Zat ik deze week in de wachtkamer bij de huisarts.

Een mevrouw knoopt meteen een gesprek aan en vraagt hoe het met de echtgenoot gaat....

Ik kijk redelijk verbaasd....

Hoe kent zij de echtgenoot???

Tot het mij begint te dagen. 

Ze verwart mij met mijn zus, zoals wel vaker gebeurt...

Wij schijnen  elkaars evenbeeld te zijn....

Alleen......is de zus wel 12 jaar ouder....

Maar dit geheel terzijde natuurlijk....

Met de echtgenoot gaat het , op een verkoudheid na, wel goed, dankjewel 

Een jonge man met een kleurtje, komt binnen en zegt vriendelijk :"Goeiedag!"

Hij krijgt er een hartelijke groet voor in de plaats.

Altijd fijn als mensen vriendelijk zijn.

En dan stuift hij binnen: de jonge snaak.

Groot, blond, knap en snipverkouden...

Hij tuurt naar de grond...gritst het eerste het beste tijdschrift uit het rek...en duikt er met zijn neus meteen in....

"Ook een goeiedag", denk ik bij mezelf.

Ik moet echt wel op de tanden bijten om het niet hardop te zeggen....

Wat bezielt zo'n gast toch,  vraag ik mij dan af....

Het liefst van alles was hij gewoon onzichtbaar geweest, denk ik....

Is het arrogantie, is het schaamte.....

Is het pure onhandigheid????

Ik weet het niet....

Maar om één of andere reden irriteert het me mateloos...

Hij gunt ons geen blik....

Voor ik er verder kan over "doorbomen" met mezelf, ben ik aan de beurt...

Vandaar nog een kleine oproep: "Mocht een zwaar verkouden,  jonge, knappe, grote, blonde jongeling,  (of hij blauwe ogen had weet ik niet, die kregen we niet te zien, neus naar de grond, weet je wel) zich hierin herkennen: "Een goeiedag kost niets en had je meteen een stuk mooier en sympathieker gemaakt...."Just saying