo groot. Ik denk dat sommigen ondertussen het gevoel beginnen te krijgen dat ik ergens een hopeloze feministe aan het worden ben. Ik kan bij deze met veel overtuiging zeggen, maak je geen zorgen, niets van dat, wel ergens enige zelfbescherming.
Anyway, de rest van de planning staat nog niet op poten, dus meer daarover in een latere fase.

05-01-2012 om 09:29 geschreven door Kate  

Eerste dag van het nieuwe jaar. Ik zit hier thuis, lichtelijk te bekomen van een fijn feestje, waar ik eerlijk gezegd totaal geen zin in had. Ik denk dat ik geboren ben met het ontbrekende nieuwjaarsfeestjes-gen. Niet de grootste fan van deze verplichte feestdag dus, maar goed, het is méér dan behoorlijk meegevallen, waarvoor dank!

En hier zit ik dan, achter mijn pc te denken…en wat nu? Een behoorlijk beladen vraag toch wel, wetende dat dit mijn jaar wordt! (lees hopend). Het zou makkelijker zijn ze niet in mijn hoofd te hebben, want basic ben ik geen planner en een vraag als “wat nu?” vraagt eigenlijk om een plan.

Een vriend en zo noem ik hem nog steeds, want hoewel ik hem al lange tijd niet gezien heb en we er eigenlijk een basis sms-relatie op nahouden, is hij zo één van die mensen die ergens bepalend in je leven zijn.

Een vriend zei me dus ooit dat ik toch eens ergens een planning in mijn leven moest maken. Ik begreep het toen niet helemaal denk ik. Nu nog steeds niet volledig, maar ergens begint er een lichtje te branden, maar eerder een grote lampion met een te zwak lampje in.

Niet het plan van wat ik volgende week wil eten, of wanneer mijn grote liefde voor de deur moet staan, maar eerder een plan met eigen doelstellingen. Zo een langetermijnvisie. Onbewust en vaak net iets bewuster ben je daar wel steeds mee bezig, maar ik dan eerder in de zin van, voila, dit wil ik en graag zo snel mogelijk. Heef me al geregeld wat gebroken neuzen opgeleverd van de deuren die in je gezicht toeslaan.

Dus ja, een lange termijn planning. Welke doelen zet je daar dan in? Ik wil gelukkig zijn? Ja, waarschijnlijk is dat het plan van elke levende ziel op deze wereld. Wat maakt mij nu gelukkig? Wat wil ik bereikt hebben op het einde van mijn rit?

Ergens denk ik dat ik me de ‘wat vragen’ niet meer hoef te stellen, want die ken ik.

De ‘hoe vragen’ daarentegen. Hoe ga ik de juiste keuzes kunnen maken om mijn doelen te bereiken. Moet ik daar geduldiger voor zijn? Moet ik daar eerlijker voor zijn naar mezelf toe? Maar hoe bereik ik die oprechte eerlijkheid en wanneer weet ik nu of ik eerlijk ben? Moet ik de driehoeksverhouding hart, buik, verstand meer gaan respecteren of blijven gaan voor dat puur intuïtieve? Is het ‘hoe plan’ dan het plan dat hij bedoelde? Waarschijnlijk hoor ik het wel via sms en ondertussen zet ik me alvast aan mijn planning.

01-01-2012 om 20:06 geschreven door Kate  

De laatste dag van 2011. De laatste dag ook van een bezinningsweek en nog steeds geen spijt te bespeuren, maar miljaar wel een serieuze portie woede. Gedumpt worden niet lang voor de feestdagen...niet de perfecte timing, maar zoiets kan je niet timen veronderstel ik en hoop ik vooral.

