Een paard longeren is een kunst op zich. Eén ding moet duidelijk zijn: de ruiter is de baas van het dier. We zouden allemaal baas moeten zijn van ons innerlijk paard.

Een jonge brave twintiger aanzetten tot het speels verleiden van jonge mannen: soms is dat nodig en ik mag dat doen.

Ik leef mijn leven maar heb er niets over te berichten. Life as it is.

Als ik de kranten en tijdschriften lees en zie welke vooruitgang er is op allerlei gebieden (politiek, wetenschap, kunst) en in welk tempo, dan zullen anderen, binnen enkele jaren, als wij al lang oud of dood zijn, retrosepctief vinden dat de jaren rond de milleniumwissel enorm boeiend waren. Heden lees ik alleen maar 'verdwaasd' waar deze wereld naar toe zou kunnen gaan.

De menselijke geest is geen auto waarbij je kan nagaan waar er een fout zit en dat onderdeel dan vervangen. Jammer. Maar als dat zou kunnen, is er dan nog sprake van vrije wil?

In Oostende is er een tentoonstelling in een pakhuis van jonge (reeds erkende) kunstenaars: installaties, een video, een donkere kamer, vreemde brillen, weirdo combinaties van schilderijen. Vreemd dat uitgerekend de jeugd de 'video' niét als kunst beschouwde wegens niet substantiëel en te vluchtig. Ik ben voorstander van het omgekeerde: hoe minder beklijvend, hoe kunstiger. Misschien dat ik daarom een voorbijkomende wolk, regendruppel of worm als hoogst kunstzinning bekijk.

"Ledigheid is het oorkussen des duivels!" zei mijn grootvader zaliger. Ik heb dat altijd wat antiek gevonden maar eigenlijk begrijp ik dat nu best wel. Het gaat er niet om dat een mens eens niets mag doen, het gaat erom dat niet-engagement leidt tot negatieve denkwijzen.

Ga eens naar youtube:Wim Mertens: their duet.