Ze was altijd al een ondernemend prutske geweest...

Eentje met een fel karaktertje...

Zelfs toen ze nog maar pas kwam piepen, zette ze het luidkeels op een brullen wanneer de fles niet snel genoeg kwam.

Als peutertje was ze van niets of niemand bang...

Pieren vangen voor de kippen...

Er stiekem van onder muizen naar de buren...

Toekijken wanneer een konijn werd geslacht...

Ze durfde het allemaal....

Ze was de trots van haar grote zus....

De oogappel van haar oma, die altijd haar grootste vriend zou blijven...

Een praatwaterval was ze ook...

Als kleutertje gedichtjes voordragen, voor publiek....ze deed niets liever....

Ze voelde zich bemind.....

Er was alleen iemand waar ze met de jaren steeds banger voor werd: haar vader....de grote boeman....

Als ze weer iets had uitgespookt wat niet zo koosjer was zegde moeder steevast: "Wacht maar tot je vader thuis komt..."

Waarna de rest van de dag om zeep was door de angst voor zijn represailles ....

Want hij was streng, haar vader.

"Streng maar rechtvaardig." Zoals hij zelf zei en geloofde....

Vaak sloot hij haar op in "het kot", zoals hij haar gevangenis noemde...

Haar brullen en huilen, trappen op de deur, moet tot bij de buren te horen zijn geweest...

Hij zou haar wel temmen, die kleine rebel...

En toen was er die kermis....

Ze was een jaar of  9, zeker niet ouder....

De molen was voor baby's....

De "rups" voor platbroeken.....

De autoscooters...dat was pas voor durvers....

Jammer maar helaas waren haar beentjes nog iets te kort....

Ze was ook niet bepaald van de grootste, dus een ritje alleen , zat er nog helemaal niet in....

Maar daar dienen vaders toch voor....voor zo een eerste rit.....

Ze kreeg meteen een "njet", wegens: "Veel te gevaarlijk, nog niets voor kinderen...."

Uiteindelijk ging hij overstag....

Hij zou haar wel meteen een lesje leren....

Wist zij veel....

Fier als een gieter maar toch ook met een bang hartje nam ze plaats naast vader....

Maar waar bleef zijn beschermende arm????

Ze had het al zo vaak gezien bij andere vaders die met dochter-of zoonlief in de autoscooter kropen.....

Hij liet haar zitten waar ze zat....

Bij de eerste "bots" liep het al meteen mis....

Ze had totaal geen verweer....en knalde keihard met haar voorhoofd tegen voorste rand van de auto....

Meteen een buil zo dik als een kippenei....

Huilen durfde ze zelfs niet want meteen waren er de verwijtende woorden....: "We hadden je verwittigd dat het veel te gevaarlijk was."

"Eigen schuld, dikke bult...", dus....

Ze is die dag nooit vergeten.....

Tot op vandaag krijgt ze nog steeds een wee gevoel in haar maag wanneer ze vaders met kinderen in de autoscooter ziet zitten....

Vaders die hun kind wel liefdevol beschermen.....

En steeds stelt ze zich die ene onbeantwoorde vraag: "Waarom heb jij nooit zoveel van mij kunnen houden, vader?"

Zat ik deze week in de wachtkamer bij de huisarts.

Een mevrouw knoopt meteen een gesprek aan en vraagt hoe het met de echtgenoot gaat....

Ik kijk redelijk verbaasd....

Hoe kent zij de echtgenoot???

Tot het mij begint te dagen. 

Ze verwart mij met mijn zus, zoals wel vaker gebeurt...

Wij schijnen  elkaars evenbeeld te zijn....

Alleen......is de zus wel 12 jaar ouder....

Maar dit geheel terzijde natuurlijk....

Met de echtgenoot gaat het , op een verkoudheid na, wel goed, dankjewel 

Een jonge man met een kleurtje, komt binnen en zegt vriendelijk :"Goeiedag!"

Hij krijgt er een hartelijke groet voor in de plaats.

Altijd fijn als mensen vriendelijk zijn.

En dan stuift hij binnen: de jonge snaak.

Groot, blond, knap en snipverkouden...

Hij tuurt naar de grond...gritst het eerste het beste tijdschrift uit het rek...en duikt er met zijn neus meteen in....

"Ook een goeiedag", denk ik bij mezelf.

Ik moet echt wel op de tanden bijten om het niet hardop te zeggen....

Wat bezielt zo'n gast toch,  vraag ik mij dan af....

Het liefst van alles was hij gewoon onzichtbaar geweest, denk ik....

Is het arrogantie, is het schaamte.....

Is het pure onhandigheid????

Ik weet het niet....

Maar om één of andere reden irriteert het me mateloos...

Hij gunt ons geen blik....

Voor ik er verder kan over "doorbomen" met mezelf, ben ik aan de beurt...

Vandaar nog een kleine oproep: "Mocht een zwaar verkouden,  jonge, knappe, grote, blonde jongeling,  (of hij blauwe ogen had weet ik niet, die kregen we niet te zien, neus naar de grond, weet je wel) zich hierin herkennen: "Een goeiedag kost niets en had je meteen een stuk mooier en sympathieker gemaakt...."Just saying