Mijn klas is gesplitst. Na esthetica heb ik nu ook voor Nederlands nog de helft van de leerlingen over. Dat is comfortabeler werken, natuurlijk, maar ik was eerlijk gezegd al een beetje gaan wennen aan de grote groep. Het gevoel een volle klas te hebben, dat had wel wat. Niet dat ik klaag: nu kan ik iedereen makkelijk helpen...
Lijken en getuigen gezocht. Met deze originele boodschap hoopten we deelnemers te werven voor het nieuwe schooltoneel. Hadden de leerlingen het te letterlijk opgevat? Schrokken ze terug voor de bloedstollende consequenties? We begonnen het 31ste jaar in elk geval met een minimumbezetting van drie spelers, leerkracht inbegrepen.
Vanmorgen eindelijk wat tijd gevonden om m'n vele gekopieerde bladen te ordenen en in mappen te stoppen... Die orde, dat overzicht, dat deed even enorm veel deugd!
Als je moet uitleggen dat barok en moderne kunst geen kunstvormen zijn, maar dat je er gewoon schilderkunst, bouwkunst, beeldhouwkunst enzovoort mee bedoelt...
Als je gevraagd wordt of 'yesterday' nu 'morgen' of 'gisteren' betekent (na vier jaar Engels)...
Als niemand snapt waarom je Engels zou moeten praten in een Engelse les...
Verpleegkunde of veiligheid? Ik heb beide IV's. Vandaag was het de beurt aan twee verpleegkundeklasjes. Alert en ad rem. Eerlijk is eerlijk: ik lok het meestal uit. Voortdurend zet ik ze op het verkeerde been, speel ik met woorden, namen, opgaven. Tot ze het spelletje beginnen overnemen. Dan wordt het tijd voor het rempedaal. Indruk: twee uur kletsen en zwanzen tegen de sterren op. Effect: heel wat bijgeleerd zonder het gevoel te hebben op school te zijn.
Mijn eerste lesje IV (verpleegkunde) kan ik na al die jaren en modules zingen, maar dat eerste contact met een beginnende klas: elke keer weer heerlijk verrassend!
De fotograaf is er! Ik heb mijn leerlingen (oké, toegegeven, in de enkele dagen dat ik ze ken) nog niet zo nerveus gezien. Make-updoosjes worden tevoorschijn getoverd. Of iemand snel nog een spiegeltje mag halen? Maar het is al aan ons. Voor we het weten, staat iedereen op de foto. "In een kerk!" klinkt het bewonderend. Een kapel, om juister te zijn, maar het schept inderdaad een bevreemdende sfeer.
Of we niet alle klasgroepjes afzonderlijk willen, vraagt de vriendelijke en vooral geduldige fotografe? Nee hoor, ik wil ze graag als één groep. Het is ook zo zielig: in je eentje de volledige LMt vertegenwoordigen, om maar één richting te noemen.
Alle meisjes kropen vooraan dicht bij elkaar. Eén jongen kwam wat onwennig naast ze staan. Maar het begin is gemaakt: met iets zo tussendoors als een klasfoto is die 'bende' iets meer een klas geworden...
Het is een vreemd gevoel, in een klas te staan met meer dan twintig agenten van morgen. Niet dat ze er streng uitzagen, niet dat ik dat meteen verwacht. Gewoon vreemd. Wat als ik volgend jaar door het rood zou rijden, of te snel zou rijden, en één van hen met aanhoudt? Niet dat ik dat doe, ik hou me altijd -kuch kuch- keurig aan de verkeersregels, maar je weet maar nooit. Enfin, dat soort onnozele gedachten schoten heel even fragmenten van seconden door mijn hoofd, het is te zeggen: voor ik de klas binnenstapte. Het moet voor de leerlingen even onwennig geweest zijn: vorige week, bij het begin van een nieuw jaar, bij het beginnen van een volledig nieuwe studierichting, alleen maar ingangsexamens krijgen. Selectie, selectie, selectie. Het zal er hard aan toegaan voor deze mensen dit jaar. En dat moet ook: we willen toch allemaal agenten van topkwaliteit? Engels, daar beginnen ze hun lessen uit hun politieloopbaan mee. Iemand beschrijven. Iemand beroemd, iemand onbekend, jezelf, iemand anders... En praten. Situaties. Goed inschatten, vlot praten, durven communiceren... Ergens rond de uurwissel ebde de stress langzaam weg. Hier zitten mensen die een droom hebben en ze willen waarmaken: politieagent, brandweerman/vrouw of veiligheidsagent(e) worden. En daar hebben ze best wat podiumvrees voor een dialoogje Engels voor over. We eindigden met een 'Wie is het'? Als het aan mij ligt: iedereen. Ik moet maar tijdig op de rem gaan staan.
