Het moet gezegd: het is een geslaagde aankoop. Heel comfortabel en minder last van zadelpijn wat natuurlijk niet wegneemt dat fietsen hier toch vrij zwaar blijft.... Zwaar en toch telkens weer de moeite waard!
Neem nu eergisteren, toen we getuige mochten zijn van een onwaarschijnlijk schouwspel...
Wie ooit al eens de "schreeuw" van een buizerd heeft gehoord, weet dat die vrij "indrukwekkend" is.
Wij hadden de eer om te mogen genieten van een "gesprek" tussen zo maar eventjes vijf exemplaren. Ze cirkelden boven onze hoofden. De ene "piou" galmend na de andere....
Zie, daar word ik dan stil van. Dat is de natuur op z'n mooist. Prachtig in al zijn puurheid. Wij,in een stukje ongerepte natuurpracht, met niets anders dan het geschreeuw van de buizerds. Kippenvel!
We stonden erbij en keken ernaar... Neen, daar kan geen Adèle tegen op.
Dat maakt fietsen in Limburg zo heerlijk. Je komt amper een mens tegen. Heelder stukken is het enkel: wij, de stilte, de bloempjes, de vogels, de vlinders.....Zalig!
Gisteren maakten we een tocht(je) van om en bij de veertig km....met heel veel hellingen....dan gloei ik van trots en voel me bij tijd en wijlen zelfs euforisch om wat ik al heb bereikt... Of zouden dat toch de endorfines zijn , de gelukshormonen die vrijkomen bij grote inspanningen...???? Mij maakt het niet uit. Ik trap en ik geniet...
En vandaag...vandaag is het rustdag...straks de benen omhoog in de ligstoel, onder de eik, aan de vijver en met een goed boek...
De Jack Russels zijn goed vertegenwoordigd op de kamping dit jaar
Heel veel kampeerders bezitten trouwens een viervoeter.
"Wie zou er eerst geweest zijn", vraag ik mij dan af:" de caravan of de hond???"
Is de caravan er gekomen omdat 's mens trouwste vriend niet zomaar overal is toegelaten???? Of was de caravan eerst en namen de baasjes een hond in huis omdat die dan gezellig mee kan??? Wie zal het zeggen....????
Maar om op de Jackskes, terug te komen: je hebt ze hier ook in alle maten en van alle leeftijden.
Neem nu het hondje van onze campingburen: een Jack Russel op leeftijd. Zeventien jaar gaat het beestje al mee! Een toch wel zeer gezegende leeftijd voor een hond! Hij is dan ook wat stijf en stram, artrose, weet je wel....het "gaat" allemaal zo vlug niet meer... Hij is de goedheid in hoogst eigen persoon. "Je zou hem de communie geven zonder biechten.", zou mijn moeder hebben gezegd.....
Tot er een viervoeter met of zonder baasje passeert!
Weg zijn alle kwaaltjes. Weg stijf-en stramheid. Hij vliegt er op af als in zijn beste jaren en blaft dat het een "lieve lust is" ;-)
Als baasje in de buurt is wordt er dadelijk ingegrepen en wordt Baloutje, want zo heet het schatje, duidelijk gemaakt dat zo'n gedrag écht niet kan...
Meteen wordt hij dan z'n oude zichzelf en komt hij op en sukkeldrafje onmiddellijk weer aangetrippeld. Zo grappig om te zien.
"Och, Baloutje", denk ik dan,"geniet er nog maar van want morgen kan het gedaan zijn".
Maar als het kan, blijf dan toch nog maar eventjes want we zouden je grijze smoeltje heel erg missen...
We zijn weer terug, op ons plekje, onder de eik...
Want hier staat "ze": onze caravan...ons Adria...
Ja, ja, ik weet het wel, Dikke Van Daele: caravan (de) m...
Kampeerders hebben het echter steevast over "haar".
Zijn het de vrouwelijke rondingen?
Of komt het door de rust en de geborgenheid die zij haar bewoners biedt.
Ik heb geen idee....
Maar om verder te gaan....Het zijn haar laatste weken...hier op de camping.
Ik word er zowaar weemoedig van.
Er is écht niets mis met hààr! Laat dat vooral duidelijk zijn!
Het ligt volledig aan ons....: wij liggen niet meer comfortabel.
Het bed wordt wat krap...lees: wij worden te breed....:-/
Het kost ons moeite om ons slaapplaatske te bereiken...
Het echtelijk bed staat namelijk in een hoek, tegen een wand... Eén iemand raakt dus ,enkel klauterend op de knieën, op haar (:-/) kant.
Laat nu net dat laatste niet meer van een leien dakje lopen. We hebben al eens plaats geruild....maar het probleem blijft: wij zijn geen jonge tortels meer(snif) - niet dat we ons zo niet meer voelen - 't zijn de knieën meneer, de rug....
En dus wordt onze schat van de hand gedaan om plaats te maken voor een nieuw exemplaar met, u raadt het al: twee aparte bedjes...snif...
Eén troost, we kunnen ze altijd nog ombouwen tot een tweepersoonsbed mochten de nachten te eenzaam en koud worden.
Het is dus met een zekere melancholie dat ik dit stukje schrijf.
Ik kan alleen maar hopen dat haar nieuwe eigenaar net zoveel van haar gaat houden als wij hebben gedaan....