Mijn ex zal nu wel zeggen, moest hij het lezen, wat ik dan weer ten stelligste betwijfel, dat ik het mezelf allemaal heb aangedaan. Ik vraag me dan af hoe je jezelf zoiets aandoet. Ik dacht altijd dat een relatie iets was van communicatie, liefde, warmte, elkaar graag zien, maar vooral iets waar je met twee inzit. Maar ergens sla ik de bal een beetje mis blijkbaar. Een relatie is meer dan dat, of minder, het is maar hoe je het bekijkt. Een relatie is blijkbaar een potje uiterlijk vertoon en dan liefs in een maatje 36, meningloos naast de zijde van je partner lopen. En als je het aandurft toch een mening te hebben, zeg ze dan vooral even tegen je beste vrienden, want een partner wil die niet horen. Toch niet zolang ze niet overeenstemt met de zijne. Dus, we zijn al aan sois belle et tais toi. Ah ja, wees asjeblief geen wereldverbeteraar, wees niet idealistisch en dat tikkeltje charmant naïef. Dat is niet goed voor jezelf, maar vooral niet voor je partner. Groeien in het leven mag enkel wanneer daar cash aan verbonden zit, anders is het compleet waardeloos. Niet te verzilveren dingen zijn je adem niet waard. Klinkt in het engels trouwens beter. Ik heb het mezelf aangedaan. Dat zijn de laatste woorden die ik van een 30 seconden lang gesprek te horen kreeg. Tja, anderhalf jaar afronden in een 30 seconden gesprek…het zou genoeg moeten zeggen zeker. Het probleem is dat ik zo niet in elkaar zit. Achter je laten en verder gaan. Ik ga verder, maar ik moet het kunnen afsluiten. Dat lijkt me nog een klein verschil. Kilometers heb ik gereden voor hem, ik heb me in kleedjes gestopt die ik eigenlijk maar niks vond, gewoon omdat hij ze wel mooi vond. Ik heb mijn mening menigmaal ingeslikt, ik heb uren staan praten met mensen waarvan hij wist dat ik ze niet echt moest, ik heb zijn kids opgevangen, samen gestudeerd, terwijl hij zich moest ontspannen. Ik heb mijn hart en mijn ziel gegeven aan een man die mij niet verdient. En ik heb het inderdaad mezelf allemaal aangedaan. Hij heeft ergens gelijk.

31-12-2011 om 11:51 geschreven door Kate  

De periode tussen Kerst en Nieuw. Ik blijf het steeds een vreemde periode vinden. Op de één of de andere manier aftellend naar weer een jaar vol gebeurtenissen waar je het gissen naar hebt. Hoewel, als mijn dochter dit zou lezen, kreeg ik gegarandeerd naar mijn voeten, want mama, je toekomst maak je zelf. Haar toekomst ligt al helemaal vast. Ik weet perfect waar ik aan toe ben de volgende 10 jaar. De enige voorspelling dat ik daarin kan doen is dat ik op zoek moet gaan naar een sponser, want Amber heeft plannen! Ik probeer het af en toe wat te temperen met de wijze woorden dat dromen moet, dat dromen noodzakelijk zijn, maar dat je in die dromen af en toe ook keuzes moet maken. De bal wordt echter snel teruggekaatst met "je kan al je dromen verwezenlijken, als je maar wil". Van haar enthousiasme wil ik zelfs niet winnen, want niets is mooier dan passie.

Ik maak geen voornemens. Waarschijnlijk ben ik het een beetje afgeleerd, vooral wegens zelfbedrog dan denk ik. Ik maak liever mijn voornemens op elke dag van het jaar wanneer ik het gevoel heb er klaar voor te zijn. Dus voila, voor bibie geen voornemens, maar toch is die periode een week van bezinning op de één of de andere manier. Het overlopen van een jaar waarin weer heel veel scenario’s de revue zijn gepasseerd. En hoe klote het laatste scenario ook was, er is in deze periode voor mij geen enkel gevoel van spijt. Andere keuzes waren aan mij niet besteed, want elke keuze is er ééntje geweest dat naar mijn gevoel de juiste was. Had ik het anders kunnen doen, waarschijnlijk wel. Had ik betere keuzes kunnen maken, die kans zit er dik in. Had ik een beter mens kunnen zijn, volmondig ja! Maar wat voor mij het belangrijkste is…ik ben mezelf gebleven. Mezelf, met een duiveltje dat op mijn linkerschouder roept…je bent wie je bent, leg je erbij neer en een engeltje dat over mijn rechterschouder fluistert…je bent wie je bent, maar blijf groeien en sta open voor alles en iedereen die je pad kruisen en het goed voorhebben met jou. Het duiveltje zet ik in 2012 wel af en toe op zijn plek, maar ik kan niet beloven dat er van tijd tot tijd geen politiek gevecht gaat zijn ergens in de buurt van mijn nek.