start van het culturele seizoen: Kasimir en Karoline
"ENJOY", stond er in grote letters op het podium. Een duidelijke boodschap, aan het begin van het nieuwe culturele seizoen. Alleen al met de muziek en de soms hilarische kostuums kon dat alleen maar lukken.
Het verhaal van Kasimir en Karoline is, u raadde het al, een liefdesgeschiedenis. Gesitueerd ergens in de jaren dertig van vorige eeuw, maar door de huidige crisis opnieuw erg actueel. Zo romantisch verliefd het duo het podium komt opgestapt, zo hevig staan ze vijf minuten later al te kibbelen. Andere personages lopen er aanvankelijk als decorstukken door en krijgen pas naarmate het stuk vordert een inhoudelijke invulling. Eugène, de directeur, de rechter, om er maar enkele te noemen.
Grote kracht van het stuk is hoe het wordt verbeeld: in meerdere etages, met een auto op het podium (Hoe hebben ze die binnen gekregen?), met een dolfijnballon die het publiek in zweeft... Ook de muziek die bijna het hele stuk door live wordt gebracht, draagt bij tot die kracht. De acteurs weten niet altijd even sterk te overtuigen. Soms lijkt iemand wel verloren te lopen in het stuk. Anderen komen dan weer amper tot hun recht, hoe intrigerend ze ook lijken.
Kasimir en Karoline was, hoewel ik er eerst wat voor vreesde, een perfecte start: enjoy, maar weet dat er onderweg ook wolfijzers en schietgeweren liggen. Enjoy, maar drink met mate! Al smaakt het zeker ook naar méér!
Vier dagen ver en veel leerlingen hangen hijgend in de touwen. Eén was er zelfs echt in slaap gevallen... een compliment kun je dat moeilijk noemen, maar je voelt wel dat het weer wennen is. Zelf eerder een avondmens was ik al bijna jaloers.
Ach ja, het is weekend en we kunnen allemaal weer wat op adem komen. Liefst met voldoende zuurstof erbij. En voldoende slaap.
Gister opende ik voor het eerst dit schooljaar de deuren van de mediatheek. Veel reclame had ik er nog niet voor kunnen maken, maar wie in de refter at, kwam ervoorbij. Dat, en even vermelden in de eigen klas, volstond om een overvolle mediatheek te krijgen. Voor de drie delen van de Twilightreeks werd bijna gevochten, Artemis Fowl werd eveneens gretig meegegrist. Sommigen gingen met een stevige stapel buiten.
Vroeg ik of iemand graag historische boeken las, dan kwamen er meteen twee, drie leerlingen aangehold. Of sprookjes, iemand? Dat doet deugd, dat enthousiasme, vooral van eerstejaars, maar ook van vierdes en vijfdes. Sommige leerlingen wilden zelfs meteen een leesclub starten! En al zie ik me dat niet meteen ook nog eens organiseren, ik was meteen voor het idee gewonnen. Dit is wat scholen draaiend houdt, dacht ik: leerlingen die zelf initiatieven nemen.
Ben ik weer te idealistisch? Ik heb er in elk geval van genoten.
Eén uurtje vandaag, da's luxe. Zo kan ik nog even kopiëren, want het toestel is hersteld. Een licht schuldgevoel kan ik niet van me afschudden wanneer ik de nu al grote papierberg bekijk. Ter verdediging kan ik alleen inroepen dat ik zoveel mogelijk rectoverso kopieer en dat ik best veel leerlingen heb.
Ergens is het ook wel gezellig, zo'n volle klas. Voorlopig toch. Iemand vroeg verbaasd of het altijd zo rustig is. Laat het ons hopen, antwoordde ik dapper... ;-)
Zesentwintig leerlingen kunnen er zitten in mijn klas, één voor elke letter van het alfabet. T en L ontbraken nog om tien uur: Te en Laat. Dat begint al goed!
