Teveel van het goede: het bestaat. Vooral van de liefde. Veelal wordt het gebrek aan liefde in deze wereld aangeklaagd maar soms gaat het om een teveel. Een teveel aan loyauteit, aan bewondering, aan geliefd willen zijn... De grens tussen de indruk van liefde geven terwijl het eigenlijk gaat om het verkrijgen van liefde is inderdaad nogal dun...
Hoeveel gaan we onszelf alsmaar afmeten aan de normen en waarden van anderen? En ons dan slecht voelen? We zouden ons enkel mogen afmeten aan de normen en waarden die we onszelf stellen, daarnaar leven en aldus tevreden zijn over onszelf. Hoe moeilijk is dat niet.
Als ik de kranten en tijdschriften lees en zie welke vooruitgang er is op allerlei gebieden (politiek, wetenschap, kunst) en in welk tempo, dan zullen anderen, binnen enkele jaren, als wij al lang oud of dood zijn, retrosepctief vinden dat de jaren rond de milleniumwissel enorm boeiend waren. Heden lees ik alleen maar 'verdwaasd' waar deze wereld naar toe zou kunnen gaan.
Mensen zijn als mensen evenveel waard maar dat neemt niet weg dat er grote verschillen kunnen zijn in schoonheid, intelligentie, creativiteit, leiderschap, moed en een heleboel andere positieve en negatieve eigenschappen. In die diversiteit is het niet evident om gelijkwaardigheid te zien.
De menselijke geest is geen auto waarbij je kan nagaan waar er een fout zit en dat onderdeel dan vervangen. Jammer. Maar als dat zou kunnen, is er dan nog sprake van vrije wil?
In Oostende is er een tentoonstelling in een pakhuis van jonge (reeds erkende) kunstenaars: installaties, een video, een donkere kamer, vreemde brillen, weirdo combinaties van schilderijen. Vreemd dat uitgerekend de jeugd de 'video' niét als kunst beschouwde wegens niet substantiëel en te vluchtig. Ik ben voorstander van het omgekeerde: hoe minder beklijvend, hoe kunstiger. Misschien dat ik daarom een voorbijkomende wolk, regendruppel of worm als hoogst kunstzinning bekijk.
"Ledigheid is het oorkussen des duivels!" zei mijn grootvader zaliger. Ik heb dat altijd wat antiek gevonden maar eigenlijk begrijp ik dat nu best wel. Het gaat er niet om dat een mens eens niets mag doen, het gaat erom dat niet-engagement leidt tot negatieve denkwijzen.
In een cartoon (De Morgen afgelopen weekend) zegt een vrouw tegen een man: "Waarom zou ik nog koken als er geen camera op mij gericht staat?" Ik heb daar ontzettend hard om moeten lachen.
Een boek aan het lezen over postmoderne poëzie. Ik ben geen poëtica maar vertoon wel de kenmerken van het postmoderne: problematisering van de coherentie, de identiteit, de moraal, de oorspronkelijheid, de intuïtie, de volmaaktheid en de autonomie.
"Liefde is een werkwoord". Daarin heeft A. Vansteenwegen gelijk. Verliefdheid niet want dat is een staat van zijn waar je niets voor hoeft te doen. Het ene mag niet verward worden met het andere. Zeker niet omdat verliefdheid altijd echter lijkt dan liefde.
Iemand die zichzelf nooit kritisch de vraag naar het bestaan van God heeft gesteld, heeft nog niet zichzelf kritisch in vraag gesteld. De vraag naar God is de vraag naar de eigen identiteit. Ik heb geen zin om dat toe te lichten maar voor alle duidelijkheid: het is makkelijker zich die vragen niét te stellen.
Rondom mij vallen de huwelijken als kaartenhuizen in elkaar. Het lijkt 'normaal' dat men verliefd wordt op iemand anders en de partner verlaat. In het eerste deel kan ik inkomen. Bij het tweede heb ik vragen. Omdat vele tweede partners na enige tijd ook niet zo verschrikkelijk veel beter dan de eerste blijken te zijn maar men geen zin meer heeft om het hele proces nog eens over te doen. In vele gevallen bestempelt men de eerste partner uiteindelijk als 'de meest betrouwbare'. Het blijkt tenslotte een betere vriend te zijn dan de tweede. Vriendschap en partnerschap blijken moeilijk combineerbaar.
Mijn vakantie heeft erin bestaan mijn kinderen een geweldige vakantie te bezorgen door het volgende stramien: lang slapen, douchen, eten, bij vrienden langsgaan, fuiven, festivals, tv, computer. Mijn rol daarin was chauffeur spelen. Onbelangrijk maar noodzakelijk.
The shock doctrine is een documentaire over hoe de opkomst van het liberalisme steeds terug te voeren valt op een ramp, een revolutie of een oorlog. Mensen in staat van shock hebben niet door dat zo'n situatie gebruikt wordt om de economie te doen draaien. Tja.
Op een congres een paar maanden geleden stelde een Nederlander zichzelf de vraag: 'Hoe blijf ik aantrekkelijk voor anderen? '(in een professionele context voor alle duidelijkheid). Hij vond die vraag evident en het zoeken naar antwoorden al evenzeer. Ik niet. Na zoveel maanden stel ik mezelf wel nog steeds de vraag: ' is het zo dat ik de vraag moet stellen hoe ik aantrekkelijk voor anderen kan blijven?'
Ik heb een postkaart in het MAS gekocht met als opschrift: "MAS est en vous". Een parodie op het "Plus est en vous". Enfin, ik ervaar het als een parodie.
Het MAS is mij niet meer onbekend. Ik kan nu meepraten van waarover zoveel gepraat wordt. Maar eigenlijk ging het mij om één schilderij die ik in het echt wou zien: "Madonna omringd met serafijnen en cherubijnen" van Jean Fouquet uit 1452. Fantastisch! Actueel!
