Het is toch waar zeker!

 Wat zijn dat nu voor manieren???

 Neem mij nu 

Na de oproep van  "regering" en "virologen" om ons massaal te laten inenten tegen de griep,

ging ik op consultatie bij mijn huisarts, om te vragen of ik in aanmerking kwam .

Het zou mijn eerste worden. 

Nog nooit griep gehad maar nu ,de zestig gepasseerd, zoals ze zeggen, vond ik de tijd rijp.

De dokter vond het een goed idee en ik kreeg mijn voorschrift. 

Dus ik , mét voorschrift , naar de apotheker.

Ik was blijkbaar al aan de late kant want mijn reservatienummer was :385.

Maar goed, geen paniek : spuit 385 would be mine.

Vanaf 16 oktober kon ik ze komen halen, vanaf die datum waren ze binnen.

Met de moed in mijn schoenen maar toch nog steeds met een klein sprankeltje hoop, trok ik dus gisteren naar de apotheker...gewapend met mijn reservatie: nummerke 385, nog steeds, jawel.....

Op het uitstalraam kleefde een mededeling: "Geen griepspuiten meer voorradig".

Dat begon al goed.

Bij het binnenkomen zie ik een nieuwe aankondiging: spuiten van 301 tot 400 zijn aangekomen...

Wanneer ik aan de beurt ben toon ik mijn reservatie. 

Mijn voorschrift wordt opgesnord. 

Ik merk dat het gemarkeerd is met een roze markeerstift...

Dat voorspelt vast niet veel goeds....

De apotheker zegt dat ze eerst eens eventjes de p.c. moet raadplegen....

Meer voor de vorm, denk ik dan zo...

Om nog een beetje tijd te rekken tot het verdict valt....:

"Euh, mevrouw, er is een probleempje....",- (kijk, kijk, dat ik dat nu niet had verwacht)-" ik kan je je griepspuit niet meegeven".- (hoe en mijn nummerke 385, de hele tijd gekoesterd in mijn portemonnee, bang om het te verliezen)-  "Je bent nog niet ouder dan 65, hé". - (dat had ze gelukkig goed gezien....) -." Ik zie dat er ook niets mis is met : je longen, hart, lever of nieren." (...en mijn nierstenen toen ik 17 was, denk ik vertwijfeld). "Je komt niet langer in aanmerking. Je hebt er geen recht meer op....Beslissing van hogerhand."

Gelukkig was ik al een beetje voorbereid.

Toch steek ik mijn ergernis niet onder stoelen of banken.

De apotheker begrijpt mij helemaal....

Als troostprijs krijg ik een nieuw reservatienummer : C10....want eind november volgt een evaluatie en misschien kom ik in december toch nog in aanmerking....

Awèl, ik wil ze niet meer nèm!

Als ik op mijn knieën moet vallen voor een ellendige griepspuit, dan hoeft het voor mij niet meer.

Neem ik de apotheker iets kwalijk?

Heel zeker niet.

Tenslotte zijn zij nu "kop van Jut".

Leg het maar telkens opnieuw uit hé, aan je cliënten.

Maar dat ze ze mogen steken waar het nooit meer klaar wordt....daar kom ik niet meer op terug!

Op mijn eigenst blog, jawel.

Na een "lockdown" - excusez moi le mot -van bijna een jaar, voel ik toch weer links en rechts, wat schrijfkriebels, opborrelen.

Het grote probleem is eigenlijk dat ik, van mezelf, alleen maar positieve stukjes mag schrijven.

Stukjes over hoop , stukjes die "blij" maken.

Niet eenvoudig  in deze donkere dagen van kommer en kwel.

En zo ga ik op zoek  naar lichtjes...

Niet van kaarsen, noch van lampjes...

Maar naar lichtjes die het hart verwarmen....

Naar "vitamientjes" voor het hart....

Ik tuur naar buiten. 

De regen valt bij stromen maar plots ontwaar ik een levend wezen, dat er zowaar van geniet.

Een kraai- ik weet het wel, niet bepaald de vrolijkste vogel uit het universum- maar dit geheel terzijde, neemt een bad.

Ze - ik ga er maar van uit dat het een vrouwtje is - spittert en spettert, dat het een lieve lust is....

Na een tijdje vliegt ze weer op...

Het bad heeft goed gedaan....

Mijn  eerste lichtpuntje is een feit...???

De regen houdt het voor gezien....

Een papa passeert in looppas ,met aan zijn zijde : een klein ventje op de fiets...

Vast zijn zoontje....

Vader zorgt ervoor dat zoonlief niet afwijkt van het juiste pad...

Hij wijst hem de weg en legt soms, beschermend, zijn grote hand op de kleine schoudertjes van het baasje....

Een gebaar dat mij vertedert.

Allebei zijn ze flink "doorregend" maar ik voel hoe ze genieten ....

Een vitamientje voor "mijn" hart....

Wanneer ik mij later in de sofa installeer, komt poes kopjes geven, op zoek naar wat knuffels...

Hij duwt zijn kopje tegen mijn hand en ik krijg zowaar een likje...

Ik krauw achter zijn oren en onder zijn kin en vraag me ondertussen af wie nu het meeste geniet...

Ik voeg dit lichtpuntje toe aan mijn lijstje van vandaag...

En morgen....ga ik gewoon opnieuw op zoek naar "vitamientjes voor het hart".

Morgen is het zover.

Morgen mogen zowel u als ik beslissen , wie onze gemeente de komende zes jaar mag besturen.

Morgen duiken we weer met z'n allen het kieshokje in.

Ook al heb ik mijn keuze reeds gemaakt...het blijft toch iets spannends hebben, vind ik.

Gewapend met identiteitskaart en oproepingsbrief aanschuiven in de rij....

Tot je voor "de" tafel kan verschijnen.....

