Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
29-05-2006
Fotobloggen
Als ik even de tijd heb en ik geef het toe, een beetje de luierik wilt uithangen, dan zwerf ik doelloos rond op het internet op zoek naar andere bloggers en specifiek de fotobloggers. Niets is leuker voor mij om naar fotos kijken, en het moeten niet altijd hoogstaande kunstbeelden zijn. Het leuke aan die fotobloggers is dat ze juist doodgewone dingen laten zien. De huis-, tuin- en keukenfotografie zeg maar. Maar het leukst vind ik de fotos van andere steden. Zo zijn er die dagelijks een foto laten zien van hun stad. Gewoon een kiekje van om het even wat er afspeelt in hun buurt. En af en toe herken ik zelfs iets waar ik ook geweest ben. Het is wel vanzelfsprekend dat de fotobloggers die in een grote stad wonen bevoorrecht zijn dan diegenen die ergens in een boerengat wonen. Ik blijf dus meestal hangen bij diegenen die in een wereldstad wonen zoals Parijs of Berlijn. Ik blijf een beetje jaloers op die fotos, als je in een provinciestadje woont zoals ik dan lukt dat niet zo goed om dagelijks een goede foto te laten zien. Al zou dat een uitdaging zijn natuurlijk ! Brengt dagelijks een foto van een nietszeggende buurt en waar de mensen toch blijven naar kijken. Maar voor het moment zie ik dat toch niet zitten, mijn creatieve fotografische vermogen blijft op dat punt een beetje hangen. Verhuizen kan ook natuurlijk, naar een of andere boeiende bruisende stad. Maar voor het ogenblik reis ik dus alleen met mijn ogen en kijk verder naar al die fascinerende fotoblogs.
Ik heb me vandaag weer geamuseerd in een verlaten fabriek. De donkere sfeer gaf me inspiratie om wat zelfportretten te maken maar dan toch weer onherkenbaar. De verlatenheid, het vervallen gebouw, de dreiging, een onbekende man.
Heb ik vandaag toch een eigenaardige gedachte in mij voelen opkomen. Ik dacht namelijk bij mezelf: 'Ik ben vrij. Ik kan gewoon naar buiten gaan en al mijn zintuigen ervaren een explosie van prikkels.' Vrij zijn, vrij bewegen, ik kan gaan waar ik wil en doen wat ik wil. Simpele dingen en toch onbetaalbaar als je het niet kunt. Maar wat een vreemd idee in mijn hoofd !
Gisterenavond was het "kermis in de helle". Nog nooit van gehoord zeg je. Het is weeral een gezegde van mijn grootmoeder zaliger. Als het regent en de zon schijnt tegelijkertijd dan krijg je een fantastische regenboog in spetterende kleuren.
PerreOnline.be is naast het portfolio ook een photojournaal van Kristof Persoons, student Toegepast Economische Wetenschappen aan de K.U.Leuven. Om de website wat interactiever en dynamischer te maken krijg je bijna dagelijks een foto voorgeschoteld. Aldus de Perre. In ieder geval heel mooi foto's van "zijn modellen".
De regen viel met bakken uit de hemel, opgezweept door een felle wind. Verscholen achter mijn zwarte pet en een regenjasje, mijn schouders ietwat omhooggetrokken, trotseerde ik de kille nattigheid. Ondergedompeld in deze gesluierde regenwereld voelde ik me goed. Ik weet dat de mensen kwaad op me zijn als ik zeg dat ik geniet van de regen. Ze bekijken me vies en verwijten me soms voor aansteller. Maar het is zo, ik ben zo. Het geluid van de kletterende regen op de ruiten, op het dak van mijn auto of gewoon op mijn paraplu brengen gevoelens in mij naar boven die mij doen terugtrekken in mezelf. Een soort geborgenheid die ik als kind ook al had als ik, luisterend naar de regen die kletterde tegen mijn raam, mij in slaap deed vallen. Het is moeilijk uit te leggen wat regen met een mens doet als je er zelf niet gevoelig aan bent. Ik hou ervan om in droefgeestigheid en zwaarmoedigheid te wentelen. Ik ben nu eenmaal niet zo optimistisch ingesteld. Misschien moet ik verhuizen naar Schotland of Bergen in Noorwegen waar het veel regent.
Vandaag kocht ik het boek Een berouwvolle dag van Colin Dexter, beter bekend onder zijn oorspronkelijke titel The Remorseful Day. Het verhaal waarin Morse sterft. Ik ben een hevige fan van Inspector Morse. Ik heb alle afleveringen zeker twee maal gezien en heb onlangs de volledige reeks op DVDs gekocht. Morse met zijn hang naar melancholie. Ik voel me een beetje verwant met Morse. Vrijgezel, dat ietwat zwartgallige in het karakter, dat tegendraadse. Een dag als vandaag is een ideale dag voor The Remorseful Day. Het einde van Inspector Morse.
