Zat ik deze week in de wachtkamer bij de huisarts.
Een mevrouw knoopt meteen een gesprek aan en vraagt hoe het met de echtgenoot gaat....
Ik kijk redelijk verbaasd....
Hoe kent zij de echtgenoot???
Tot het mij begint te dagen.
Ze verwart mij met mijn zus, zoals wel vaker gebeurt...
Wij schijnen elkaars evenbeeld te zijn....
Alleen......is de zus wel 12 jaar ouder....
Maar dit geheel terzijde natuurlijk....
Met de echtgenoot gaat het , op een verkoudheid na, wel goed, dankjewel
Een jonge man met een kleurtje, komt binnen en zegt vriendelijk :"Goeiedag!"
Hij krijgt er een hartelijke groet voor in de plaats.
Altijd fijn als mensen vriendelijk zijn.
En dan stuift hij binnen: de jonge snaak.
Groot, blond, knap en snipverkouden...
Hij tuurt naar de grond...gritst het eerste het beste tijdschrift uit het rek...en duikt er met zijn neus meteen in....
"Ook een goeiedag", denk ik bij mezelf.
Ik moet echt wel op de tanden bijten om het niet hardop te zeggen....
Wat bezielt zo'n gast toch, vraag ik mij dan af....
Het liefst van alles was hij gewoon onzichtbaar geweest, denk ik....
Is het arrogantie, is het schaamte.....
Is het pure onhandigheid????
Ik weet het niet....
Maar om één of andere reden irriteert het me mateloos...
Hij gunt ons geen blik....
Voor ik er verder kan over "doorbomen" met mezelf, ben ik aan de beurt...
Vandaar nog een kleine oproep: "Mocht een zwaar verkouden, jonge, knappe, grote, blonde jongeling, (of hij blauwe ogen had weet ik niet, die kregen we niet te zien, neus naar de grond, weet je wel) zich hierin herkennen: "Een goeiedag kost niets en had je meteen een stuk mooier en sympathieker gemaakt...."Just saying
Zondag aanstaande is het weer zover: de jaarlijkse wafelbak, jawel...
Het is een oude traditie die ik, min of meer, in ere tracht te houden....
Toen ik nog zeer jong en pril was, bakte mijn moeder zaliger, steevast wafels, op Allerheiligen.
Ik zie het nog zo voor mij...
In onze kleine keuken ,snorde de kolenkachel, dat het een lieve lust was...
Naast de kachel, op een stoel, in een grote ketel, stond het deeg te rijzen....
Niemand mocht er voorbij....
De buitendeur, die uitgaf in de keuken, diende gesloten te blijven...
Wie toch de keuken in moest, hield de adem in.....
Want één zuchtje wind, één klein duwtje tegen de ketel, kon het hele rijzingsproces, danig in de war sturen....
Lees: het reeds gerezen deeg, als een plumpudding in elkaar laten vallen.....
Een ramp der rampen: weg luchtige stapels wafels.....
Mijn moeder bakte er dus, op die dag, inderdaad stapels....
Zodat iedereen, die na het kerkhofbezoek, binnenviel, mee de benen onder tafel mocht schuiven....
En het mag gezegd: haar wafels waren overheerlijk....
Ik heb dus, zoals eerder al verteld, haar fakkel over genomen...met dien verstande dat de datum lichtjes gewijzigd is...
Sinds er geen seizoenen meer zijn en je op Allerheiligen, met een sjanceke, het kerkhof in T-shirt bezoekt, kan mijn wafelbak niet meer doorgaan op die dag....
Want, ook ik , maak deeg op moeders en grootmoeders wijze: met levende gist....
Bij gebrek aan een snorrende kolenkachel, gaat hier de thermostaat een paar graden de hoogte in , zodat de verwarming gloeiend staat, terwijl het deeg, in zijn ketel, op een stoel er pal naast, lustig kan rijzen....
