Lekker zonnig weer deze vakantie, weer dat uitnodigt om ook wat vrolijkere muziek uit de kast te halen. Hierboven komt de nieuwe selectie als iMix. Hieronder komt een woordje meer uitleg:
- de krokodil uit het meer vol verrassingen van Johann Johannsson, pas leren kennen uit de eindejaarslijstjes van 2007: bloedmooi - de lichtmaker van Miss Kittin, mijn favoriete huisdier - de cocon van Hector & Co, ooit eens toevallig ontdekt via de bib van Brugge, maar sindsdien blijf ik geïnteresseerd mee op reis gaan - niet dansen is iets wat moeilijk ligt bij Hot Chip, zeker bij dit nieuwe, fijne album - Madonna, jawel! Een nummer dat zo uit Buddha Bar lijkt weggelopen... - de perfecte popmuziek van Something Happens zou ik elke dag kunnen opzetten - heel lijflijke muziek op Eyes Open van Snow Patrol, ook 'lijf' heel goed - een beetje ineengeknutseld, maar aanstekelijk enthousiast is de muziek van A Brand - good gerief zonder afdakje uit de onderbuik van Rudeboy bij Urban Dance Squad - en een van de weinige echte meesterwerken uit de punkrock: het volledige, 18' durende The Decline van de grootmeesters van het genre
Wat zou er gebeuren als het internet een paar weken niet werkte? Of als de elektriciteit van een heel land een paar dagen uitviel? Wat als het gsmnetwerk een paar uur onbeschikbaar was? Dat zijn gedachten die me door het hoofd schoten bij het lezen van Henning Mankells "De blinde muur". Daarin gaat inspecteur Wallander aanvankelijk op onderzoek naar de achtergronden bij een wrede roofmoord op een taxichauffeur, gepleegd door twee meisjes van negentien en veertien jaar! Het ruikt naar de film "Thirteen" en het boek "Slangen aaien", maar het gaat al snel een heel andere richting uit. Ergens is een computer immers online aan het aftellen naar een nog onbekend moment... Opletten dat ik niet teveel verklap... Je weet nooit wie het boek nog wil lezen, en dat is alleen maar aan te moedigen. Mankell en Wallander voorstellen is intussen tamelijk overbodig geworden, denk ik. Zelf heb ik al een zestal boeken van Mankell gelezen en dit is zeker één van de betere. Slecht waren ze nooit, trouwens. Merkwaardig is het ook dat een boek over zo een "modern" onderwerp na een tiental jaar toch verrassend actueel blijft. Uiteraard zijn er al heel wat nieuwe technische en technologische evoluties, maar niettemin blijft het karkas recht overeind. Meer nog, het wordt er alleen sterker door. Hoe kwetsbaar is deze maatschappij eigenlijk echt? Een paar maanden geleden werd ingebroken in de toch sterk beveiligde banksystemen van enkele grote banken in België. Zonder grote gevolgen, direct opgespoord, vergoed en zo, maar toch... Geregeld worden overheidssites gehackt. Informatie en desinformatie verdrinken elkaar online, er wordt gemanipuleerd op sites als Wikipedia, dat toch door heel veel mensen als opzoekinstrument wordt gebruikt. Ik ben niet zo bang van aard en ik probeer me zo onafhankelijk mogelijk op te stellen, maar het falen van de zaken die ik heb opgenoemd zou toch bijzonder ongelegen komen. Online bankieren is ongelooflijk handig, een andere telefoon dan een gsm heb ik niet, elektriciteitgebruik kan ik beperken maar eigenlijk niet missen... Er wordt ten onrechte vaak gesproken over veiligheid. Alles moet worden toegelaten als we er maar "veiliger" van worden, zo lijkt het wel. Alsof we constant bedreigd worden. Wat men ook beweert, niets is minder waar. We worden constant bedreigd, al van in de oertijd, maar minder dan ooit tevoren. We zijn nog nooit zo veilig geweest. Toch kunnen enkele gedreven fanatici grote schade aanrichten. Dat is wat dit boek probeert aan te tonen. Maar misschien ook dat we nog het meest gebaat zijn bij mensen op wie we wel kunnen betrouwen als er iets gebeurt. Meer dan bunkers of godbetert een website over criminelen of een overdosis bewakingscamera's zou kunnen verkrijgen.