En dan hup, verdwijnen achter het gordijntje....

Je stem uitbrengen en zorgen dat je je kiesbrief of kaart in het juiste gleufje deponeert....

Ik vrees er ook een beetje voor dat vele kandidaten een niet zo rustige nacht voor de boeg  hebben....

Want, o, wat hebben ze met z'n allen hun best gedaan.

Er is campagne gevoerd dat het een lieve lust was...

Geen moeite was te veel....

We werden overrompeld met verkiezingsdrukwerk in alle maten, soorten en kleurtjes....

Handen werden "spontaan" gedrukt op kermissen en markten...

Er werd "gesmiled", als nooit tevoren.....

Al zal bij sommigen morgen, het lachen waarschijnlijk vergaan...

Want niet iedereen kan een winnaar zijn....

Er zal geween zijn en tandengeknars....

Maar er zal ook uitbundig worden gevierd....

Zoveel is zeker.....

Zelf ben ik ontzettend benieuwd naar de uitslagen in ons eigenste dorp....

Wie wordt onze nieuwe burgemeester?

Wordt het de man van wie iedereen het verwacht????

Of komen we morgen toch nog voor verrassingen te staan.

Ik heb er geen idee van en zal er ook niet van wakker liggen.

Maar wie ook de komende zes jaar onze gemeente gaan besturen....

.Ik hoop dat ze het doen met een hart voor ons dorp...…

En voor de rest kan ik alleen nog zeggen: "Dat de besten mogen winnen....."

Ze zijn goed gelukt....de houtduifjes dit jaar.....

Maar zijn ze dat niet elk jaar....vraag ik mij dan af....

Er werden alleszins en masse: nestjes gebouwd en eitjes gelegd....

Er werd gekoerd en gepaard, dat het een lieve lust was....

Heel soms kregen ze ruzie met de buren: een familie Ekster....

Ook goed geslaagd dit jaar, die eksters....

Daar heb ik het persoonlijk niet zo voor....

En al helemaal niet, sinds ik met mijn eigen ogen heb zien, hoe zij het gezin houtduifjes belaagden...

Een kabaal van jewelste....

Ma en pa duif  moesten zowaar een euh….tandje bijsteken....of de helft van hun grut had de aanval niet overleefd...

Gelukkig verscheen ik ten tonele....

In gedachten was ik al op weg naar het V.O.C. met de duif, als oorlogsslachtoffer, veilig verstopt in een doos....

Tot ik zag dat pa en ma  alras het luchtruim kozen om opnieuw te zorgen voor ei en jong.....

Oef......Gelukkig, deze keer geen slachtoffers....

Heel af en toe loopt het toch wel eens mis....

Wij hebben een vijver, jawel....

De gedroomde plaats voor een plonsbadje of een slok tegen de dorst.....

Ware het niet dat wij een kater hebben.....

En  die draait er zijn poot niet voor om , om op gezette tijden een jong duifje te verschalken..... 

Nadien trekt hij zich  met zijn buit terug en smult van zijn maaltje, tot er nog enkel wat veertje over blijven....

De dag nadien heeft hij  geen droogvoer nodig.....burbs…..

Om al dit onheil te voorkomen, plaatsten wij , op het dak van ons tuinhuis: een schaal gevuld met water....

Het is een plezier om de duifjes nu ongestoord te zien genieten.....

Van hun dagelijks bad.....

Van een slokje voor de dorst....

En Bas de kater????? Die zit erbij en kijkt er naar....

Het kan niet elke dag kermis zijn, nietwaar....

Nooit  gedacht dat ik zoiets zou zeggen maar :" Ik verveel mij te pletter!"

Het is te warm om iets te doen …..

En van dat "niets" doen, krijg ik de kriebels....

Kent u dat gevoel....:overal aan willen beginnen maar nergens écht zin in hebben....

Het is het weer, zo mag ik hopen.....

Was ik maar zo creatief als enkele van mijn vriendinnen...

Dan stalde ik , stel dat ik er eentje had, nu mijn ezel uit en toog aan het schilderen...

Want daar heb ik dus zin in...

Ik wil iets creëren …..

Met mijn handen...

Met een penseel....

Kleien …..

Kliederen met verf....

Helaas: ik heb geen greintje talent....

Volgende week , als kleinzoontje langs komt, zal ik mijn creativiteit toch kunnen botvieren...

Dan zullen we samen knoeien met verf....

Knippen en kleven ….

Kleuren...

Weer eens helemaal een kind kunnen zijn …..

Zalig....

Mensen hebben me ooit gezegd dat ik "het kind" in mezelf , nooit mag verliezen....

Dus bij deze: er wordt aan gewerkt.....

Zal ik alvast de waterverf en de penselen klaar zetten.....?????

Oké, ik weet het: we hebben er met zijn allen  naar verlangd: een lange hete zomer....

Terrasjesweer en BBQ-time.

Buiten spelen tot de zon onder gaat....

Zwemmen in de zee...

Stoeien in het buitenzwembad....

Net als toen, o nostalgie, die lange hete zomer van 1976.

Zeventien was ik toen.

In ons dorp was net een openluchtzwembad aangelegd....

's Avonds, rond een uur of zeven trokken we er , samen met de buren naar toe....

Heerlijk was dat....

Helaas, het zwembad werd gesloten....

Teveel natte en grijze zomers, weet u wel.....

 Niet rendabel genoeg....

In de plaats kwam een golfterrein....jawel.....

Lekker verfrissend in de zomer....zucht....

Gelukkig is er nog "ons" bos, waar het aangenaam vertoeven is met deze helse temperaturen....

Alleen.....de weg er naar toe is er te veel aan.....

U hoort het.....

Het enthousiasme is er zwaar op achteruit gegaan....

En het wordt nog warmer!

O, hulp!

Nooit gedacht dat ik nog zou hebben gesnakt naar een mals regenbuitje....

