Zelf ben ik altijd al een "beestenmens" geweest. Het maakt niet uit: zolang het maar veren of een pels heeft of gast is in de vijver .
Wij hielden vroeger thuis konijnen..
Als een moer dons begon te plukken wist ik dat het bijna zover was...: Er waren kleintjes op komst. Ik zie mezelf nog vol verwondering naar zo'n "bewegend" nestje donshaar kijken. Het was een vertederend gezicht: inimini nijntjes, nog blind en kaal.
Dat die inimini nijntjes later in de stoofpot zouden belanden, daar stond ik niet bij stil. Ik genoot....
We hadden ook kippen. Vaak mocht ik "eitjes" rapen. Zo'n warm , vers eitje, uit een nest mogen plukken: heerlijk vond ik dat!
In de zomer zocht ik ook "pieren" voor de kippen. Met de blote vingers, jawel. Ze smulden telkens opnieuw van mijn buit.
Mijn grootvader "speelde met de duiven". Hem mocht ik helpen met het schoonmaken van de duiventil of met het voeren van de duifjes. Ze aten uit mijn hand of zaten op mijn hoofd. Ik had niets liever.
Op een klein weilandje in de tuin van mijn grootouders - die woonden pal naast ons, enkel een tuin scheidde de huizen - werd ook nog eens een schaap gehouden. Ze was nog een lammetje toen ze arriveerde en ik mocht haar melk voeren met een "papfles". Ik noemde haar Mieke.
Later kwam er nog een gans. Wat een kabaal maakte dat beest! Haar naam werd "Ga-Ga". Zij was maar een boze dame ,die kon blazen als de beste. Vaak deed ik haar na...waarbij ze nog bozer werd. Dolle pret had ik dan.
Toch bleef mijn ultieme droom een hond.. . Dankzij mijn oma kreeg ik er eentje toen ik zeven was...
Ik herinner mij die dag als was het gisteren....
Ik was bij haar op bezoek toen er werd aangebeld.... En daar stond een meisje van mijn leeftijd met een allersnoezigste pup in haar armpjes... Het zou "mijn" hond worden, mijn Pucky! Een schat van het zuiverste "vuinisbakkenras" met een pluimstaart en flapoortjes. Op zijn rosse kopje prijkte een wit sterretje. Ook zijn buik en voetjes waren wit
Tien jaar lang was hij mijn beste vriend. Kapot van verdriet was ik toen hij zo ziek werd dat geen medicijn nog kon helpen... De dierenarts kon hem nog enkele een "verlossend" spuitje toedienen.... Hij stierf in de armen van mijn vader.
Zelf was ik de velden in gevlucht... Daar liet ik mijn tranen de vrije loop....
Iedereen was zo triest...
"Nooit komt er nog een dier op "den hof"", zei mijn vader en zijn wil was, zoals steeds wet....
Later, toen ik zelf kleine koters had, kwam de eerste poes in huis: Toulouse. Later volgden nog: Sterre, Baziel, Fleur en Bas.
Toulouse stierf op de gezegende leeftijd van vijftien jaar. Sterre en Baziel kwamen om in het verkeer. Ons Fleurtje is al drie jaar vermist...
En nu is er dus nog enkel Bas....
Dolgraag zou ik er nog een kitten of twee bijnemen... Maar zowel de echtgenoot ,als Bas , zien dat niet zitten, dus ik trek, wat dat betreft, aan het kortste eind.... Stiekem hoop ik dat hier nog ooit eens een "dwaalgastje" landt....
Tot die tijd zal ik het moeten stellen met onze rosse kater.
"Bas, jij eigenwijs beest <3 , blijf nog maar heel lang bij ons en geniet vandaag, zoals elke dag, van je dierendag!"
Reacties op bericht (0)
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
