Het moet gezegd: mijn conditie is er zwaar op vooruit gegaan.
Waar ik vroeger na vijf minuten fietsen al buiten adem was en ik elke spier in mijn benen om genade voelde smeken, neem ik nu "moeiteloos" de Limburgse hellingen.
Dat "moeiteloos" is wel met een korreltje zout te nemen edoch....
Alleen de beklimming van "Bergerven", is nog niet voor direct. Ik ben er vandaag met veel moed aan begonnen maar een helling van 10% is nog steeds een beetje te hoog gegrepen. Bovendien had ik al 35 km in de benen . Het begin kon ik nog aan, alleen die laatste klim naar de "piek" , was een beetje teveel van het goede.
Ik heb het geprobeerd! O, yes!
Het zweet gutste in beken van mijn rug en mijn hart ging als een razende tekeer. Maar toen de spieren in mijn bovenbenen dienst weigerden, moest ik mij gewonnen geven...helaas.... Soms hoort een mens deemoedig te zijn.
Het laatste stukje werd hijgend en puffend afgelegd met de fiets aan de hand.
Op het bankje "boven" kwam ik weer tot mezelf...
Misschien de volgende keer, mèt een koers- in plaats van trekkingfiets... En zonder zware fietszakken met mondvoorraad, handtas en verrekijker...
Maar , jamais, met een E-fiets, dat zweer ik. Het zal op eigen spierkracht zijn of helemaal niet...
Vandaag nog, op een fietspad, bijna aan einde van onze tocht: "Mag ik even passeren mevrouw???" Zo'n blonde deerne, die ons met gehaaste spoed en wapperende manen voorbij fietste alsof het niets was...op zo'n elektrische exemplaar natuurlijk! Ja, zo kan ik het ook .... Zij het dan wel zonder die "wapperende manen" aangezien ik over een "kort kopke" beschik.... :-p
Och, ik wind er mij niet langer over op (of toch al veel minder). Ze doen maar....
Maar IK kan wel trots zijn op mijn "zelfgeleverde" prestaties!
Vandaag stond er een serieus toerke op de agenda: Opoeteren-Maasmechelen en weer terug. Het lunchpakket werd klaargemaakt , de beentjes gesmeerd.... We reden langs veld en wei, door bos en hei en genoten van de natuur, de stilte en elkaar...
Bij het bordje: Eisden-Maasmechelen werd even halt gehouden om er een foto te nemen, kwestie van aan het nageslacht te bewijzen dat we er wel degelijk waren geweest....
Toen reden we Eisden binnen... We fietsten door de wijk met de "mijnwerkerswoningen". Allemaal identiek en keurig verzorgd...en toch "hing" daar zo'n sfeer die ik moeilijk kan omschrijven... Een gevoel van tristess om wat was geweest...????
Bij een kapelletje hielden we even halt: "Voor alle volkeren"....(slik)
Ontroerd werd ik pas echt toen we het kerkplein opreden.... Er stond een monument "ter nagedachtenis" van alle verongelukte mijnwerkers... Namen en jaartal netjes genoteerd...: Belgen, Grieken, Italianen... Allemaal hadden ze hun leven gegeven "voor de mijn"... Vanaf de opening in 1921 tot de sluiting in 1987...elk jaar vielen er slachtoffers
Dan kom je van Italië, Griekenland....op zoek naar een beter leven... Even verder stonden de mijntorens als stille getuigen van een bewogen geschiedenis...
Tijd om even te bekomen en de hongerige maag te spijzen....
We vonden een plaatsje in de zon....
We fietsen verder helemaal langs de Zuid-Willemse vaart en waren getuigen van een "robbertje" vechten tussen zwanen met een te groot ego. Indrukwekkend schouwspel, het moet gezegd!
Na 41,5 km stonden we weer aan de start!
Moe maar zeer tevreden, zoals dat heet... En toch wel trots ook om de geleverde prestatie ...al zal de Mont Ventoux nog niet voor direct zijn
Ofwel is men voor ofwel vierkant tegen... Een tussenweg blijkt er niet te bestaan... Voor mij persoonlijk is facebook vooral fun...
Ik heb er bijvoorbeeld nieuwe mensen leren "kennen".
Oké, het is niet écht het "kennen" zoals in de dagelijkse omgang...edoch... We wisselen nieuwtjes uit, bekijken elkaars foto's en springen kwistig om met "vind ik leuk's"... Meer hoeft dat toch niet te zijn...
Mensen met wie ik alle contact was verloren, liep ik weer tegen het :"spreekwoordelijke" lijf... Vrienden, klasgenoten van vroeger, vroegere buren... Fijn toch!