Maar ook dat zit er voorlopig niet in.

Het is de schuld van de "straalstroom", zeggen zij die het kunnen weten....

Zolang die zich niet verroert houdt dit warme weer aan....

Uiteindelijk kan ik  wel  leven met  mooie zomerse temperaturen.....

Alleen de hitte is er te veel aan.....

Voor mij geen temperaturen boven de dertig graden....

Danku feestelijk....

Alleen in de sauna, daar mag het.....maar dan wel als het buiten ijs-en ijskoud is 

"Wat een drukte!", dacht ik vorige week, toen ik naar het luchtruim keek...

En neen, ik had het niet over Boeiings en aanverwanten,  die mensen van ons koude kikkerland, naar zonnige bestemmingen brengen...

Ik had het over de vogeltjes....

De spreeuwen en kauwkes, fourageren nog steeds in groep....

Al heb ik de indruk, dat het spreeuwengroepje kleiner is geworden....

Een  troepje meeuwen draait rondjes boven de tuin van de buurman....

Valt vast wat lekkers te bespeuren....

Meesjes vliegen heen en weer....

De kraai uit de buurt krast terwijl ze "haar" tak opzoekt....

Of is het een hem?

Ik schrik me telkens een ongeluk wanneer het beest passeert....

Ik vraag mij soms af waar die nu toch de hele tijd naar toe vliegen....

Of waar ze vandaan komen....

Misschien zijn er wel bij die terug keren van uit het zuiden om hier te zorgen voor nageslacht....

We zijn begin maart.... stilaan tijd om een partner te zoeken....

Om een territorium in te palmen.....

Wanneer de meesjes op "hun" bestemming, lees: tak van een boom ,zijn aanbeland, start meteen ook het gezang....

Nu ja...gezang kan je het bezwaarlijk noemen......

Vrij vertaald klinkt het zoiets als: "Iepe, iepe, iepe"

Waarna een antwoord weerklinkt van uit een andere boom....

Ook de paarroep weergalmt haast dagelijks....

Ik vermoed dat de "Iepe, iepe" dient om aan de andere mezen duidelijk te maken: "Dit is vanaf nu "mijn" territorium !"

In de winter trokken ze nog in groepjes voorbij....de meesjes bedoel ik...

Nu zie je ze alleen passeren , soms op de voet...euh...vleugel, gevolgd door een tweede exemplaar....

Hangt er liefde in de lucht....??????

Eens de koppeltjes zijn gevormd, wordt het zeker: alles hens aan dek.....:

Er moeten nestjes worden gebouwd....

Dus het wordt vast nog drukker in de lucht....

Ik hou wel van dat gefladder...

Ik word daar blij van.....

De mannetjes komen nu ook  stilaan op hun mooiste....

De kleurtjes worden feller zodat ze nog bekoorlijker ogen ...

Ja, ja...ze sloven zich uit die mannetjes....

Vandaag was het luchtruim eerder leeg en donker....

Zou het te koud geweest zijn om uit te vliegen....?

Om een romance te starten?

Heel af en toe vloog er eentje voorbij....

Waarschijnlijk op zoek naar een lekker hapje....

Zodra het zachter wordt zal de bedrijvigheid hopelijk opnieuw toenemen....

Het worden vast nog drukke tijden voor het vogelbestand 

Eindelijk startte het soort winter waar ik al die maanden had op gewacht...

's Nachts lekker vriezen, overdag een stralende zon...

Dat grauwe grijs was echt niks voor mij!

Ik werd er letterlijk ziek van!

Net op tijd kwam er een  oplossing uit de bus: de lichttherapiebril!

Ik hoorde het ding ,elke dag, gedurende één uur te dragen ,op maximale lichtsterkte.

Al na het eerste gebruik voelde ik mij beter!

Na enkele dagen had ik zelfs opnieuw energie!

Maar nu heb ik die bril dus niet meer nodig!

De dagen worden langer, het zonnetje schijnt dagelijks....

Aanvankelijk was ik heel blij en zeer content....

Het is februari, dus het mag nog steeds winteren...

Seizoensgewijs zelfs tot half maart....

En blijkbaar is hij dat ook van plan: die langverwachte winter...

Als we de weersvoorspellingen mogen geloven gaat het zelfs nog flink sneeuwen...

En laat dat nu net een beetje te veel zijn van het goede...

Want, hey, we willen kamperen!

De eerste campings openen hun deuren....

Begin  maart begint een mens toch te dromen van zonnige terrasjes....

Van gele narcissen en blauwe druifjes....

Mijn "eindelijk" wordt stilaan een: "'t Was heel vriendelijk, dankjewel, maar 't is nu wel mooi geweest!"

Maanden hebben we reikhalzend uitgekeken naar maart....

En nu dreigt onze eerste vakantie in het water te vallen....

"Dankzij" het zonnige winterweer waar ik zo lang op had gewacht....

Maar we geven niet op!

We zijn van geen kleintje vervaard.....

Kamperen zullen we!

Desnoods in de sneeuw!

Zolang het zonnetje maar schijnt.....nietwaar....

Ik weet het niet zeker...maar mij lijkt het alsof het leven vroeger toch een pak eenvoudiger was...

Neem nu relaties en huwelijken...

Toen wij nog pril en jong waren, zo halverwege de zeventiger jaren, gingen wij elk weekend "uit" in ons eigenste dorp....

naar een T.D. , zoals dat evenement werd genoemd....

T.D. kwam van Thé Dansant, wat nogal oubollig klonk en daarom werd afgekort naar het, in onze ogen, hippere letterwoord.

Daar draaide dan een D.J.

Eéntje, jawel....

De discobars, zoals dat heette in die tijd, kregen loeiende namen zoals: Zebedeus, Track United, Sound Explosion....

