Ik heb ooit gedacht dat ik alle tegenstellingen, onverenigbaarheden, contrasten in deze wereld zo begrijpen, dat ik dan een juiste rechtlijnige keuze zou kunnen maken. Ik dacht écht dat dat kon als ik maar lang genoeg alles zou overdenken. Het voordeel van ouder worden is dat je alle tegenstellingen, overenigbaarheden en contrasten kan zien en tevens inzien dat ze naast elkaar bestaat zonder dat je dat dwingend moet oplossen. Oplossingsgericht denken is geenszins meer noodzakelijk maar wel een amusante en zinvolle manier om de tijd door te brengen.
Ik ben een vrouw maar ik ben vandaag, volgens de mannen, tweemaal dicht in de buurt geweest van, zeer lichte weliswaar, seksuele intimidatie. Van mijn kant welteverstaan. Welwel, de omgekeerde wereld komt eraan en ik loop blijkbaar voorop.
Kleuren zijn in. Felle en dan ook nog eens gecombineerd. Hoeveel jaar is dat geleden? Hoeveel zomers heeft het wit, beige, zwart en vooral de soberheid de toon gevoerd? Nu het crisis is, wil de mode per se iets de regenboog en het frivole eer aan doen. Compensatie en vooral business.
Het is moederdag vandaag. Ik heb de point daarvan nooit begrepen. Wat heeft het voor zin om moeders voor één dag in de schijnwerpers te plaatsen? Er zit meer betekenis in het feit dat mijn echtgenoot elke dag de tafel afruimt en mijn kinderen soms iets zomaar doen dan dat ik deze ene dag bloemen krijg.
Onze driften. Ze bestaan. Sommige zetten ze om in ambitie, andere in verslavingen, soms in uitzonderlijke prestaties, soms in zelfdestructie. Ik durf mij niet uit te spreken of het ene beter is dan het andere. Waar immers zou ik dan komen te staan?
Er is een verhaal over een viooltje dat een roos wou zijn. Ze werd een roos. Helaas voor één dag omdat er een storm was die alle rozen met steel knakte behalve de viooltjes die laag bij de grond groeiden. Het viooltje (tijdelijk roos) stierf maar was blij voor één dag roos te zijn geweest.
"Eindelijk zwijg ik. Ik heb niets meer te zeggen. Gedaan met mijn ziel uit te kotsen. Het is tijd om mijn ziel te koesteren." Ik ben het daar helemaal mee eens.
Ze vond van zichzelf dat ze zou kunnen leiding geven, opvoeden, iets aanleren maar ze kon geen problemen oplossen, beslissen, adviseren. M.a.w. ze had vooral interesse in een prachtig resultaat maar niet in het moeilijke proces. Ik herken dat.
Een flink aantal jaar getrouwd zijn. Vroeger was dat een proficiat waard. Nu nog veel meer zou je denken. Ik heb de indruk dat het omgekeerde het geval is. De langgehuwden lijken vreemde eenden: men weet niet wat men daarvan moet denken. Blijvend gelukkig monogaam zijn, lijkt een sprookje. Men vermoedt een andere waarheid achter het sprookje. Nochtans is het zoals mijn grootmoeder zei: 'Les gens heureux n'ont pas d'histoire'.
Ik heb geen antwoord op de vraag waarom we leven. We leven nu. Ooit gaan we dood. Ons leven zelf is het antwoord op de vraag waarom. Daar is geen goed of fout antwoord op in biologische zin. In morele zin natuurlijk wel.
Familie, over generaties heen, is belangrijk. Niet omdat we ze allemaal leuk of tof vinden want dat is niet maar omdat we onvermijdelijk verbonden zijn. Hetzij door de bloedlijn, hetzij door huwelijken of samenwonenden. Relaties van naasten horen ook tot mijn familiekring. Je wil dat het ze goed gaat. Nieuwe partners, kinderen van die nieuwe partners, tweede huwelijken, stiefkinderen, broers, zussen en ouders van aangetrouwde familie van neven: ze zijn allemaal welkom. We zijn allemaal ergens verbonden.
'Kinderen zijn de hoop voor de toekomst'. Ik heb dat vroeger altijd wat zeemzoeterig gevonden. Uiteindelijk doorlopen ze eenzelfde parcours en wordt de wereld er in zijn geheel niet beter van. Maar heden bekijk ik de uitspraak milder. Omdat ik het minder universeel bekijk dan wel particulier. Elk kind draagt zijn geschiedenis mee maar heeft wel de kans om daar zijn weg mee te gaan. Je weet niet wat er van zal worden: ten goede of ten slechte. Beide kunnen maar we hopen op het goede. Zo ook op universeel vlak.
Vandaag gehoord of gelezen (ik weet het niet meer): "Bedenk dat wat je vandaag verdriet bezorgt, je ooit veel vreugde heeft geschonken." Theoretisch klopt dat: je kan geen verdriet hebben om iets dat je onverschillig laat of nog: je kan alleen maar missen wat je ooit dierbaar is geweest. Maar leg dat maar eens uit aan diegene van wie het verdriet veel duurzamer en concreter is dan het tijdelijke en ijle dierbare.
Nee, ik heb geen lange verhalen, geen pittige details, geen uitgesponnen gedachten mee te delen. Het gaat mij om flarden, om hersenspinsels, om zinnen die meer open laten dan wat ze lijken te zeggen. Het gaat niet om wat ik wél zeg, het gaat om wat ik niét zeg. Ik zeg veel niét.
