|
Zondag aanstaande is het weer zover: de jaarlijkse wafelbak, jawel...
Het is een oude traditie die ik, min of meer, in ere tracht te houden....
Toen ik nog zeer jong en pril was, bakte mijn moeder zaliger, steevast wafels, op Allerheiligen.
Ik zie het nog zo voor mij...
In onze kleine keuken ,snorde de kolenkachel, dat het een lieve lust was...
Naast de kachel, op een stoel, in een grote ketel, stond het deeg te rijzen....
Niemand mocht er voorbij....
De buitendeur, die uitgaf in de keuken, diende gesloten te blijven...
Wie toch de keuken in moest, hield de adem in.....
Want één zuchtje wind, één klein duwtje tegen de ketel, kon het hele rijzingsproces, danig in de war sturen....
Lees: het reeds gerezen deeg, als een plumpudding in elkaar laten vallen.....
Een ramp der rampen: weg luchtige stapels wafels.....
Mijn moeder bakte er dus, op die dag, inderdaad stapels....
Zodat iedereen, die na het kerkhofbezoek, binnenviel, mee de benen onder tafel mocht schuiven....
En het mag gezegd: haar wafels waren overheerlijk....
Ik heb dus, zoals eerder al verteld, haar fakkel over genomen...met dien verstande dat de datum lichtjes gewijzigd is...
Sinds er geen seizoenen meer zijn en je op Allerheiligen, met een sjanceke, het kerkhof in T-shirt bezoekt, kan mijn wafelbak niet meer doorgaan op die dag....
Want, ook ik , maak deeg op moeders en grootmoeders wijze: met levende gist....
Bij gebrek aan een snorrende kolenkachel, gaat hier de thermostaat een paar graden de hoogte in , zodat de verwarming gloeiend staat, terwijl het deeg, in zijn ketel, op een stoel er pal naast, lustig kan rijzen....
En ja hoor: ook bij mij geen gasten in de keuken en opletten met de deuren...
Dat het zweet, tijdens het bakken, in beken van mij rug loopt, heb ik er graag voor over....
En zondag is het dus zover hé....
Ik tel de dagen af....
Niet naar het bakken zelf, want dat is toch wel een klus, maar naar het feit dat onze kinderen en kleinkinderen, nu bij ons, hun benen onder tafel komen steken...
Al zullen er altijd twee ontbreken....
Eentje voor wie de reis te ver is....de dochter die haar toekomst vond in Los Angeles....
En eentje voor wie geen "vlucht" meer bestaat : de zoon...ergens aan "de overkant"........
Toch zullen ze mee aanzitten, al is het in onze gedachten....
Dus beste kinderkens, tot zondag....we gaan er hopelijk een lekkere, gezellig dag van maken....
Wij kijken er alvast heel erg naar uit en ik wed dat jullie dat ook doen :-)
|
