Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
08-01-2012
silence of the...
En toen was er stilte .muisstil, zelfs geen muziek op de
achtergrond .heeeeerlijk. Kids, ze zijn fantastisch, echt waar, ik zie ze
doodgraag, maar miljaar wat zijn ze vermoeiend! Vooral denk ik als ze niet
allemaal van jou zijn. Een keuken die danst na het Belgische leger voorzien te
hebben van cake, cake en nog eens cake. Energie zullen ze hebben, de conditie
daarentegen zijn we hiermee niet aan het bevorderen.Van cake naar laptop, naar autos, naar
tekeningen, naar buiten, effe een adempauze en zij gaan er heerlijk van slapen!
Mijn mama week loopt hiermee bijna op zijn einde. Het blijft
een schizofreen bestaan, maar het is zoals het is. De ene week ben je mama en
ergens probeer je daar je sociale rol van vriend nog in te verweven, afgewisseld
met die van werknemer en collega, zus, dochter. De andere week heb je dan even de tijd voor
jezelf, maar het afkicken van die moederrol, het vraagt toch elke keer wat
tijd. Je kan je volop smijten in het sociale leven waar je dan wel naar
verlangd en nood aan hebt. Een aantal jaar geleden ging dit nog gepaard met een
heel groot schuldgevoel, maar de periode van rouw beperkt zich nu vooral tot
maandagavond. Ik voel me minder schuldig, gewoon omdat het toch geen zode aan
de dijk brengt. Ik stort me ergens in de vriendschap van zij die rond me
vertoeven, verken nieuwe horizonten en doe alles waarvoor anderen zich moeten beroepen
op goede zieltjes die de kroost opvangen. Ik zou dankbaar moeten zijn voor de
schizofrenie in mijn leven en toch ben ik het niet. Gek?
We zijn toch al weer 6 dagen ver in het jaar dat de wereld naar het schijnt gaat vergaan, dus bij deze, mijn laatste 6de januari, cheers!
De verder zetting van mijn lange termijnplanning. Wel, een bochtje van 180 graden vrees ik. Een verrassing voor de ene en totaal geen voor zij die me misschien nét iets beter kennen ik stop ermee. Pas op, ik ben echt geen opgever in het leven, alleen wanneer ik het gevoel heb dat het nergens naar gaat leiden. Het is niets voor mij. Ik ben daar gewoon onwaarschijnlijk slecht in.
Ik heb mijn hoofd er al over zitten breken en dat alleen zegt al meer dan genoeg. Mijn verstand wordt gepijnigd en ik ben dat niet gewend, toch niet wat planning betreft. En nee, ik ga het niet beginnen trainen, gewoon omdat ik daar mijn energie niet in wil steken. Een buik en hart madam ga je niet moeten vragen om te beginnen nadenken over hoe ze haar doelen wil bereiken en welke keuzes te maken. Het gaat gewoon niet.
Uiteraard zijn er dingen die ik misschien best anders ga aanpakken in de toekomst, maar ik ga het toch op mijn manier doen. Een snuifje impulsiviteit, een grote dosis buik met een vleugje hart. Niet steeds het meest geslaagde recept, maar voor mij wel het meest lekkere. Et des goûts et des couleurs, on ne dispute, of is het discute pas? Voila, we zijn al vertrokken
Als ik de grote dingen in mijn leven overloop, is dat steeds de manier geweest hoe ik ermee ben omgegaan. Zelfs mijn dochter heb ik zo op de wereld gezet. Ik wou een kind, want het voelde juist aan. Was ik daar klaar voor? Totaal niet. Was mijn relatie er klaar voor? Nog minder waarschijnlijk. Maar toch lag buik en hart op dat moment op dezelfde lijn en voelde het juist aan. Als ik rond mij kijk en vooral hoor hoe mensen beslissen wanneer en hoe een kind op de wereld te zetten. Hoe dat zo hard gepland wordt, dan kan ik daar niet zo goed bij, dat druist volledig in tegen hoe ik grote stappen in mijn leven zet. En het gaat hier niet over wat beter of minder goed is, het is gewoon hoe belangrijk een planning dan kan zijn...voor sommigen. Bij mij staat dat ergens onderaan mijn prioriteitenlijstje te bengelen. En wie weet zegt mijn buik en hart ooit anders, maar voorlopig is het best ok.
Pijnlijk ochtend. Geen dramas , maar toch pijnlijk na tien dagen thuis te zijn geweest, back at work. Doet me even denken aan the boys are back in town, dat gisterenavond onwaarschijnlijk leuk klonk in een zo goed als lege Roma voor een try-out. U weze gewaarschuwd en warm gemaakt voor de afgewerkte versie!
Kate back at work dus.
De Nieuwjaarskussen ben ik al beetje kunnen ontlopen, we zijn dan ook al de 5de januari, maar voor sommigen is het een gans jaar Nieuwjaar wat ergens wel klopt denk ik dan. Snoepers
Even een kleine update van mijn lange termijnplanning. Plan één is overdacht en uitgevoerd. Lijkt misschien een beetje een vreemd plan, maar it makes sense for me en dat is wat telt.
We hebben onszelf een kat aangeschaft. Een verloren zieltje dat een warme thuis zocht. Reden? Wel, mijn dochter wou een kat en na 3 jaar bewezen te hebben dat ze voor een hamster kan zorgen, mocht een iets groter exemplaar het rijk der Amber betreden. Andere reden mijn diepgeworteld gevoel van eenzaamheid (een gevoel dat trouwens niets te maken heeft met vriendschappen) te laten invullen door een donzig, ronkend beestje in plaats van door een man en ergens is het verschil niet zo groot. Ik denk dat sommigen ondertussen het gevoel beginnen te krijgen dat ik ergens een hopeloze feministe aan het worden ben. Ik kan bij deze met veel overtuiging zeggen, maak je geen zorgen, niets van dat, wel ergens enige zelfbescherming. Anyway, de rest van de planning staat nog niet op poten, dus meer daarover in een latere fase.
