Zou het nu écht waar zijn???? Is de zomer definitief voorbij???? Het is pas half augustus...
Het zwembadje van het kleinzoontje staat troosteloos op het terras....te wachten op.....betere tijden....
Zoals vorige week, toen was het nog dolle pret! Kleertjes uit, petje op, flinkjes smeren met zonnecrème en dan hupsekee, het zwembad in...onder de parasol, jawel...
Oma had een "leeg" flesje douchecrème voorzien.
Zo'n kind moet iets hebben om mee te spelen....
Dat gaf mooie belletjes in het water...zeepbelletjes - wegens niet zo leeg als oma had gedacht ... Het kleinzoontje vond het dolletjes...
Vandaag is het ventje weer op bezoek. "Oma, bad", zegt hij dan als we ons, tussen twee vlagen door, eens buiten wagen.
Maar oma moet hem teleurstellen, helaas....
Dan maar gaan kijken naar de grote "pomoen".
Eén exemplaar, ligt te blinken in het moestuintje. Ons manneke kan er niet genoeg van krijgen.... "Kijk, oma, pomoen!"
Bas, de kater, krijgt in het voorbijgaan ook nog een "aai" en dan is het tijd voor de "patatjes en de middagtuk".
Het heeft alweer flink geregend ondertussen . Af en toe eens onderbroken door het zonnetje. Het is niet da ze niet wil schijnen, het zijn de donkere wolken die het haar beletten
"Veel beterschap hoeven we niet meer te verwachten.", zeggen zij die het kunnen weten....
Voor de vlindertje en de bijtjes zijn het ook droeve tijden. Zij horen nog te fladderen van bloem tot bloem... Op zoek naar nectar om energie op te doen....
Jammer, maar helaas.....het zal niet voor vandaag zijn....
En ons ventje, die slaapt nog steeds en droomt zijn zoetste dromen...
Misschien droomt hij wel van de grote "pomoen" die samen met hem in het zwembadje speelt tussen de zeepbelletjes van het "lege" flesje douchecrème.....
En straks zal er dan de "ki-i"zijn die hij zo graag lust en de koek....en opa die met hem "tactos" zal kijken op de p.c....
Eén ding is zeker, ons baasje laat zijn humeur niet vergallen, door de "zomer" die voorbij is"....
Vandaag is mijn , allerliefste buurvrouwtje ooit, jarig. Misschien eens tijd om een stukje over "haar" te schrijven....
We zijn al enkele jaren, geen buren meer, wegens verhuis van mijnentwege, maar we blijven elkaar "buurvrouwtje" noemen... We hebben tenslotte 16 jaar naast elkaar gewoond.... En hoe gaat dat als je ergens nieuw neerstrijkt en je kent de namen nog niet....Dan zegt een mens al eens gemakkelijk: dag buurvrouw-buurman"... en we zijn elkaar zo blijven noemen....
Onze kinderen waren van dezelfde leeftijd... Zij twee jongens, ik twee meisjes. Zoiets schept ook al makkelijker een band.
Bovendien woonden we in een doodlopend straatje waar onze kroost naar hartelust buiten kon spelen: skaten, fietsen, krijttekeningen maken.... In de zomer werden vooral tuin en zwembad gedeeld....
Zelfs onze poezen konden het goed met elkaar vinden... Vooral voor hun kattin was ons huis haar tweede thuis....
Wat ons nog het meeste bond was ons beider verstrooidheid....
Hi,hi, zalig vond ik dat, iemand zoals ik.... We maalden er helemaal niet om om bij elkaar dingen te gaan lenen.....
"Hey, buurvrouwtje, jij kan toch geen pakje boter missen....????" "Ben ik aan mijn saus bezig, heb ik toch géén ajuinen meer zeker....."
Wij begrepen elkaar.
Voor mij waren het niet bepaald de gemakkelijkste jaren van mijn leven maar steeds kon ik op mijn buren rekenen....
Zoiets vergeet een mens niet natuurlijk... Het was dan ook met veel pijn in mijn hart dat ik uiteindelijk toch moest verhuizen....
En weer was zij mijn helpende hand... Dankzij haar vond ik mijn appartementje in een naburig dorp...en begon ik aan mijn nieuwe leven...
Ondertussen woon ik alweer vijf jaar in een eigen stek en heb ik fijne buren...
Toch zal zij altijd mijn allerliefste buurvrouwtje blijven...
