|
Nooit iemand gekend die zo lief was als jij.
Jij was mijn lijm ,mijn steunpilaar ,die mij heelde wanneer ik , weer eens, in stukjes was gevallen.
Jij was de lijm van ons "nieuw samengesteld gezin."
Ik mocht oma bos zijn van jouw kleinkinderen.
Het voelde zo goed om je opnieuw gelukkig te zien.
Want dat was ook iets wat wij probeerden: elkaar gelukkig te maken.
Er te zijn voor elkaar.
Of dat probeerden wij toch, elke dag opnieuw.
Elke dag ging ik nog meer van jou houden.
Nooit vermoed dat ons dit moois, zo abrupt zou worden afgenomen.
Dat uitgerekend jij, die zo van het leven hield, zou worden geveld.
Je kreeg zelfs de kans niet om te strijden, om te vechten.
Je had nog zoveel plannen.
Wilde nog zolang mogelijk gaan kamperen.
Zweden verder ontdekken.
Je wilde er zijn voor je oogappels: je kleinkinderen.
Die nu ook hun allerliefste opa bos moeten missen.
En wat moet ik....nu jij er niet meer bent.
Van sommige mensen heb ik "levenslang" gekregen.
Hoe hard ik ook heb geprobeerd om de scherven te lijmen.
"Ik voel me zo verdomd alleen".
|
