De bachelor. Welke vrouw wil daar in hemelsnaam aan meedoen? Welke vrouw wenst zichzelf zo te vernederen? Welke vrouw ziet zichzelf als koopwaar waaruit te kiezen valt? Welke vrouw laat de keuze voor een relatie compleet afhankelijk zijn van één partij? Welke vrouw wil dat voor een publiek tonen? Dat laatste is voor mij uitgesloten. Over de rest zwijg ik als vermoord.

Volgens de geschiedeniskenner is er een gebrek aan opvolging van de actualiteit. Hij heeft gelijk en ik beken schuld. De wereld is echter voor mij te groot, te snel, te veel, te triest. Het is al moeilijk genoeg om de actualiteit van mijn eigen leven op te volgen vanuit mijn eigen geschiedenis, laat staan die van de wereld. Toekomstig denken doe ik al helemaal niet. Ik ben een epicurist geworden.

Elk gedicht dat zich in mijn hoofd vormt, begint met een 'nee'. Een 'ja' heeft altijd zoveel consequenties.

Mensen die komen vertellen dat ze gaan scheiden (zelfs om gegronde redenen) maar die daarvoor nooit hebben laten blijken dat er een probleem was: het voelt altijd wat raar aan. Het zegt niet zoveel over hen, over mij, over ons maar wel over de beschaamdheid dat iets fout gaat, dat het ideale plaatje dat ze zo graag aan zichzelf en aan anderen laten zien, aan diggelen is geslagen.
We hebben naar de scherven gekeken, niet om te lijmen, gewoon gekeken naar de scherven.

Ze zei: God bestaat zolang je hoopt. Wanneer je niet meer hoopt, moet je op jezelf bestaan. Of zelf voor God spelen. Dat komt op hetzelfde neer maar het eerste is leger dan het tweede.