"Ik wil zon, en wel nu!", brulde ik deze morgen, meer tegen mezelf dan tegen de echtgenoot, die er zoals gewoonlijk, stoïcijns kalm onder bleef...
Hij is wel meer gewoon, de schat....
En meteen dacht ik terug aan Seabert, jawel, u leest het goed...
Niet het zeehondje uit de gelijknamige tekenfilmreeks...
Maar een ukje van een jaar of drie dat bij ons school liep...
In mijn vorig leven was ik dus onderwijzer....
Met heel veel liefde voor het vak!
Mijn job altijd doodgraag gedaan....
Maar ik dwaal af.....
Ik had "middagtoezicht" op de speelplaats van de kleuters....
Daar gaf ook de deur van de turnzaal op uit....
In de winter mocht er in die turnzaal worden gespeeld....
Alleen als het weer écht hommeles was....
Het was lente.....
Net had ik een paar snoodaards - kleuters, je moet ze niet onderschatten- bij hun lurven gevat, in diezelfde turnzaal ,waar zij niets hadden laten liggen, toen Seabert naar binnen kwam gestormd....
Ik zie het nog zo voor mij.....
"Ik wil een bal en wel nu!"
Ik lag in een deuk!
In stilte, uiteraard.....
Een uk, uit de eerste kleuterklas, die mij eens even de les kwam spellen.....
Mijn antwoord : "En ik wil dat je nu onmiddellijk naar buiten gaat!" maakte niet de minste indruk....
Ik had al mijn overredingskracht nodig om hem te overtuigen...
Lees: Ik nam hem kordaat bij de arm en zette hem aan de deur.....zonder bal....
Hij was stomverbaasd....
Ontredderd zelfs.....
Hoe was het zo ver kunnen komen, dat hij, Seabert, niet op zijn wenken werd bediend....
Hij begreep er niets van....
Hij is niet bij ons op school gebleven, Seabert....
We waren veel te streng....aldus zijn mama en papa....
Vaak denk ik nog terug aan Seabert....
Hoe zou het hem zijn vergaan?
Hoe zou het zijn ouders zijn vergaan?
Wat als niemand ooit heeft ingegrepen????
Wat moet er geworden van zo'n ventje?????
Stel dat zo iemand, ik zeg maar wat, ooit president wordt van de Verenigde Staten......
"Ik wil die muur tussen Mexico en de V.S. , en wel nu!"
Zonet even de betekenis van het woordje plus opgezocht in de van Dale, de dikke, jawel
Een kleine greep uit de verklaringen leert mij dat:
- het meer betekent
- dat de genoemde grootheid als positief wordt beschouwd
- het teken + ook als waardering wordt gegeven
Maar....... dat het ook op een overschot kan wijzen ..
"Waarom mijn interesse in dat woordje?", vraagt u zich af .
Wel , omdat ik , aangezien ik met hun papa ben gehuwd , volgens de nieuwe benaming althans: een" plus"-mama ben van twee "plus"-kinderen .
Die "plus" is er ooit gekomen in de plaats van de stief . "Stief", werd, met dank aan al die verhaaltjes en sprookjes waar de stiefmoeders er niet veel van bakten, haast een synoniem van "slecht"....
En er is niemand die stiefmoederlijkwil behandeld worden .toch....
Maar om er nu meteen een plus-mama van te maken .
Ik heb er zo mijn bedenkingen bij .
Om te beginnen vind ik, dat een kind maar één moeder heeft en dat is zij die het kindje heeft gebaard.
(tenzij het om een adoptie gaat...en dat is wel van een andere orde)
Hoe lief en bezorgd de plus-mama ook is ..zij kan nooit het origineel vervangen .
(tenzij "het origineel" de naam "moeder" niet waardig is uiteraard)
En is zij waarlijk een "plus" voor de kinderen van haar partner ????
Zien zij haar als een meerwaarde of eerder als een overschotje???
Geen enkele situatie is dezelfde .
Als de echtgenoot en ik over de kinderen praten, hebben we het steevast over" onze" kinderen
Over : "onze" vier meiden
Niet min, niet plus maar ons en zo is het goed, vind ik zelf .
Ondertussen werd ik ook al een : plus-oma en daar ben ik ontzettend dankbaar voor
Dankbaar omdat ik oma mag zijn
Dankbaar omdat ons ventje mij oma mag noemen .
Voor hem maakt het trouwens niets uit, ook al hebben we geen bloedband, ik ben zijn liefste oma Bos .en dat kan mij bij tijd en wijlen, zeer
ontroeren.....
En binnen een paar maanden komt er nog een ventje bij .
Deze keer is de jongste van de echtgenoot zwanger .
Ook van haar mag ik gewoon oma zijn .en ik vind het zalig....
Ik popel om dit nieuwe leven in mijn armen en hart te sluiten
Want of ze nu plus zijn of niet .
Oprecht "graag zien" heeft geen bloedband nodig ..al zal de band met je eigen kroost , misschien nog net dat ietsje straffer zijn.....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
 "Shocked"){kind=icon}
