Maart en april waren dan wel niet écht zo " mijn" ding.
Een mens begon ,na al die winterkou , stilaan te dromen van de lente maar dat was buiten de maartse buien en de aprilse grillen gerekend...
Hagelbuien die je wangen geselden wanneer je van school naar huis fietste...
Buien van smeltende sneeuw...
Maar dan kwam mei. De mooiste maand van het jaar.
Haja, want ik was jarig en de wereld was weer groen.
De lentebloeiers kleurden de dagen....
De zomers waren " op z'n Belgisch".
Grote hitte was er zelden.
Wie gegarandeerde zon wilde tijdens zijn vakantie, trok naar het zuiden van Frankrijk of naar Spanje .
Je hoefde nog niet bang te zijn om volledig geroosterd huiswaarts te keren ....
En dan kwam september.
De ochtenden meteen een pak frisser ....
Mist vaak met heelder banken waardoor je geen hand voor je ogen meer zag.
Oktober bracht de eerste echte kou en in november vroor het vaak al " aan de grond".
Allerheiligen was gekend om zijn rode neuzen en bevroren vingers wanneer je na een bezoekje aan het kerkhof ,weer naar huis trok. Maar dan wachtten daar moeders wafels om al het doorstane leed te verzachten.
O, nostalgie....
Om maar gewoon te zeggen: ik heb het zo gehad met die langerekte herfst waarin we nu, met een onderbreking van enkele weken in juli en augustus, al maanden vertoeven.
Ik heb het zo gehad met al die regen en het trieste grijs...
Ik begin een winterslaap....
Ik wil pas worden gewekt wanneer de zon het haalt van de regen en het grijs.....
En be prepared....Wie ooit nog klaagt dat het " de droog" is , krijgt een lel.....( er zijn nog zekerheden in mijn leven)
Het huis dat geurde naar de spar, de lichtjes in de boom , die zorgden voor gezelligheid. Ons moeder die ons verwende met lekker eten. De pakjes....kortom , ik vond het een zalige tijd.
Jarenlang vierden we kerstavond bij ons moeder thuis. Ook toen ons gezin uitbreidde met schoonzonen en kleinkinderen. Traditioneel werd er 21 gespeeld,.voor muntjes, uiteraard.
Hele mooie herinneringen heb ik aan die tijd...
Tot op een horrordag in 1988 en er geen reden meer was om Kerstmis nog te "vieren."
Zelf het huis uit, probeerde ik Kerst nieuw leven in te blazen binnen mijn eigen gezinnetje. De pakjes onder de boom kwamen terug. Kleintjes voor kerstavond. Grote voor Nieuwjaar.
Tot het probleem van de vader van mijn kinderen zo ontspoorde dat er geen zak meer aan was.
Overal in de buurt kwamen familie en/ of vrienden langs. En ik telde alleen nog maar af tot die ellendige dagen voorbij waren.
Tot ik na mijn scheiding, Francis leerde kennen en ik opnieuw Kerstmis kon beleven en vieren, samen met - met wisselend succes,dat wel- onze (plus)kinderen en kleinkinderen.
Mijn kerstboom kon niet groot genoeg zijn met eronder een overdaad aan pakjes.
Ik voelde mij zo dankbaar en gelukkig.
Maar opnieuw liep alles weer zo fout toen op 31 mei 2023 mijn allerliefste Francis zijn ongelijke strijd met een strontkanker verloor.
Geen boom meer, geen pakjes....en opnieuw nadert Kerstmis.
Dit jaar zal ik het wel iets anders aanpakken.
Om Francis te eren en op aanraden van mijn psychologe, komt er een bescheiden boompje dat ik zal versieren met enkel kerstgerief van Francis. De lichtjes in het boompje zullen blinken voor hem.
En ik....ik zal weer alleen Kerstmis " vieren " maar met Francis heel dicht in mijn buurt.
Vast heb je ze ook al wel gelezen, de posts in de trant van:
" Wat ben ik blij dat ik mijn jeugd en de langste tijd van mijn
leven niet in deze tijd heb doorgebracht.
En wat heb ik medelijden met de jeugd van nu en de tijd die nog komen
gaat ."
Iedereen post en deelt uiteraard wat hij wil maar ik, persoonlijk, krijg
er de kriebels van.
Was het écht zo veel beter toen "wij" jong waren????
Mensen vergeten zo vlug!
O, nostalgie naar de kinderjaren....
Ik zelf ben van 1959.
Geboren in de "gouden" jaren na de oorlog.
En ik kon inderdaad buiten spelen .
Maar was het toen , op alle vlakken, zoveel beter, dan nu?
Zeer zeker niet!