"Wat zijn ze groot geworden", denk ik vertederd, terwijl in naar de vijver tuur.
Toen we hier pas stonden, begin juli, waren het nog bolletjes puur dons, vers uit het ei. Aandoenlijk om zien was dat : mama eend met in haar kielzog haar kroost: vier stuks, dapper peddelend om hun moeder bij te...euh...benen....
Wat zeg ik....vier???? Drie dus.... Ze waren wel dégelijk met zijn vieren maar een(d)tje week telkens af van het juiste euh...pad.
In elk gezin zit er wel zo'n "held" die net iets meer durft dan zijn broertjes en zusjes, nietwaar ;-)
Moeder eend had er alleszins haar euh...vleugels...serieus mee vol. Het kostte haar heel wat moeite om de zondaar weer in het gareel te krijgen. Het was er zo een(d)tje van: "Ik hoor je wel, maar doe lekker mijn zin..." Tot mama eend het welletjes vond en luid begon te kwekken, tot hij zich weer bij de rest van de familie aansloot.
Vorige week nog, moest ik zooo om hem lachen. Ik zeg hem, ik weet niet waarom....ik ga er gewoon van uit dat zo'n klein "ik weet alles beter-jonkie" een ventje is....
Meneerke had zich dus, naar aloude gewoonte, uit de euh...voeten gemaakt om op zijn een(d)tje op avontuur te gaan... tot hij plots merkte dat moeder eend , net zoals de rest van het gezin, nergens meer te bespeuren vielen. Paniek!!!! Man, man!!!
Hij zette het op een luid piepen... Gelukkig voor hem werd er heel snel gereageerd. Zijn zusjes, die zich wat verderop tussen het riet bevonden, antwoordden uit volle borst , terwijl moeder eend de snoodaard tegemoet zwom.
"Zie", dacht ik nog," onze held....die, als het er uiteindelijk op aankomt toch nog een klein ukje is."
Hoe herkenbaar *smelt* Waarom denk ik plots aan het kleinzoontje....
Vandaag zie ik al meteen een verandering. Moeder eend is nog steeds....ergens....in de buurt maar je merkt toch al een zekere afstand. Haar kroost zwemt rond,verspreid over de vijver...Er wordt naar hartelust gedoken en gezwommen. Moeder eend kijkt toe en ziet dat het goed is...
"Nog even en ze verlaten het ouderlijk nest" denk ik bij mezelf....
Waarom krijg ik nu ineens een krop in mijn keel....?????
Als wij volgend jaar terug keren zal één van hen of misschien wel allemaal, al "verantwoordelijk" zijn voor de eigen kroost....En gaat ieder zijns weegs....
Gelukkig duurt dàt bij ons toch nog net iets langer, denk ik opgelucht....
Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad maar nu heb ik ze dus eindelijk ook: mijn eigenste fietsbroek.
Correctie: fietsonderbroek. Ook al is dit blijkbaar geen goed Nederlands, wegens onvindbaar in "het Groene Boekje", ze bestaat wel degelijk...
Voor de leken onder ons: een gewone fietsbroek is voorzien van een soort zemen lap ,op de plaats waar de poep en aanverwanten, komen te zitten. In een fietsonderbroek, daarentegen, zit een soort van luierachtig "kussen".
Opgelet bij het aankopen. Het "luiertje" verschilt van model naargelang het moet zorgen voor het comfort van een mannen- of vrouwenpoep. Het is maar dat u het weet
Naar het schijnt stopten de eerste wielrenners een goeie ,verse biefstuk in hun broek, tegen zadelpijn. Maar dit geheel terzijde....
Waarom heeft een recreatieve fietser in godsnaam behoefte aan zo'n exemplaar, hoor ik u vragen....
Omdat deze "recreatieve" fietser na 15 km last krijgt van zadelpijn... De "botjes" weet u wel. Ik heb nooit geweten dat een mens "botjes" in zijn billen had maar ze zitten er wel degelijk! Wat begint met ze gewoon te voelen gaat na zo'n kilometer of 40 steevast over in:" Amaai, wat een pijn!",waarna ik knarsetandend de laatste kilometers aanvang. Ja, de laatste kilometers: vijftig is mijn limiet.
Peanuts voor de échte wielertoerist, ik weet het, edoch....
Bovendien rijd ik met een "trekkingfiets" en géén "koersexemplaar". Zou ik trouwens nooit durven! Vastgeklikt zitten aan mijn pedalen...???? No way...I Ik ken er persoonlijk een paar die net niet snel genoeg uit de pedalen kwamen en met een serieuze bons het asfalt mochten kussen... Gebroken schouders, ribben , sleutelbenen... Mij niet gezien, dank u vriendelijk
Bovendien jagen zo'n "hooligans" ,zoals ik ze in stilte noem, mij vaak de stuipen op het lijf. Je hoort ze amper aankomen- ik al helemaal niet- waarna ze je ineens, uit het niets, in volle snelheid voorbij zoeven en je de schrik van je leven bezorgen!!! Foei, foei!!!
Maar ik dwaal af...
Nu is het dus afwachten hé, tot mijn eerstvolgende fietstocht...in Limburg...op het "vals plat" en de hellingen....en ik ben benieuwd...
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
