Ik weet het niet zeker...maar mij lijkt het alsof het leven vroeger toch een pak eenvoudiger was...
Neem nu relaties en huwelijken...
Toen wij nog pril en jong waren, zo halverwege de zeventiger jaren, gingen wij elk weekend "uit" in ons eigenste dorp....
naar een T.D. , zoals dat evenement werd genoemd....
T.D. kwam van Thé Dansant, wat nogal oubollig klonk en daarom werd afgekort naar het, in onze ogen, hippere letterwoord.
Daar draaide dan een D.J.
Eéntje, jawel....
De discobars, zoals dat heette in die tijd, kregen loeiende namen zoals: Zebedeus, Track United, Sound Explosion....
De fuif startte om 20 uur en om middernacht werd je meestal thuis verwacht....
Een enkele "gelukzak" met minder strenge ouders ging pas tegen één uur "weder huiswaarts".
Elke weekend ging je eigenlijk op jacht naar een vriendje...
Je danste , flirtte een beetje , deed mee aan de "Bamba" , de "kuskesdans", jawel,.....
Nadien volgde dan een zwoele slow....
En soms was het prijs en had je een vriendje aan de haak geslagen...
Soms voor één avond, soms voor enkele weken, heel soms voor een paar maanden....
Die eerste vriendjes had je, meestal, tussen je zestiende en achttiende verjaardag.....
Zestien jaar, gold, bij de meeste ouders toch, als de leeftijd waarop er voor het eerst mocht worden uitgegaan...
Eens je achttiende verjaardag naderde, werd het enigszins serieuzer....
En rond de twintigste had, haast iedereen, een vast "lief", zoals dat heette....
Je "verkeerde" een jaar of twee en dan werd meestal een trouwdatum geprikt.....
Zo ging dat in die tijd: verliefd, verloofd, getrouwd....
Simple as that....
Waren wij dan niet bang, waren wij soms niet onzeker....???
Tuurlijk wel...maar zo ging dat gewoon.....
Na een paar jaren van de huwelijkse staat te hebben geproefd, kwamen de eerste kindjes....
De slapeloze nachten, de zorgen....
Later vroeg je je wel eens af hoe je het toen toch allemaal geregeld kreeg....
Maar je deed het gewoon....
Heel vaak waren kinderen, de lijm van een huwelijk....
Je had een gezin gesticht, dus je ging ervoor....
"In goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid, armoede en rijkdom", want dat had je plechtig beloofd op je grote dag....
Scheiden was niet aan de orde en al helemaal niet zolang de kinderen klein waren....
Eigenlijk cijferde je jezelf weg voor een aantal jaren van je leven....
En dat ging.....
Was dat ideaal?
Geen idee....
Het zorgde wel voor een zekerheid...
Een stabiliteit....
Ook wij dachten wel eens dat het gras aan de overkant veel groener was....
Maar we relativeerden ook....
Want zelfs al was het , aan gene zijde groener, er kwam ook ooit onkruid in...
Ik wil maar zeggen: ik heb het idee dat mensen vroeger gewoon gemakkelijker "content" waren....
Meer moeite deden om hun huwelijk te doen slagen....
Ook al liep het jaren laten soms alsnog mis....baby's en de bijhorende zorgen, waren geen reden om een punt achter je huwelijk te zetten....
Als ik nu een tijdschrift opensla, lijkt het wel, alsof je relatie gedoemd is om te mislukken, eens je aan kinderen begint....
Kinderen zorgen voor een gigantische verandering binnen een relatie, volledig mee eens....
Maar evengoed verrijken ze je leven....
Maken ze je volledig....
De laatste tijd lees ik steeds vaker doemscenario's van " uit elkaar gegroeide koppels"...wegens:
- te weinig tijd voor elkaar -door de "schuld" van het kleine grut-
- te weinig tijd voor "vrije(nde)tijd door.... -de "schuld" van het kleine grut -
- gebrek aan energie....jawel hoor....het kleine grut
Allerhande artikels in , al dan niet, "wetenschappelijk" tijdschriften, lijken enkel nog aandacht te hebben voor de doemscenario's die je wachten, eens je als koppel, aan kindjes begint....
Een mens zou het van minder Spaans benauwd krijgen....
Maar hé...al generaties voeden koppels kinderen op....
Het is écht het einde van de wereld niet....
Dus aan alle twijfelende en bange would be, maar nog niet écht, mama's en papa's....
Ga er gewoon voor!
Dat deden wij ook....
Ga er van uit dat het jullie wel zal lukken...
Net als het bij zoveel anderen is gelukt....
Eens durven springen, zonder te denken aan de gevolgen.....kan soms heel gezond zijn....
