Sommige mensen slagen erin om je op de knieën te krijgen. Niet met geweld, niet met dreigementen, zelfs niet niet met liefde maar met geduldig op het eigen standpunt te blijven staan. Het werkt bij mij. Ik denk dat dat ook wederzijds is.

Kunnen er uitzonderingen worden gemaakt? Het antwoord is zowel principiëel als pragmatisch 'nee' maar het leven beslist menselijkerwijze (zoals op vele andere cruciale punten), (on-)gelukkig genoeg, anders. De hamvraag die zich stelt is hoe correct mogelijk je dan met dat anders-zijn omgaat.

Tieners zijn soms als kinderen: ze ontkennen terwijl tegelijk hun bekentenis voor de hele wereld duidelijk is. Bij kinderen gaat het om het nemen van een snoepje, bij tieners om gekwetstheid. Volwassen hoeven geen snoepjes meer en kwetsuren hebben ze al genoeg opgelopen.

zoals een kloppend hart
uit de borstkas
in mijn hand
en hoog in de lucht,
zo.

Ik heb een probleem met competitie. Competitie betreft onderlinge vergelijking en een rangorde van deelnemers. Ik heb het eerder voor een pass/fail per deelnemer volgens een bepaalde norm. Ik zou dat kunnen uitleggen en verantwoorden maar waarschijnlijk ben ik gewoon een slechte verliezer.

Studenten die in team moeten werken bezorgen aan hun docent-beoordelaar soms volgende problemen: sommige werken en andere liften mee of ze maken onderling ruzie en gaan klikken aan de docent of ze maken onderling afspraken en misleiden de docent. Men vindt dit alles niet kunnen en men wil er iets aan doen. Ik denk slechts: het is simpelweg een afspiegeling van hun latere professionele wereld. Ze kunnen er beter al aan wennen.

In het bijbel is er het verhaal van Jakob die dat met Rachel (de geliefde die hij op het oog had) de bruidsnacht te hebben doorgebracht maar wakker werd naast Lea (de oudere zus die hij éérst moest huwen). We kunnen daar allerlei bedenkingen rond hebben maar de interpretatie van Meir Shalev is dat het tekenend is voor mannen die denken voortaan het bed te delen met hun geliefde maar wakker worden naast een echtgenote.