Afscheid nemen bestaat niet, Ik ga wel weg maar verlaat je niet, Lief je moet me geloven, al doet het pijn
Ik wil dat je me los laat..., En dat je morgen weer verder gaat, Maar als je eenzaam of bang bent, zal ik er zijn
Kom als de wind, die je voelt en de regen, Volg wat je doet als het licht van de maan, Zoek me in alles dan kom je me tegen, Fluister mijn naam, en ik kom eraan...
Zie... wat ontzichtbaar is, Wat je gelooft is waar, Open je ogen maar, en... dan zal ik bij je zijn, Alles wat jij moet doen, Is mij op mijn woord geloven...
Afscheid nemen bestaat niet...,
Kom als de wind die je voelt en de regen, Volg wat je doet, als het licht van de maan, Zoek me in alles, dan kom je me tegen, Fluister mijn naam, en ik kom eraan...
Kijk in de lucht, kijk naar de zee, Waar je ook zult lopen, ja ik loop met je mee Ieder stap en ieder moment of waar je dan ook bent, Jij, wat je ook doet, waar je ook gaat,
Hij zit aan een tafeltje in een keldercafé zoals er hier zo velen zijn. Spaarzaam doch sfeervol verlicht, intiem. Een kopje koffie voor zich met een gordijn van sigarettenrook rond zich. Hier mag nog gerookt worden in cafés. Op een klein podium speelt een jazzbandje ingetogen, een beetje op de achtergrond alsof ze ietwat verlegen niet willen storen en ons intiem samen horen respecteren. De klank van een trompet maakt hem altijd melancholisch. De erotische maar toch weemoedige tonen, zachtjes gespeeld, vingers beroeren heel subtiel de ventielen, op en neer. Zijn leven is bijna voorbij en hij heeft er geen weet van wat het leven in feite is. Wat is leven zonder er van te genieten ?
Hij blijft nog eventjes zitten aan zijn tafeltje, ietwat verborgen in het hoekje, helemaal alleen. De mensen rondom hem lijken allemaal zo jong. Hij peutert het papiertje open van zijn suikertje en laat het in zijn zwarte koffie glijden. Hij is een zwartdrinker zoals ze zeggen, maar hier is de koffie altijd zo straf dat hij het wat mildert met wat zoetigheid. Hij roert met zijn lepeltje rondjes in zijn kopje. Hij is een vreemdeling hier zoals hij thuis ook een vreemdeling is. Thuis gaat hij nooit op café. Hier altijd. Waar is thuis dan ? Het is bijna middernacht maar hij wilt nog niet terug naar zijn hotelkamer. Vreemde stemmen in een vreemde stad rondom zich en toch voelt hij zich niet eenzaam. Thuis is hij eenzaam, niemand kent hem nog.
Hij neemt een slokje van zijn koffie. Gemiste kansen in zijn jeugd. Verloren jaren. Hij is nooit jong geweest, oud geboren. Vroeger ging hij nooit alleen op reis en nu zit hij hier alleen. Gedachten bij brokjes, in stukjes gehakt, beetje bij beetje, ietwat chaotisch. Zoals hij altijd is geweest.
Hij ging met haar naar de zee. Ze had hem die avond daarvoor toen ze naar het vuurwerk keken gevraagd of hij het zag zitten. Het was hoogzomer, een bloedmooie dag. Ach, al regende het, het zou toch een mooie dag zijn met haar aan zijn zijde. Wou ze soms even wegvluchten van thuis. Ze woonde terug bij haar ouders, weg van haar man. Ze wou scheiden.
De trompetspeler zweeg. Het jazzbandje nam een pauze of stoppen ze deze avond met spelen. Het was tenslotte al middernacht voorbij op deze gewone weekdag.
Een gele bikini doet mijn bruine huid mooier uitkomen zei ze. De zon had haar blonde haren nog witter gemaakt. ze lagen op het strand omringd door een massa volk en toch waren ze alleen. Wat voelde hij zich onvolwassen bij haar. Die dag op dat zonovergoten strand voelde hij zich verdrietig worden. Hij keek naar haar toen ze daar zo mooi lag te wezen en hij wist dat het nooit iets zou worden met haar. Een vlucht, gewoon een vlucht uit haar woelig leventje, dat was hij voor haar.
