Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
20-07-2011
Ze worden groot
De herinnering staat nog naadloos in mijn geheugen gegrift. Het is zelfs intenser dan dat, ik proef de zoete en ook wrange smaak nog, ruik de uitdagende en bittere geur, voel die intense en rebelse gedachten nog door mijn aderen stromen
Kvoel me groot, kvoel me gigantisch. Kvoel me klein, helemaal alleen, schuilend achter een boom die niemand ziet.
Iedereen hangt aan mijn lippen. Mijn verhalen zijn stoer, vol durf, ik roep luid genoeg om gehoord te moe-ten worden.
Mijn gekweel reikt zelfs niet tot de dovenmansoren van zij die mij met één klik kunnen buitensluiten en me doofstom kunnen maken.
Kvoel me mooi, ogen slaan nederig neer voor mijn schoonheid. Nekken worden gedraaid, gekeerd, gekraakt, neuzen worden mismeesterd door de muren die niet meer ontweken kunnen worden.
Kvoel me lelijk, dik, een tientonner die voorbijraast, maar zich probeert schuil te houden achter de smart van de buurvrouw .Het lijkt niet te lukken.
Man, wat zijn ze stom mannen? Jongens, kleine, kinderen, die ze beter zouden opsluiten in de crèche en de sleutel zouden weg metselen in het plaatselijke nieuwbouwproject om de hoek.
Tuurlijk kan ik voor mezelf zorgen, ik ben geen kind meer. Wanneer ga je me nu eens eindelijk beseffen dat ik groot word en dat ik echt wel wat vrijheid verdien .
Krijg ik wat geld om frietjes of pizza te halen? Een week heeft de elektriciteit uitgelegen in de ganse straat, anders had ik de was echt wel gedaan
Mooi, lelijk, dik, doof, horen, klein, groot, eenzaam het zijn woorden van gisteren en vandaag. Elke dag nemen we er wel ééntje in de mond, maar mijn kleine meid zal ze allemaal gaan verteren in de hormonale chaos van de puberteit.
Een zaterdagochtend, anders dan elke andere dag en zo hoort het ook.
Plots het Britse volkslied, rilling, kippenvel
Wat is dat toch met die volksliederen?
Dat individualisme de dag van vandaag, iedereen op zoek naar de eigen weg in het leven, dat pad dat je wilt bewandelen in je zoektocht naar jezelf. De drang je te willen onderscheiden van je buur op de bus
En dan het Britse volkslied begot
Ik voelde de drang naar samenhorigheid, het kippenvelgevoel dat je krijgt wanneer je als team iets bereikt. Ik wil meezingen, me één voelen met de Britten die ik niet ken. Ik wil erbij horen, deel uitmaken van een groep waar ik verder geen verbondenheid mee voel.
Ik ga rechtop staan, leg mijn hand op de borst, maar de woorden komen niet, de tekst is me compleet onbekend, dus begin ik maar te neuriën. Ik voel me deel van het team, voel me één met de blik van die rosse kerel, begrijp helemaal waarom het bloed sneller door zijn aderen stroomt, wil hem zeggen dat het helemaal in orde is een traan weg te pinken, wil hem zelfs een warme omhelzing schenken En dan, de laatste noot, het laatste woord en die onbekende verbondenheid vervaagt sneller dan ze gekomen is.
Volksliederen, ze zijn wat ze zijn en bedoeld voor wat ze horen te zijn .dat ene moment van samenhorigheid.
