Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
09-12-2011
Een stemmetje dat weerklinkt
Ik kom het hoe langer hoe vaker tegen en meestal merk ik het maar nadien. Soms een paar uur, soms dagen en heel soms, maar dat is uitzonderlijk, wanneer ik aan mijn laatste zin bezig ben van mijn betoog. Ik merk wel dat de duur ertussen met de jaren korter wordt. Vanavond nog. Mijn lief heeft twee geweldige tieners, een stadium in mijn zorgleven waar ik een beetje ben ingegooid. Normaal groei je op met je kids en doorloop je elk proces in het leven van je kind. Maar tegenwoordig zal ik niet de enige ouder zijn die geconfronteerd wordt met de zorg voor kinderen, waarvan de eerste levensjaren worden samengeperst in gesprekken die je hebt met je partner.
In ieder geval. Het lijkt soms of ik zelf nog maar net van die schoolbanken kom. Misschien heeft het te maken met het feit dat ik er nog regelmatig over droom. Mijn schoolcarrière is niet echt over rozenblaadjes gegaan en dat is vaak nog een understatement. Ik ben er zeker van dat wanneer mijn mama dit zou lezen dat haar haren nog recht op haar armen gaan staan, dat een hyperventilatie aanval niet is uitgesloten en dat haar nek waarschijnlijk al krampen zal vertonen van het ja knikken. Uren, nu eerder weken als je alle uren optelt, heeft ze me aan mijn verstand proberen te brengen dat hoe ik het aanpakte, niet de meest efficiënte manier was. Voor wat hoort wat Kathleen, het leven wordt je niet in de schoot geworpen, probeer het nu eens om een andere manier aan te pakken. Het enige resultaat dat dit opleverde waren oorverdovende geluiden van toegeslagen deuren, geroep en getier, tranen en hysterische toestanden. Het verbaasd me soms dat zij nog kan zeggen dat ze apetrots is op mij, dat ze die woorden nog over haar lippen krijgt. Dankjewel is niet voldoende, maar jij weet dat ik het meen.
En nu, zoveel jaren later, merk ik hoe ik hetzelfde betoog houd naar die twee tieners. Ik merk hoeveel woorden in dovemansoren terecht komen en hoe vaak ik gefrustreerd mijn bed inkruip, wetende dat de muren het begrepen hebben, maar zij blijkbaar niet. De woorden van een wijze vrouw weerklinken uit mijn mond, maar worden evenmin altijd hartelijk ontvangen. Ik mag mijn twee pollekes kussen dat het geroep, getier en toeslaande deuren mij bespaard blijven.
Er is maar één vrouw die nu begrijpt wat ik bedoel als ik zeg, we zullen later nog eens klappen.
3 kids in de auto deze ochtend. Nog lichtjes slapend de autosnelweg op. En ik heb het over de kids, niet mezelf uiteraard. Ik voelde me goed. Een beetje een moederkloek, de moederkloek die ik nooit wou zijn, maar stiekem toch verscholen zat in mijn wensenpotje. Ergens verlangde ik ernaar dat ze allemaal van mij waren en tegelijkertijd dacht ik, zo heel even, dit eigenste moment zijn ze gewoon van mij. Even ben ik verantwoordelijk over drie meisjes, waarover ik alle zorgen draag. Het deed deugd. Met enige fierheid toch, want af en toe zie ik mezelf nog als dat 18 jarig meisje, stappend in de wereld, haar eigen verantwoordelijkheden tegemoet, zich afvragend of het allemaal wel zou goed komen en of ze het allemaal wel zal kunnen. Dus, ja, deze ochtend, regendruppels op mijn voorruit, muziek op de achtergrond en kijkend naar één slaapkopje naast mij en twee door mijn achteruitkijkspiegel, dacht ik kijk nu, ze kan het Je kunt nu denken, ja en dan, dat doen er zoveel, elke dag, twee, drie kids op school afzetten. Elke dag, automatische piloot, koffer open, boekentas erin, koffer open boekentas eruit, kusje, nog wat bemoedigende of strenge woorden, even zwieren en hup, weer weg, op naar morgen. Het zal ergens het diepgewortelde verlangen zijn naar dat net iets meer kids dan mijn geweldige dochter alleen. Of is het een zekere vorm van weggestoken onzekerheid, die me dan nu zo trots maakt in het heelhuids afleveren van 3 kids. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit. Het deed deugd en dat is wat telt.
