Een koffietje en een goed fotoboek, meer moet dat niet zijn. Voor sommigen, die niets met fotografie hebben, lijkt dit nergens naar maar voor mij werkt het ontspannend. Net zoals sommige mensen het maar niets vinden om foto's te maken terwijl ik niet zonder kan. Al meer dan twintig jaar fotografeer ik, vanin mijn jeugdjaren en ik kan nog steeds niet stoppen.
Nog op zoek naar dat ultieme cadeau. Misschien is dit iets voor jou. Nee, 't is geen Chocolate Moose. Het is de Moose van Vlaemsch ! Te vinden op www.nonplusultra.nl
Rond de kersttijd heb ik altijd de neiging om weg te vluchten. Ver weg van de beschaafde, bewoonde wereld vol spitstechnologie. Geen internet, gsm, email, Ik lees dat Michiel Hendryckx, de lekker tegendraadse fotograaf van De Standaard, in deze periode eveneens vertrekt naar een onbereikbare plek ergens in Frankrijk. Een godverlaten plek zoals hij zelf zegt.
Die overdosis kerst met al zijn commerce is ook niet meer mijn ding. Dan begin ik ook lekker tegendraads te worden. Geen kerstboom voor mij dit jaar of van die afschuwelijke kerstmannen die met trossen aan de vensters hangen. Wist je trouwens dat de huidige, ietwat gezette kerstman met zijn rood pakje uitgevonden is door Coca Cola !!! Als dat geen commerce is.
Gisteren zei ik al dat mijn blog in de grijszone zit. Heb ik nu een fotoblog of zit ik in een andere categorie ? Het is een beetje van alles vrees ik waar geen etiket op te plakken is, een beetje zoals ikzelf.
Misschien ben ik zoals Pascale Platel, ze valt eveneens onder de categorie straffe madammen,die zegt: Ik ben gelukkig als ik me helemaal kan terugtrekken uit de wereld. Af en toe moet dat kunnen denk ik. Van alles een beetje dus. Van een beetje kerst kan ik nog genieten, het mag alleen niet te lang duren.
Het leven is mistig geworden. Grijs dus, niet langer wit en zwart. Bloggen is ook mistig, bij mij toch, ik weet nooit of ik een tekst of een foto zal plaatsen. Al ligt daar nu toch niemand wakker van, ik ook niet. Vluchtig als mist, wat ik vorige week schreef weet ik ook al niet meer. Hoe zou jij het dan moeten weten ? Een grijze schemerzone:de blogzone !
Hij stond op de heuvel en keek naar beneden terwijl duizenden lichtjes begonnen te branden. Niets mooier dan te kijken naar een stad vanuit de hoogte terwijl de avond valt. Iedere keer dat hij naar het buitenland ging zocht hij het hoogste punt op om toch maar te kunnen genieten van al die schittering. Hij voelde blijdschap en verdriet tegelijkertijd. Dit was niet te verklaren, het was nu eenmaal zo. Het liefst stond hij buiten op een heuvel. Het gevoel in een hoog gebouw was niet hetzelfde. Je moest de wind voelen, al was het maar een heel licht briesje, je moest de geuren kunnen opsnuiven en de subtiele geluiden van de stad kunnen horen. Zo gewoon een halfuurtje daar staan dat was al genoeg. Tot de donkerblauwe hemel zwart was geworden. Dan was het tijd om terug af te dalen.
Waarom ben je dan soms verdrietig boven je heuvel vroeg ze aan mij. Omdat ik oud begin te worden en sommige dingen komen nooit meer terug. Omdat er zoveel dingen zijn die ik nooit gedaan heb en nooit meer zal doen. Omdat ik je geen raad kan geven over het leven mijn kind omdat ik het zelf niet weet.
Iedere keer reed hij de heuvel omhoog tot hij juist voorbij een bocht een prachtig uitzicht had over de stad. Daar bleef hij staan en keek naar beneden terwijl de tranen soms over zijn wangen gleden maar hij wist niet precies waarom. De lichtjes beneden hem werden dan troebel. Maar in zijn hart voelde hij vreugde, ontroerd door zoveel schoonheid. Hier in deze stad voelde hij zich thuis. Een thuis om te wonen, niet om te werken. Hier kon hij leven moest hij rijk zijn en financieel onafhankelijk zodat hij kon doen en laten wat hij wou. Dan was hij zoals een toerist in zijn eigen stad.
Hij keek nog even naar zijn lichtjes en zijn hart bonkte en weeral was hij verdrietig.