Plannen

Plannen, voornemens, het achtervolgt mij al mijn hele leven.
Ik ben een planvrouw, wat niet wil zeggen een vrouw met een plan.
Ik maak niet ieder jaar een plan, nee ik maak een plan elke dag.

Wanneer is dat plannen maken begonnen?
Toen ik studeerde, denk ik. Het was een noodzaak want een tweede kans zat er niet in; dat had mijn vader zo gepland.
Toen het diploma in mijn zak zat maakte ik plannen om zo vlug mogelijk het verstikkend ouderlijk nest te verlaten, en te gaan trouwen.
Zonder boterbriefje was er in die tijd geen ontsnappen mogelijk.

Het toenmalige lief moest zijn legerdienst nog doen, maar met de steun van lieve schoonouders werd er toch al getrouwd, en dat had mijn moeder nog helemaal niet gepland...

Was het verstandig?
Weet niet, maar zag hem graag, en het eerste jaar was er één van marsepein en boterkoek.
En ik plande een kind, graag een zoon als eersteling.
Wat ik niet plande was een ontrouwe papa die zijn hormonen niet de baas kon, en zijn leven een andere richting in plande.

Ik plande verder: een leven voor mij en mijn kind.
Ergens onderweg kwam er een andere man en een tweede baby, een dochter.
Het plaatje klopte, en mama plande verder: huisje, tuintje.
Papa plande nog verder: groter huisje, mooier tuintje, nieuwe auto, grotere auto, geen gelukkiger leven.

De plannen namen een andere wending: oud worden met deze man: no way.
Een uitweg met zicht op geluk werd gepland; uitkijken naar een nieuwe start.

Planning helemaal geslaagd en jaren verder.

Niet meer hoeven werken; wel blijven plannen: vkcanties, weekendjes, samen sporten, cava’tjes drinken met de vriendinnen, shoppen met de dochter, hemden strijken van de zoon, koken met de kleindochter, naar het voetbal met de kleinzoon, met mijn moeder taartjes eten in ’t rusthuis, met mijn zus gaan ontbijten, de nieuwste boeken verslinden, luisteren naar Leonard Cohen op mijn Ipod, foto’s van de kleikinderen maken, nieuwe meubels kiezen voor de slaapkamer, en nieuwe overgordijnen en een kleurtje voor de muren....

En de voornemens?

Die waren, zijn en zullen blijven: gelukkig zijn met al mijn dierbaren, en alles doen wat binnen mijn kunnen ligt om mijn dierbaren gelukkig te maken.

la mama

26-12-2011 om 00:00 geschreven door Kate  

Een dag voor Kerst, kerstavond in dit geval, maar dat is voor mij hét kerstmoment. Ik zou me miserabel moeten voelen. Dat is het voorgeschreven scenario en proces dat je moet doorlopen bij op de klippen lopende relaties. Er moet een rouwmoment zijn, tranen moeten vloeien en het dekentje in de zetel roept mij om eronder te kruipen en triest te wezen.

Wel, vandaag niet! Ik voel me helemaal niet zo. Ik voel me eigenlijk dik ok. Moet ik me hiervoor schuldig voelen? Misschien, maar ik ga dat vandaag niet doen, misschien morgen wel. Ik voel me zelfs niet beladen, maar vederlicht, helemaal warm vanbinnen en graag gezien. Dat sociale vangnet, wat een uitvinding! Het is een net met gaten in, nooit helemaal gesloten, maar als je goed mikt en het net beweegt in de juiste richting, dan wordt je gevangen en bevangen daar warmte en genegenheid. Als dat niet een echt Kerstverhaal is! Ik denk dat dit een manische dag is van het authentieke wijf!

