Wat wij liefde noemen is een huis met vele kamers. Laat mij minimaal een onderscheid maken tussen drie kamers en de oude Grieken in herinnering brengen: de eros (de fysieke aantrekkingskracht, ook wel verliefdheid genoemd), de filia (de overeenstemming tussen zielen, ook wel vriendschap genoemd) en de agapè (de trouw aan iets hogers dan onszelf, ook soms God genoemd). In relationele termen betekent dat laatste de trouw aan een relatie, het zich houden aan principes, het in ere houden van de banden die we met de andere hebben. Het gaat hierbij niet om onszelf, ook niet om de andere maar om het derde en bindende aspect: de relatie op zichzelf, de verbintenis die is aangegaan en het zich houden aan het engagement dat is aangegaan. Op het eerste scoren de minnaars goed, op het laatste onze kinderen en ouders.

Nu; concreet; toegepast; even simplistisch: kunt u aangaan hoeveel percent van uw liefde voor iemand in drie kamers zit? Als u dat kunt en u ziet een redelijke evenwichtige verdeling, dan denk ik dat u goed bezig bent. Zoniet, dan moet u misschien een paar accenten verleggen....

De bachelor. Welke vrouw wil daar in hemelsnaam aan meedoen? Welke vrouw wenst zichzelf zo te vernederen? Welke vrouw ziet zichzelf als koopwaar waaruit te kiezen valt? Welke vrouw laat de keuze voor een relatie compleet afhankelijk zijn van één partij? Welke vrouw wil dat voor een publiek tonen? Dat laatste is voor mij uitgesloten. Over de rest zwijg ik als vermoord.

Volgens de geschiedeniskenner is er een gebrek aan opvolging van de actualiteit. Hij heeft gelijk en ik beken schuld. De wereld is echter voor mij te groot, te snel, te veel, te triest. Het is al moeilijk genoeg om de actualiteit van mijn eigen leven op te volgen vanuit mijn eigen geschiedenis, laat staan die van de wereld. Toekomstig denken doe ik al helemaal niet. Ik ben een epicurist geworden.

Elk gedicht dat zich in mijn hoofd vormt, begint met een 'nee'. Een 'ja' heeft altijd zoveel consequenties.

Mensen die komen vertellen dat ze gaan scheiden (zelfs om gegronde redenen) maar die daarvoor nooit hebben laten blijken dat er een probleem was: het voelt altijd wat raar aan. Het zegt niet zoveel over hen, over mij, over ons maar wel over de beschaamdheid dat iets fout gaat, dat het ideale plaatje dat ze zo graag aan zichzelf en aan anderen laten zien, aan diggelen is geslagen.
We hebben naar de scherven gekeken, niet om te lijmen, gewoon gekeken naar de scherven.