In een artikel van De Morgen werd eerder deze week een onderzoek besproken van Reinhild Vandekerckhove. Daarin stelt ze dat we evolueren naar een soort van "algemeen Vlaams" in plaats van algemeen Nederlands of dialect. Het zou dus wel een vorm van dialect zijn, maar dan een allegaartje van dialectkenmerken uit meerdere provincies, en dan vooral de meest centrale: de Antwerpse, Brabantse en Oostvlaamse dialectkenmerken. Ik wil best aannemen dat het plaatsgebonden dialect aan het verdwijnen is en dat er van een echt algemeen Nederlands nog niet veel in huis gekomen is, ook niet ten noorden van de grens, voor zover ik dat heb kunnen nagaan. Bovendien geloof ik ook wel in een steeds groter wordende invloed van dialecten op elkaar. Hoe kan het ook anders? Jongeren, mensen in het algemeen, worden mobieler en komen meer en meer met mensen uit andere streken in contact. Toch geloof ik niet dat we ons snel aan een nieuwe soort standaardtaal moeten verwachten, zelfs al gaan sommige media ervan uit dat "iedereen wel Antwerps begrijpt". Daarvoor zijn de meeste jongeren nog te honkvast. Om een taalgebruik echt over te nemen, is een intensiever contact nodig. Zelf heb ik na zes jaar "Antwerpen" het taaltje nog helemaal niet onder de knie. Mijn situatie is natuurlijk anders: ik word verondersteld om algemeen Nederlands te spreken, althans op school. Daarbuiten hanteer ik meestal een tussentaaltje met ofwel Antwerpse, ofwel Westvlaamse klankelementen, afhankelijk van waar ik ben en in welke stemming. Soms spreek ik gewoon algemeen Nederlands, of iets wat dat benadert... Jongeren zijn ook heel vaak bezig met het taalgebruik van anderen te evalueren en iemand op basis daarvan te beoordelen. Jij bent er één van de Kempen, of van de Limburg, of van "de Vlunders", waarbij ze dan proberen de opvallendste kenmerken van die regio's te imiteren. Heel slecht gedaan meestal, maar dat doet weinig ter zake. Een andere evolutie die mevrouw Vandekerckhove bespeurt, lijkt dus te kloppen: dat "toonaangevende" steden als Antwerpen en Gent het voortouw nemen. Blijft natuurlijk de vraag hoe gekleurd dat onderzoek is, als het net de Universiteit Antwerpen is die het heeft uitgevoerd? En wat is "toonaangevend"? Liggen jongeren in Ieper of Genk echt wakker van wat "die in Antwerpen uitspoken? Ik dacht het niet. Overigens moet ik wel bemerken dat mevrouw Vandekerckhove de nodige expertise heeft met betrekking tot Westvlaamse jongeren, zodat die verkleuring nog wel kan meevallen.