Zoveel goesting hebben om te schrijven en zo weinig inspiratie hebben... Het is triestig...
Waar zou ik het in godsnaam kunnen over hebben??? Over de "zomer" die blijkbaar voorbij is.... Ook niet bepaald een vooruitzicht om vrolijk van te worden en laat dat nu net mijn bedoeling zijn: stukjes schrijven die ontroeren of waar een mens vrolijk van wordt.
Of zal ik schrijven over de actie van een kruisspin, onlangs in de tuin...???? . Een kruisspin had haar prachtige web -( het web van een kruisspin is gewoon een knap staaltje van stielkennis, binnenkort,na een nachtje vrieskou , te bewonderen als een kantwerkje van hoge kwaliteit... maar ik dwaal af )- geweven tussen onze tuinkruiden.
De kruisspin zelf was er eentje om "u" tegen te zeggen! Mooi dik achterlijf, voorzien van een groot kruis. Zij had duidelijk ook geen problemen met een maatje meer...
Ze was net bezig aan een maaltje toen er plots een bromvlieg in haar web vloog.
Meteen liet ze alles vallen -dit bij wijze van spreken natuurlijk- en haastte zich naar haar pas gevangen prooi.
Het lied van de bromvlieg was al snel uitgezongen.
Op tijd van enkele seconden zat zij ,vakkundig ingepakt ,in een , netjes- het moet gezegd- geweven pakketje ,waarna de spin, haar liet voor wat ze was ,om haar maaltijd verder te zetten.
Ik stond erbij en keek ernaar.
Je zal maar bromvlieg zijn, denk ik dan.
Het ene ogenblik, vlieg je nog zo vrij als...ja...een vogeltje...tussen de tuinkruiden, op zoek naar wat lekkers, om een paar tellen later te worden ingepakt als een kerstcadeautje...en dan nog eentje zonder strik ...
Maar ja, dat is het leven zeker hé. Dat zijn de wetten van moeder natuur: eten en gegeten worden.... Het recht van de sterkste.....
Al heb ik het met dat laatste toch een beetje moeilijk.....
Lap, weer prijs! Daar ging mijn stukje en zeggen dat het bijna af was! Maar deze keer heb ik de snoodaard ontdekt! Het toetske waar ik af moet blijven! Als dat al geen grote vooruitgang is!
En het stukje??? Och het stelde toch niet zoveel voor...
Het ging er gewoon over dat ik het gehad heb met het controleren van mijn gewicht! Pft, ik volg gewoon het voorbeeld van de mama en de zus! Ik word peer-model.
Peren zijn trouwens "hot" op dit eigenste moment , door het hele Rusland gedoe..je weet wel...
Stel dat ik erin slaag om 10 kg af te vallen...wat ben ik daar dan mee????
Buiten een paar "klein detailkes".....
- twee kledingmaten minder - weer mijn teennagels kunnen lakken en mijn veters strikken - maar één kin meer ipv twee - geen love-handles meer in alle maten en soorten ...
Niks toch!
Word ik er gelukkiger door??? Héél zeker niet! Ik word er gewoon sjagrijnig van als ik niet mag eten of drinken waar ik zin in heb!
Nooit heb ik problemen gehad met mijn gewicht! Ha, neen, ik joeg er alles door van de stress.... Dan maar liever een "paar" kilo's teveel!
Ik wil gewoon nog kunnen genieten van de geneugten des levens zonder mij nadien dagen schuldig te voelen!
Goh, ik ken ze hoor, de dunne lijntjes en ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik ze niet af en toe benijd...
Tot ik hoor wat zij er voor over hebben. En dan pas ik! Laat ze maar "lopen"!
Gelukkig zien ze er anders niet uit hoor, die lopers. Eerlijk...ooit al eens een "lachende" loper gezien??? Awel, ik niet!
Hijgen , zweten, puffen, blazen en roodaangelopen gezicht , alsof ze er elk ogenblik kunnen bij neervallen...
Laat ze maar doen, denk ik dan
Laat mij maar fietsen en nadien genieten van een terraske.
Ik wil best gezonder eten en bewegen....maar er nog extra inspanningen voor doen???
Amen en uit!
Ik zal nog lang genoeg elke dag hetzelfde moeten eten.....rijstpap met gouden lepeltje....
Ik denk dat ik mij maar een Malheurke ga uitschenken zie
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