De fuif startte om 20  uur en om middernacht werd je meestal thuis verwacht....

Een enkele "gelukzak" met minder strenge ouders ging pas tegen één uur "weder huiswaarts".

Elke weekend ging je eigenlijk op jacht naar een vriendje...

Je danste , flirtte een beetje , deed mee aan de "Bamba" , de "kuskesdans", jawel,.....

Nadien volgde dan een zwoele slow....

En soms was het  prijs en had je een vriendje aan de haak geslagen...

Soms voor één avond, soms voor enkele weken, heel soms voor een paar maanden....

Die eerste vriendjes had je, meestal,  tussen je zestiende en achttiende verjaardag.....

Zestien jaar, gold, bij de meeste ouders toch, als de leeftijd waarop er voor het eerst mocht worden uitgegaan...

Eens je achttiende verjaardag naderde, werd het enigszins serieuzer....

En rond de twintigste had, haast iedereen, een vast "lief", zoals dat heette....

Je "verkeerde" een jaar of twee en dan werd meestal een trouwdatum geprikt.....

Zo ging dat in die tijd: verliefd, verloofd, getrouwd....

Simple as that....

Waren wij dan niet bang, waren wij soms niet onzeker....???

Tuurlijk wel...maar zo ging dat gewoon.....

Na een paar jaren van de huwelijkse staat te hebben geproefd, kwamen de eerste kindjes....

De slapeloze nachten, de zorgen....

Later vroeg je je wel eens af hoe je het toen toch allemaal geregeld kreeg....

Maar je deed het gewoon....

Heel vaak waren kinderen, de lijm van een huwelijk....

Je had een gezin gesticht, dus je ging ervoor....

"In goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid, armoede en rijkdom", want dat had je plechtig beloofd op je grote dag....

Scheiden was niet aan de orde en al helemaal niet zolang de kinderen klein waren....

Eigenlijk cijferde je jezelf weg voor een aantal jaren van je leven....

En dat ging.....

Was dat ideaal?

Geen idee....

Het zorgde wel voor een zekerheid...

Een stabiliteit....

Ook wij dachten wel eens dat het gras aan de overkant veel groener was....

Maar we relativeerden ook....

Want zelfs al was het , aan gene zijde groener, er kwam ook ooit onkruid in...

Ik wil maar zeggen: ik heb het idee dat mensen vroeger gewoon gemakkelijker "content" waren....

Meer moeite deden om hun huwelijk te doen slagen....

Ook al liep het jaren laten soms alsnog mis....baby's en de bijhorende zorgen, waren geen reden om een punt achter je huwelijk te zetten....

Als ik nu een tijdschrift opensla, lijkt het wel, alsof je relatie gedoemd is om te mislukken, eens je aan kinderen begint....

Kinderen zorgen voor een gigantische verandering binnen een relatie, volledig mee eens....

Maar evengoed verrijken ze je leven....

Maken ze je volledig....

De laatste tijd lees ik steeds vaker doemscenario's van " uit elkaar gegroeide koppels"...wegens:

- te weinig tijd voor elkaar -door de "schuld" van het kleine grut-

- te weinig tijd voor "vrije(nde)tijd door.... -de "schuld" van het kleine grut -

- gebrek aan energie....jawel hoor....het kleine grut

Allerhande artikels in , al dan niet, "wetenschappelijk" tijdschriften, lijken enkel nog aandacht te hebben voor de doemscenario's die je wachten, eens je als koppel, aan kindjes begint....

Een mens zou het van minder Spaans benauwd krijgen....

Maar hé...al generaties voeden koppels kinderen op....

Het is écht het einde van de wereld niet....

Dus aan alle twijfelende en bange would be, maar nog niet écht, mama's en papa's....

Ga er gewoon voor!

Dat deden wij ook....

Ga er van uit dat het jullie wel zal lukken...

Net als het bij zoveel anderen is gelukt....

Eens durven springen, zonder te denken aan de gevolgen.....kan soms heel gezond zijn....

En die gekneusde armen en benen, neem je er gewoon bij....want hey,  helen....doen die sowieso!

.

"Ik wil zon, en wel nu!", brulde ik deze morgen, meer tegen mezelf dan tegen de echtgenoot, die er zoals gewoonlijk, stoïcijns kalm onder bleef...

Hij is wel meer gewoon, de schat....

En meteen dacht ik terug aan Seabert,  jawel, u leest het goed...

Niet het zeehondje uit de gelijknamige tekenfilmreeks...

Maar een ukje van een jaar of drie dat bij ons school liep...

In mijn vorig leven was ik dus onderwijzer....

Met heel veel liefde voor het vak!

Mijn job altijd doodgraag gedaan....

Maar ik dwaal af.....

Ik had "middagtoezicht" op de speelplaats van de kleuters....

Daar gaf ook de deur van de turnzaal op uit....

In de winter mocht er in die turnzaal worden gespeeld....

Alleen als het weer écht hommeles was....

Het was lente.....

Net had ik een paar snoodaards - kleuters, je moet ze niet onderschatten- bij hun lurven gevat, in diezelfde turnzaal ,waar zij niets hadden laten liggen, toen Seabert naar binnen kwam gestormd....

Ik zie het nog zo voor mij.....

"Ik wil een bal en wel nu!"

Ik lag in een deuk! 

In stilte, uiteraard.....

Een uk, uit de eerste kleuterklas, die mij eens even de les kwam spellen.....

Mijn antwoord : "En ik wil dat je nu onmiddellijk naar buiten gaat!" maakte niet de minste indruk....

Ik had al mijn overredingskracht nodig om hem te overtuigen...

Lees: Ik nam hem kordaat bij de arm en zette hem aan de deur.....zonder bal.... 

Hij was stomverbaasd....

Ontredderd zelfs.....

Hoe was het zo ver kunnen komen, dat hij, Seabert, niet op zijn wenken werd bediend....