Ik kijk uit mijn vensterraam en zie de takken van de bomen hevig heen en weer zwiepen. De wind giert langs de gevelmuren en de regen klettert tegen mijn raam. De wereld wordt er waziger door. Is het dat wat ik wil, mezelf verbergen achter een muur van regendruppels ?
Het spijt me lieve mensen dat ik de regen graag zie.
De avond was reeds gevallen. Een beetje vroeger dan dat ik gewend was. Hoe meer oostelijker dat ik me bevond hoe vroeger het licht verdween. Eens de zon verdwenen kwam de koelte opzetten, een fris briesje die de laatste resten warmte uit de stenen deed verdwijnen.
Ik kuierde wat rond op deze avond in september waar het deze periode van het jaar, tijdens de dag nog heel aangenaam warm was. Een soort Indian summer maar dan in Polen. Het was de tijd dat de seizoenen nog aan het twijfelen waren. De zomer wil wel verdwijnen en plaats maken voor de herfst maar twijfelt nog. Deze tijd van het jaar vond ik altijd een van de mooiste ogenblikken om te genieten van deze mooie stad. Het laaghangende warme licht laat de gebouwen mooi opgloeien. Een feeëriek decor voor een magische stad.
Ondanks het fris briesje wandelden er nog heel wat mensen op dit grote plein. Het was vrijdagavond en veel jonge mensen, veelal studenten, gingen op stap. Even het hoofd vrijmaken na een weekje studeren. Een gevoel van vrijheid hing in de lucht. Een jong enthousiasme die geheel de wereld aankan, ja die zelfs de wereld kan veranderen. Dat jong enthousiasme, dat je maar kunt bezitten als je jong bent en nog ontwetend over hetgeen je nog kan overkomen. Als er maar weinig of geen krassen op je ziel zijn. Jeugdige overmoed, testosteron, verleidelijk schoon, seksuele aantrekkingskracht.
Mijn jonge jaren waren al lang voorbij. Een zweempje jalousie, een tikkeltje melancholie, een restje weemoed, dat voelde ik toen ik langs al die jonge mooie mensen wandelde. Een gevoel van spijt dat ik hier niet kan terugkeren als jonge man.
Aan een van huizen stond een jong mooi meisje die flyers uitdeelde aan voorbijgangers. Ze gaf er ook eentje aan mij ondanks dat ik haar doelgroep niet was. Op het papiertje stond enkel Pools en dat kon ik helaas niet lezen. Ze zag mijn verwarring en zei toen in het Engels dat het een uitnodiging voor een optreden was die zou doorgaan achter deze gevel. Haar glimlach deed me smelten en ik was weer die jonge snaak die de wereld aankon. Deze stad was werkelijk een catwalk van de mooiste modellen. Overal zag je die fiere levenslustige jonge vrouwen met een zekere nonchalance over zich. Ze hadden een natuurlijke schoonheid met een vleugje mystiek. Ze hadden een trotse houding die je hier bij ons niet meer ziet.
Met mijn papiertje nog in mijn handen ging ik de lange inkom binnen. Helemaal achteraan was een trap. Het was net alsof ik hier in een decor van een filmset was terechtgekomen. Een film uit het vroegere Oostblok. Dit was een heel groot woonkazerne, een trap die mij omhoog leidde naar verschillende kamers. Aan het plafond hing een luchter. Het was een prachtig herenhuis die onder het communistische regime verdeeld was geweest onder verschillende gezinnen en tegenwoordig ontstonden hier in deze mooie maar aftandse, door de tijd afgeleefde gebouwen, overal van die clubs waar in het weekend partys en optredens werden gehouden. Het was donker, enkel sfeerlichtjes en kaarsen op de tafel. En de muziek, die was keihard. Een bandje met zangeres stond op een verhoog te spelen. Dit was niet echt mijn ding. Enkel de sfeer kon mij een beetje in verleiding brengen om te blijven. Een soort heimelijke bijeenkomst in het communistische tijdperk, waar verboden muziek werd gespeeld op een verborgen plek. Het donkere interieur, zwaar bezwangerd door sigarettenrook die als een mist bleef hangen en de harde dreunende muziek deden mij tenslotte weer naar buiten gaan.
Het jonge meisje stond daar nog steeds in haar minirokje flyers uit te delen. Wat een hondenjob dacht ik, even mooi staan te wezen in de avondlijke koude met weinig kleren aan om klanten te lokken om naar die afschuwelijke muziek te luisteren.
Ben je al weg ? vroeg ze. Het is niet echt mijn ding zei ik, teveel lawaai.
Nog veel succes. Sorry voegde ik eraan toe.
Ze glimlachte nog even maar toen kwam al een volgend groepje aan. Ik slenterde verder de avondlijke kilte in naar mijn appartement. Het was genoeg voor deze avond. Ik ben te oud geworden voor dit jong enthousiasme.