this week's songs: vernieuwde iMix (zie hieronder)
Met enige vertraging is hier de iMix van de week: vier bloedmooie nummers, allemaal vrij rustig dit keer. Billie King is een groep Belgische dames die het hopelijk helemaal gaan maken, maar eigenlijk nooit weg geweest zijn van toneel- en concertpodia. Ryan Adams brengt, in tegenstelling tot zijn bijna-naamgenoot, heerlijke ballades met een hart zonder stroop. Dit nummer komt uit zijn -denk ik- recentste "Easy tiger". Lambchop heb ik maar laat weten te waarderen. Eerst moest ik er niets van hebben. Te soft, waarschijnlijk. Onzin, natuurlijk. Met terugwerkende kracht ben ik dus al hun muziek aan het verkennen. Dit is wel afkomstig van een recent album: "Damaged". Charlotte Gainsbourg tenslotte, kende ik amper. Ik vermoed dat ze een dochter is van... al heb ik dat nergens nagekeken. Veel verschil zou dat voor mij trouwens niet maken. Ze brengt Franse, melodische nummers en lijkt daarmee weinig te verschillen van pakweg Carla Bruni. Maar laat net dat voor mij geen bezwaar zijn. Zo heb ik de Franstalige dames graag: lieflijk en licht. Daar moet ik wel eerlijkheidshalve aan toevoegen dat ik bij Charlotte Gainsbourg een donkerder randje vermoed, maar aangezien ik amper op de teksten heb gelet, kan ik dat op geen enkele manier aantonen.
Veel luisterplezier met de selectie van deze week. Volgende week weer nieuwe nummers...
Een griepaal syndroom, vertelde de dokter. En dat ik tegen het eind van het weekend wel genezen zou zijn. Het was vrijdagmorgen en het was rustig in de wachtzaal: niemand voor me, niemand na me. Alsof ik de enige was die zich ellendig voelde. Er zijn er veel, zei de dokter. Ik noem het een snotkop, maar voor de rest heeft ze gelijk, de dokter. Zondagavond ging het een stuk beter... Door die belabberde (en belabberende) uit de hand gelopen verkoudheid twee festiviteiten op school gemist, op twee dagen voor de vakantie: het moest mij weer overkomen! Uitgekeken naar Gedichtendag, maar zelf niet van de partij. Benieuwd, met enige reserve, maar toch, naar Chrysostomos, en enkel mijn kat is gaan kijken. De vakantie begonnen zonder neus (opgelost in de zakdoeken), zonder hoofd (zo voelde het) en zonder lippen (kapotgescheurd)...
Genoeg geklaagd. Mensen genoeg die met heel wat ernstigere dingen af te rekenen hebben. Die zouden dit soort virusaanval weghonen en groot gelijk hebben erbovenop.
Voordelen heeft het ook, te moéten rusten, te moéten uitzieken. Eindelijk eens wat meer gelezen. Geen poëzie, sorry, maar het boek dat al weken op mijn nachtkastje ligt: "Dans van de luipaard" van Lieve Joris, een verslag van een reis door Congo ten tijde van (Laurent) Kabila. Fascinerend, beangstigend en schandalig: hoe een land met heel wat mogelijkheden geplunderd wordt en zichzelf leegrooft en elke kans op toekomst hypothekeert. Ergens wordt geciteerd dat de kracht van de Congolezen hun inertie is. Sorry, maar met inertie heb je maar één kracht: zwaartekracht. Je komt er met andere woorden nergens mee... Het andere boek, waar ik nu in aan het lezen ben, is "De blinde muur". Een roofmoord op een taxichauffeur, een stroompanne en een gestolen lijk: dat zijn voorlopig de drijvende krachten achter het verhaal. Van inertie geen spoor hier. Het leest als een Antwerpse taxi: hartverscheurend snel en behoorlijk beangstigend...
Leerkrachten trokken op bedrijfsstage en getuigen enthousiast. Hoe praat je over extremen? Nederlands is leuk en nuttig. Kinderen van leraren halen beste resultaten. Maak huiswerk zinvol.
