In Oostende is er een tentoonstelling in een pakhuis van jonge (reeds erkende) kunstenaars: installaties, een video, een donkere kamer, vreemde brillen, weirdo combinaties van schilderijen. Vreemd dat uitgerekend de jeugd de 'video' niét als kunst beschouwde wegens niet substantiëel en te vluchtig. Ik ben voorstander van het omgekeerde: hoe minder beklijvend, hoe kunstiger. Misschien dat ik daarom een voorbijkomende wolk, regendruppel of worm als hoogst kunstzinning bekijk.

"Ledigheid is het oorkussen des duivels!" zei mijn grootvader zaliger. Ik heb dat altijd wat antiek gevonden maar eigenlijk begrijp ik dat nu best wel. Het gaat er niet om dat een mens eens niets mag doen, het gaat erom dat niet-engagement leidt tot negatieve denkwijzen.

Ga eens naar youtube:Wim Mertens: their duet.

Op een congres een paar maanden geleden stelde een Nederlander zichzelf de vraag: 'Hoe blijf ik aantrekkelijk voor anderen? '(in een professionele context voor alle duidelijkheid). Hij vond die vraag evident en het zoeken naar antwoorden al evenzeer. Ik niet.
Na zoveel maanden stel ik mezelf wel nog steeds de vraag: ' is het zo dat ik de vraag moet stellen hoe ik aantrekkelijk voor anderen kan blijven?'

Het MAS is mij niet meer onbekend. Ik kan nu meepraten van waarover zoveel gepraat wordt.
Maar eigenlijk ging het mij om één schilderij die ik in het echt wou zien: "Madonna omringd met serafijnen en cherubijnen" van Jean Fouquet uit 1452. Fantastisch! Actueel!

Een osteopaat is ook bekend als een kraker omdat die je wervels 'kraakt' en aldus terug recht zet. Misschien dat ze tegelijk mijn gekraakte ziel recht zet. Zo hoop ik althans.

Rouwen om een dode mag eigenlijk niet meer. In vroegere tijden droeg men een jaar lang zwarte kleren. Heden dient alles zo snel mogelijk afgehandeld te worden. Zij die na twee maanden nog droevig rondlopen, worden als 'problematisch' beschouwd. Het gevoel van iemand zodanig erg te missen dat je er bijna zelf aan dood lijkt te gaan, mag niet meer. Wel, van mij wel.

Een narcistische persoonlijkheid is (volgens van Dale) iemand die een erotisch gerichte liefde voor zichzelf heeft, voor de eigen schoonheid. Vervuld en behept met ziekelijke liefde voor zichzelf. Tot daar toe. Vervelender is dat de krenking ervan even ziekelijk is.

Feestjes van volwassenen zijn doorgaans nogal serieus. Er dient een datum te worden afgesproken. Er is deftig eten voorzien. Gasten hebben een cadeautje mee. Feestjes zouden moeten zijn zoals party's van hedendaagse jongeren. Je zet een een bericht op Facebook en wie komt, komt. Ieder brengt de drank en het eten mee dat ze zelf graag willen verorberen en dat is dat. Er vindt heden zo'n party plaats in het bos achter in onze tuin. Daarna slapen ze hun roes uit tot morgenmiddag in 'werptentjes'.