Waar zijn de zwaluwen gebleven ? In mijn kindertijd schreeuwden ze laagvliegend als spitfires over ons heen. Vliegen ze laag, dan komt er onweer zei mijn grootmoeder altijd.
De laatste jaren echter zie ik ze niet meer laagscheren, ze komen niet meer. Mijn kindertijd verdwijnt, wordt een vage vlek van herinneringen zonder tastbaar te zijn.
Nimmer zie ik de leeuwerik hoog boven de velden hangen. Waar zou die naartoe zijn ?
Zijn alle vaste waarden dan aan het verdwijnen uit mijn veilige kindertijd ?
Het kleine jongetje was zorgeloos aan het spelen, dicht tegen het bos waar hij woonde. De zomers waren warm en lang, er kwam geen einde aan. De tijd bestond toen nog niet.
En in die eindeloze zomervakantie hoorden zwaluwen en leeuweriken te zijn, en s morgens vroeg de koekoek die steeds maar zijn eigen herhaalde. Nee, ze zijn er niet meer, zelfs mijn stadsmussen begrijpen het niet. Waar zijn mijn zwaluwen gebleven!
Af en toe kan ik, zoals vele collega's fotografen, niet aan de verleiding weerstaan om het vrouwelijke schoon voor altijd te vereeuwigen. Allee, dat tracht ik toch te doen met wisselend resultaat. Via de website van Belgiumdigital ben ik bij volgende site terechtgekomen: http://www.roge.ru/?page_id=165 waar heel wat tips en mooie foto's te vinden zijn. Een mooie foto maken van een model is niet altijd eenvoudig. De eerste keren, dat was nog toen ik avondles fotografie volgde, was ik zodanig zenuwachtig en waarschijnlijk onder de indruk van de schoonheid van mijn model, dat ik er niets van terecht bracht. Ik kreeg foto's alsof ik een standbeeld had gefotografeerd met een weinig flatterende belichting alsof ik niet alleen een standbeeld had gefotografeerd maar bovendien een plaasteren standbeeld. Totaal uitgevreten lichten ! Maar oefening baart kunst, zodat ik toch mag zeggen dat het heel wat beter gaat met mijn modelfotografische exploten.
Ik kreeg vandaag de kans om rond te zwerven in een oude textielfabriek die in het begin van de jaren '90 zijn activiteiten stopte. En de tijd staat hier werkelijk stil, net alsof bepaalde zaken hier onaangeroerd zijn blijven staan. Nog steeds aan het wachten tot iemand zal komen om het weer ter hand te nemen en weer aan het werk te gaan. Kleine tafereeltjes, stilleven uit een ander tijdperk.
Zaterdagmorgen, een straat in de zon met schaduwplekken. Mensen lopen mij voorbij dwars door mij. Mijn gedachten zijn elders, ergens anders dan in deze straat. Ik zie mezelf in de etalageruiten, weerspiegeld als een schim en ik dwaal verder door de straat, oppassend dat ik niet trap op mijn eigen schaduw.
De straat is leeg. Ik ben alleen. Door het open venster hoor ik het geluid van een saxofoon. Geen bekende melodie, enkel afzonderlijke tonen, korte deuntjes. Filmgeluid voor mij alleen. Ik kijk naar boven maar zie niemand voor het venster. Ik ben een stilstaand beeld omgeven door wervelende kleuren met het geluid van een tenorsaxofoon als soundtrack. Een gevoel van onzekerheid overvalt mij. Sax maakt mij altijd weemoedig.
Door het open raam weerklinkt saxofoonmuziek. Een student die oefent. Eens wordt hij een beroemd jazzmuzikant. Nu oefent hij iedere dag en s avonds tracht hij wat bij te verdienen in een kroeg. Hij blijft erin geloven, zijn eigen gang gaan.
De muziek houdt op, mijn film stopt. En de mensen op straat lopen mij weer voorbij. Ik stap maar verder, alleen, mijn eigen lot tegemoet. Een schaduw in de zon.
Hij liep daar zomaar, met rode rugzak, op weg naar zijn trein. Verder niets, geen verhaal. Enkel iemand die naar huis gaat, zijn weekend tegemoet of moet ik zeggen iemand die gelukkig naar huis gaat zonder iemand tegen te komen met slechte bedoelingen of zijn mijn gedachten misschien te negatief de laatste dagen !
Het was zonnig vandaag en ik kuierde wat rond in de omgeving van het station. En bij het station, daar bleef de tijd stille staan. Een modern verkeersbord of is het een stationsbord uitsluitend bestemd voor de goede werking rond het station, in ieder geval een modern bord met een reglement uit het jaar stilletjes. Let dus goed op waar je uw kar en paard 'parkeert' bij het stationsgebouw.
Vervallen kamer, afgerukte lavabo, loshangend behang, spinnenrag overal, opgevreten gordijnen vergaan in de stoffige tijd en de stilte die ruist in mijn oren. De poëzie van de vergankelijkheid.
fotograffiti