Moederkloek,lief en leed van een...
Het moederkloekgevoel, kloek van twee spruiten een mannetje en een vrouwtje- was dikwijls heel aanwezig...
De rit s morgens, hé hé we zijn op schema, naar crèche, peutertuin, kleuterschool, lagere school,... Elke periode in mijn herinnering gekleurd door de liedjes die gezongen werden onderweg. Aanvankelijk ging ik solo om de achterbank te sussen, te entertainen of te overtroeven als het gekrijs te erg werd.
Ik zong en zing nog steeds graag in de auto, maar beperk me nu meestal tot eigen vermaak.
Later de hele resem kinderliedjes-ik ken er echt héél veel- die de revue passeerden, vaak in een steeds weerkerende potpourri, waarvan de volgorde trouw diende gerespecteerd, alsof het een mantra gold. Had ik autistjes op de wereld gezet?
Even terzijde: mijn kleindochter dwong mij, als 5-6-jarige, een heel jaar lang om hetzelfde cassetje met sinterklaasliedjes te spelen in de auto, de woensdagmiddag als ik haar van school haalde. Wij zongen over de stoomboot, de maan achter de bomen, Piet zo zwart als roet, van Sintfeest, over Kerst en Nieuwjaar, naar Pasen, negeerden Alle Heiligen, en zongen lustig verder tot de Sint, na een jaar Spanje, terug in t land was.
En wat blijkt?
Ook mijn kleinzoontje is een die-hard fan van de Heilige man met witte baard en zwarte knechten. Hij laat mij al ruim een jaar bij elke logeerpartij voorlezen uit zijn geliefde sintboek, dat hij inmiddels woordelijk van buiten kent, en waarin hij stelselmatig het woord pakje vervangt door kakje.
Terug naar de ouders van deze schatjes.
De tijd van de cassetjes van Kinderen voor Kinderen. Zalige liedjes met teksten over dingen die hen bezighielden en waar zij zich in terugvonden.
Supermomenten als ik eraan terugdenk; de kinderen op de achterbank, en mama even luid brullend aan het stuur.
Velen moeten toen gedacht hebben dat er aan mij iets loos was, maar de achterban vond het geweldig.
Mindere moederkloekmomenten waren toen mijn nageslacht niet wilde zingen, of rode autos tellen, of whatever, maar kibbelden en vochten, elkaar de haren uittrokken en tussen de voorzetels hingen- waren er toen al gordels?
Er waren momenten dat mijn hoofd op barsten stond, ik zat te huilen van ellende achter het stuur, en de beste optie leek om ons met zijn allen te laten verdwijnen onder een tientonner, voorgoed verlost van die hel.
Mindere moederkloekmomenten ook toen zoonlief, toen al duidelijk niet te catalogeren onder de noemerochtendmensen, zijn afkeer voor vroeg opstaan en vooruitzicht op ochtendlijke schoolactiviteiten meende te moeten omzetten naar het zich ontdoen van alle kleding. Putteke winter nam deze actie wel wat tijd in beslag voor een kleuter, maar hij slaagde er vaak in om bij aankomst aan de schoolpoort in zijn pure blootje te zitten glunderen: dit heb ik dan weer lekker geflikt.
Ach, ik denk er met weemoed aan terug aan die mooiste jaren in een moederkloekleven.
Ook met de vraag : heb ik ze genoeg laten zien hoe graag ik ze zag, hoe oneindig belangrijk ze waren in mijn toen emotioneel labiele leven; ik had ze meer moeten knuffelen, plat knijpen uit liefde; minder zeuren over onbelangrijke dingen die er achteraf zo weinig toe doen.
Zij doen het, in mijn ogen, pakken beter dan ik toen.
De liefde voor hun dochter en zoontje is zo overheersend duidelijk; het geeft mij zon warm en tegelijk melancholisch gevoel als ik ze bezig zie met hun kroost, en ook een schuld- en spijtgevoel over wat ik er, in mijn perceptie, maar heb uitgehaald, uit dat moederkloekgevoel...