23-12-2011 om 09:21 geschreven door Kate  

Vreemd, bevreemdend, raar, verwarrend, chaos, duidelijkheid, onduidelijkheid, verlossing, verdriet, pijn, lachen, huilen…miljaar, het is moeilijk. Ik voel me momenteel een beetje manisch depressief. Een hoogtepunt wisselt nog sneller dan dat ik het woord kan uitspreken af met een onwaarschijnlijk dieptepunt. Ik voel me onzeker, maar toch heel sterk, ik voel me zwak, maar wel heel zeker. Ik voel me alleen, maar zo gesteund, ik voel me gesteund in mijn eenzaamheid.
Wil je erover praten? Ja, met heel veel woorden, met heel veel zinnen en heel veel emotie, maar ga je me horen? Ga je me begrijpen, want mijn gevoel is het ergste wat je kunt voelen, dat weet je toch? Wil je erover praten? Nee, want mijn gevoel is het ergste wat je kunt voelen en je kan het onmogelijk begrijpen, dat snap je toch?

Mijn schouders achteruit en borst vooruit. Ik hou me recht, beter nog, ik hou me sterk. Kost me dit moeite…nee niet echt, want ik voel weinig. Ik weet dat er morgen een andere dag is. Ik weet dat ik terug gelukkig ga worden en wie dat niet wil delen met mij, heeft pech. Jammer voor hem, want ik ben fantastisch…de spijt komt nog wel. Je zult wel zien!

Het jammere is dat bij mij het gevoel heel snel mijn verstand opvreet. Het goede is dat mijn buik en hart me leiden door dit leven, met al zijn ups en downs en dat ik blij ben een beetje manisch depressief te zijn. Alleen mogen ze het wat mij betreft bestempelen als “vol gevoel door het leven wandelen”. Een authentiek wijf, zo heeft iemand me ooit genoemd en dat is het schoonste compliment dat ik ooit gekregen heb. Ik zal het bij deze even aanvullen tot een vol gevoel door het leven stappend authentiek wijf. Klinkt goe!

22-12-2011 om 13:13 geschreven door Kate  

Ze zeggen dat de liefde het schoonste is wat een mens kan hebben in zijn leven. Ze zeggen dat liefde iets is wat je kan rechthouden in donkere dagen, wat je verder kan drijven, zelfs boven je eigen horizonten. Ze zeggen dat liefde het meest pure gevoel is wat je kunt beleven, gewoon omdat het heel eigen is, heel eigen aan wat een buikgevoel en een hart verteld, zonder dat hersenen zich moeien…puur. Het is allemaal waar, ik heb het allemaal gevoeld, allemaal geproefd. Het heeft me zuurstof gegeven op momenten dat ik het gevoel had dat ik stikte, het heeft me getroost in onzekere tijden…getroost dat ik de zekerheid van de liefde wel had, hoe onzeker zoiets eigenlijk ook is. Het heeft me verwarmd in koude winterdagen, met twee armen en vooral een hart dat gedeeltelijk slaat voor mij. Het heeft me doen lachen, glimlachen, bulderlachen.

Maar nu, van de ene op de andere dag bewandel je het pad waarop geen hart meer klopt voor jou, waar geen twee armen je meer zullen verwarmen en zeggen dat het allemaal wel goed zal komen. Je zou er geld voor geven er nooit meer van te moeten proeven. Je zou je hart er willen uitrukken om geen pijn meer te hoeven voelen. Hoe kan de grens toch zo dicht bij elkaar liggen? De grens tussen hartstocht en ondraaglijke pijn. Het is duidelijk dat verstand hier niet komt bij te kijken. Ik vroeg me gisteren zelfs af of ik geen manier zou kunnen vinden om enkel nog mijn verstand te laten spreken. Vanmorgen besefte ik jammer genoeg dat ik zo niet in elkaar zit en ook niet wil zitten. Mijn hart en buik leiden me nu eenmaal door het leven, waardoor ik ook al de schoonste dingen ben tegengekomen, die ik voor geen geld had willen missen.

Ik hoop dat ik ooit die liefde tegenkom die me niet meer pijn zal doen. Dat eeuwigdurende? Of is dat naïef?

