Hoewel zijn leven niet bepaald over rozen liep...was hij altijd zijn vriendelijke, optimistische zelf...
Door zijn mentale beperking, had hij nooit leren lezen of schrijven en praten deed hij met drie-woord-zinnen... Toch kon hij zich vrij goed verstaanbaar maken.
Mensen en dieren graag zien, dàt waren zijn grootste hobby's... Op de boerderij waar hij opgroeide mocht hij de dieren verzorgen. Hij deed dat met hart en ziel...
Ik heb Julien mijn hele leven gekend... We zijn als het ware "samen" opgegroeid... Hij was de neef van mijn vriendinneke en haar vriendinnen waren ook meteen de zijne...
Zijn vriendschap was puur, écht en oprecht...
Hij vond ook de ware liefde... Hij huwde met de vrouw die hem aanvaardde zoals hij was... Ze hielden zoveel van elkaar!
Als ik Julien soms nog eens tegenkwam , hield hij mij altijd staande. Om iets te vertellen, om een beetje te zeveren én om mij drie zoenen te geven....
Als mijn man erbij was, hield hij zich altijd een beetje in maar dan zou ik nooit zijn doorgegaan zonder zijn drie "bezen" omdat dat hem zo blij maakte....
Voor Julien mocht het elke dag Nieuwjaar zijn...
En nu is hij er niet meer.... Heel onverwachts overleden in zijn slaap.... Zijn gouden hart had het begeven...
Julien, gast, ik ga je missen.... Maar van één ding ben ik heel zeker: als er een hemel bestaat heb jij er een ereplaats gekregen!
Eigenlijk heb ik best wel "lang" van mijn "jeugd" kunnen genieten...
Het is nog maar twee jaar dat ik "menopauzaal" ben, zoals de dokter het toen zo mooi uitdrukte. Hormoongewijs zag het er nog goed uit maar bepaalde waarden wezen toch al richting "overgang".... Ik had nog nergens last van, dus...who cares....
Alhoewel.....mijn taille verdween tot onder mijn oksels, mijn bekken deinde serieus uit...terwijl ook mijn gewicht toenam alsof het niets was.... Ik die altijd alles had mogen eten en drinken zonder een gram bij te komen....zucht...
Sinds een paar weken hebben ook de zogenaamde "opvliegers" hun intrede gedaan.... WARM! ZWETEN!!!!!
Waar ik er in het begin maar sporadisch last van had, zijn ze nu dagdagelijks aanwezig.
Veel leuks is daar niet aan...
Ik voel het zweet soms gewoon in beken van mijn rug stromen....
De herfst mag wat mij betreft gerust zijn intrede doen... Ik, zo'n zonne- en zomermens ,snak naar lagere temperaturen....
Met mijn "karakter" daarentegen valt het best nog wel mee...ik ben nooit gemakkelijk geweest.... Hoewel ik nu ,op sommige dagen, iemand met liefde de nek zou omdraaien....
Een mens weet dat hij kribbig en lastig loopt, dat hij het kreng uithangt. Je wil weer je beminnelijke zelf zijn maar de hormonen hebben jammer maar helaas het laatste woord....
Ook 's nachts zetten die ondingen hun beste beentje voor.... Elke nacht, klokslag 3 uur, word ik badend in het zweet wakker....
Bij tijd en wijlen ,voel ik me net een stoomstrijkijzer ....
Het hoeslaken krijgt een zwaai - zonder donsdeken erin wegens veel te warm - en daar lig ik dan....: klaarwakker en met hartkloppingen die zelfs Doornroosje uit haar slaap zouden wekken....
En dan is het wachten hé, tot Morpheus mij weer liefdevol in zijn armen neemt...
In het slechtste geval is het alweer 5 uur voor ik opnieuw inslaap....
Gelukkig hoef ik niet op te staan om te gaan werken.... Ik beklaag de lotgenoten waarbij de wekker om 7 uur keihard gilt dat het tijd is om aan een nieuwe dag te beginnen.
Maar, och, deze periode gaat ook weer voorbij zeker....
Het is de "normale" evolutie...: overgaan van jong en vruchtbaar naar...euh....niet meer zo jong en onvruchtbaar....
Och, zolang we in 't koppeken en 't hart maar jong blijven.... (een mens moet zich ergens mee troosten nietwaar....)
Gisteren nog eens een bezoekje gebracht aan het containerpark.
Het huis van de schoonmama wordt leeggemaakt en dan verzamelt een mens zo nogal één en ander...
De echtgenoot had alles meteen gesorteerd: harde plastiek, metalen, keramiek, klein elektronisch afval... Het containerpark was mijn werk....
Het was opvallend rustig aan de slagboom. Ik was meteen aan de beurt
"En, madammeke, wa edde goi mee?"
Ik zo fier als een gieter: "Alles, behalve grof huisvuil!" (dat betekende dat het bezoekje mij 2 euro ging kosten. Toegangsgeld, zeg maar)
Ik maakte mijn keuze (zie vorig stukje: Het containerpark) en de slagboom ging open....
Mijn eerste stopplaats was: "keramiek"....
"Ha, madammeke en es da allemoa keramiek?"
