We kunnen kijken naar onze ouders met de ogen van het kind dat we nog altijd zijn. De woede is dan altijd groot omdat ze ons in onze beleving nooit graag genoeg gezien hebben, wat vanuit dat standpunt wel degelijk waar kan zijn. We kunnen ook kijken met de ogen van de volwassene die we ondertussen geworden zijn. De tolerantie is dan altijd groter omdat we vanuit onze ervaring als ouder weten dat we niet altijd in staat zijn om onze kinderen graag te zien zoals wijzelf zouden gewild hebben.

"Het drama voor de broer van de verloren zoon uit de Bijbel is niet dat de laatste feestelijk wordt onthaald maar dat de eerste zijn erfdeel niét heeft verbrasd." Wat een verfrissende interpretatie!

ze is doodgegaan
al lang geleden
nu wacht ze
tot haar lichaam
het daarmee eens is

Mijn lentebloempjes doen het goed: ze bloeien in alle kleurtjes. Binnenshuis gaat alles dood. Blijkbaar gedijen ze slechts in vrije natuur met voldoende lucht, water en licht. Net als de mensen.

Sommige mensen slagen erin om je op de knieën te krijgen. Niet met geweld, niet met dreigementen, zelfs niet niet met liefde maar met geduldig op het eigen standpunt te blijven staan. Het werkt bij mij. Ik denk dat dat ook wederzijds is.

Kunnen er uitzonderingen worden gemaakt? Het antwoord is zowel principiëel als pragmatisch 'nee' maar het leven beslist menselijkerwijze (zoals op vele andere cruciale punten), (on-)gelukkig genoeg, anders. De hamvraag die zich stelt is hoe correct mogelijk je dan met dat anders-zijn omgaat.

Tieners zijn soms als kinderen: ze ontkennen terwijl tegelijk hun bekentenis voor de hele wereld duidelijk is. Bij kinderen gaat het om het nemen van een snoepje, bij tieners om gekwetstheid. Volwassen hoeven geen snoepjes meer en kwetsuren hebben ze al genoeg opgelopen.

zoals een kloppend hart
uit de borstkas
in mijn hand
en hoog in de lucht,
zo.