'Kinderen zijn de hoop voor de toekomst'. Ik heb dat vroeger altijd wat zeemzoeterig gevonden. Uiteindelijk doorlopen ze eenzelfde parcours en wordt de wereld er in zijn geheel niet beter van. Maar heden bekijk ik de uitspraak milder. Omdat ik het minder universeel bekijk dan wel particulier. Elk kind draagt zijn geschiedenis mee maar heeft wel de kans om daar zijn weg mee te gaan. Je weet niet wat er van zal worden: ten goede of ten slechte. Beide kunnen maar we hopen op het goede. Zo ook op universeel vlak.

Ze zei dat ze de wereld niet begreep, het leven niet, laat staan zichzelf.

Volgens D. Bonhoeffer blijven mensen na een overlijden met elkaar verbonden door de leegte. Soms is de leegte ook de verbintenis tussen mensen die niet overleden zijn maar gewoon in nabijheid zijn weggevallen.

Ze waren er bijna allemaal: mijn oude klasgenoten. Geen haar veranderd. De ene nog steeds met humor, de ander nog steeds stil. Allemaal al een half leven achter de rug waarvan het wel en wee ook aan onszelf kunnen aflezen. Sommigen hebben heeft mij opnieuw laten schaterlachen. Dat is al heel wat.

Ik heb geen specifieke interesses meer. Niet meer. Misschien moet ik maar eens als hobby iets beginnen te 'verzamelen'. Iets waarvan ik nooit heb gedacht dat ik dat zou doen wegens te saai en te opzichzelf. Champagnedopsels bijvoorbeeld. Ik zou daarmee trouwens helemaal 'in' zijn. En bovendien helemaal mezelf: saai en op mezelf.

Onze familieleden uit Canada zijn gearriveerd voor een jaarlijks bezoek aan België. Altijd amusement, altijd de orde verstorend.