En die gekneusde armen en benen, neem je er gewoon bij....want hey, helen....doen die sowieso!
"Ik wil zon, en wel nu!", brulde ik deze morgen, meer tegen mezelf dan tegen de echtgenoot, die er zoals gewoonlijk, stoïcijns kalm onder bleef...
Hij is wel meer gewoon, de schat....
En meteen dacht ik terug aan Seabert, jawel, u leest het goed...
Niet het zeehondje uit de gelijknamige tekenfilmreeks...
Maar een ukje van een jaar of drie dat bij ons school liep...
In mijn vorig leven was ik dus onderwijzer....
Met heel veel liefde voor het vak!
Mijn job altijd doodgraag gedaan....
Maar ik dwaal af.....
Ik had "middagtoezicht" op de speelplaats van de kleuters....
Daar gaf ook de deur van de turnzaal op uit....
In de winter mocht er in die turnzaal worden gespeeld....
Alleen als het weer écht hommeles was....
Het was lente.....
Net had ik een paar snoodaards - kleuters, je moet ze niet onderschatten- bij hun lurven gevat, in diezelfde turnzaal ,waar zij niets hadden laten liggen, toen Seabert naar binnen kwam gestormd....
Ik zie het nog zo voor mij.....
"Ik wil een bal en wel nu!"
Ik lag in een deuk!
In stilte, uiteraard.....
Een uk, uit de eerste kleuterklas, die mij eens even de les kwam spellen.....
Mijn antwoord : "En ik wil dat je nu onmiddellijk naar buiten gaat!" maakte niet de minste indruk....
Ik had al mijn overredingskracht nodig om hem te overtuigen...
Lees: Ik nam hem kordaat bij de arm en zette hem aan de deur.....zonder bal....
Hij was stomverbaasd....
Ontredderd zelfs.....
Hoe was het zo ver kunnen komen, dat hij, Seabert, niet op zijn wenken werd bediend....
Hij begreep er niets van....
Hij is niet bij ons op school gebleven, Seabert....
We waren veel te streng....aldus zijn mama en papa....
Vaak denk ik nog terug aan Seabert....
Hoe zou het hem zijn vergaan?
Hoe zou het zijn ouders zijn vergaan?
Wat als niemand ooit heeft ingegrepen????
Wat moet er geworden van zo'n ventje?????
Stel dat zo iemand, ik zeg maar wat, ooit president wordt van de Verenigde Staten......
"Ik wil die muur tussen Mexico en de V.S. , en wel nu!"
Zonet even de betekenis van het woordje plus opgezocht in de van Dale, de dikke, jawel
Een kleine greep uit de verklaringen leert mij dat:
- het meer betekent
- dat de genoemde grootheid als positief wordt beschouwd
- het teken + ook als waardering wordt gegeven
Maar....... dat het ook op een overschot kan wijzen ..
"Waarom mijn interesse in dat woordje?", vraagt u zich af .
Wel , omdat ik , aangezien ik met hun papa ben gehuwd , volgens de nieuwe benaming althans: een" plus"-mama ben van twee "plus"-kinderen .
Die "plus" is er ooit gekomen in de plaats van de stief . "Stief", werd, met dank aan al die verhaaltjes en sprookjes waar de stiefmoeders er niet veel van bakten, haast een synoniem van "slecht"....
En er is niemand die stiefmoederlijkwil behandeld worden .toch....
Maar om er nu meteen een plus-mama van te maken .
Ik heb er zo mijn bedenkingen bij .
Om te beginnen vind ik, dat een kind maar één moeder heeft en dat is zij die het kindje heeft gebaard.
(tenzij het om een adoptie gaat...en dat is wel van een andere orde)
Hoe lief en bezorgd de plus-mama ook is ..zij kan nooit het origineel vervangen .
(tenzij "het origineel" de naam "moeder" niet waardig is uiteraard)
En is zij waarlijk een "plus" voor de kinderen van haar partner ????
Zien zij haar als een meerwaarde of eerder als een overschotje???
Geen enkele situatie is dezelfde .
Als de echtgenoot en ik over de kinderen praten, hebben we het steevast over" onze" kinderen
Over : "onze" vier meiden
Niet min, niet plus maar ons en zo is het goed, vind ik zelf .
Ondertussen werd ik ook al een : plus-oma en daar ben ik ontzettend dankbaar voor
Dankbaar omdat ik oma mag zijn
Dankbaar omdat ons ventje mij oma mag noemen .
Voor hem maakt het trouwens niets uit, ook al hebben we geen bloedband, ik ben zijn liefste oma Bos .en dat kan mij bij tijd en wijlen, zeer
ontroeren.....