21-12-2011 om 10:29 geschreven door Kate  

Zijn we allemaal een beetje fucked up? Is de wereld fucked up? Of  ben ik beland in dat stuk van mijn leven dat het allemaal maar zo lijkt? De jaren die het meest van je eisen? Ik vind het best wel eens fijn om erbij stil te staan, alleen niet te lang. En dat gewoon maar omdat ik van mening ben dat je bij de veronderstellingen van het leven gewoon niet te lang mag stilstaan, omdat je erover kan blijven nadenken. En dan op een dag besef je dat je fucked up bent.

Maar, anyway, de vrouw van 35, jaartje meer of minder, ik scheer het vandaag gewoon allemaal over één kam.

Mijn lief zei me ooit dat dit waarschijnlijk de moeilijkste jaren zouden worden. De boeiendste, maar ook de moeilijkste. Ik weet nog dat ik er toen, binnensmonds, toch wel even mee heb moeten lachen. Uiteraard heb ik om een woordje uitleg gevraagd. Beginnend met lieve schat begon hij zijn betoog…mama zijn, opvoeden met andere woorden, carrière maken of willen maken, sociaal leven, liefde en liefdesperikelen, boordenvol energie en helemaal leeg, de fleur van je leven, op het toppunt wat vrouw zijn betreft…Er ging, buiten die grinnik, weinig door mijn hoofd op dat moment. Enkel…he? Dat is toch van alle leeftijden, de pensioensgerichte niet meegerekend.

Lieverd, ik geef je nu volmondig gelijk. Wij, en ik spreek wel in de wij-vorm, maar ik wil de woorden niet in anderen hun mond leggen uiteraard. Wij, vrouwen van bijna 35 hebben het zwaar. We willen alles, gewoon omdat we heel veel kunnen hebben op deze leeftijd. Maar ook omdat dit nu net de leeftijd is waarop heel veel samenkomt. Nog net niet te oud om kids op de wereld te zetten. Volwassen genoeg om verantwoordelijkheid op te nemen en een stapje hoger te mikken op dat werkniveau. Eindelijk al een beetje kunnen sparen om net dat ietsje meer van dat leven te genieten. De roze en de grauwe kant van de liefde al redelijk onder de knie. En last but not least…vrouwen, we zitten op het toppunt van onze schoonheid. Enjoy it!!

We zijn niet fucked up, alleen vol van energie, waardoor de chaos soms compleet lijkt.

Het is wel ok.

Zijn dit inderdaad de moeilijkste jaren uit je leven?
Achteraf beschouwd misschien wel; ook de boeiendste.

Er valt nog zoveel te doorgronden en begrijpen, vooral over jezelf, en dat is, eveneens achteraf beschouwd, de meest verrassende ontdekkingstocht die je kan maken als je de moed hebt om af en toe stil te staan, te reflecteren, en je inzichten bij te stellen in de plaats van de voorspelbare paden te blijven te volgen.

Je kan nog zoveel keuzes maken.
Je leven kan nog alle kanten op, maar de mogelijkheid om keuzes te maken, het wikken en wegen maken je moe, onzeker en bang.
Wil je nog kinderen, of wil je uberhaupt kinderen als je er nog geen op de wereld hebt gezet?
Ga je dat aankunnen, en kan de wereld dat aan, nog eentje erbij?

Toen ik die keuze maakte, stelden wij, als twintigers in de early seventies, ons ook de vraag: kan je in eer en geweten een kind krijgen in tijden van dreigend atoomgeweld? De Koude Oorlog woedde in alle hevigheid, maar love, peace and understanding haalde de bovenhand; gelukkig maar...

En zie het is allemaal goed gekomen.

Ze opvoeden. Kan ik dat?
Worden het boefjes, leeglopers, nietsnutten, softies, einzelgangertjes?
Ga ik de dromen die ze elke dag onder mijn voeten spreiden niet stuk lopen?
Ga ik er voorzichtig en zachtjes overheen wandelen?
Ga ik ze mijn liefde kunnen geven op de momenten dat ze die eigenlijk niet verdienen?

Keuzes in verband met de relatie die niet snor zit.

Ja, ik heb ze gemaakt.

