Op mijn eigenst blog, jawel.

Na een "lockdown" - excusez moi le mot -van bijna een jaar, voel ik toch weer links en rechts, wat schrijfkriebels, opborrelen.

Het grote probleem is eigenlijk dat ik, van mezelf, alleen maar positieve stukjes mag schrijven.

Stukjes over hoop , stukjes die "blij" maken.

Niet eenvoudig  in deze donkere dagen van kommer en kwel.

En zo ga ik op zoek  naar lichtjes...

Niet van kaarsen, noch van lampjes...

Maar naar lichtjes die het hart verwarmen....

Naar "vitamientjes" voor het hart....

Ik tuur naar buiten. 

De regen valt bij stromen maar plots ontwaar ik een levend wezen, dat er zowaar van geniet.

Een kraai- ik weet het wel, niet bepaald de vrolijkste vogel uit het universum- maar dit geheel terzijde, neemt een bad.

Ze - ik ga er maar van uit dat het een vrouwtje is - spittert en spettert, dat het een lieve lust is....

Na een tijdje vliegt ze weer op...

Het bad heeft goed gedaan....

Mijn  eerste lichtpuntje is een feit...???

De regen houdt het voor gezien....

Een papa passeert in looppas ,met aan zijn zijde : een klein ventje op de fiets...

Vast zijn zoontje....

Vader zorgt ervoor dat zoonlief niet afwijkt van het juiste pad...

Hij wijst hem de weg en legt soms, beschermend, zijn grote hand op de kleine schoudertjes van het baasje....

Een gebaar dat mij vertedert.

Allebei zijn ze flink "doorregend" maar ik voel hoe ze genieten ....

Een vitamientje voor "mijn" hart....

Wanneer ik mij later in de sofa installeer, komt poes kopjes geven, op zoek naar wat knuffels...

Hij duwt zijn kopje tegen mijn hand en ik krijg zowaar een likje...

Ik krauw achter zijn oren en onder zijn kin en vraag me ondertussen af wie nu het meeste geniet...

Ik voeg dit lichtpuntje toe aan mijn lijstje van vandaag...

En morgen....ga ik gewoon opnieuw op zoek naar "vitamientjes voor het hart".