- Wie kanker kreeg, ging dood. Simpel.
- Er was de oorlog in Viëtnam.
- De protestmarsen: "Nixon, moordenaar! Handen af van
Viëtnam!"
- De opkomst van de industrie met het zwaar vervuilen van waterlopen. De
Schelde werd o.a. een open riool waarin geen leven meer mogelijk was. Hetzelfde
gebeurde met vele beken en waterlopen.
- Er was de toenemende luchtvervuiling.
- De taalkwesties in Voeren en Komen.
- Het racisme tierde welig: "Défendu aux étrangers." Deze
boodschap pronkte voor het raam van vele café's en discotheken.
- De kleine buurtwinkels verdwenen door de komst van de supermarkten.
- Het vogelbestand ging steeds verder achteruit. De zangvogeltjes en de
roofvogels verdwenen, door het veelvuldig gebruik van herbiciden en pesticiden
. Ik denk daarbij aan D.D.T. en E-605
en dan was er natuurlijk nog: de vogelvangst.
- Er waren de autoloze zondagen door de oliecrisis.
- De aanslagen door de C.C.C en de Bende van Nijvel.
- Miss was er meer respect voor gezagsdragers maar of die dat altijd
verdienden , is maar zeer de vraag.
- Wie niet goed meekon in de klas, verhuisde naar de laatste bank en
werd neergezet als lui of dom. Dyscalculie, dyslexie....daar hadden we nog
nooit van gehoord.
- Lastige kleuters, die niet stil konden zitten, werden vastgebonden op
hun stoeltje.
- "Stoute" kindjes vlogen in de bezemkast.
- Bij linkshandigen bond men die arm vast op de rug. Je moest schrijven
met je "goede" hand: het rechtse.
- De pastoor dicteerde wat goed en kwaad was.
- Homo's, mensen met een andere geaardheid , werden met de vinger
gewezen, uitgesloten, door hun eigen familie en vriendenkring. Zich
"outen" was niet aan de orde.
- Hypocrisie en "schone schijn " vierden hoogtij.
En ik kan nog wel eventjes doorgaan.
Had ik dan geen mooie kindertijd?
Ik denk het wel.
Is er een reden om de kinderen en jeugd "van tegenwoordig" te
veroordelen , te beklagen.....????
Miss op sommige vlakken.....net zoals dat ook zo geldt voor
"onze" generatie .
Voilà, het moest mij écht eens van het hart.
De tijden veranderen en dat is iets dat altijd al is geweest.
Het is "anders" dan hoe wij onze kinder-en jeugdtijd
beleefden.
Elke periode heeft zijn charme én ook zijn kleine kantjes.
Maar gelukkig zijn het vooral de goeie dingen die blijkbaar het langste
blijven plakken
Mensen zijn geen jojo's
Mensen zitten niet vast aan zo'n touwtje waarmee je de jojo weggooit en weer aanhaalt.
Zelfs jojo's raken op de duur verstrikt en kunnen dan geen kant meer uit
Mensen zijn geen elastiekje dat je aantrekt en weer laat schieten
Zelfs het meest stevige elastiekje zal breken op een moment
Mensen zijn geen speelgoed dat je boven haalt wanneer je zin hebt om er mee te spelen om het nadien weer achteloos in de speelgoedbox te gooien zodra je het beu bent. Als je er vaak genoeg mee gooit raakt zelfs het sterkste speelgoed ooit beschadigd.
Als zelfs jojo's, elastiekjes, speelgoed.....hieronder lijden, kan je nagaan wat dit met een mens uitricht.
Nu de Sint weer is vertrokken en ergens onderweg, zeeziek, zit te wezen...(waarom hij niet met het vliegtuig komt...Joost mag het weten),
is het tijd om de kerststal boven te halen.
Met beeldjes, zo oud als 't straat.
Nog van een tante, van wijlen mijn moeder, kun je nagaan...
De meesten verloren er, door de jaren heen, al eens het hoofd bij....
Wie niet.....
maar werden weer "vakkundig" heel gemaakt...
Bij mensen ligt dat iets ingewikkelder, maar dit geheel terzijde....
Hun mantels kenden ooit betere tijden...
Hier en daar , zit er een scheurtje in...
Veel zijn ze zeker niet meer waard...
Maar voor mij zijn ze onschatbaar....
Ze herinneren mij aan de Kerst uit mijn kindertijd....
Toen het leven nog zo simpelweg, eenvoudig was.....
O, nostalgie...
De boom werd door mijn vader binnen gehaald.
Ik hielp met de versiering...
Toen nog met zilveren slingers en engelenhaar, waarvan je jeuk aan je handen kreeg...
De lampjes hadden alle kleuren...
