Zo, weer thuis na een paar daagjes kamperen. Poes blij en baasje ook. Hoe graag ik ook op vakantie ga. Hoe graag ik ook ga kamperen. Toch kom ik telkens weer graag thuis.
Zou ik dat kunnen, vraag ik mij dan af... Alles en iedereen achterlaten en verhuizen naar-ik zeg maar wat-: Frankrijk???. Du pain, du vin, du Boursin....
Ik hou van Frankrijk! Zeker weten!
Soms wordt hier t'onzend, wel eens gemijmerd over leven als God in Frankrijk. Een huisje in het groen, tussen de wijngaarden... Een glaasje Ricard op zondagmorgen... Wandelen tussen de wuivende zonnebloemen en lavendelvelden... Kuieren tussen de kraampjes van het plaatselijke marktje...
Het klinkt heel bekoorlijk, dat wel....
Maar eigenlijk: wij hébben een huisje in het groen...min of meer toch... In onze tuin geurt de lavendel...om van de vlinderstruiken nog maar te zwijgen.... We kunnen wandelen in ons eigenste bos... Fietsen langs de Scheldeboorden.... En de Belgische bieren zijn ook niet te versmaden...
Och, al bij al, is het hier zo slecht nog niet... Met ons huisje op wielen kunnen we meerdere keren per jaar naar la douce France... Steeds op zoek naar nieuwe plekjes... Om nagenietend van al dat moois weer veilig "thuis" te komen.....
Het gras lijkt altijd zoveel mooier aan de overkant...Maar na verloop van tijd piept zelfs daar al eens wat onkruid door... En ....maaien..... Dàt moet je overal.....
Zucht...Ik staar verbijsterd naar de cijfers op de weegschaal....Hoe is het zo ver kunnen komen....????
Hoe het zover kunnen komen is????
Een wijntje bij het eten, dat is goed voor de spijsvertering... Een glaasje bubbels op tijd en stond...moet kunnen, bevat amper caloriëen.... Zo'n lekker biertje op een zwoele zomeravond, een mens leeft maar één keer , weet je wel.... Geroosterd vlees op de bbq bevat minder vet dan gebakken in een pan, meneer.... Na zo'n fietstocht heb ik toch wel een ijsje verdiend zeker??? 't Is de leeftijd én het zit in mijn genen....
Herkenbaar???? Maar nu is het afgelopen! Ik zweer het!
Voor mij nog enkel water! Plat! Zonder bubbels! Gedaan met de Wok-Chinees! Bewegen, dat zal ik doen!
Alleen op dinsdag, dan mag het iets meer zijn: één lekker biertje, 's avonds ,voor tv. Een mens mag niet te streng zijn nietwaar....
Je kan er prachtige wandelingen maken in de natuur. Heel af en toe, wanneer je stil genoeg bent, kom je wel eens oog in oog te staan met een hert .Of je ziet de eekhoorntjes dollen in de bomen. Limburg is ook een paradijs voor vogels én vogelaars. Gewapend met een verrekijker spot je regelmatig vrij zeldzame exemplaren.
De Limburgse medemens is een pak vriendelijker dan de, ik zeg maar wat, Oost-Vlaming. Mensen groeten elkaar nog straat. Limburgers zijn ook heel behulpzaam. Misschien zijn ze een beetje trager in hun praten en manier van omgaan maar daar wordt een mens toch alleen maar rustig van...
U hoort het: ik ben voor Limburg.
Er is alleen dat ene kleine detailke : "Welkom in Limburg! Het fietsparadijs!"
Limburg IS géén fietsparadijs. Laat dat meteen duidelijk zijn. In een paradijs gaat alles vanzelf, met de glimlach....fietsen in Limburg is vaak knarsetanden en zonder glimlach want Limburg is NIET vlak.
De Hoge Kempen, weet je wel: Opglabbeek, Opoeteren, Neeroeteren....