Hij begreep er niets van....

Hij is niet bij ons op school gebleven, Seabert....

We waren veel te streng....aldus zijn mama en papa....

Vaak denk ik nog terug aan Seabert....

Hoe zou het hem zijn vergaan?

Hoe zou het zijn ouders zijn vergaan?

Wat als niemand ooit heeft ingegrepen????

Wat moet er geworden van zo'n ventje?????

Stel dat zo iemand, ik zeg maar wat, ooit president wordt van de Verenigde Staten......

"Ik wil die muur tussen Mexico en de V.S. , en wel nu!"

Of de grote leider van Noord-Korea....

"Ik wel meer nucleaire wapens, en wel nu"!

Maar zo ver zal het wel nooit komen....

Niemand kiest toch ooit voor zo'n dictator.....

Toch???????????????????????????????????????????? 

Zonet even de betekenis van het woordje “plus” opgezocht in de van Dale, de dikke, jawel…

Een kleine greep uit de verklaringen leert mij dat:

- het “meer” betekent

- dat de genoemde grootheid als positief wordt beschouwd

- het teken “+” ook als waardering wordt gegeven

Maar....... dat het ook op een “overschot” kan wijzen…..

"Waarom mijn interesse in dat woordje?", vraagt u zich af….

Wel , omdat ik , aangezien ik met hun papa ben gehuwd , volgens de nieuwe benaming althans: een" plus"-mama ben van twee "plus"-kinderen….

Die "plus" is er ooit gekomen in de plaats van de “stief”…. "Stief", werd, met dank aan al die verhaaltjes en sprookjes waar de stiefmoeders er niet veel van bakten, haast een synoniem  van "slecht"....

En er is niemand die “stiefmoederlijk”wil behandeld worden….toch....

Maar om er nu meteen een plus-mama van te maken….

Ik heb er zo mijn bedenkingen bij….

Om te beginnen vind ik, dat een kind maar één moeder heeft en dat is zij die het kindje heeft gebaard.

(tenzij het om een adoptie gaat...en dat is wel van een andere orde)

Hoe lief en bezorgd de plus-mama ook is…..zij kan nooit het origineel vervangen….

(tenzij "het origineel" de naam "moeder" niet waardig is uiteraard)

En is zij waarlijk een "plus" voor de kinderen van haar partner…????

Zien zij haar als een meerwaarde of eerder als een “overschotje”???

Geen enkele situatie is dezelfde….

Als de echtgenoot en ik over de kinderen praten, hebben we het steevast over" onze" kinderen…

Over : "onze" vier meiden…

Niet min, niet plus maar “ons” en zo is het goed, vind ik zelf….

Ondertussen werd ik ook al een : “plus-oma”…en daar ben ik ontzettend dankbaar voor…

Dankbaar omdat ik oma mag zijn…

Dankbaar omdat ons ventje mij oma mag noemen….

Voor hem maakt het trouwens niets uit, ook al hebben we geen bloedband, ik ben zijn liefste oma Bos….en dat kan mij bij tijd en wijlen, zeer ontroeren.....

En binnen een paar maanden komt er nog een ventje bij….

Deze keer is de jongste van de echtgenoot zwanger ….

Ook van haar mag ik gewoon “oma” zijn….en ik vind het zalig....

Ik popel om dit nieuwe leven in mijn armen en hart te sluiten…

Want of ze nu plus zijn of niet….

Oprecht "graag zien" heeft geen bloedband nodig…..al zal de band met je eigen kroost , misschien nog net dat ietsje straffer zijn.....

Ze was altijd al een ondernemend prutske geweest...

Eentje met een fel karaktertje...

Zelfs toen ze nog maar pas kwam piepen, zette ze het luidkeels op een brullen wanneer de fles niet snel genoeg kwam.

Als peutertje was ze van niets of niemand bang...

Pieren vangen voor de kippen...

Er stiekem van onder muizen naar de buren...

Toekijken wanneer een konijn werd geslacht...

Ze durfde het allemaal....

Ze was de trots van haar grote zus....

De oogappel van haar oma, die altijd haar grootste vriend zou blijven...

Een praatwaterval was ze ook...

Als kleutertje gedichtjes voordragen, voor publiek....ze deed niets liever....

Ze voelde zich bemind.....

Er was alleen iemand waar ze met de jaren steeds banger voor werd: haar vader....de grote boeman....

Als ze weer iets had uitgespookt wat niet zo koosjer was zegde moeder steevast: "Wacht maar tot je vader thuis komt..."

Waarna de rest van de dag om zeep was door de angst voor zijn represailles ....

Want hij was streng, haar vader.

"Streng maar rechtvaardig." Zoals hij zelf zei en geloofde....

Vaak sloot hij haar op in "het kot", zoals hij haar gevangenis noemde...

Haar brullen en huilen, trappen op de deur, moet tot bij de buren te horen zijn geweest...

Hij zou haar wel temmen, die kleine rebel...

En toen was er die kermis....

Ze was een jaar of  9, zeker niet ouder....

De molen was voor baby's....

De "rups" voor platbroeken.....

De autoscooters...dat was pas voor durvers....

Jammer maar helaas waren haar beentjes nog iets te kort....

Ze was ook niet bepaald van de grootste, dus een ritje alleen , zat er nog helemaal niet in....

Maar daar dienen vaders toch voor....voor zo een eerste rit.....

Ze kreeg meteen een "njet", wegens: "Veel te gevaarlijk, nog niets voor kinderen...."

Uiteindelijk ging hij overstag....

Hij zou haar wel meteen een lesje leren....

Wist zij veel....

Fier als een gieter maar toch ook met een bang hartje nam ze plaats naast vader....

Maar waar bleef zijn beschermende arm????