Hij dronk zijn koffie uit en ging de trappen op naar buiten. De koude pakte hem bij de adem toen hij de nachtelijke vrieskoude opsnoof. Er liepen tranen op zijn wangen.
Het kan raar lopen in het leven. Twee mensen op een blog ontmoeten elkaar op het pad van hun leven en worden verliefd. Een jong meisje, verongelukt met haar wagen enkele dagen voor Kerst. De dochter van een vriend van mij. Ieder jaar in deze periode denkt hij veel aan haar. Ikzelf, die de laatste jaren geen binding meer had met Kerst, koop nu een kerstboom. Weliswaar zo super nepding met lichtjes maar toch hij staat daar nu maar mooi te glinsteren in de huiskamer. Zelfs de kerststal ontbreekt niet of liever gezegd de helderwitte beeldjes. Kerstfiguren die ik ooit kocht in een instelling voor mentaal gehandicapten in Polen. Al zal ik dit jaar weer geen Kerst vieren met een grote familie, ik maak toch vorderingen op Kerstgebied vind ik.
Deze nacht ontmoette ik mijn droomvrouw, weliswaar in mijn droom maar ze was er toch. Ik ontmoette haar op de trein en ik had het gevoel dat zij mijn ideale vrouw zou zijn wat voor een einzelgänger zoals ik al heel wat wilt zeggen. Verder weet ik niets van haar zoals het altijd gaat met droomvrouwen. Zeg nooit nooit fluistert een stem in mij maar ik denk niet dat ik die droomvrouw ooit in levende lijve zal ontmoeten. Daarbij ik ben veel te graag alleen. Ik hou ervan om alleen te zijn, misschien ben ik een van die weinige mensen die ervan houden om alleen te zijn. Wat moet een vrouw met een man die graag alleen is ?
Ongelezen brieven, nooit verstuurd naar deze blog omdat ze veel te persoonlijk zijn voor jou. Zielenroerselen, flarden gedachten binnenin mij.
Het kan toch raar lopen in het leven, zo enkele dagen aan het einde van het jaar. We zijn aan het terugkijken naar wat is geweest. Op bloggebied heb ik gemengde gevoelens moet ik zeggen. Ik denk dat ik het een beetje stilletjes aan ga doen in het vervolg. Voor amper tien tot vijftien mensen per dag die op bezoek komen is het de moeite niet om iedere dag iets op je blog te zetten. Ik denk dat ik me meer ga bezighouden met Flickr. Een fotoblog motiveert me om door te gaan al komt er geen kat naar kijken !
Where are you Christmas Why can't I find you Why have you gone away Where is the laughter You used to bring me Why can't I hear music play
My world is changing I'm rearranging Does that mean Christmas changes too
Where are you Christmas Do you remember The one you used to know I'm not the same one See what the time's done Is that why you have let me go
Christmas is here Everywhere, oh Christmas is here If you care, oh
If there is love in your heart and your mind You will feel like Christmas all the time
I feel you Christmas I know I've found you You never fade away The joy of Christmas Stays here inside us Fills each and every heart with love
Een koffietje en een goed fotoboek, meer moet dat niet zijn. Voor sommigen, die niets met fotografie hebben, lijkt dit nergens naar maar voor mij werkt het ontspannend. Net zoals sommige mensen het maar niets vinden om foto's te maken terwijl ik niet zonder kan. Al meer dan twintig jaar fotografeer ik, vanin mijn jeugdjaren en ik kan nog steeds niet stoppen.
Nog op zoek naar dat ultieme cadeau. Misschien is dit iets voor jou. Nee, 't is geen Chocolate Moose. Het is de Moose van Vlaemsch ! Te vinden op www.nonplusultra.nl
Rond de kersttijd heb ik altijd de neiging om weg te vluchten. Ver weg van de beschaafde, bewoonde wereld vol spitstechnologie. Geen internet, gsm, email, Ik lees dat Michiel Hendryckx, de lekker tegendraadse fotograaf van De Standaard, in deze periode eveneens vertrekt naar een onbereikbare plek ergens in Frankrijk. Een godverlaten plek zoals hij zelf zegt.