Al gehoord van "vals plat"? Ik kende die uitdrukking ook niet tot ik hier de eerste maal op mijn fiets kroop. Zo venijnig: je denkt dat het vlak is tot je begint te trappen en je spieren in je kuiten en knieën zwaar protesteren. Dat is de hel, écht waar. Je voelt je zo bedrogen.....
Neen, dan nog liever een échte helling. Je ziet dat die eraan komt, je zet je schrap, past je versnellingen aan, bijt op je kiezen want : aan het einde van deze kwelling volgt de beloning: een afdaling. Nu ja, beloning....
Heel soms, als de helling niet te steil is, dan wel....je voelt de wind in je haren, je voelt de vrijheid, je voelt de dankbaarheid van je kuiten en knieën....
Eéns een afdaling een béétje heftig wordt knijpt schrijver dezes, de remmen toe en bolt op een slakkengangetje de helling af. Ik zou het anders willen, écht waar....
Eén keer heb ik het geprobeerd, zoals de echtgenoot, zoeven naar beneden,op een afdaling van 10%....Ik zweer het: tien minuten later stond ik nog te trillen op mijn benen. Eén keer maar nooit meer weer...
Ook de senioren bederven de pret in dit "paradijs".... Terwijl een mens, in het zweet zijns aanschijns,een helling opkruipt , zoeven zij je fluitend voorbij terwijl ze je vriendelijk gedag zeggen. O, wat haat ik ze op hun E-bikes!!!! Nooit! Ik zweer het: nooit, word ik zo'n fluitende senior!!!!
En toch blijf ik van Limburg houden....."Waar in't bronsgroen eikenhout, 't nachtegaaltje zingt....." weet je wel en de vlaaien zijn ook niet te versmaden ;-)
"Ja, ja." ,denk ik dan....Je zal maar: Godelieve Marie Lucienne Van Regemoorter heten...zucht...
Weet je wat zoiets betekent voor een kind van zeven dat zijn naam leert schrijven..........?????
"Ons Mieke kan haar naam al schrijven!", "Neen, toch, écht waar...??????".
Ja, zo kan ik het ook natuurlijk....
Om maar te zeggen: het is niet altijd simpel.
Eigenlijk mag ik nog van geluk spreken dat wij "enkel" de familienaam van de vader kregen...stel je voor dat daar nog de familienaam van de moeder bijkwam. Het is nu al zo'n gedoe....:
Om te beginnen slaagt niemand er in om onze familienaam correct neer te pennen...."Wil u nog even herhalen, mevrouw?"
"Van RE-GE-MOORRR-TERRRRR"
"Aan elkaar?"
" Neen, eerst gewoon Van en dan de rest hé..." "Neen, neen, zonder tussen -n, Van RE-GE....en de laatste letter is een Rrrrrrrrr"
Weet u wel wat een tijdverlies dit is in deze jachtige tijden?
Ik herinner mij ook nog mijn humaniora-tijd.
Op alle officiële documenten, dus ook op de examenformulieren, werden we geacht onze VOLLEDIGE naam te schrijven: al onze voornamen , uiteraard gevolgd door de familienaam.
Nooit had ik lijntjes genoeg! De helft van de klas begon al aan vraag zeven als ik net klaar was met het invullen van mijn gegevens...zucht.
Bovendien bengelde ik met die familienaam, ook steeds achteraan bij de alfabetische rangschikking...
Stonden wij daar met klamme handjes, te wachten in de grote feestzaal, tot de resultaten van de proefwerken werden bekend gemaakt.... Wist zo'n "Annaert" veel wat een "Van Regemoorter" doorstond...die pas als 25ste aan de beurt kwam...
Zoiets laat z'n sporen na... Trauma's mevrouw, trauma's loopt zo'n kind dan op...
Zelfs de betekenis van onze familienaam is niet veel soeps. Hij zou verwijzen naar families die aan de rand van het dorp woonden in eerder moerassige en drassige gebieden. Stond zo'n voorvader, tot aan z'n enkels in het slijk, bieten te rooien.... Groot zal die opbrengst ook niet geweest zijn....denk ik dan zo....