Elke maand ploeg ik door de recentste Klasse, met de nodige zin, tegenzin, weerzin en goesting. Tips, ideeën en goede moed bekampen de tegenslagen, teleurstellingen en de stapel still-to-do. Inspiratiebron en genadeloze evaluatiemap tegelijk is het, dat tijdschrift. Een nieuwe publicatie over hoe je een toneelstuk schrijft, startend van het lege blad. Boeiend, uitdagend, maar dat is de prijs helaas ook: 50 euro! Een topic over omgaan met racisme in de klas. Niet meteen straffen en ook niet minimaliseren, zeggen ze. Vragen wat ze ermee bedoelen, zeggen wat het bij je oproept, verwijzen naar het schoolreglement. Volledig ermee eens hoor, dat niet, maar wat doe je wanneer een groepje quasi-stiekem, steeds lachend provoceert met racistische opmerkingen? Wat doe je wanneer de geviseerde groep gelijkaardig gedrag gaat stellen?
Soms krijg ik zin om alle traditionele lesjes uit te scheuren en gewoon met leerlingen erop uit te trekken. De natuur in, de stad in, het bedrijfsleven in, de politiek in, de media in. Waarom doe ik het eigenlijk niet?
Een nieuwe start eind januari, het doet nog elke keer onwennig aan. Twee klassen van veertien studenten begonnen vorige week donderdag met hun opleiding verpleegkunde. Vandaag had ik in beide klassen mijn eerste les. Merkwaardig hoe verschillend klassen kunnen reageren op dezelfde leerstof... De ene vrij rustig, bijna apathisch in het begin, wat enthousiaster na verloop van tijd; de andere, met nogal wat bissers, heel energiek en bijna gejaagd. Bissers in een klas hebben is niet altijd een voordeel, zeker niet als ze niet met elkaar kunnen opschieten. We waren amper een uur bezig of het was al om zeep: eentje liep de klas uit, vast van plan om niet meer terug te komen. Toffe eerste les is me dat! Amper een week ver en al wonden moeten helen. Gelukkig zitten we daarvoor in de juiste campus...
Alle begin is moeilijk, dus laat ik het begin alvast geven, dacht ik. Met beginverzen van bestaande gedichten gingen we aan het bricoleren. Dit vond ik zelf nog wel oké:
iemand heeft iets gefluisterd in haar oor vatte het vuur duistere beloftes die haar deden weeën weggespoeld met badwater
mooi kind, zegt mama, helemaal jij ze huilt zich een beroerte
Missen ze hun grote broers en zussen van het zesde jaar? Ruikt het al teveel naar krokussen? De vijfdes zijn niet in vorm, toch niet om hun tanden in metaforen en metonymieën te zetten. Begrijpelijk natuurlijk, maar wanneer ze ook een luchtige etymologiequiz verknoeien, heb ik het wel weer gehad. Dan ben ik blij dat ik een toezichtsbeurt heb. Eén Latijn. Heimwee? Sympathie in elk geval, voor die kinderen nog, die zich al helemaal geven om het 'te maken'. Die vragen wat ze nog mogen doen wanneer ze klaar zijn met hun opdracht en al bij al vrij nauwgezet hun oefeningen maken. Links en rechts ga ik wat helpen; zo ver reikt mijn Frans nog net. Iemand komt na de les op me toe. Of ik zijn moeder ken? Ja hoor, aan haar heb ik ook nog lesgegeven... op de vierde graad. Maar hoe hij dat dan weer weet?
Bestaat er nog poëzie op deze wereld? En hoe mag die dan wel klinken? Dat zal zowat mijn vraag worden voor de Gedichtendag van dit jaar, volgende donderdag 31 januari 2008. Het antwoord hoop ik te krijgen van dichters, leerlingen en van die wereld die me elke keer ik naar het nieuws kijk harder laat zoeken naar iets moois. Mijn voorlopige antwoord is alvast een voorzichtig "ja". Een dochter van vijftien maanden die de prachtigste klankgedichten produceert met een overgave waar zelfs de meisjes van K3 nog iets van kunnen leren... Krachtig, origineel en positief! Of er ook leerlingen met dichterlijk talent rondlopen bij ons op school hoop ik morgenmiddag te ontdekken tijdens het wekelijkse halfuurtje creatief schrijven. Ik selecteerde ze alvast een aantal beginregels van bestaande gedichten, geheimzinnig of net al veelzeggend, maar naar mijn gevoel altijd uitnodigend. Dit zijn ze: (ik hoop dat niemand het me kwalijk neemt dat ik ze even overneem en me er auteursrechten voor komt opeisen...)
