Sommigen verwennen hun kinderen. Dat is niet goed want later functioneren ze niet meer. Tenzij moeders dit al veel eerder wisten en ze daarom verwenden.
Een hele middag de Knack lezen in een zomerstoel. Het ene kind is bezig met haar lief, het andere met zijn vrienden. Ik heb de zonnestralen in het bos. De wereld lijkt vredig.
Sommige lopen achter hun verlangen aan. Als ze dat dan moeten concretiseren, blijkt er geen verlangen meer te zijn. Een verlangen dat eigenlijk leegte is of is het een leegte dat eigenlijk een verlangen is? Ik verkies het tweede standpunt. Omdat daar nog iets mee aan te vangen valt.
In de film 'Carnage' van Polanski is het vrouwbeeld niet al te positief. Vrouwen zijn ofwel fake ofwel wereldverbeteraars maar in ieder geval 'hysterisch'. Alleen de cynische koele man komt er goed uit.
We (ik) hebben een prijs gewonnen! Volgens de ene omwille van mijn expertise, volgens de andere omwille van mijn charme. Ik denk, helaas, dat het geen van beide was maar pure politiek. Maar goed, ik laat mij de twee eerstgenoemden welgevallen.
Ik heb voor de eerste keer in mijn leven 'zaden' geplant. Schandalig dat mijn eerste keer zo lang op zich heeft laten wachten. Misschien begin ik de groei en bloei van planten belangrijker te vinden dan die van mensen. Misschien denk ik dat dat makkelijker zal zijn. Ik hou u op de hoogte van het wel en wee van mijn zonnebloemen en komkommers.
Vandaag wordt een kind van de familie gedoopt. Opgenomen in de gemeenschap van Christenen. Mooi. Vooral in de gemeenschap. In naam van welke goede naam juist doet er minder toe.
Sommige mensen laten mij een boodschap op mijn gsm achter zonder hun naam mee te geven. Ofwel staat hun nummer opgeslagen in het bestand ofwel herken ik de stem (en weet ik dus wie het is). Maar soms is het een (onbekend) privé-nummer of herken ik de stem niet onmiddellijk. Niet dat deze mededeling belangrijk of interessant is maar ik heb dan altijd de prangende bemerking: is het niet logisch dat je eerst jezelf bekend maakt? Vinden ze zichzelf zo vanzelfsprekend dat ze dit overslaan? Vervelend is ook: ik kan ze niet terug contacteren en zij, die zichzelf vanzelfsprekend vinden, moeten dan concluderen dat ze voor mij niet vanzelfsprekend zijn. Zich éérst bekend maken is essentiëel. Omdat het een besef is van niet het middelpunt van deze wereld te zijn en zichzelf te verhouden tot de ander.
Ik bekijk teksten graag kritisch en blijkbaar ben ik daar goed in. Ik word dus soms ingehuurd om mij lekker te laten gaan en mijn scherpste kritische zin boven te halen. Maar voor u mij verdenkt van negativiteit: ik doe altijd, altijd suggesties voor verbetering en evenredig constructief.
Plots, hier en daar wordt het meritocratisch neoliberalisme in vraag gesteld. Zoals Paul Verhaeghe stelt in de Morgen van dit weekend: we zitten zo diep in dat systeem dat we het nu pas, na het doorslaan en het falen ervan, opmerken.