En ja hoor: ook bij mij geen gasten in de keuken en opletten met de deuren...
Dat het zweet, tijdens het bakken, in beken van mij rug loopt, heb ik er graag voor over....
En zondag is het dus zover hé....
Ik tel de dagen af....
Niet naar het bakken zelf, want dat is toch wel een klus, maar naar het feit dat onze kinderen en kleinkinderen, nu bij ons, hun benen onder tafel komen steken...
Al zullen er altijd twee ontbreken....
Eentje voor wie de reis te ver is....de dochter die haar toekomst vond in Los Angeles....
En eentje voor wie geen "vlucht" meer bestaat : de zoon...ergens aan "de overkant"........
Toch zullen ze mee aanzitten, al is het in onze gedachten....
Dus beste kinderkens, tot zondag....we gaan er hopelijk een lekkere, gezellig dag van maken....
Wij kijken er alvast heel erg naar uit en ik wed dat jullie dat ook doen
Na een reis van 15,5 uur landden we veilig op Californische bodem.
Daar stond het welkomstcomité ons op te wachten....
Er volgde een warm en zeer blij weerzien met de nodige knuffels en zoenen...
Dochter, schoonzoon en hond ( zeg maar hondje ❤) brachten ons veilig naar onze tijdelijke woonplaats....
Ze was niet geheel volgens de verwachtingen maar we zouden er het beste van maken....
En alzo maakte ik dus kennis met L.A.....
Een stad met zoveel gezichten!
"The glamour" van Hollywood. ....die veel minder glamoureus is dan de vele reportages op tv laten vermoeden. ...
De drukte van Downtown L.A. , die eigenlijk best nog meevalt...
De vele, werkelijk, rustige buurten ...
In één ervan woont de dochter 😍met man en woefke. ...
De mooie natuur ,waar je de vogeltjes hoort fluiten en de kalkoengieren en roodstaart buizerds flaneren....
Het onwaarschijnlijk lekkere eten in de onnoemelijk vele restaurantjes. ..
Ik bezocht "Little Tokyo" .... ( de Sushi een streling voor de tong)....
Ik at Viëtnamees in Chinatown....
Maar wat me nog het meeste opviel waren de kleuren....
De kleuren van de mensen ....in alle tinten van bruin tot blank,
De kleuren van prachtig beschilderde gevels.....
van de massa's "stoffenwinkeltjes en kraampjes"....
De kleuren van het verse fruit ( om van de geuren nog te zwijgen) en de verse groenten in de , veelal ,Mexicaanse winkeltjes en kraampjes , het azuurblauw van the Pacific...
Was alles in L.A. dan rozengeur en maneschijn???
Jammer maar helaas ....
De grauwe wijken waar daklozen proberen te overleven steken schril af tegen al dat fraais....
Velen van hen getekend door het harde leven....
Totaal weg van de wereld door drank en drugs. ...
Mensen met een beperking die aan hun lot worden overgelaten...
De tragedie van elke grootstad...
En toch hou ik een heel goed gevoel over aan mijn bezoek!
Nu ik met mijn eigen ogen heb gezien waar dochterlief woont en werkt, ben ik er gerust in...
Het is bijna aan het andere eind van de wereld....maar de mensen lopen er, net als hier, ook op twee benen...if you know what I mean 😉
Mijn "trouwe" volgers weten dat mijn oudste dochter naar gindsewege is vertrokken....
Voorgoed....jawel.....
Niet altijd goed voor het moederhart.....maar het kind is er gelukkig en dus ben ik dat ook....
Al mis ik haar soms zo hard dat het zeer doet....
Maar ik wijk af....
In oktober werd ze 30....
Toch een soort van mijlpaal in haar leven....
Een kleine drie weken voor die heugelijke dag kreeg ik plots telefoon van mijn jongste: "Dat de zus 30 werd en of ik het niet zag zitten om , bij wijze van verrassing, de oudste te vergasten op een bezoekje van "onzentwege"."