Zelfs de Noorse penvriendin uit mijn tienerjaren vond ik terug via fb... Correctie: zij heeft mij opgesnord waardoor er regelmatig Noorse gesprekken op mijn pagina verschijnen...
Voor alle duidelijkheid: WIJ "praten"gewoon Engels met elkaar.
Het gaat hem dus over conversaties die zij voert met vrienden en familie.
Het leuke daaraan is, dat ik, met een beetje goeie wil, best wel veel begrijp. Niet écht woordelijk maar heel vaak snap ik waar ze het over hebben... F.b. is dus bevorderlijk voor mijn taalontwikkeling!
Ik blijf zo ook in contact met mijn buitenlandse vriendinnen: twee stuks ,mèt hun gezin, uit Den Helder.
Echte vriendinnen, bedoel ik wel in dit geval ... We hebben elkaar al meermaals in levende lijve ontmoet....en steeds gaat het er zeer hartelijk aan toe.
Twee andere fantastische meiden emigreerden...
Eéntje, mijn liefste mateken ooit - altijd twee handen op één buik geweest, no matter what - trok met man en kind(eren) naarCanada... Vijftien lange jaren geleden alweer...
Een andere volgde ,heel recent, de liefde van haar leven naar Chicago...
Danzij fb blijven wij op de hoogte van elkaars doen en laten... Ik kan er zo van genieten!
Wat ik nog een fantastische ervaring vond was, toen ik werd gecontacteerd door oud-leerlingen . "Kinderen" uit mijn prille beginperiode als juf in het vierde leerjaar.
Zonder fb, geen contact.
Ik maak er ook regelmatig reclame voor mijn blog... Mooi meegenomen...toch???
Voor de rest hou ik mijn "vriendenkring" beperkt en mensen die het niet goed met mij menen worden zonder pardon "geblokkeerd".... Voor mij geen gezeur, geen gedoe...
"Tegenstanders" van sociale netwerksites, vinden het een schending van de privacy... Och, denk ik dan, zolang je iets post, met in je achterhoofd de gedachte: dit mag heel de wereld zien en weten, is er toch geen vuiltje aan de lucht.
Dus voilà, ik blijf "voor" en ik hoop dat ik er mij nog lang mag amuseren!
De zomer loopt op haar laatste benen.... Stilaan maakt de natuur zich op voor de herfst....
Zwaluwen verzamelen in grote getale op de elektriciteitsdraden....voor hun trek naar het zuiden... 's Morgens hangt er mist die al wel eens hardnekkig durft te zijn.... In het groen van de blaadjes verschijnen de eerste herfsttinten.... En de paddenstoelen die zijn massaal aanwezig! Gisteren en vandaag nog gemerkt tijdens onze wandeling in de Limburgse bossen. Allemaal waren ze vertegenwoordigd: de boleten, de stuifzwammen, de bovisten en de russula's. De ene al mooier dan de andere. Sommigen nog volledig intact, anderen half opgepeuzeld. Op "een rode paddenstoel, vol met witte stippen" , zat net nog geen kaboutertje. We zagen zelfs twee heksenkringen...maar een "bezem" hebben we niet zien staan.
We hoopten om een ree te zien...maar namen, in de plaats een "stiekeme plukker" waar.... Met aan zijn arm een grote mand, zocht hij boleten, de snoodaard.
De vogeltjes houden het "zingen " voor bekeken maar eens het zonnetje verschijnt worden er links en rechts toch nog enkele nieuwtjes uitgewisseld. Een roodborstje genoot zichtbaar van zijn maaltijd: een "reuzegrote" sprinkhaan... Hij kan er nog eventjes van profiteren want binnenkort zullen ook de insecten verdwijnen. Enkele bosmieren waren nog druk in de weer en hier en daar fladderde zelfs een vlindertje, nog eventjes genietend van die laatste warme zonnestralen...
Op de camping genieten we van de immense rust... Geen joelende kindjes of blaffende viervoeters... Enkel het "gekwek" van de eendjes komt af en toe die rust "verstoren".
De echtgenoot probeerde vandaag enkele visjes te verschalken... Echter zonder veel succes... Het koelde al snel af en visjes hebben niet zo'n grote apetijt als het kouder is. Goed voor de visjes, jammer voor de echtgenoot.
Het wordt ook steeds vroeger donker... We kunnen er niet meer omheen: de herfst is écht op komst... Och , elke seizoen heeft zo zijn charmes maar ik zal wel blij zijn als het opnieuw lente wordt....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