Ze had het al zo vaak gezien bij andere vaders die met dochter-of zoonlief in de autoscooter kropen.....

Hij liet haar zitten waar ze zat....

Bij de eerste "bots" liep het al meteen mis....

Ze had totaal geen verweer....en knalde keihard met haar voorhoofd tegen voorste rand van de auto....

Meteen een buil zo dik als een kippenei....

Huilen durfde ze zelfs niet want meteen waren er de verwijtende woorden....: "We hadden je verwittigd dat het veel te gevaarlijk was."

"Eigen schuld, dikke bult...", dus....

Ze is die dag nooit vergeten.....

Tot op vandaag krijgt ze nog steeds een wee gevoel in haar maag wanneer ze vaders met kinderen in de autoscooter ziet zitten....

Vaders die hun kind wel liefdevol beschermen.....

En steeds stelt ze zich die ene onbeantwoorde vraag: "Waarom heb jij nooit zoveel van mij kunnen houden, vader?"

Zat ik deze week in de wachtkamer bij de huisarts.

Een mevrouw knoopt meteen een gesprek aan en vraagt hoe het met de echtgenoot gaat....

Ik kijk redelijk verbaasd....

Hoe kent zij de echtgenoot???

Tot het mij begint te dagen. 

Ze verwart mij met mijn zus, zoals wel vaker gebeurt...

Wij schijnen  elkaars evenbeeld te zijn....

Alleen......is de zus wel 12 jaar ouder....

Maar dit geheel terzijde natuurlijk....

Met de echtgenoot gaat het , op een verkoudheid na, wel goed, dankjewel 

Een jonge man met een kleurtje, komt binnen en zegt vriendelijk :"Goeiedag!"

Hij krijgt er een hartelijke groet voor in de plaats.

Altijd fijn als mensen vriendelijk zijn.

En dan stuift hij binnen: de jonge snaak.

Groot, blond, knap en snipverkouden...

Hij tuurt naar de grond...gritst het eerste het beste tijdschrift uit het rek...en duikt er met zijn neus meteen in....

"Ook een goeiedag", denk ik bij mezelf.

Ik moet echt wel op de tanden bijten om het niet hardop te zeggen....

Wat bezielt zo'n gast toch,  vraag ik mij dan af....

Het liefst van alles was hij gewoon onzichtbaar geweest, denk ik....

Is het arrogantie, is het schaamte.....

Is het pure onhandigheid????

Ik weet het niet....

Maar om één of andere reden irriteert het me mateloos...

Hij gunt ons geen blik....

Voor ik er verder kan over "doorbomen" met mezelf, ben ik aan de beurt...

Vandaar nog een kleine oproep: "Mocht een zwaar verkouden,  jonge, knappe, grote, blonde jongeling,  (of hij blauwe ogen had weet ik niet, die kregen we niet te zien, neus naar de grond, weet je wel) zich hierin herkennen: "Een goeiedag kost niets en had je meteen een stuk mooier en sympathieker gemaakt...."Just saying 

Vermoedelijk heeft u het al wel ergens gehoord of gelezen: vanaf 15 januari tot en met 14 februari, wordt er niet meer gezeurd, gezaagd, gefoeterd....

"Dertig dagen zonder klagen!"

Klinkt u als muziek in de oren???

Mooi initiatief ?

Misschien....maar ik doe er niet aan mee!

De echtgenoot zal het graag horen....

Sorry schat!

Vaak is het gewoon sterker dan mezelf....

Zelfs als ik alleen in de auto zit foeter ik er op los! 

Liefst van al luidop:

- Waar heeft die zijn rijbewijs gehaald?

- Een richtingaanwijzer...dat is een optie zeker???

- 70 ! mag je hier rijden, ZEVENTIG!!!!

Of dat iets uithaalt dan???

Neen, helemaal niet maar, o...wat lucht het op!

Zelfde scenario bij tv-programma's....tot groot "jolijt" van de echtgenoot....

- Jongen, jij kan écht niet acteren !

- Dat scenario rammelt!

- Wat heeft die nu toch aangetrokken!

- Maar schiet dan toch, gast!

- Langdradig!!!!!

Ook altijd luidop, helaas...

Het ontsnapt mij gewoon.....

Het is de aard van het beestje......

En ik vind het nog leuk ook....

Ben ik daarom een hopeloze zwartkijker???

Een negatief mens???

Ik mag hopen van niet...

Ik heb die "uitlaatklep" gewoon af en toe eens nodig....

Dus, bij deze....

Veel succes aan de mensen die er wel voor willen gaan!

Laat mij maar af en toe eens lekker stoom af laten  

Ik heb het gehad!

Ik kan er niet meer tegen!

Ik zweer dat ik ga gillen!

Elke dag datzelfde grauwe weer!

Elke dag die sombere duisternis!

Elke dag dat ellendige gemiezer!

Gek word ik ervan!

O, wat verlang ik naar de zon!

Natuurlijk, het is winter....

Ik vraag ook geen zomerse temperaturen...

Ik hoef niet zo nodig in bikini op mijn terras....

Maar moet het daarom zo grauw en grijs???!!!!!!

Vriezen , dat moet het doen!

Bakstenen uit de grond!

Met een staalblauwe lucht en een heerlijke winterzon!

Ijskristallen op de ruiten!

Een laagje ijs op de vijvers!

Glijden op bevroren plassen!

De "Elfstedentocht" bij onze noorderburen!

Lange winterse wandelingen....

Met rode neuzen en blozende kaken...

Winterwolkjes uit de mond....

Wollen mutsen en gevoerde wanten...

Lange sjaals en opgezette kragen....

Dikke sokken in gewatteerde schoenen....

Warme chocomelk met een dikke laag slagroom...

Helaas.....

Voorlopig blijft het bij dromen.....

Want aan het ellendige weer verandert er niets!

O, wat haat ik de Belgische winters!