Die overdosis kerst met al zijn commerce is ook niet meer mijn ding. Dan begin ik ook lekker tegendraads te worden. Geen kerstboom voor mij dit jaar of van die afschuwelijke kerstmannen die met trossen aan de vensters hangen. Wist je trouwens dat de huidige, ietwat gezette kerstman met zijn rood pakje uitgevonden is door Coca Cola !!! Als dat geen commerce is.
Gisteren zei ik al dat mijn blog in de grijszone zit. Heb ik nu een fotoblog of zit ik in een andere categorie ? Het is een beetje van alles vrees ik waar geen etiket op te plakken is, een beetje zoals ikzelf.
Misschien ben ik zoals Pascale Platel, ze valt eveneens onder de categorie straffe madammen,die zegt: Ik ben gelukkig als ik me helemaal kan terugtrekken uit de wereld. Af en toe moet dat kunnen denk ik. Van alles een beetje dus. Van een beetje kerst kan ik nog genieten, het mag alleen niet te lang duren.
Het leven is mistig geworden. Grijs dus, niet langer wit en zwart. Bloggen is ook mistig, bij mij toch, ik weet nooit of ik een tekst of een foto zal plaatsen. Al ligt daar nu toch niemand wakker van, ik ook niet. Vluchtig als mist, wat ik vorige week schreef weet ik ook al niet meer. Hoe zou jij het dan moeten weten ? Een grijze schemerzone:de blogzone !
Hij stond op de heuvel en keek naar beneden terwijl duizenden lichtjes begonnen te branden. Niets mooier dan te kijken naar een stad vanuit de hoogte terwijl de avond valt. Iedere keer dat hij naar het buitenland ging zocht hij het hoogste punt op om toch maar te kunnen genieten van al die schittering. Hij voelde blijdschap en verdriet tegelijkertijd. Dit was niet te verklaren, het was nu eenmaal zo. Het liefst stond hij buiten op een heuvel. Het gevoel in een hoog gebouw was niet hetzelfde. Je moest de wind voelen, al was het maar een heel licht briesje, je moest de geuren kunnen opsnuiven en de subtiele geluiden van de stad kunnen horen. Zo gewoon een halfuurtje daar staan dat was al genoeg. Tot de donkerblauwe hemel zwart was geworden. Dan was het tijd om terug af te dalen.
Waarom ben je dan soms verdrietig boven je heuvel vroeg ze aan mij. Omdat ik oud begin te worden en sommige dingen komen nooit meer terug. Omdat er zoveel dingen zijn die ik nooit gedaan heb en nooit meer zal doen. Omdat ik je geen raad kan geven over het leven mijn kind omdat ik het zelf niet weet.
Iedere keer reed hij de heuvel omhoog tot hij juist voorbij een bocht een prachtig uitzicht had over de stad. Daar bleef hij staan en keek naar beneden terwijl de tranen soms over zijn wangen gleden maar hij wist niet precies waarom. De lichtjes beneden hem werden dan troebel. Maar in zijn hart voelde hij vreugde, ontroerd door zoveel schoonheid. Hier in deze stad voelde hij zich thuis. Een thuis om te wonen, niet om te werken. Hier kon hij leven moest hij rijk zijn en financieel onafhankelijk zodat hij kon doen en laten wat hij wou. Dan was hij zoals een toerist in zijn eigen stad.
Hij keek nog even naar zijn lichtjes en zijn hart bonkte en weeral was hij verdrietig.
Waarom ben je zo verdrietig vroeg ze aan mij. Omdat ik ontroert ben als ik je jeugdige schoonheid zie en ik de tijd niet kan terugdraaien om verliefd te worden op jou.
Vreugde en verdriet tegelijkertijd, zo veel gevoelens als ik naar je kijk, de lichtjes van het stad.
Anonieme figuren haasten zich langs het decor van de grote stad Contact wordt vermeden of is vluchtig en incidenteel Je weet niet wat ze willen, waar ze heen gaan Maar ze moeten verder, dag en nacht Altijd zijn ze onderweg als schimmen in de stad
fotograffiti
