Een boek aan het lezen over postmoderne poëzie. Ik ben geen poëtica maar vertoon wel de kenmerken van het postmoderne: problematisering van de coherentie, de identiteit, de moraal, de oorspronkelijheid, de intuïtie, de volmaaktheid en de autonomie.
"Liefde is een werkwoord". Daarin heeft A. Vansteenwegen gelijk. Verliefdheid niet want dat is een staat van zijn waar je niets voor hoeft te doen. Het ene mag niet verward worden met het andere. Zeker niet omdat verliefdheid altijd echter lijkt dan liefde.
Iemand die zichzelf nooit kritisch de vraag naar het bestaan van God heeft gesteld, heeft nog niet zichzelf kritisch in vraag gesteld. De vraag naar God is de vraag naar de eigen identiteit. Ik heb geen zin om dat toe te lichten maar voor alle duidelijkheid: het is makkelijker zich die vragen niét te stellen.
Rondom mij vallen de huwelijken als kaartenhuizen in elkaar. Het lijkt 'normaal' dat men verliefd wordt op iemand anders en de partner verlaat. In het eerste deel kan ik inkomen. Bij het tweede heb ik vragen. Omdat vele tweede partners na enige tijd ook niet zo verschrikkelijk veel beter dan de eerste blijken te zijn maar men geen zin meer heeft om het hele proces nog eens over te doen. In vele gevallen bestempelt men de eerste partner uiteindelijk als 'de meest betrouwbare'. Het blijkt tenslotte een betere vriend te zijn dan de tweede. Vriendschap en partnerschap blijken moeilijk combineerbaar.
Mijn vakantie heeft erin bestaan mijn kinderen een geweldige vakantie te bezorgen door het volgende stramien: lang slapen, douchen, eten, bij vrienden langsgaan, fuiven, festivals, tv, computer. Mijn rol daarin was chauffeur spelen. Onbelangrijk maar noodzakelijk.
The shock doctrine is een documentaire over hoe de opkomst van het liberalisme steeds terug te voeren valt op een ramp, een revolutie of een oorlog. Mensen in staat van shock hebben niet door dat zo'n situatie gebruikt wordt om de economie te doen draaien. Tja.
Op een congres een paar maanden geleden stelde een Nederlander zichzelf de vraag: 'Hoe blijf ik aantrekkelijk voor anderen? '(in een professionele context voor alle duidelijkheid). Hij vond die vraag evident en het zoeken naar antwoorden al evenzeer. Ik niet. Na zoveel maanden stel ik mezelf wel nog steeds de vraag: ' is het zo dat ik de vraag moet stellen hoe ik aantrekkelijk voor anderen kan blijven?'
Ik heb een postkaart in het MAS gekocht met als opschrift: "MAS est en vous". Een parodie op het "Plus est en vous". Enfin, ik ervaar het als een parodie.
Het MAS is mij niet meer onbekend. Ik kan nu meepraten van waarover zoveel gepraat wordt. Maar eigenlijk ging het mij om één schilderij die ik in het echt wou zien: "Madonna omringd met serafijnen en cherubijnen" van Jean Fouquet uit 1452. Fantastisch! Actueel!
Een osteopaat is ook bekend als een kraker omdat die je wervels 'kraakt' en aldus terug recht zet. Misschien dat ze tegelijk mijn gekraakte ziel recht zet. Zo hoop ik althans.
Rouwen om een dode mag eigenlijk niet meer. In vroegere tijden droeg men een jaar lang zwarte kleren. Heden dient alles zo snel mogelijk afgehandeld te worden. Zij die na twee maanden nog droevig rondlopen, worden als 'problematisch' beschouwd. Het gevoel van iemand zodanig erg te missen dat je er bijna zelf aan dood lijkt te gaan, mag niet meer. Wel, van mij wel.
Alles, werkelijk alles heeft iets heel moois en iets heel lelijks. We zien dat niet altijd omdat we veelal vooral de ene of de andere kant percipiëren. Bepaalde fotografen slagen er soms in om het vanzelfsprekende mooie en lelijke van bepaalde uiterlijke fysieke beelden te doorbreken en om te keren. Bepaalde schrijvers doen hetzelfde met bepaalde innerlijke psychische beelden. Veelal noemt men dat kunst. Diegene die eraan lijden, noemt men kunstenaars.
Een narcistische persoonlijkheid is (volgens van Dale) iemand die een erotisch gerichte liefde voor zichzelf heeft, voor de eigen schoonheid. Vervuld en behept met ziekelijke liefde voor zichzelf. Tot daar toe. Vervelender is dat de krenking ervan even ziekelijk is.
Feestjes van volwassenen zijn doorgaans nogal serieus. Er dient een datum te worden afgesproken. Er is deftig eten voorzien. Gasten hebben een cadeautje mee. Feestjes zouden moeten zijn zoals party's van hedendaagse jongeren. Je zet een een bericht op Facebook en wie komt, komt. Ieder brengt de drank en het eten mee dat ze zelf graag willen verorberen en dat is dat. Er vindt heden zo'n party plaats in het bos achter in onze tuin. Daarna slapen ze hun roes uit tot morgenmiddag in 'werptentjes'.
Weet u nog wanneer u 14 jaar bent geworden? Dat is zo'n vis noch vlees leeftijd. Duidelijk geen braaf lager schoolkind meer maar duidelijk ook nog geen vlotte tiener. Een beetje zoals mijn leeftijd: niet helemaal onschuldig meer maar ook nog niet helemaal wijs. In ieder geval is 14= 7 x 2. Voor diegene die in de symbolische betekenis van getallen geloven.
Sommige mensen doen graag aan 'opbod': net iets grotere auto, net iets slimmere kinderen, net iets duurder huis, net iets betere job. Ze voelen zichzelf gelukkiger als of juist omdat de andere iets ongelukkiger lijkt te zijn. Soms willen ze ook een net iets beter mens zijn, vooral wanneer het opbod op de andere facetten niet mogelijk is.
Ik ben jaloers op vrouwen die praktisch aangelegd zijn: die schilderen muren, die koken gerechten, die organiseren reisjes, die beslissen kordaat tot een lat-relatie. Zelf probeer ik de wereld een beetje te 'begrijpen' maar verder dan dat geraak ik niet. Is 'begrijpen' trouwens iets waard? Is 'proberen' zelfs iets waard? Is 'een beetje' iets waard?