In eerste instantie voelde ik een lichte paniek opborrelen :"waa ...zo ver....zo....weinig tijd
..zo...." toch antwoordde ik volmondig :"Ja"
Ik haakte ik en terwijl het angstzweet mij uitbrak ,sprak ik tot de echtgenoot de volgende gevleugelde woorden: "Ik ga naar L.A.!"
Toen begon een kleine race tegen de tijd....
"Reispas"....lap vervallen...stormendergewijs richting fotograaf en gemeentehuis....
"Vlucht"....site "Cheap tickets" checken en boeken die reis...
"Verblijf"....Airbnb.....gezocht ,gevonden....
"Estaformulier"....na een uur zweten was het in gevuld....
"Visa en dollars".....Aangepast en besteld...
Ik had nog net vijf dagen om te bekomen van alle stress....
Op 1 oktober bracht de echtgenoot ons naar Zaventem....
Een emotioneel afscheid later, passeerden we de douane en togen naar de gate....
Frank De Boosere heeft het bevestigd en hij kan het weten....
De voorbije dagen konden we nog genieten van een "Indian Summer", zoals men dat zo mooi verwoordt.
Ik was er niet rouwig om...
Maar nu is het uit met de pret!
U hoort het al : ik ben geen herfstmens.
O, ik weet het wel: elk seizoen heeft zijn charmes....
Ook ik kan genieten van het kleurenpalet dat dit seizoen aanbiedt.
Zelfs een paddenstoelenwandeling kan mij bekoren.
Niets ruikt heerlijker dan een bos in de herfst.
Je kan kastanjes rapen, okkernoten eten....
Genieten van heerlijke stoofpotjes en wildgerechten...
Edoch...de herfst en ik...dat matcht niet....
Zolang het zonnetje schijnt valt het nog mee...
Maar eens het weer: "herfstig" wordt....hoeft het niet meer voor mij.
Ik hou niet van die herfstige nattigheid....
Van wind en regen....
Van mist waarbij je geen hand voor je ogen ziet...
Het meeste kijk ik nog op tegen het steeds korter worden van de dagen.
Vroeger vond ik het vreselijk om op te staan, terwijl het buiten nog aardedonker was.
Nog eventjes en we mogen om vijf uur in de namiddag het licht al aan steken.
"Och", hoor ik u zeggen, " wat is er nu gezelliger ,dan knus genieten onder een wollen dekentje voor de open haard...
en kaarsjes die zorgen toch ook voor sfeer...
Om te beginnen : "WIJ" hebben geen open haard, geen pelletkachel, geen houtstoof....
Dus: niks genieten van de warmte van een echt vuur...
Kaarsjes steek ik wel aan , hoe meer hoe liever...maar daar heb ik de herfst niet voor nodig.
U hoort het: de herfst en ik dat "klikt" niet....
Elk jaar opnieuw ben ik weer blij als het februari is:
De dagen worden langer...
Maart gluurt om de hoek....
De lente staat voor de deur....
Nog even en de vogeltjes zingen hun mooiste lied.....
Maar zo ver is het nu nog lang niet...
Met zeuren kom ik geen meter verder...
Ik sta ervoor en moet erdoor
Dus kruip ik 's avonds knus onder mijn fleece dekentje, met dikke sokken aan mijn voeten en droom ik van wuivende palmbomen en zonovergoten stranden...
Want dromen mag...ook als het buiten "herfstig" is
Zal wel alles te maken hebben met de tijd van het jaar.... Mijn moeder herkende het ook: het botten van de bomen, het vallen van de bladeren: vieze tijd.....
We staan dus nu voor :"het botten van de bomen" en ik heb weer prijs: van alles willen doen maar nergens zin in hebben... Morgen komt er weer een dag....weet je wel....
Elk jaar in februari is het van dattum....