En binnen een paar maanden komt er nog een ventje bij .
Deze keer is de jongste van de echtgenoot zwanger .
Ook van haar mag ik gewoon oma zijn .en ik vind het zalig....
Ik popel om dit nieuwe leven in mijn armen en hart te sluiten
Want of ze nu plus zijn of niet .
Oprecht "graag zien" heeft geen bloedband nodig ..al zal de band met je eigen kroost , misschien nog net dat ietsje straffer zijn.....
Zat ik deze week in de wachtkamer bij de huisarts.
Een mevrouw knoopt meteen een gesprek aan en vraagt hoe het met de echtgenoot gaat....
Ik kijk redelijk verbaasd....
Hoe kent zij de echtgenoot???
Tot het mij begint te dagen.
Ze verwart mij met mijn zus, zoals wel vaker gebeurt...
Wij schijnen elkaars evenbeeld te zijn....
Alleen......is de zus wel 12 jaar ouder....
Maar dit geheel terzijde natuurlijk....
Met de echtgenoot gaat het , op een verkoudheid na, wel goed, dankjewel
Een jonge man met een kleurtje, komt binnen en zegt vriendelijk :"Goeiedag!"
Hij krijgt er een hartelijke groet voor in de plaats.
Altijd fijn als mensen vriendelijk zijn.
En dan stuift hij binnen: de jonge snaak.
Groot, blond, knap en snipverkouden...
Hij tuurt naar de grond...gritst het eerste het beste tijdschrift uit het rek...en duikt er met zijn neus meteen in....
"Ook een goeiedag", denk ik bij mezelf.
Ik moet echt wel op de tanden bijten om het niet hardop te zeggen....
Wat bezielt zo'n gast toch, vraag ik mij dan af....
Het liefst van alles was hij gewoon onzichtbaar geweest, denk ik....
Is het arrogantie, is het schaamte.....
Is het pure onhandigheid????
Ik weet het niet....
Maar om één of andere reden irriteert het me mateloos...
Hij gunt ons geen blik....
Voor ik er verder kan over "doorbomen" met mezelf, ben ik aan de beurt...
Vandaar nog een kleine oproep: "Mocht een zwaar verkouden, jonge, knappe, grote, blonde jongeling, (of hij blauwe ogen had weet ik niet, die kregen we niet te zien, neus naar de grond, weet je wel) zich hierin herkennen: "Een goeiedag kost niets en had je meteen een stuk mooier en sympathieker gemaakt...."Just saying
Zondag aanstaande is het weer zover: de jaarlijkse wafelbak, jawel...
Het is een oude traditie die ik, min of meer, in ere tracht te houden....
Toen ik nog zeer jong en pril was, bakte mijn moeder zaliger, steevast wafels, op Allerheiligen.
Ik zie het nog zo voor mij...
In onze kleine keuken ,snorde de kolenkachel, dat het een lieve lust was...
Naast de kachel, op een stoel, in een grote ketel, stond het deeg te rijzen....
Niemand mocht er voorbij....
De buitendeur, die uitgaf in de keuken, diende gesloten te blijven...
Wie toch de keuken in moest, hield de adem in.....
Want één zuchtje wind, één klein duwtje tegen de ketel, kon het hele rijzingsproces, danig in de war sturen....
Lees: het reeds gerezen deeg, als een plumpudding in elkaar laten vallen.....
Een ramp der rampen: weg luchtige stapels wafels.....
Mijn moeder bakte er dus, op die dag, inderdaad stapels....
Zodat iedereen, die na het kerkhofbezoek, binnenviel, mee de benen onder tafel mocht schuiven....
En het mag gezegd: haar wafels waren overheerlijk....
Ik heb dus, zoals eerder al verteld, haar fakkel over genomen...met dien verstande dat de datum lichtjes gewijzigd is...
Sinds er geen seizoenen meer zijn en je op Allerheiligen, met een sjanceke, het kerkhof in T-shirt bezoekt, kan mijn wafelbak niet meer doorgaan op die dag....
Want, ook ik , maak deeg op moeders en grootmoeders wijze: met levende gist....
Bij gebrek aan een snorrende kolenkachel, gaat hier de thermostaat een paar graden de hoogte in , zodat de verwarming gloeiend staat, terwijl het deeg, in zijn ketel, op een stoel er pal naast, lustig kan rijzen....
En ja hoor: ook bij mij geen gasten in de keuken en opletten met de deuren...
Dat het zweet, tijdens het bakken, in beken van mij rug loopt, heb ik er graag voor over....
En zondag is het dus zover hé....