Ik heb er jaren over gebroed, maar uiteindelijk, net geen 40, de bijl in gezet.
Ja, er was tegenstand van mijn pubers. Ook hun leventje werd wat moeilijker; mama in opstand, haar zinnetje gezet op een leven dat zij wél verdienden.
Vluchtend naar een nieuwe toekomst, naar een nieuwe kans op een eigen ik.
Ik leerde mijn kinderen loslaten, en ik leerde dat opvoeden maar één doel heeft; jezelf als ouder overbodig maken.
Ik leerde de beslissingen en daden van mijn kinderen goedkeuren.
Ik leerde er voor hen te zijn op momenten van crisis, en mij te verstoppen in het decor van hun leven op de momenten dat ze mij minder nodig hebben.

En zie, het komt allemaal goed.

Wat leer ik nu, going on 65?

Ik leer leven met mijn armen open, om op te vangen wat mijn weg passeert, en niet alles achterna te lopen; de alledaagse dingen omarmen en tevreden te zijn.
Wat niet wil zeggen dat ik onderga; ik zoek het leven op, wil deelgenoot zijn van veel, maar niet hopeloos op zoek naar...
Ik leer dat heel veel in je leven anders loopt dan jij het had gedroomd.
Ik probeer vrede te nemen met mezelf en de mijnen, me niet meer in bochten te wringen om te pleasen.

Mijn doel is te kunnen terugkijken zonder spijt.
Er is te veel spijt geweest in mijn leven, veel te veel.

Maar het is wel ok...

la mama

15-12-2011 om 09:21 geschreven door Kate  

Ik kom het hoe langer hoe vaker tegen en meestal merk ik het maar nadien. Soms een paar uur, soms dagen en heel soms, maar dat is uitzonderlijk, wanneer ik aan mijn laatste zin bezig ben van mijn betoog. Ik merk wel dat de duur ertussen met de jaren korter wordt. Vanavond nog. Mijn lief heeft twee geweldige tieners, een stadium in mijn ‘zorgleven’ waar ik een beetje ben ingegooid. Normaal groei je op met je kids en doorloop je elk proces in het leven van je kind. Maar tegenwoordig zal ik niet de enige ouder zijn die geconfronteerd wordt met de zorg voor kinderen, waarvan de eerste levensjaren worden samengeperst in gesprekken die je hebt met je partner.

In ieder geval. Het lijkt soms of ik zelf nog maar net van die schoolbanken kom. Misschien heeft het te maken met het feit dat ik er nog regelmatig over droom. Mijn schoolcarrière is niet echt over rozenblaadjes gegaan en dat is vaak nog een understatement. Ik ben er zeker van dat wanneer mijn mama dit zou lezen dat haar haren nog recht op haar armen gaan staan, dat een hyperventilatie aanval niet is uitgesloten en dat haar nek waarschijnlijk al krampen zal vertonen van het ja knikken. Uren, nu eerder weken als je alle uren optelt, heeft ze me aan mijn verstand proberen te brengen dat hoe ik het aanpakte, niet de meest efficiënte manier was. Voor wat hoort wat Kathleen, het leven wordt je niet in de schoot geworpen, probeer het nu eens om een andere manier aan te pakken. Het enige resultaat dat dit opleverde waren oorverdovende geluiden van toegeslagen deuren, geroep en getier, tranen en hysterische toestanden. Het verbaasd me soms dat zij nog kan zeggen dat ze apetrots is op mij, dat ze die woorden nog over haar lippen krijgt. Dankjewel is niet voldoende, maar jij weet dat ik het meen.

En nu, zoveel jaren later, merk ik hoe ik hetzelfde betoog houd naar die twee tieners. Ik merk hoeveel woorden in dovemansoren terecht komen en hoe vaak ik gefrustreerd mijn bed inkruip, wetende dat de muren het begrepen hebben, maar zij blijkbaar niet. De woorden van een wijze vrouw weerklinken uit mijn mond, maar worden evenmin altijd hartelijk ontvangen. Ik mag mijn twee pollekes kussen dat het geroep, getier en toeslaande deuren mij bespaard blijven.

Er is maar één vrouw die nu begrijpt wat ik bedoel als ik zeg, we zullen later nog eens klappen.