Vorig jaar zijn we er speciaal voor naar Madeira gevlogen....op zoek naar....: de lente Want dat is waar het schoentje wringt.....
Het grauw , grijs en donker , eigen aan de wintermaanden, eist zijn tol....
Ik kan er niets aan doen: ik ben een zonnemens...
Begrijp me niet verkeerd.... Ik doel niet op een "zonnig mens"...want dat ben ik in deze periode hoegenaamd niet.....
Ik heb alleen veel licht nodig en zon! Niettegenstaande mijn vitamine D peil in orde is....
Dus ja, ik tel af....
Hoe vaak passeert in mijn hoofd het liedje van Jan De Wilde..... Met dien verstande dat de tekst lichtjes wordt aangepast.... "Waar is de lente, waar is de zon? "
Het is nog even op de tanden bijten....
Soms overweeg ik om te overwinteren in zonniger oorden....
Maar hoe moet het dan met dat hele kleine beetje familie dat ik nog heb....???
Dan denk ik in de eerste plaats aan de zus....
Niet zomaar eens kunnen binnen wippen om wat bij te kletsen.....
En dan volgt meteen de rest: de jongste dochter, die in Gent woont, en ik nu al amper zie...., het kleinzoontje...
En wat met Bas, onze kater?????
We kunnen het beest toch geen maanden alleen laten en meenemen is al helemaal geen optie...
U hoort het al...het overwinteren in één of ander zonnig paradijs, het is nog niet voor morgen...
Dus moet ik er hier maar het beste van maken...
Nog eventjes op de tanden bijten....dus Desnoods met de tong er tussen.....
Zelf ben ik altijd al een "beestenmens" geweest. Het maakt niet uit: zolang het maar veren of een pels heeft of gast is in de vijver .
Wij hielden vroeger thuis konijnen..
Als een moer dons begon te plukken wist ik dat het bijna zover was...: Er waren kleintjes op komst. Ik zie mezelf nog vol verwondering naar zo'n "bewegend" nestje donshaar kijken. Het was een vertederend gezicht: inimini nijntjes, nog blind en kaal.
Dat die inimini nijntjes later in de stoofpot zouden belanden, daar stond ik niet bij stil. Ik genoot....
We hadden ook kippen. Vaak mocht ik "eitjes" rapen. Zo'n warm , vers eitje, uit een nest mogen plukken: heerlijk vond ik dat!
In de zomer zocht ik ook "pieren" voor de kippen. Met de blote vingers, jawel. Ze smulden telkens opnieuw van mijn buit.
Mijn grootvader "speelde met de duiven". Hem mocht ik helpen met het schoonmaken van de duiventil of met het voeren van de duifjes. Ze aten uit mijn hand of zaten op mijn hoofd. Ik had niets liever.
Op een klein weilandje in de tuin van mijn grootouders - die woonden pal naast ons, enkel een tuin scheidde de huizen - werd ook nog eens een schaap gehouden. Ze was nog een lammetje toen ze arriveerde en ik mocht haar melk voeren met een "papfles". Ik noemde haar Mieke.
Later kwam er nog een gans. Wat een kabaal maakte dat beest! Haar naam werd "Ga-Ga". Zij was maar een boze dame ,die kon blazen als de beste. Vaak deed ik haar na...waarbij ze nog bozer werd. Dolle pret had ik dan.
Toch bleef mijn ultieme droom een hond.. . Dankzij mijn oma kreeg ik er eentje toen ik zeven was...
Ik herinner mij die dag als was het gisteren....
Ik was bij haar op bezoek toen er werd aangebeld.... En daar stond een meisje van mijn leeftijd met een allersnoezigste pup in haar armpjes... Het zou "mijn" hond worden, mijn Pucky! Een schat van het zuiverste "vuinisbakkenras" met een pluimstaart en flapoortjes. Op zijn rosse kopje prijkte een wit sterretje. Ook zijn buik en voetjes waren wit
Tien jaar lang was hij mijn beste vriend. Kapot van verdriet was ik toen hij zo ziek werd dat geen medicijn nog kon helpen... De dierenarts kon hem nog enkele een "verlossend" spuitje toedienen.... Hij stierf in de armen van mijn vader.