Waar zijn ze toch heen gevlogen, die 365 dagen ...

Heeft u ook het gevoel, alsof u gisteren, iedereen nog een gelukkig en gezond 2017 hebt gewenst....

Maar het zit er, op een paar uurtjes na,  wel degelijk op...

Misschien is het een fijn jaar geweest....

Misschien bent u blij dat het eindelijk voorbij is...

Misschien heeft u afscheid moeten nemen....

Misschien kon u nieuw leven verwelkomen....

Misschien bent u erg ziek geweest....

Of voelde u zich al een visje in het water...

Misschien ging een vriendschap stuk...

Of kreeg je er een nieuwe bij....

Hoe het jaar ook is geweest....

Vanavond sluiten wij het definitief af....

Vooruit kijken is de boodschap...

Tijd om al het nare los te laten....of op zijn minst een plaatsje te geven....,

zodat we kunnen  starten met een nieuwe lei....

Wat de wereldleiders van plan zijn....

Wat de ministers willen....

Daar kunnen we heel weinig aan veranderen....

Wordt het een goednieuwsshow of eerder een tranendal.....

We hebben geen glazen bol....

Laten we daarom extra zorg dragen voor ons eigen, kleine wereldje : .......onze buurt, ons gezin, onze familie....

Laten we minder haatdragend zijn , minder bitsig in onze commentaren....

Niet steeds overtuigd zijn van ons eigen grote gelijk....maar wat vaker luisteren naar de mensen naast ons...

Een beetje minder bekrompen , in ons denken ....

Een beetje liever zijn voor mensen met een kleurtje of een andere opvatting...

"Een betere wereld begint bij jezelf", zegt het spreekwoord....

Ik kan het alleen maar volmondig beamen.....

Daarom aan  alle lezers van mijn stukjes, van harte, een liefdevol, vredig en gezond nieuw jaar gewenst!

Met heel veel warmte....al dan niet van het zonnetje......

Op een gelukkig 2018!

Santé!!!!!

Met dien verstande dat het wel degelijk om een spar gaat...

Enkelvoudige naaldjes, weet u wel....

Maar dit geheel terzijde...

Elk jaar weer opnieuw, begint het zo, ergens in december, plotsklaps te kriebelen...

Sommigen krijgen al last van die de kriebels , nog voor de Sint is langs geweest....

Bij anderen duurt het iets langer....

Maar haast iedereen krijgt met dit bizarre fenomeen te maken....

"De kerstboomversiering"....

Elk jaar weer opnieuw,  krijgen we: "het zot" in ons hoofd en gaan we op zoek naar een kerstboom...

Het liefst van al: een echte...

De naalduitval nemen we er met de glimlach bij....

U leest het goed: we halen ieder jaar, rond Kerst, een boom in huis!

Een groene, mét naaldjes.....

Als die dan uiteindelijk na veel gesleur of geknutsel - als het om een namaak exemplaar gaat- op zijn plaats is geraakt , begint "het" pas echt....

We starten de versiering!

En we vinden het nog leuk ook!

Eerst zijn de lichtjes aan de beurt, liefst meerdere kransen .... 

Die worden vakkundig  in de boom  gedrapeerd....

En dan kunnen we écht aan de slag....

Ieder volgens zijn eigen smaak en mogelijkheden....

Maar "onze" kerstboom wordt dit jaar de allermooiste....

Fier bekijken we het resultaat....

We maken foto's die we delen op sociale media...

We willen de wereld tonen hoe mooi onze boom wel is...

Meestal gaan we nadien  nog aan de slag met figuurtjes en een stal....!

Sint-Jozef, Moeder Maria, het kindje Jezus , herders, koningen...allemaal krijgen ze een plaatsje...

Sommige mensen  "bouwen" zelfs een heus kerstdorp op het dressoir....

En wat wordt er van dit alles massaal genoten ....!

Eindelijk mogen we "het kind in onszelf" nog eens loslaten....zonder raar te worden bekeken....

Wat geeft dat een heerlijk gevoel!

Alleen daarvoor mag het elk jaar Kerstmis zijn....

Kerstmis een waar familiefeest....

Waar we steeds minder vaak denken aan "het kindeken"...

Voor iedereen Zalig Kerstfeest....

"Een vriendschap  begint niet, die ontspringt,

je kan niet zeggen: daar en daar is ze begonnen,

op het ogenblik dat je ze ontdekt , is ze er al"

Een uitspraak die ik zo mooi vond, dat ik ze nooit meer ben vergeten...

Vriendschap kan je niet aan iemand dicteren...

Vriendschap "ontstaat"....

Soms heel toevallig....

Altijd heel fijn...

Je voelt je zielsverwanten, het klikt....

Met een vriend kan je praten en lachen...

Je kan er ook tegen zeuren en samen mee huilen...

Een vriend is iemand die je vertrouwt en bij wie je je goed voelt....

Vriendschap is dan ook een kostbaar bezit...

Een hoog goed....

Laat ik nu onlangs ontdekt hebben dat ik nieuwe vriendschappen heb gesloten....

Via Facebook...jawel....

Met mensen die ik nooit eerder had gezien.....

Heel banaal begonnen via een "vriendschapsverzoek"....

Ondertussen heb ik hen allemaal al live ontmoet....

En jawel hoor, ook in het echt, was er die klik....

Eén van die ontmoetingen was wel heel bijzonder....

Met z'n vieren hadden we al heel wat "afgezeverd"...

Ook al kenden we elkaar totaal niet....heel vaak lagen we in een deuk....

Eerst stond ik er een beetje huiverig tegenover....

Op "papier" is toch nog anders dan in het echt....

Ik was een beetje bang om het mooie dat we samen hadden, te verliezen....

Misschien konden we elkaar totaal niet luchten, zo face to face....

Uiteindelijk hakten we de knoop door .....

