|
De avond was reeds gevallen. Een beetje vroeger dan dat ik gewend was. Hoe meer oostelijker dat ik me bevond hoe vroeger het licht verdween. Eens de zon verdwenen kwam de koelte opzetten, een fris briesje die de laatste resten warmte uit de stenen deed verdwijnen.
Ik kuierde wat rond op deze avond in september waar het deze periode van het jaar, tijdens de dag nog heel aangenaam warm was. Een soort Indian summer maar dan in Polen. Het was de tijd dat de seizoenen nog aan het twijfelen waren. De zomer wil wel verdwijnen en plaats maken voor de herfst maar twijfelt nog. Deze tijd van het jaar vond ik altijd een van de mooiste ogenblikken om te genieten van deze mooie stad. Het laaghangende warme licht laat de gebouwen mooi opgloeien. Een feeëriek decor voor een magische stad.
Ondanks het fris briesje wandelden er nog heel wat mensen op dit grote plein. Het was vrijdagavond en veel jonge mensen, veelal studenten, gingen op stap. Even het hoofd vrijmaken na een weekje studeren. Een gevoel van vrijheid hing in de lucht. Een jong enthousiasme die geheel de wereld aankan, ja die zelfs de wereld kan veranderen. Dat jong enthousiasme, dat je maar kunt bezitten als je jong bent en nog ontwetend over hetgeen je nog kan overkomen. Als er maar weinig of geen krassen op je ziel zijn. Jeugdige overmoed, testosteron, verleidelijk schoon, seksuele aantrekkingskracht.
Mijn jonge jaren waren al lang voorbij. Een zweempje jalousie, een tikkeltje melancholie, een restje weemoed, dat voelde ik toen ik langs al die jonge mooie mensen wandelde. Een gevoel van spijt dat ik hier niet kan terugkeren als jonge man.
Aan een van huizen stond een jong mooi meisje die flyers uitdeelde aan voorbijgangers. Ze gaf er ook eentje aan mij ondanks dat ik haar doelgroep niet was. Op het papiertje stond enkel Pools en dat kon ik helaas niet lezen. Ze zag mijn verwarring en zei toen in het Engels dat het een uitnodiging voor een optreden was die zou doorgaan achter deze gevel. Haar glimlach deed me smelten en ik was weer die jonge snaak die de wereld aankon. Deze stad was werkelijk een catwalk van de mooiste modellen. Overal zag je die fiere levenslustige jonge vrouwen met een zekere nonchalance over zich. Ze hadden een natuurlijke schoonheid met een vleugje mystiek. Ze hadden een trotse houding die je hier bij ons niet meer ziet.
Met mijn papiertje nog in mijn handen ging ik de lange inkom binnen. Helemaal achteraan was een trap. Het was net alsof ik hier in een decor van een filmset was terechtgekomen. Een film uit het vroegere Oostblok. Dit was een heel groot woonkazerne, een trap die mij omhoog leidde naar verschillende kamers. Aan het plafond hing een luchter. Het was een prachtig herenhuis die onder het communistische regime verdeeld was geweest onder verschillende gezinnen en tegenwoordig ontstonden hier in deze mooie maar aftandse, door de tijd afgeleefde gebouwen, overal van die clubs waar in het weekend partys en optredens werden gehouden. Het was donker, enkel sfeerlichtjes en kaarsen op de tafel. En de muziek, die was keihard. Een bandje met zangeres stond op een verhoog te spelen. Dit was niet echt mijn ding. Enkel de sfeer kon mij een beetje in verleiding brengen om te blijven. Een soort heimelijke bijeenkomst in het communistische tijdperk, waar verboden muziek werd gespeeld op een verborgen plek. Het donkere interieur, zwaar bezwangerd door sigarettenrook die als een mist bleef hangen en de harde dreunende muziek deden mij tenslotte weer naar buiten gaan.
Het jonge meisje stond daar nog steeds in haar minirokje flyers uit te delen. Wat een hondenjob dacht ik, even mooi staan te wezen in de avondlijke koude met weinig kleren aan om klanten te lokken om naar die afschuwelijke muziek te luisteren.
Ben je al weg ? vroeg ze. Het is niet echt mijn ding zei ik, teveel lawaai.
Nog veel succes. Sorry voegde ik eraan toe.
Ze glimlachte nog even maar toen kwam al een volgend groepje aan. Ik slenterde verder de avondlijke kilte in naar mijn appartement. Het was genoeg voor deze avond. Ik ben te oud geworden voor dit jong enthousiasme.
18-05-2006 om 19:08
geschreven door stefi 
|
fotograffiti