Jezus logeerde thuis in een grot...
Mijn ouders waren , op dat vlak, ver vooruit op hun tijd....
Mijn vader maakte er achteraan een opening in, waar een lamp bekleed met rood crêpe papier , werd doorheen gestoken , zodat een rode gloed de grot verlichtte...
Hij was wel, vindingrijk, mijn vader...
Dàt wel.....
Kerst herinnert mij ook aan de kaaskroketten van mijn moeder...
Die werden steevast, met de feestdagen ,vakkundig klaar gemaakt...
Daarnaast, als hoofdgerecht: een parelhoentje....
Die heerlijke geuren...ik kan ze nog ruiken, wanneer ik mijn ogen sluit...
En als dessert: een kerststronk met er bovenop , een kindje Jezus van suiker ...
Maar de tijden veranderden....
Jaren was Kerst donker en triest...
Moeder en vader zijn er al lang niet meer.....
Maar de mooie herinneringen, die zal ik voor altijd blijven koesteren....
Het zal mei geweest zijn, denk ik, toen we de eerste "lijken" aantroffen...
Een viertal wespjes lag dood te wezen op de vensterbank in de garage...
We hadden totaal geen idee waar ze vandaan kwamen én - het meest bizarre -: we hadden totaal niet door dat het om de, door mij zo gehate, gewone wesp ging.
Ze leken zo klein en fragiel....
Oprecht medelijden hadden we met het viertal...
Maar daar bleef het dus niet bij...
Het was de periode van het kamperen en telkens we weer "huiswaarts keerden", vonden we nieuwe slachtoffers....
Het begon ons te dagen dat we toch misschien ergens een nestje hadden....
Maar waar dan wel????
De brandweer had ooit een wespennest uitgeroeid onder de dakpannen....
Maar dit waren geen gewone wespen....toch?
We checkten de plaats des onheils en zagen....niks....
Het mysterie werd steeds groter en zo ook de hoeveelheid dode diertjes.
Ik besloot een foto te nemen van een slachtoffer en die voor te leggen in een facebook groep , thuis in de materie van kriebelbeestjes en aanverwanten.
Tot mijn stomme verbazing bleek het te gaan om de gewone wesp....
De rustverstoorder van talloze barbecues en etentjes buiten.
Het was meteen uit met : "arme wespjes".
Vernielen moesten we die krengen.
Uiteraard moesten we ze wel eerst vinden.....
En die dag kwam: eind augustus....
De echtgenoot had iets nodig wat was opgeborgen op het zoldertje boven de garage....
Hij opende het luik.....en meteen zoemden er enkele luie exemplaren rond zijn oren.
Dat luik was snel weer toe.....
Maar dit geheel terzijde...
De schuilplaats was ontdekt en we besloten om "professionele" hulp in te roepen, lees: we belden een bestrijder van ongedierte!
Jazeker!
't Was nou wel mooi geweest!
Nadat ik mijn bloeddorstige plannen had gedeeld op fb. werd er mij op gewezen dat die "diertjes" wel degelijk hun nut hebben in de natuur.
Nooit voordien enig nut van ingezien !
Doodsbang ben ik van die beesten!....
Maar ik wijk af....
Net al hommels en bijen , helpen ze blijkbaar mee aan het bestuiven van bepaalde planten ....
Bovendien zouden ze verlekkerd zijn op muggen en ander ergerlijk klein gespuis...
Nuttige diertjes dus....
Maar goed: ze zaten bij ons op zolder en dat was toch wel een tikkeltje te dichtbij....
De verdelger kwam, een mens met verstand van zaken en oog voor die dingen...
Hij zag meteen waar wij al maanden naast keken....:
de wespen zoemden vrolijk ,helemaal bovenaan de nok van het garagedak....
Een lichte schaamte maakte zich van ons meester....
De specialist ging meteen aan de slag en spoot vakkundig het witte gif daar waar de wespen vrolijk in en uit vlogen...
Mochten er na drie dagen nog zoemende exemplaren worden waargenomen, kwam hij nog eens terug....
Geen zoemend exemplaar meer gezien...
Pas in november mochten wij weer op zolder om het nest eventueel te verwijderen....
Groot was onze verbazing, toen we , begin november , een kijkje gingen nemen....
Het nest was immens!
Niet alleen immens groot maar ook zo ontzettend mooi!
Hoe slagen zulke inimini beestjes er in om zoiets te creëren?
Waarlijk: een wonder der natuur!
Hier had duidelijk een heel groot volk gewoond!
Ik voelde mij plots heel klein bij zoveel vakmanschap....
De wespen en ik: dikke vrienden zullen we nooit worden....
