Oké, niet leuk als je met dit mooie weer ,in de wachtzaal van een dokter, " je tijd zit te verdoen"...
Maar moet het daarom zo zuur?
Ik voel me als balsamico in een ordinaire fles pure azijn.
Oké, als je ziek bent ,is het lachen je misschien een beetje vergaan ....
Maar zo zuur kijken helpt toch ook voor geen meter...
Letterlijk iedereen, behalve ik ,heeft een gezicht tot op zijn of haar schoenen.
Ik word er zowaar ongemakkelijk van.
Hier hangt zo'n echt begrafenisstemming "sfeertje".
Gelukkig is er de televisie..,waar iedereen gefascineerd naar staart.
' t Is een " kookprogramma" .
Kandidaten flansen allerlei gerechten in elkaar, waarna een meedogenloze jury beslist ,wie er "deze keer" mag beschikken.
Geweldig spannend allemaal .
Goed, ik beken, ik heb ook gekeken....maar nu ben ik dus aan een stukje bezig...
Zo amuseer ik mij eigenlijk nog een beetje.
Niemand zegt hier een gebenedijd woord , terwijl er toch ,meer dan één stel ,zijn beurt afwacht.
Op een "smartje" tokkelen is nu ook niet bepaald sociaal...maar ik pleit "verzachtende " omstandigheden.
Twee dames kauwen verwoed op een stukje kauwgom...of zou het "herkauwen " zijn......
De man tegenover mij ,veegt het zweet van onder zijn neus...
Hij doet het traag...zoals het hoort bij zo'n warmte.
Eén echtpaar stapt de consultatieruimte binnen.
Nog steeds zonder één woord met elkaar te wisselen.
De herkauwster......met de zweetveger.
Dat wordt vast een gezellig onderonsje....
Foei, foei,ik word écht wel stout nu...maar het is sterker dan mezelf.
Ondertussen is een nieuwe patiënt de wachtzaal binnengestapt.
Hij zegt vriendelijk "Goeiedag".
Wat een verademing.
Ik ben trouwens, de enige die , zonder te willen "stoefen" ,zijn groet beantwoord .
Ik deel nu de wachtkamer met drie jonge meiden ,waarvan er net eentje het dokterskabinet binnenstapt, terwijl het zwijgende stel, zwijgend, of wat had u gedacht, het kabinet verlaat, samen met de "vriendelijke" man.
Die heeft er zowaar een tijdschrift bij genomen....
Op de televisie is het journaal begonnen.
Ook niet bevorderlijk voor de sfeer...
Ik probeer niet te volgen en mij te concentreren op mijn "stukje".....
Thuis , volg ik trouwens ook geen " nieuwsberichten " meer.
Niets anders dan kommer en kwel....
Alsof er nooit iets " goeds" te melden valt....
Het journaal" bezorgt mij geheid een wee gevoel in mijn maag.
Oeps, daar ontsnapt mij een "boertje".
In stilte weliswaar....maar ik heb spaghettisaus gegeten met massa 's look.
Heel lekker allemaal...."Maar niet zo voor de omgeving", denk ik een beetje gegeneerd....
De volgende patiënt is aan de beurt....
Tot mijn stomme verbazing, staan twee jonge meiden op.
De andere "kauwster" ,samen met een blond ,jong ding ,wat bij nader inzien, wel eens haar zus zou kunnen zijn.
Ze zaten schuin tegenover elkaar maar gunden elkaar amper een blik....
Gezellig gezinnetje.....
Nu schieten nog enkel de "vriendelijke" man en ik over....en zowaar, er ontstaat een gesprek .
De man blijkt "peter" te zijn van een ventje dat nog bij mij in de klas heeft gezeten....
Voor ik het goed en wel besef is het mijn beurt....
Zopas de dochter afgeleverd aan de Amerikaanse ambassade.
Moeder mocht, zoals verwacht, niet binnen.
Het goed bewaakte ambassadegebouw, bevindt zich achter een indrukwekkend hekken.
Je komt er niet zo maar in.
En hier zit ik dus.
In het nabijgelegen park, op een bankje.
Volledig in wachtende toestand .
Beetje zenuwslopend toch allemaal, vooral voor de dochter dan.
Zij werd op de ambassade verwacht voor het "ultieme" interview .
De laatste stap in haar emigratieproces.
Zij en Ken, Ken gindsewege en de dochter hier, moeten aan de hand daarvan, duidelijk maken dat zij wel degelijk een stel zijn en elkaar dus "door en door" kennen.
Het hele onderhoud kan zo'n anderhalf uur-als 't niet meer is- in beslag nemen .
Ondertussen geniet ik in het park van de "stilte"...geintje.
Luid toeterende wagens passeren het park.
Het verkeer is hier een ware heksenketel.
Lang leve boerenbuiten.
Alhoewel in Brussel best wel mooie dingen te zien zijn.
Prachtige gebouwen, veel musea.
De Amerikaanse ambassade bevindt zich eigenlijk in het kloppend hart van Brussel in de Regentstraat.
Cafékes zijn er jammer genoeg niet en met mijn beperkt oriëntatievermogen waag in mij liever niet te ver uit de buurt.
Anderhalf uur voorbij....
Ik denk dat ik nog een wandelingetje ga maken.
Het verkeer is ondertussen oorverdovend door een loeiende ziekenwagen die vastzit in de ellende.
Het toeterende verkeer baant zich stapvoets een weg.
Ik mag er niet aan denken om daar tussen te hangen.
De zon heeft zich ondertussen verwaardigd om te verschijnen wat het "schrijven" op mijn smartje niet zo eenvoudig maakt.
Ik denk dat ik mij langzaamaan richting ambassade ga begeven...hopelijk duurt het nu niet zo lang meer...
(n.v.d.red.): Visum werd toegekend!!!! Ik zag de meest gelukkige dochter, ooit!
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
,heeft een gezicht tot op zijn of haar schoenen. 
,waar iedereen gefascineerd naar staart. 
.
. 
.
