Jij was het tweede ventje dat onze familie kwam vergroten.
Zoontje van mijn zus, kleine broer voor Philip.
Je was zo'n guitig ventje.
Jij was dol op mij en ik was dol op jou.
Je groeide op tot een heerlijke kerel.
Eerst doen en dan denken, werd je motto.
Je was altijd je vrolijke enthousiaste zelf en als er "pétten" moesten. worden uitgestoken, stond je op de eerste rij.
Je was zo graag gezien.
Je zwaaide en riep gedag naar Jan en alleman....
Je tweede thuis vond je bij Gaby en Willy want daar woonde je beste vriend: Wouter.
Zag je Jan dan zag je Wouter en omgekeerd.
Op school was je heel populair.
Ik denk dat je aan elke vinger wel een vriendinnetje had.
Het leven ging zijn gang en Janneman vloog erdoor.
Als de dag van gisteren herinner ik mij de beelden van de allerlaatste keer dat ik je zag:
Je flitste mij voorbij op je fietsje. Je droeg een blauwe bivakmuts want het was koud en je was een beetje verkouden.
En, zoals altijd, je eigen enthousiaste zelve . Je brulde luidkeels:" Tante Lieve ik had een 9 op mijn examen van...."
En eventjes schoot er door mijn hoofd:" Jan toch, voorzichtig, niet zo snel...."
En vandaag staat iedereen, die jou graag zag ,weer stil bij die noodlottige 16de december 1988.
De chauffeur van de vuilniswagen, had jou niet gezien...
Jij kwam in full speed van het brugske gefietst , waarna, uit het niets, de vrachtwagen opdook en de straat dwarste.
Je had geen schijn van kans.
Ik denk nog haast elke dag aan jou en vandaag nog net dat ietsje meer.
Je wordt voor altijd gemist, en blijft voor altijd onze allerliefste Janneman