Waarmee ik maar wil zeggen, de Van Regemoorters leefden een beetje aan de rand van de samenleving. Veel ridder zal daar niet hebben tussengezeten ....
Dus William, als je ooit nog eens zo een uitspraak doet...een naam heeft écht wel zijn zo zijn gevolgen....
Ik ben eigenlijk nooit een enthousiaste fietser geweest.
Mijn eerste fietske, was een rood exemplaar met dikke bandjes. Het duurde een behoorlijke tijd voor ik er mijn evenwicht op vond. Ik oefende en oefende, het lukte niet....Tot ik op een dag met rood fietske en al in een fenomenale rozenstruik belandde. Ik was te verbouwereerd om te huilen. Daar lag ik dan, lelijk geschramd met mijn fietske bovenop mij. Gelukkig was opa in de buurt die mij uit mijn benarde positie bevrijdde....En geloof het of niet, sinds die dag kon ik fietsen...
Mijn eerste "grote" fiets kreeg ik van de Sint. Ik herinner het mij als de dag van gisteren. Ik zat in het derde leerjaar en daar stond hij te blinken. In het salon, tegen de wand. Ik was spra-ke-loos. Nog nooit had ik zo'n mooie fiets gezien.
Fier als een gieter mocht ik ermee naar school .
Toen ik klaar was voor een "damesfiets", kwam de Sint al lang niet meer en mocht ik het stellen met het afgedankte exemplaar van mijn zus. Een plomp en zwaar geval! Sindsdien begon ik stilaan een hekel te krijgen aan fietsen. Ik haatte het om drijfnat van het zweet op school te arriveren. Ik haatte de hagel in mijn gezicht en het meeste haatte ik de wind! Ik trapte mij verloren en kwam als het ware geen meter vooruit!
Maar er hielp geen lievemoederen aan, een nieuwe fiets kwam er niet en de haat...die bleef.
En dan ontdekt een mens koning auto nietwaar.... Gedaan met fietsen, gedaan met tegenwind en hagel!
Zelfs nadat ik mij een nieuw exemplaar had aangeschaft, het fietsen kon mij niet meer bekoren....
Tot ik de Francis leerde kennen. In het begin maakten we kleine tochtjes en werd er veel gemopperd (door mij, uiteraard!) maar langzaamaan begon ik fietsen weer fijn te vinden.
Toen ik de eerste maal 25 km in de benen had, voelde ik mij de koning te rijk. Vandaag is mijn record 50 km en daar ben ik best fier op!
Een Eddy Merckx zal ik nooit worden....maar fietsen doe ik nu met plezier
Ik heb altijd heel graag geschreven. Als kind wilde ik schrijfster worden. Ik schreef heel graag opstellen ook. Heelder verhaaltjes zoog ik uit mijn duim.
De laatste tijd voelde ik zo'n gewriemel onder mijn huid. Ik zocht naar iets creatiefs om mij te uiten. Ik speelde een aantal jaren toneel. Dat was een fijne uitlaatklep maar nu was ik op zoek naar iets anders: ik wilde schrijven.
Over gewone dagdagelijkse dingen. Of fantasieverhaaltjes.
Et voilà, mijn blog werd een feit. De eerste verhaaltjes kwamen als vanzelf. Elke dag had ik er eentje klaar...tot...nu...
Het lijkt wel of ik last heb van een "writers block". Nu al.....
Ik zuig verwoed aan mijn duim. Maar veel effect heeft dit niet...zucht... Ik voel het, ik heb nog zoveel te vertellen...alleen de woorden komen niet meer zo vlotjes.
Mijn zus, die op de echtgenoot na, mijn trouwste fan is, merkte gisteren nog op dat zij zo geniet van mijn schrijfsels en er elke dag naar uitkijkt....... slik
Ik denk dat ik gewoon een beetje minder moet denken...misschien schiet mijn brein dan opnieuw in gang....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