(ze waren duidelijk alert vandaag...)
Ik opnieuw , fier als een gieter: "Ja, zenne, mijn man heeft alles keurig gesorteerd." en ik kieperde de box leeg in de juiste container....
Toen ik weer naar mijn wagen ging, zag ik dat mijn afval werd gecontroleerd... en ontspon zich het volgende gesprek....:
"Jommo, madammeken, dees es wel groëit voil hé...."
Qué????
(Bleek een plafondlamp ,die we bij klein elektronisch afval hadden gesorteerd, tot het "grof huisvuil" te behoren... net als de koffiekan, die nog in het koffiezetapparaat zat....(ja, sèg, wie denkt daar nu aan...))
"Echt, allez gij, meende da nu???"
(Doet een mens al eens zijn best )
"Allei, wa goimen der mee doen? Paktet terug mee, of latet hier???"
"Hier laten, ha, ja!" (deuh)
"Das geen probleem sè, ik zallekik da dèn ver aa derect aanpassen."
(lees: "dat kost je nu 4 i.p.v. 2 euro", het idee erachter is dat je eigenlijk wordt "beboet" voor grof huisvuil)
De rest van het deponeren verliep zonder incidenten....
Alhoewel.....
Heel eventjes stond het zweet toch nog eens in mijn handen.... Ik had namelijk ook een kartonnen doos mee, gevuld met papier...
Het papier hoor je eruit te kieperen waarna je de doos platdrukt en ze pas dàn mag deponeren...
Nu was mijn doos vervaardigd uit zo'n stevig karton...ik zag mij die écht niet platgedrukt krijgen....
Dus, toen niemand keek ,dropte ik de doos mèt het papier erin, in de "machine" ....
De muil van het "beest" ging open maar in eerste instantie bleef mijn doos vastzitten....
Een lichte paniek maakte zich van mij meester: "Straks blokkeert die handel nog...en mag ik het uitleggen...."
Net toen ik er stillekes van onder wilde muizen met een "mijn naam is haas" uitdrukking op mijn gezicht, werd mijn doos , gelukkig, toch nog opgeslokt. Oef!
Wat een moeilijk woord, denk ik dan... Niet altijd , maar toch.....
Het woord op zich , niet natuurlijk... Poepsimpel om te schrijven. Om het in de spellingtermen van de lagere school te zeggen: het is een hoor-woord: je schrijft wat je hoort.
(of je doet wat je hoort...maar dit nog geheel terzijde....)
In realiteit is het eigenlijk ook heel eenvoudig: je aanvaardt wat je niet kan veranderen....
Waarom is het dan toch niet zo simpel??
Is een mens ooit wel eens tevreden, vraag ik mij dan af???
Wie aanvaardde zichzelf in zijn puberjaren?? Heel eerlijk????
Toch geen hond !
Er scheelde altijd wel iets: te dik, te mager, te blond, te luid, te stil....
Maar dàt hoorde natuurlijk bij het puberen....bij het proces naar de "volwassenheid"
Men zou verwachten dat, eens je tot die categorie behoort, je het onder de knie zou hebben...
Ik vrees echter, als ik zo naar mezelf en mijn omgeving kijk, dat niets minder waar is.
Aanvaarden is en blijft moeilijk.
We hebben het zelfs al moeilijk om de andere te aanvaarden zoals hij is : met zijn kwaliteiten en minpuntjes, met zijn kleine en goeie kantjes...
Hoe vaak loopt het hier niet fout?
En steeds is het de "fout "van die andere, die niet kan/wil zijn hoe wij het graag zouden hebben.
Wat mij meteen brengt tot :" Aanvaarden dat ook niet iedereen je zal/ kan aanvaarden zoals je werkelijk bent...."
En dan is het beter dat je loslaat....
Als iemand je niet kan aanvaarden zoals je bent , als er van jou constant wordt verwacht dat jij je in allerhande bochten wringt om de andere te plezieren waarbij je jezelf verloochent, dan is het tijd voor actie en loslaten....
Eens we dat aanvaarden zijn we al een heel eind op de goeie weg, denk ik dan...
Wat mij dan meteen brengt bij, misschien wel het allerbelangrijkste: jezelf aanvaarden zoals je bent!
Niet altijd gemakkelijk....
Vooral als het om zaken gaat die je niet in de hand hebt: een falende gezondheid, een handicap die je leven niet bepaald eenvoudiger maakt, het moeten missen van mensen, door overlijden, door ruzie....en ik kan nog wel eventjes doorgaan....
Toch geloof ik dat zelfaanvaarding dè sleutel is tot het worden van een gelukkiger mens, een sterker mens!
Als je aan de anderen kan zeggen/tonen: beste mensen, dit ben ik! Kan je mij niet aanvaarden zoals ik ben, jammer voor jou, je weet niet wat je mist.
Om dan "los te laten". Het heeft immers geen zin nog langer energie te steken in mensen die jou niet aanvaarden zoals je bent. Je wordt er doodmoe van en je komt er geen meter mee vooruit...
Het blijft een levenslang werkpunt, denk ik dan zo, maar wel eentje dat de moeite waard is!
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
