|
De periode tussen Kerst en Nieuw. Ik blijf het steeds een vreemde periode vinden. Op de één of de andere manier aftellend naar weer een jaar vol gebeurtenissen waar je het gissen naar hebt. Hoewel, als mijn dochter dit zou lezen, kreeg ik gegarandeerd naar mijn voeten, want mama, je toekomst maak je zelf. Haar toekomst ligt al helemaal vast. Ik weet perfect waar ik aan toe ben de volgende 10 jaar. De enige voorspelling dat ik daarin kan doen is dat ik op zoek moet gaan naar een sponser, want Amber heeft plannen! Ik probeer het af en toe wat te temperen met de wijze woorden dat dromen moet, dat dromen noodzakelijk zijn, maar dat je in die dromen af en toe ook keuzes moet maken. De bal wordt echter snel teruggekaatst met "je kan al je dromen verwezenlijken, als je maar wil". Van haar enthousiasme wil ik zelfs niet winnen, want niets is mooier dan passie.
Ik maak geen voornemens. Waarschijnlijk ben ik het een beetje afgeleerd, vooral wegens zelfbedrog dan denk ik. Ik maak liever mijn voornemens op elke dag van het jaar wanneer ik het gevoel heb er klaar voor te zijn. Dus voila, voor bibie geen voornemens, maar toch is die periode een week van bezinning op de één of de andere manier. Het overlopen van een jaar waarin weer heel veel scenarios de revue zijn gepasseerd. En hoe klote het laatste scenario ook was, er is in deze periode voor mij geen enkel gevoel van spijt. Andere keuzes waren aan mij niet besteed, want elke keuze is er ééntje geweest dat naar mijn gevoel de juiste was. Had ik het anders kunnen doen, waarschijnlijk wel. Had ik betere keuzes kunnen maken, die kans zit er dik in. Had ik een beter mens kunnen zijn, volmondig ja! Maar wat voor mij het belangrijkste is
ik ben mezelf gebleven. Mezelf, met een duiveltje dat op mijn linkerschouder roept
je bent wie je bent, leg je erbij neer en een engeltje dat over mijn rechterschouder fluistert
je bent wie je bent, maar blijf groeien en sta open voor alles en iedereen die je pad kruisen en het goed voorhebben met jou. Het duiveltje zet ik in 2012 wel af en toe op zijn plek, maar ik kan niet beloven dat er van tijd tot tijd geen politiek gevecht gaat zijn ergens in de buurt van mijn nek.
Plannen
Plannen, voornemens, het achtervolgt mij al mijn hele leven.
Ik ben een planvrouw, wat niet wil zeggen een vrouw met een plan.
Ik maak niet ieder jaar een plan, nee ik maak een plan elke dag.
Wanneer is dat plannen maken begonnen?
Toen ik studeerde, denk ik. Het was een noodzaak want een tweede kans zat er niet in; dat had mijn vader zo gepland.
Toen het diploma in mijn zak zat maakte ik plannen om zo vlug mogelijk het verstikkend ouderlijk nest te verlaten, en te gaan trouwen.
Zonder boterbriefje was er in die tijd geen ontsnappen mogelijk.
Het toenmalige lief moest zijn legerdienst nog doen, maar met de steun van lieve schoonouders werd er toch al getrouwd, en dat had mijn moeder nog helemaal niet gepland...
Was het verstandig?
Weet niet, maar zag hem graag, en het eerste jaar was er één van marsepein en boterkoek.
En ik plande een kind, graag een zoon als eersteling.
Wat ik niet plande was een ontrouwe papa die zijn hormonen niet de baas kon, en zijn leven een andere richting in plande.
Ik plande verder: een leven voor mij en mijn kind.
Ergens onderweg kwam er een andere man en een tweede baby, een dochter.
Het plaatje klopte, en mama plande verder: huisje, tuintje.
Papa plande nog verder: groter huisje, mooier tuintje, nieuwe auto, grotere auto, geen gelukkiger leven.
De plannen namen een andere wending: oud worden met deze man: no way.
Een uitweg met zicht op geluk werd gepland; uitkijken naar een nieuwe start.
Planning helemaal geslaagd en jaren verder.
Niet meer hoeven werken; wel blijven plannen: vkcanties, weekendjes, samen sporten, cavatjes drinken met de vriendinnen, shoppen met de dochter, hemden strijken van de zoon, koken met de kleindochter, naar het voetbal met de kleinzoon, met mijn moeder taartjes eten in t rusthuis, met mijn zus gaan ontbijten, de nieuwste boeken verslinden, luisteren naar Leonard Cohen op mijn Ipod, fotos van de kleikinderen maken, nieuwe meubels kiezen voor de slaapkamer, en nieuwe overgordijnen en een kleurtje voor de muren....
En de voornemens?
Die waren, zijn en zullen blijven: gelukkig zijn met al mijn dierbaren, en alles doen wat binnen mijn kunnen ligt om mijn dierbaren gelukkig te maken.
la mama
|