Als alle rivieren van inkt waren
Bij de nieuwe sporthal kwamen
Daar lag ik met mijn fiets onder de trein
Dat je zwetend wakker wordt
De zon kookt
Een droom van een jas
Er drijven kleine
Er staat een lijk op het station te wachten
Flarden anonimiteit
Het is prettig om klein
Hij is ineens van hout
Iemand heeft iets gefluisterd
Ik ben een druppel water
Ik heb haar van mijn vader gekregen
Je kijkt, wat niet wil zeggen
Mijn cavia is met de noorderzon vertrokken
Mijn moeder is een boterham
Naast de koelkast geplaatst
Op ongelovige voeten
Soms trap ik een rups dood
Toen je mij met lichte
Vanochtend in de winkelstraat
(... benieuwd wat er van deze verzen zal worden ...)
Een weblog van een muziekfreak zonder muziek? Dat kan natuurlijk niet! Ik heb dus voor het eerst een imix aangemaakt bij itunes met vijf nummers waar ik de afgelopen week geregeld naar geluisterd heb en de moeite waard vind. Commerciële intenties heb ik daarmee niet, integendeel, maar het is een manier om anderen op een makkelijke manier te laten meegenieten van muziek die ik kon appreciëren.
- The National is een groep die ik van haren noch pluimen kende, maar die steengoede nummers brengt zonder veel verdere poespas. - Thou is een Belgische groep, uit het Gentse, geloof ik, die al heel wat pareltjes heeft tentoon gespreid. Sinds een aantal maanden brengen ze geen fysieke albums meer uit en zijn hun songs alleen digitaal te verkrijgen. Voorlopig houden ze het bij zes nummers, maar als de volgende ep's even genietbaar zijn, dan wil ik met plezier wachten op meer. - Suzanne Vega hoef ik niet meer voor te stellen. Ze blijft een grote dame, die met weinig middelen grootse liedjes weet te brengen. Haar troeven blijven subtiliteit en een magische stem. Meer is er echt niet nodig... - The Killers zijn een Amerikaanse band (die in mijn oren Britser klinkt dan de Britten en) die nog maar een paar weken hun nieuwe cd uit hebben. Deze komt van hun vorige album Sam's Town en was zowat het enige nummer dat ik van hun optreden op Werchter heb opgevangen. Tegelijk was het ook het enige nummer dat ik zeker wou meepikken. Ik ben er weg van, al weet ik zelf niet goed waarom. - Anouk tenslotte kwam al piepen op de norbertijnerplanken. Een stoere madame met een klok van een stem en een uitstraling die de aarde met elke song een tiende graad doet opwarmen.
Als ik er de tijd voor vind, volgende week een (ver)nieuw(d)e iMix (link in afzonderlijk bericht)
Ik heb met de leerlingen wat meegezocht naar "dinggedichten". Terwijl de meesten bleven vastzitten aan kleverige rijmelarij, botste ik ineens op het gedicht "Dapper" van Bart Moeyaert. Dat is ook heel toegankelijk, maar minder klef en niet zo fijngemalen onder rijmdwang. (http://www.samoera.com/2006/03/28/dapper-bart-moeyaert/) Meer nog dan een ochtendzoen/heb ik 's morgens moed vandoen. Het rijmt ook natuurlijk, maar het valt net iets minder op. Bovendien is het de waarheid als een koe, als een kudde koeien. Voor minder dan een halfuur wekkergetetter kom ik de laatste dagen mijn bed niet meer uit. Stoute schoenen, die vind ik wel nog elke keer, na wat zoeken, na wat aanporren van de veel te wakkere presentator of de al veel te energieke muziek. Wakker worden is geen kunst, zegt Moeyaert, maar je moet het toch maar kunnen!