Ik denk dat we zelfs alle vier een beetje zenuwachtig waren...

Het ging dan ook om onze allereerste "date"....

Maar meteen zat het goed!

We hadden een reuzeleuke namiddag....

We hebben zelfs een "groepsnaam" verzonnen: " De lustige kapoentjes"....

(al zou gibberganzen misschien een betere naam zijn....maar dit geheel terzijde...uiteraard)

En het gezever op Facebook, dat zetten we onverminderd verder....

Ik draag dit stukje op aan alle mensen van wie ik warme vriendschap mag ondervinden...

Zowel via Facebook als in het écht....

Mensen die pas in mijn leven zijn gekomen....

Mensen die er "altijd" al zijn geweest.....

Mensen op wie ik altijd al kon rekenen, zowel in goede als in slechte tijden....

Merci! 

Ik ga er strakjes een goeie op drinken...Santé! Op de vriendschap!

"Wat zijn wij een verzuurd volk geworden!", denk ik de laatste tijd steeds vaker.

Wij, die ooit de dappersten onder de Galliërs waren!

Niets is nog goed...

Op alles hebben we commentaar...

Ergens anders is het sowieso beter....

En dan dat vaak gebruikte zinnetje : "Arm België"...ik begin er zowaar de kriebels van te krijgen...

"Of ik dan alles zo perfect vind ?", hoor ik u vragen....

Natuurlijk niet....

Ik krijg  ook groen haar van bepaalde beslissingen , besluiten...

Of van het feit dat er maar niet kan worden beslist of besloten....

Maar we overdrijven, dat is althans mijn mening...

Neem nu de sneeuwval van gisteren en van vandaag....

Wat een klaagzang!

Mensen, het is winter en bij winter hoort sneeuw....

(als de seizoenen niet tilt slaan uiteraard)

Is het fijn om dan in de file te staan en uren aan te schuiven ?.....neen helemaal niet....

Maar laten we toch zo niet dramatiseren....

"Dat ik goed praten heb", zegt u," zo van thuis uit mijn zetel..."

Kijk, ik ben geboren in 1959 en ik heb nog winters meegemaakt die winters waren...

Ik heb ook nog met het angstzweet op mijn bovenlip en mijn tong tussen mijn tanden door de sneeuw geploeterd met de wagen....

Ik herinner mij nog dagen dat het zo spiegelglad was, dat rijden onmogelijk was....

Ook ik ben ooit gestrand in één of ander station omdat de bussen niet konden rijden door het gladde wegdek....

Maar toen werd daar niet zo'n spel van gemaakt...

Mensen zeurden dat het glad was en koud en dat de winter meer dan lang genoeg had geduurd....

Maar mensen apprecieerden evengoed het werk van de strooidiensten, ook al was dat niet altijd even efficiënt....

Men legde er zich bij neer .

Het was winter en daar hoorde ellende bij....

Ik denk ik dat wij gewoon veel en veel te veel zijn verwend...

Wij zijn het zo gewend om ons "goesting" te krijgen...

Wij kunnen niet meer om met tegenslag....

Een mug wordt toch zo vaak een olifant....

Meteen denk ik aan de ellenlange files waarover we steen en been klagen....

Komen die alleen voor in België, dan????

Oké, ik ken ook landen die er minder last van hebben....

Maar niemand verplicht ons om met de wagen naar ons werk te rijden nietwaar....

"Met het openbaar vervoer is het niet te doen want daar kan je niet op rekenen"....

En daar gaan we dan weer....

Oké, de treinen zouden stipter kunnen en door al dat gestaak  (nog zoiets) zijn mensen het openbaar vervoer een beetje beu geraakt....

Voor het gemak vergeten we  alle luxe waar we van kunnen genieten op al die dagen dat de trein wel rijdt....:

- Je zit vrij comfortabel

- Je kan nog eventueel een uiltje knappen..., je krant lezen, ontbijten....

- In het beste geval kan je nog een praatje maken met je medereizigers.....

"Dat de trein niet vlak bij je kantoor stopt en je nog zeker een kwartier moet stappen...."

We zijn niet te beroerd om ook daar over te zeuren, terwijl net dat kwartier ervoor zorgt dat we nog iets hebben van lichaamsbeweging....

Neen, liever geven we massa's geld uit aan één of andere fitness.

Dat er veel mank loopt met de stiptheid, en dat u daar een boek over kan schrijven , geloof ik graag......

Maar.....in de file....: sta je elke dag!

Met de auto heb je élke dag diezelfde stress: "Raak ik tijdig op mijn werk????"

Om nog te zwijgen over al die ongelukken die dagelijks gebeuren en waar we liever niet bij stilstaan want ons overkomt het toch nooit....

Zouden we niet beter blij zijn dat we überhaupt beschikken over "openbaar vervoer"....

Dat we snelwegen hebben waardoor we op onze bestemming kunnen geraken...

Waarlangs we op vakantie kunnen vertrekken....

Zouden we niet liever blij zijn dàt het nog eens sneeuwt zodat onze kinderen de tijd van hun leven hebben....

Al dat gekanker brengt ons geen stap verder, integendeel....

- We krijgen rimpels van al onze boze blikken

- Hangende mondhoeken omdat we veel te weinig lachen...

- Soms worden we er zelfs letterlijk ziek van....

Dus...zullen we met zijn allen misschien eens proberen om een beetje verdraagzamer te worden....

Om niet steeds onze gal te gaan spuwen op sociale media...

Om een beetje liever te zijn voor elkaar én voor ons land....

Om een beetje vaker te glimlachen naar elkaar....

Een glimlach kost niets en kan het leven van een medemens mooier maken....

Het zal niet lukken van vandaag op morgen....

Maar met een beetje goeie wil....

Zullen we dan....u en ik.

Ik ga het alvast proberen