09-12-2011 om 19:40 geschreven door Kate  

3 kids in de auto deze ochtend. Nog lichtjes slapend de autosnelweg op. En ik heb het over de kids, niet mezelf uiteraard. Ik voelde me goed. Een beetje een moederkloek, de moederkloek die ik nooit wou zijn, maar stiekem toch verscholen zat in mijn wensenpotje. Ergens verlangde ik ernaar dat ze allemaal van mij waren en tegelijkertijd dacht ik, zo heel even, dit eigenste moment zijn ze gewoon van mij. Even ben ik verantwoordelijk over drie meisjes, waarover ik alle zorgen draag. Het deed deugd. Met enige fierheid toch, want af en toe zie ik mezelf nog als dat 18 jarig meisje, stappend in de wereld, haar eigen verantwoordelijkheden tegemoet, zich afvragend of het allemaal wel zou goed komen en of ze het allemaal wel zal kunnen. Dus, ja, deze ochtend, regendruppels op mijn voorruit, muziek op de achtergrond en kijkend naar één slaapkopje naast mij en twee door mijn achteruitkijkspiegel, dacht ik…kijk nu, ze kan het… Je kunt nu denken, ja en dan, dat doen er zoveel, elke dag, twee, drie kids op school afzetten. Elke dag, automatische piloot, koffer open, boekentas erin, koffer open boekentas eruit, kusje, nog wat bemoedigende of strenge woorden, even zwieren en hup, weer weg, op naar morgen. Het zal ergens het diepgewortelde verlangen zijn naar dat net iets meer kids dan mijn geweldige dochter alleen. Of is het een zekere vorm van weggestoken onzekerheid, die me dan nu zo trots maakt in het heelhuids afleveren van 3 kids. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit. Het deed deugd en dat is wat telt.

Moederkloek,  lief en leed van een...

07-12-2011 om 00:00 geschreven door Kate  

Ik kan niet zonder, toch niet in de zin van volledig te zijn. Soms wil ik zonder, want miljaar wat is het moeilijk. Een relatie is al af en toe geven en nemen. Water bij die wijn doen om zich dan tot een mooi rosé kleurtje te laten mengen. Ik stel me soms de vraag of het nog mogelijk is een relatie op te bouwen de dag van vandaag. Een evenwichtige relatie, die de tijd genomen heeft te groeien, te botsen, te verzoenen, lief te hebben. Krijgen we die tijd nog om al die stappen te doorlopen? Willen we überhaupt die tijd nog nemen?

Ik heb het al eens gehad over onze jachtige, vlugge maatschappij. Ergens was het heel fel verweven in mijn leven, maar tegelijkertijd stond het heel ver van me af. Dat dacht ik toch. Nu merk ik dat de jachtigheid en de vluchtigheid helemaal is doorgedrongen tot in onze relaties, waarvan we dachten dat ze alles aankonden. Elke dag worden we geconfronteerd met alle verleiding rondom ons. Dagelijks moeten we opboksen tegen alles en iedereen dat een stukje wil meepikken van je eigen geluk. We lijken soms kersenbomen die voor de eigenlijke pluk worden leeggeroofd door kerslustige vogels. Moeten we echt een net gaan spannen over ons eigen geluk om zo ons meest dierbare “bezit” te beschermen? Moeten we ons gaan gedragen als kluizenaars der liefde, die het daglicht schuwen gewoon voor de angst van de zon? Ik ga mezelf niet uitroepen tot heilige, want dat ben ik zeker niet. Maar ik voel me wel geroepen de kar te trekken van zij die geloven in de waarde van oprechte liefde. Wat die liefde inhoudt, dat maakt iedereen voor zichzelf uit. Maar als je denkt het tegen te komen, moei je er niet mee. Kijk er naar en streef het zelf na, want iedereen verdient dat schoonste stukje in het leven.