Tussen de middag kwam een leerling me een cd bezorgen. Daar zeg ik nooit nee tegen, maar hij was bedoeld voor Lieve. Even goede vrienden, natuurlijk. Toen zag ik dat er muziek van Mozart op moest staan. Dat ik hem gerust nog eerst mocht beluisteren, zei de leerling Toeval, dacht ik vooral, want Mozart stond net vandaag op mijn lesprogramma voor 5 handel. Het begon nochtans in mineur: de verwarming aan de kant van het auditorium bleek stuk en er waren aanvankelijk slechts drie leerlingen. Het auditorium zelf bleek echter warm genoeg om er les te geven. Wolfgang Amadeus was uiteraard geen volslagen onbekende, maar de leerlingen bleken uiteindelijk zo geboeid door hem (en door het fragment uit "Amadeus", dat moet ik wel toegeven) dat ze even later met open mond naar een operafragment uit "Don Giovanni" zaten te kijken en te luisteren en de melodie nog naneurieden toen de bel ons verplichtte te stoppen...
Daar stond ik ook even met de mond vol tanden. De macht van Mozart, 252 jaar, als hij nog had geleefd, komende zondag.
De zesdes moeten hun jaarboek stilaan klaar hebben en dus vroegen ze Miek en mij te poseren voor een foto, eerst op de gang, tussen enkele andere leerlingen, daarna individueel, tussen de posters achteraan in de klas. Het is niet mijn favoriete bezigheid: ik heb nooit het gevoel "dat ik er goed op sta". Daarvoor is de afdruktijd meestal te groot en ben ik intussen teveel gaan nadenken over hoe ik "erop zal staan". Te serieus, te houterig, te nonchalant? Het heeft me intussen wel heel wat benieuwder gemaakt naar het eindresultaat. Veel voorbereidend werk heb ik nog niet gezien, maar dat wil nog niets zeggen. Ik hoop maar dat ze lief zijn geweest voor mekaar en dat er toch ook de nodige humor in steekt. Aan de foto's was in elk geval nog heel wat werk...
Wat is uw mooiste kinderboek allertijden? Dit soort vragen vind ik bijna a priori onbeantwoordbaar; ik maak dus altijd een zeer aanvechtbare keuze. Op de Boekenzoekersite (http://www.boekenzoeker.org/kinderboek/lijst.asp) stemde ik voor "De Schepping" van Bart Moeyaert.
Even mezelf citeren:
"Bij 'De schepping' van Bart Moeyaert hoort een cd waarop de auteur zijn verhaal voorleest en het Nederlands Blaasensemble het gelijknamige oratorium van Haydn uitvoert. Op die manier komt niet alleen het verhaal tot leven, maar ook de muziek én het eeuwenoude verhaal. Het is verbazingwekkend hoe Bart Moeyaert een verhaal dat iedereen al zo lang kent, een nieuw en fris gezicht kan geven. Bovendien is het zo subtiel beschreven en bijna stiekem ook een beetje humoristisch, zodat je er eigenlijk alleen maar kunt van houden. Natuurlijk is de creationistische visie al lang achterhaald en werd de evolutieleer eveneens prachtig verhaald door onder andere Bas Haring, maar de fijne verwoordingen van Bart Moeyaert en de originele tekeningen van Wolf Erlbruch zijn onnavolgbaar."
Volgend jaar kies ik misschien voor "De kleine prins", "De GVR", "De Tillermans" of "De gruffalo", want op één been, hoe stevig ook, kun je niet staan...