Zelf was ik de velden in gevlucht... Daar liet ik mijn tranen de vrije loop....
Iedereen was zo triest...
"Nooit komt er nog een dier op "den hof"", zei mijn vader en zijn wil was, zoals steeds wet....
Later, toen ik zelf kleine koters had, kwam de eerste poes in huis: Toulouse. Later volgden nog: Sterre, Baziel, Fleur en Bas.
Toulouse stierf op de gezegende leeftijd van vijftien jaar. Sterre en Baziel kwamen om in het verkeer. Ons Fleurtje is al drie jaar vermist...
En nu is er dus nog enkel Bas....
Dolgraag zou ik er nog een kitten of twee bijnemen... Maar zowel de echtgenoot ,als Bas , zien dat niet zitten, dus ik trek, wat dat betreft, aan het kortste eind.... Stiekem hoop ik dat hier nog ooit eens een "dwaalgastje" landt....
Tot die tijd zal ik het moeten stellen met onze rosse kater.
"Bas, jij eigenwijs beest <3 , blijf nog maar heel lang bij ons en geniet vandaag, zoals elke dag, van je dierendag!"
Gekeken naar het militaire défilé op "onze nationale feestdag"?
Weet u trouwens nog waarom precies 21 juli tot die feestdag werd uitgeroepen??? Ha! Op 21 juli 1831 werd Leopold Van Saxen Coburg Gotha, officieel de eerste koning der Belgen...
Maar ik wijk af..
Ik pleit schuldig: Ik keek niet...
Vroeger, toen ik nog pril en jong was, wierp ik al eens een blik op het televisiescherm, thuis ,bij mijn ouders .
Elk jaar volgden zij geboeid, vooral mijn vader dan, het hele schouwspel.
Echt fan ben Ik echter nooit geworden...
Ieder zijn gading niet waar...
Bovendien was het , dit jaar, schitterend weer en genoot ik van een bbq buiten.
Toch gingen mijn tenen krullen toen ik vernam dat enkel Philip en Mathilde, weliswaar mét kroost, edoch....aanwezig zouden zijn .
"Hoe schaamteloos van de rest van de Koninklijke "familie"!",vind ik dan persoonlijk.
"Wat een gebrek aan respect voor "hun" land en zijn inwoners!!!"
"Wat een minachting naar de huidige koning toe!"
Oké, het is overal wel eens iets...
Zelfs in de beste families durft het al eens rommelen...
Maar kan je dan niet één dag het gezond verstand gebruiken en datgene uitvoeren wat van jou wordt verwacht...
Door hun afwezigheid degradeerden zij , de Belgische feestdag, tot een schertsvertoning...
Laurent, probeerde nog te redden wat er te redden viel...
Joost mag weten wat....maar dit geheel terzijde natuurlijk
...door alsnog ten tonele te verschijnen....
Helaas resulteerde het Koninklijke "plaatje" nu helemaal tot een Koninklijke klucht...
Moedermens alleen, zat hij daar...
In quarantaine, zo leek het wel...
We zullen maar denken dat het uit broederliefde was...
Philip had het in zijn "Koninklijke toespraak" nochtans prachtig verwoord: hoe eenheid sterk maakt...
Of "L'union fait la force! " ,zoals de Belgische wapenspreuk, luidt....
jawel....
In dit geval was het eerder : L'Union est une farce....
En niet alleen binnen de "Koninklijke familie"....denk ik dan zo....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
 "Shocked"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
 "Confused"){kind=icon}
 "Sad"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
 "Razz"){kind=icon}
 "Cool"){kind=icon}