01-12-2011 om 09:18 geschreven door Kate  

We reden gisteren na een geslaagd, maar vooral zeer ontspannen weekendje Madrid, naar huis, toen mijn liefje plots opmerkte dat in de wagen die naast ons reed de vrouw aan het stuur zat en de man achterin bij de kleine spruit. Mijn eerste gedacht was van, ja, so what? Wat is er nu abnormaal aan dit tafereel? Eigenlijk kwam mijn licht feministische kant naar boven, maar niet in de zin van de gelijkheid tussen mannen en vrouwen, maar eerder die stoere, die zo typisch is aan mijn generatie vrouwen denk ik. Dat kantje van zelfzorg, dat kantje van wij hebben geen man nodig in ons leven om gelukkig te zijn. Naar mijn bescheiden mening is dit trouwens pure zever, want ik heb wél een man nodig in mijn leven.

Dus voila, vrouwlief zat aan het stuur en manlief bij de kleine. Op zich vond ik het geen abnormaliteit tot zij een strijd begon te voeren wat snelheid betreft. Ze wou niet afgeven, dat kleine wagentje ging the battle aan met een wagen die 2 keer zo sterk was in pk alleen nog maar. En toen dacht ik, man, de wereld is echt aan het veranderen. Vrouwen zijn meer man aan het worden en mannen nét wat vrouwelijker. Mijn lief zijn verbazing was plots niet zo schokkend meer, mijn eigen verbazing echter heel groot. Ik hoor mezelf nog rebellerend roepen, “ik kan wel voor mezelf zorgen, ik heb jou niet nodig om gelukkig te zijn”. En basic is dat wel waar, maar tegelijkertijd vraag ik me nu af of dat ook is wat al die vrouwen echt willen? Willen we echt zelf zo stoer zijn? Willen we echt zo onafhankelijk door het leven gaan? Willen we echt die boormachine in de hand nemen en onze gezonsfoto’s zelf tegen de muur hangen? We kunnen het, daar ben ik van overtuigd, maar ik wil het niet. Ik wil die man waar ik me beschermd bij voel, die voor mij een kader omhoog hangt, onder de gootsteen kruipt en mijn lekkende kraan niet meer doet lekken en trots is wanneer ik vol bewondering sta te kijken. Ik wil die man die met enige zelfzekerheid achter het stuur zit en me verteld dat ik veilig mijn ogen kan sluiten wanneer we op reis gaan. Ik wil die man waarbij ik me kwetsbaar kan opstellen, omdat ik weet dat hij ergens nog die oerrol vertegenwoordigd van man zijn.

21-11-2011 om 09:14 geschreven door Kate  

Gisterenavond betrapte ik mezelf op een zeer menselijk gedrag, waar eigenlijk mijn haar op mijn armen van ging rechtstaan. Ik kan het enigszins aanvaarden omdat ik uiteraard ook maar een mens ben, maar toch. Ik roep geregeld mijn stem naar de kloten dat ik het niet fijn vind dat mensen op die manier denken en handelen.

Is het leven echt geven en nemen? Als ik je een vinger geef, moet jij dan een vinger terugkrijgen? Is het ene lieve woord het andere waard? Is het turven geblazen wanneer we het hebben over geven en tellen geblazen wanneer we willen ontvangen? Ik ben steeds gegaan voor dat zeer mooie, idealistische beeld dat ik met graagte geef en vooral dat ik daar niets voor in de plaats moet hebben. Is dat nu echt zo?

Gisterenavond begon ik er echt wel voor te vrezen. Ik denk niet dat ik zo in elkaar zit en tegelijkertijd ben ik er redelijk van overtuigd dat weinigen dit zouden volhouden. Alleen maar geven en daar niets voor moeten terughebben… Waarschijnlijk zal je automatisch wel ontvangen. Want ook zo zitten we in elkaar. Die beleefdheid en respect zit in de meeste van ons wel ingebouwd, net zoals elk vliegtuig tegenwoordig is uitgebouwd met een automatische piloot. Maar als we nu eerlijk zijn, verwachten we niet steeds iets terug van een ander? Zijn we er voor anderen omdat we dat echt oprecht willen, of omdat we tegelijkertijd ook willen dat zij er zijn? Zouden we even vaak klaarstaan, of toch die drang hebben, wanneer we zeker weten dat we niets moeten terug verwachten? Ik niet denk ik, als ik heel eerlijk mag zijn met mezelf…maar dat maakt me dan net menselijk zeker? Hoop ik ergens…

17-11-2011 om 09:41 geschreven door Kate