Vanmorgen en vanmiddag heb ik even gezocht tussen mijn boeken. Of er ook dichtbundels tussen zitten. "Verzamel de liefde" van Bart Moeyaert is uit wandelen, maar Van Ostaijen en De Coninck stonden klaar. Ik had al overwogen om het ook dit jaar maar bij hen te zoeken, toen ik in de boekhandel ineens op een merkwaardige bundel over hamsters in september stootte. Met referenties aan het "light verse" en een subliem openingsgedicht "Spoorwegovergang" ('Daar lag ik - met mijn fiets onder de trein...') was mijn aandacht getrokken. Ik kocht de bundel ("Cavia's begin september" van Wietske Loebis) en ik heb hem nu al half verslonden. Veel "dingpoëzie", het thema van de gedichtendag dit jaar, staat er niet in, maar eigenlijk stoort me dat absoluut niet. Als ik het maar graag lees... en af en toe wat vonken kan laten overslaan in klas als dat lukt.
In de lessen seminarie leerlingen aan het werk zetten om een weblog, een schoolkrant, een lesmarathon en misschien zelfs een schoolbal ineen te boksen, en dan zelf achterblijven?
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan: het kriebelt al jaren om ook voor collegas een krantje te maken. Praktisch gezien bleek dat een moeilijk haalbare kaart, vooral omwille van de vele kopies. Laten we het dan maar milieuvriendelijk en modern houden, dacht ik zo...
Het zat er al langer aan te komen, maar vandaag, 23 januari 2008, is het eindelijk zover. Dit is het begin van een blog over alles wat op school gebeurt, maar dan heel subjectief door mijn bril bekeken.
Aangezien deze blog niet bedoeld is als promotie voor de school, maar puur als hobby, ben ik niet van plan de naam (namen) van de school te vermelden.
In de eerste plaats richt ik me tot de collega's, maar ook anderen zijn uiteraard welkom...
De gondels liggen aan de ketting. Ze zullen niet meer uitvaren. Met de gondels komen ook de zenuwen wat tot rust. Het is voorbij en het is leuk geweest.
Drie dagen lang hingen meer dan vijfhonderd mensen aan de lippen van een losgeslagen acteursgroep onder leiding van de onvolprezen Regi en Regina. Ongeboren babys, schoonmoeders en oud-leerlingen, collegas en derdejaarsleerlingen van op één na alle campussen, broers, zussen, lieven en ex-lieven, grootouders en ouders, vrienden, vips en nobele onbekenden kwamen op Checca en Beppos huwelijksuitnodiging af.
Terwijl Reginas blitzcarrière in de toneelbusiness met elke voorstelling een nieuw hoogtepunt leek te bereiken, ging Checca telkens opnieuw door een diep dal. Niet alleen wordt haar reputatie te grabbel gegooid voor heel de stad, ze komt bovendien te weten dat haar vader haar vader niet is en dat Beppos liefde niet zo onvoorwaardelijk is als ze had gehoopt. Tussenin bekvechten wasvrouwen, kleermaaksters en edeldames ongegeneerd voort en is Signor Lelio Ardenti, van edel maar verwaarloosd, op zoek naar, ahum, de ware liefde. Er wordt gesmeekt, gezucht, gehuild en gesmacht. Scheldwoorden en verwensingen knetteren vervaarlijk door de Venetiaanse lucht.
Het bruiloftsfeest was fenomenaal. Speciaal voor Musa/Abagigi had Signor Pantalone bergen fruit laten aanrukken uit zijn restaurant. Checca kreeg van Beppo een echte ring of fire. Of ze nu gelukkig zijn samen? Of Lelio Ardenti zijn manchetten proper heeft gekregen? Of Arlecchina haar maag nog steeds gromt? Signor Ottavio zijn bloeiende handelszaak heeft kunnen hervatten?
Ik heb er in elk geval van genoten. Aan iedereen die op de een of andere manier heeft meegeholpen: Grazie mille! Zonder u zou het niet mogelijk geweest zijn.
geheugenhectaren