Ik tel de dagen af....
Niet naar het bakken zelf, want dat is toch wel een klus, maar naar het feit dat onze kinderen en kleinkinderen, nu bij ons, hun benen onder tafel komen steken...
Al zullen er altijd twee ontbreken....
Eentje voor wie de reis te ver is....de dochter die haar toekomst vond in Los Angeles....
En eentje voor wie geen "vlucht" meer bestaat : de zoon...ergens aan "de overkant"........
Toch zullen ze mee aanzitten, al is het in onze gedachten....
Dus beste kinderkens, tot zondag....we gaan er hopelijk een lekkere, gezellig dag van maken....
Wij kijken er alvast heel erg naar uit en ik wed dat jullie dat ook doen
Na een reis van 15,5 uur landden we veilig op Californische bodem.
Daar stond het welkomstcomité ons op te wachten....
Er volgde een warm en zeer blij weerzien met de nodige knuffels en zoenen...
Dochter, schoonzoon en hond ( zeg maar hondje ❤) brachten ons veilig naar onze tijdelijke woonplaats....
Ze was niet geheel volgens de verwachtingen maar we zouden er het beste van maken....
En alzo maakte ik dus kennis met L.A.....
Een stad met zoveel gezichten!
"The glamour" van Hollywood. ....die veel minder glamoureus is dan de vele reportages op tv laten vermoeden. ...
De drukte van Downtown L.A. , die eigenlijk best nog meevalt...
De vele, werkelijk, rustige buurten ...
In één ervan woont de dochter 😍met man en woefke. ...
De mooie natuur ,waar je de vogeltjes hoort fluiten en de kalkoengieren en roodstaart buizerds flaneren....
Het onwaarschijnlijk lekkere eten in de onnoemelijk vele restaurantjes. ..
Ik bezocht "Little Tokyo" .... ( de Sushi een streling voor de tong)....
Ik at Viëtnamees in Chinatown....
Maar wat me nog het meeste opviel waren de kleuren....
De kleuren van de mensen ....in alle tinten van bruin tot blank,
De kleuren van prachtig beschilderde gevels.....
van de massa's "stoffenwinkeltjes en kraampjes"....
De kleuren van het verse fruit ( om van de geuren nog te zwijgen) en de verse groenten in de , veelal ,Mexicaanse winkeltjes en kraampjes , het azuurblauw van the Pacific...
Was alles in L.A. dan rozengeur en maneschijn???
Jammer maar helaas ....
De grauwe wijken waar daklozen proberen te overleven steken schril af tegen al dat fraais....
Velen van hen getekend door het harde leven....
Totaal weg van de wereld door drank en drugs. ...
Mensen met een beperking die aan hun lot worden overgelaten...
De tragedie van elke grootstad...
En toch hou ik een heel goed gevoel over aan mijn bezoek!
Nu ik met mijn eigen ogen heb gezien waar dochterlief woont en werkt, ben ik er gerust in...
Het is bijna aan het andere eind van de wereld....maar de mensen lopen er, net als hier, ook op twee benen...if you know what I mean 😉
Mijn "trouwe" volgers weten dat mijn oudste dochter naar gindsewege is vertrokken....
Voorgoed....jawel.....
Niet altijd goed voor het moederhart.....maar het kind is er gelukkig en dus ben ik dat ook....
Al mis ik haar soms zo hard dat het zeer doet....
Maar ik wijk af....
In oktober werd ze 30....
Toch een soort van mijlpaal in haar leven....
Een kleine drie weken voor die heugelijke dag kreeg ik plots telefoon van mijn jongste: "Dat de zus 30 werd en of ik het niet zag zitten om , bij wijze van verrassing, de oudste te vergasten op een bezoekje van "onzentwege"."
In eerste instantie voelde ik een lichte paniek opborrelen :"waa ...zo ver....zo....weinig tijd
..zo...." toch antwoordde ik volmondig :"Ja"
Ik haakte ik en terwijl het angstzweet mij uitbrak ,sprak ik tot de echtgenoot de volgende gevleugelde woorden: "Ik ga naar L.A.!"
Toen begon een kleine race tegen de tijd....
"Reispas"....lap vervallen...stormendergewijs richting fotograaf en gemeentehuis....
"Vlucht"....site "Cheap tickets" checken en boeken die reis...
"Verblijf"....Airbnb.....gezocht ,gevonden....
"Estaformulier"....na een uur zweten was het in gevuld....
"Visa en dollars".....Aangepast en besteld...
Ik had nog net vijf dagen om te bekomen van alle stress....
Op 1 oktober bracht de echtgenoot ons naar Zaventem....