Waarom ben je zo verdrietig vroeg ze aan mij. Omdat ik ontroert ben als ik je jeugdige schoonheid zie en ik de tijd niet kan terugdraaien om verliefd te worden op jou.
Vreugde en verdriet tegelijkertijd, zo veel gevoelens als ik naar je kijk, de lichtjes van het stad.
Anonieme figuren haasten zich langs het decor van de grote stad Contact wordt vermeden of is vluchtig en incidenteel Je weet niet wat ze willen, waar ze heen gaan Maar ze moeten verder, dag en nacht Altijd zijn ze onderweg als schimmen in de stad
December. Korte dagen, lange nachten. Nu ja, het is zoals je het zelf ziet. Het zijn in ieder geval donkere dagen. Het einde nadert, het einde van jaar welteverstaan en dat is te merken aan de nervositeit van de mensenmassa die op koopjesjacht gaan in deze cadeautjestijd. Grote winkelketens zoals de Makro om geen namen te noemen spelen daar gretig op in. Open de zondag afficheren ze en de koopjestoeristen daar naartoe. Kopen ze niets, ze hebben toch een gezellige uitstap gemaakt, rondslenterend tussen de rekken en winkelkarretjes. Eén keer ben ik in de val getrapt en liep ik ook tussen die mensenmassa. Er is geen doorkomen aan tussen al die geparkeerde karren die men zomaar achterlaat. Na een kwartiertje zag ik het al voor gezien, ik had reeds tweemaal zon kar tegen mijn hielen gekregen van die rondkijkende kooplustige madammen die hun winkelkar vooruit duwen terwijl ze ondertussen opzij aan het kijken zijn. Zie je iets dat je interesseert, dan kan je er nauwelijks aan omdat er tientallen voor uw staan die eveneens geïnteresseerd zijn. En omdat ik nu eenmaal geen geduldig type ben breekt het zweet me altijd uit als het niet vooruit gaat. En dan komt nog het grootste obstakel: de kassas, rijen mensen voor je die nauwelijks vooruitgaan. Ik kom dus gestresseerd buiten na een zondagje shoppen. Eenmaal haalde het ik in mijn hoofd om op een zondag, toen alle winkels open waren, in de Veldstraat in Gent te gaan winkelen. Mensen lief, na honderd meter was ik een stresskonijn en ik was nog geen winkel binnengegaan. Na een uurtje ben ik van pure miserie maar terug naar huis gegaan. En sindsdien krijg je me de zondag nooit meer naar buiten als het voor te winkelen is. Het zijn donkere tijden !
Soms heb ik gelukkige gedachten, Gedachten, plotseling gelukkig, in gedachten En in de woorden waar ze zich vanzelf in losmaken...
Na het schrijven, lees ik... Waarom heb ik dit geschreven ? Waar heb ik dit vandaan gehaald ? Vanwaar is dit tot mij gekomen ? Dit is beter dan ikzelf ... Zouden wij op deze wereld niets dan pennen zijn met inkt Waarmee iemand waarachtig schrijft wat wij hier krassen ?...
Fernando Pessoa (18.12.1934) Uit de mooiste gedichten van
De stemming, mood, die Stimmung, l humeur, die Laune
Ik hou van die moodfotos die een bepaalde sfeer laten zien, benadrukken. Beelden met een ziel, technisch misschien niet perfect, wat bewogen, flou maar toch zo emotievol.
Stemming: Toestand, gesteldheid waarin het gemoed of de geest verkeert. Toestand van gemoed of geest als weerspiegeling van een uiterlijk aanschouwen of innerlijk voelen.
Als fotograaf wil ik deze gemoedsstemming vastleggen. Een beeldopname, ongeregistreerd, puur.
Een stemmingsbeeld voorstelling die een kunstenaar geeft van een heersende of waargenomen stemming waarbij je eigen fantasie naar boven komt. Zie ik het zelfde als jij ziet ? Mijn hoofd zit vol met beelden die ik nog moet fotograferen. Mijn lieveling stemmingsfotos zijn gefotografeerd in steden. Van mensen die leven in die steden. Van al die onbekenden die lopen in straten. Ik zie je zitten achter het venster van het café. Daar binnen is het warm. Je drinkt een kop koffie en staart naar buiten. Je gezicht heeft een warme oranjegloed van de binnenverlichting. Buiten wordt het donker. Fotos in mijn hoofd van jou !
fotograffiti