Iedereen kreeg een kleefbriefje waar hij drie woorden op mocht schrijven die iets over hemzelf vertellen. "Slapen" kwam geregeld naar boven... Het zal een rustig jaar worden, tenzij die slapers snurken... ;-)
Als leraar Nederlands bekijk ik de personeelsvergadering altijd ook vanuit het oogpunt van de retoriek: wie gebruikt welke middelen en technieken om zijn boodschap over te brengen. Er zijn heel wat spreeklessen uit te puren!
Zelf zwijg ik nog even, om mijn stem wat te sparen. Morgen is het mijn beurt. Dan mag ik de 'nieuwe' leerlingen twee uur lang begroeten. Een slokje water in de buurt hebben zal geen overbodige luxe zijn.
Vreemd eigenlijk dat sommigen voor hun spreekkunsten applaus krijgen en anderen dan weer niet. Het bewijst dat we er gevoelig voor zijn: hoe een boodschap wordt gebracht, of de inhoud ons nu ligt of niet. Meer nog dan op gastvrijheid hoop ik dit jaar op een grote dosis eloquentia... en een watertje!
Vanmiddag inspiratie opgedaan op de Antwerpse Cultuurmarkt. Met vier meisjes tussen 2 en 6 vlogen we van kraampje naar kraampje op het Vliegparcours: maskers maken, een schilderij helpen inkleuren, diamanten zoeken... om stempels te verdienen! De meisjes hebben ervan genoten.
Tussen de tonnen promotiepapier laveren bracht ons gelukkig ook in hetPaleis, waar we net op tijd waren om een stukje dans op kindermaat mee te pikken. Twee dansers, een jongen en een meisje, die drie stukjes uit een nog te komen productie speelden ('In jouw schoenen' door De Maan, vermoed ik).
Deel 1: meisje + herenbenen; deel 2: jongen + meisje; deel 3: jongen + pop aan zijn been. Kindergezichten kunnen boekdelen spreken op zulke momenten. De reacties waren ook niet min: "Waarom speelt het meisje nu niet mee?" (bij deel 3) of: "Ze vechten een beetje." (wanneer jongen en meisje elkaar aantrekken en afstoten in deel 2)
Of de monden de komende tien maanden ook open zullen vallen? We mogen het alleen maar hopen. Boeiende reacties uitlokken is alvast een goed begin...
Het nieuwe schooljaar mag dan misschien pas dinsdag beginnen, vandaag voelt aan als het eerste weekend van dat nieuwe schooljaar. Maandag waren er al herexamens, dinsdag en woensdag deliberaties, woensdag ook al een eerste personeelsvergadering... Dan ben je begonnen.
Geen idee wat het jaar zal brengen. Leerlingen allicht. Leerwinst, laat ons hopen. Er bestaan plannen natuurlijk. Boekenlijsten, leerdoelen. De mediatheek werd al wat in gereedheid gebracht: de kapotte zetel zette ik bij het 'grof vuil', wat het nog deed schikte ik zo dat er wat ruimte ontstond in het krappe lokaal.
Heel wat collega's starten niet, of ergens anders. Veel collega's blijven. Een jaar als een ander?
Het is weekend en er is nog even geen wekker, schoolbel, jaarplan, springuur. Het wordt langzaam wakker uit zijn zomerslaap en het is begonnen...
Als ik had gedacht dat de examenperiode wat rustiger zou zijn, dan kwam ik van een kale reis thuis. De gebruikelijke vaardigheidsexamens en (groeps)eindwerken slorpten weer heel wat tijd en energie op en wanneer eindelijk alle punten binnen waren, begon het pas echt: deliberaties en andere vergaderingen, het opstellen van herexamens en vakantietaken... Er leek bijna geen einde aan te komen. Maar kijk, ik lig languit in mijn stoel, verzaligd te puffen van de zomerse hitte, degoutant lui te wezen, want het is weer zover: het is juli en dus vakantie! [Dat ik morgen nog eens naar school ga (nog ééntje om het af te leren) doet daar niets van af.]
geheugenhectaren