Een emotioneel afscheid later, passeerden we de douane en togen naar de gate....
Frank De Boosere heeft het bevestigd en hij kan het weten....
De voorbije dagen konden we nog genieten van een "Indian Summer", zoals men dat zo mooi verwoordt.
Ik was er niet rouwig om...
Maar nu is het uit met de pret!
U hoort het al : ik ben geen herfstmens.
O, ik weet het wel: elk seizoen heeft zijn charmes....
Ook ik kan genieten van het kleurenpalet dat dit seizoen aanbiedt.
Zelfs een paddenstoelenwandeling kan mij bekoren.
Niets ruikt heerlijker dan een bos in de herfst.
Je kan kastanjes rapen, okkernoten eten....
Genieten van heerlijke stoofpotjes en wildgerechten...
Edoch...de herfst en ik...dat matcht niet....
Zolang het zonnetje schijnt valt het nog mee...
Maar eens het weer: "herfstig" wordt....hoeft het niet meer voor mij.
Ik hou niet van die herfstige nattigheid....
Van wind en regen....
Van mist waarbij je geen hand voor je ogen ziet...
Het meeste kijk ik nog op tegen het steeds korter worden van de dagen.
Vroeger vond ik het vreselijk om op te staan, terwijl het buiten nog aardedonker was.
Nog eventjes en we mogen om vijf uur in de namiddag het licht al aan steken.
"Och", hoor ik u zeggen, " wat is er nu gezelliger ,dan knus genieten onder een wollen dekentje voor de open haard...
en kaarsjes die zorgen toch ook voor sfeer...
Om te beginnen : "WIJ" hebben geen open haard, geen pelletkachel, geen houtstoof....
Dus: niks genieten van de warmte van een echt vuur...
Kaarsjes steek ik wel aan , hoe meer hoe liever...maar daar heb ik de herfst niet voor nodig.
U hoort het: de herfst en ik dat "klikt" niet....
Elk jaar opnieuw ben ik weer blij als het februari is:
De dagen worden langer...
Maart gluurt om de hoek....
De lente staat voor de deur....
Nog even en de vogeltjes zingen hun mooiste lied.....
Maar zo ver is het nu nog lang niet...
Met zeuren kom ik geen meter verder...
Ik sta ervoor en moet erdoor
Dus kruip ik 's avonds knus onder mijn fleece dekentje, met dikke sokken aan mijn voeten en droom ik van wuivende palmbomen en zonovergoten stranden...
Want dromen mag...ook als het buiten "herfstig" is
Zal wel alles te maken hebben met de tijd van het jaar.... Mijn moeder herkende het ook: het botten van de bomen, het vallen van de bladeren: vieze tijd.....
We staan dus nu voor :"het botten van de bomen" en ik heb weer prijs: van alles willen doen maar nergens zin in hebben... Morgen komt er weer een dag....weet je wel....
Elk jaar in februari is het van dattum....
Vorig jaar zijn we er speciaal voor naar Madeira gevlogen....op zoek naar....: de lente Want dat is waar het schoentje wringt.....
Het grauw , grijs en donker , eigen aan de wintermaanden, eist zijn tol....
Ik kan er niets aan doen: ik ben een zonnemens...
Begrijp me niet verkeerd.... Ik doel niet op een "zonnig mens"...want dat ben ik in deze periode hoegenaamd niet.....
Ik heb alleen veel licht nodig en zon! Niettegenstaande mijn vitamine D peil in orde is....
Dus ja, ik tel af....
Hoe vaak passeert in mijn hoofd het liedje van Jan De Wilde..... Met dien verstande dat de tekst lichtjes wordt aangepast.... "Waar is de lente, waar is de zon? "
Het is nog even op de tanden bijten....
Soms overweeg ik om te overwinteren in zonniger oorden....
Maar hoe moet het dan met dat hele kleine beetje familie dat ik nog heb....???
Dan denk ik in de eerste plaats aan de zus....
Niet zomaar eens kunnen binnen wippen om wat bij te kletsen.....
En dan volgt meteen de rest: de jongste dochter, die in Gent woont, en ik nu al amper zie...., het kleinzoontje...
En wat met Bas, onze kater?????
We kunnen het beest toch geen maanden alleen laten en meenemen is al helemaal geen optie...
U hoort het al...het overwinteren in één of ander zonnig paradijs, het is nog niet voor morgen...
Dus moet ik er hier maar het beste van maken...
Nog eventjes op de tanden bijten....dus Desnoods met de tong er tussen.....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
 "Shocked"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
 "Confused"){kind=icon}
 "Sad"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
 "Razz"){kind=icon}
 "Cool"){kind=icon}