Maar voortaan genieten ze mijn diep respect....
Zolang ze maar ver genoeg uit mijn buurt blijven....uiteraard....
Weet je waar ze hun griepspuiten mogen steken???!!!!!
Het is toch waar zeker!
Wat zijn dat nu voor manieren???
Neem mij nu
Na de oproep van "regering" en "virologen" om ons massaal te laten inenten tegen de griep,
ging ik op consultatie bij mijn huisarts, om te vragen of ik in aanmerking kwam .
Het zou mijn eerste worden.
Nog nooit griep gehad maar nu ,de zestig gepasseerd, zoals ze zeggen, vond ik de tijd rijp.
De dokter vond het een goed idee en ik kreeg mijn voorschrift.
Dus ik , mét voorschrift , naar de apotheker.
Ik was blijkbaar al aan de late kant want mijn reservatienummer was :385.
Maar goed, geen paniek : spuit 385 would be mine.
Vanaf 16 oktober kon ik ze komen halen, vanaf die datum waren ze binnen.
Dus...op 16 oktober, trek ik vol goeie moed naar de apotheker...
Helaas viste ik reeds achter het net.
Er waren maar 300 vaccinaties binnen gekomen, helaas.
Spuit 385 kon ik dus op mijn buik schrijven....of....toch niet.....????
De apotheker vertelde dat ze met de collega's gingen samenzitten om te kijken wat de mogelijkheden waren.
Maar ik mocht op beide oren slapen.
Er gingen er zeker nog binnenkomen.
Ze hoopte op 100, dus ik was er zeker nog bij, jochei!
Waarschijnlijk eind oktober, begin november.
Ik moest dan maar eens bellen.
Laatste week van oktober , pleeg ik mijn telefoontje...
De apotheker was nog steeds in wachtende toestand...
And so was I....
Maar ik mocht dus, nog steeds, op beide oren slapen...
Het gingen er zeker 100 zijn...
Dus met mijn 385 viel ik sowieso in de prijzen...
En nu komt het dus....
Via, via vernam ik dat de spuiten bij de apothekers waren geleverd maar....het was niet zeker of ik er nog eentje zou krijgen...
Euh....excuseer....en mijn reservering dan???
Mijn nummerke 385?????
Het spuitje, mij beloofd ,op het communiezieltje van de apotheker????
Met de moed in mijn schoenen maar toch nog steeds met een klein sprankeltje hoop, trok ik dus gisteren naar de apotheker...gewapend met mijn reservatie: nummerke 385, nog steeds, jawel.....
Op het uitstalraam kleefde een mededeling: "Geen griepspuiten meer voorradig".
Dat begon al goed.
Bij het binnenkomen zie ik een nieuwe aankondiging: spuiten van 301 tot 400 zijn aangekomen...
Wanneer ik aan de beurt ben toon ik mijn reservatie.
Mijn voorschrift wordt opgesnord.
Ik merk dat het gemarkeerd is met een roze markeerstift...
Dat voorspelt vast niet veel goeds....
De apotheker zegt dat ze eerst eens eventjes de p.c. moet raadplegen....
Meer voor de vorm, denk ik dan zo...
Om nog een beetje tijd te rekken tot het verdict valt....:
"Euh, mevrouw, er is een probleempje....",- (kijk, kijk, dat ik dat nu niet had verwacht)-" ik kan je je griepspuit niet meegeven".- (hoe en mijn nummerke 385, de hele tijd gekoesterd in mijn portemonnee, bang om het te verliezen)- "Je bent nog niet ouder dan 65, hé". - (dat had ze gelukkig goed gezien....) -." Ik zie dat er ook niets mis is met : je longen, hart, lever of nieren." (...en mijn nierstenen toen ik 17 was, denk ik vertwijfeld). "Je komt niet langer in aanmerking. Je hebt er geen recht meer op....Beslissing van hogerhand."
Gelukkig was ik al een beetje voorbereid.
Toch steek ik mijn ergernis niet onder stoelen of banken.
De apotheker begrijpt mij helemaal....
Als troostprijs krijg ik een nieuw reservatienummer : C10....want eind november volgt een evaluatie en misschien kom ik in december toch nog in aanmerking....
Awèl, ik wil ze niet meer nèm!
Als ik op mijn knieën moet vallen voor een ellendige griepspuit, dan hoeft het voor mij niet meer.
Neem ik de apotheker iets kwalijk?
Heel zeker niet.
Tenslotte zijn zij nu "kop van Jut".
Leg het maar telkens opnieuw uit hé, aan je cliënten.
Maar dat ze ze mogen steken waar het nooit meer klaar wordt....daar kom ik niet meer op terug!
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
 "Smile"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
