Rouwen om een dode mag eigenlijk niet meer. In vroegere tijden droeg men een jaar lang zwarte kleren. Heden dient alles zo snel mogelijk afgehandeld te worden. Zij die na twee maanden nog droevig rondlopen, worden als 'problematisch' beschouwd. Het gevoel van iemand zodanig erg te missen dat je er bijna zelf aan dood lijkt te gaan, mag niet meer. Wel, van mij wel.
Alles, werkelijk alles heeft iets heel moois en iets heel lelijks. We zien dat niet altijd omdat we veelal vooral de ene of de andere kant percipiëren. Bepaalde fotografen slagen er soms in om het vanzelfsprekende mooie en lelijke van bepaalde uiterlijke fysieke beelden te doorbreken en om te keren. Bepaalde schrijvers doen hetzelfde met bepaalde innerlijke psychische beelden. Veelal noemt men dat kunst. Diegene die eraan lijden, noemt men kunstenaars.
Een narcistische persoonlijkheid is (volgens van Dale) iemand die een erotisch gerichte liefde voor zichzelf heeft, voor de eigen schoonheid. Vervuld en behept met ziekelijke liefde voor zichzelf. Tot daar toe. Vervelender is dat de krenking ervan even ziekelijk is.
Feestjes van volwassenen zijn doorgaans nogal serieus. Er dient een datum te worden afgesproken. Er is deftig eten voorzien. Gasten hebben een cadeautje mee. Feestjes zouden moeten zijn zoals party's van hedendaagse jongeren. Je zet een een bericht op Facebook en wie komt, komt. Ieder brengt de drank en het eten mee dat ze zelf graag willen verorberen en dat is dat. Er vindt heden zo'n party plaats in het bos achter in onze tuin. Daarna slapen ze hun roes uit tot morgenmiddag in 'werptentjes'.
Weet u nog wanneer u 14 jaar bent geworden? Dat is zo'n vis noch vlees leeftijd. Duidelijk geen braaf lager schoolkind meer maar duidelijk ook nog geen vlotte tiener. Een beetje zoals mijn leeftijd: niet helemaal onschuldig meer maar ook nog niet helemaal wijs. In ieder geval is 14= 7 x 2. Voor diegene die in de symbolische betekenis van getallen geloven.
Sommige mensen doen graag aan 'opbod': net iets grotere auto, net iets slimmere kinderen, net iets duurder huis, net iets betere job. Ze voelen zichzelf gelukkiger als of juist omdat de andere iets ongelukkiger lijkt te zijn. Soms willen ze ook een net iets beter mens zijn, vooral wanneer het opbod op de andere facetten niet mogelijk is.
Ik ben jaloers op vrouwen die praktisch aangelegd zijn: die schilderen muren, die koken gerechten, die organiseren reisjes, die beslissen kordaat tot een lat-relatie. Zelf probeer ik de wereld een beetje te 'begrijpen' maar verder dan dat geraak ik niet. Is 'begrijpen' trouwens iets waard? Is 'proberen' zelfs iets waard? Is 'een beetje' iets waard?
Misschien wordt het huwelijk op korte termijn een achterhaald instituut. Het lijkt soms of de eerder getrouwde mannen en vrouwen na een scheiding pas tot bloei komen. Hij doet niet meer wat hij ervoor wel deed (o.a. in de late uren naar huis terugkeren) en zij doet nu wel wat zij ervoor niet deed (o.a. in de late uren naar huis terugkeren). Ze kunnen nu alleen wat ze met zijn twee in het huwelijk niet konden: zichzelf zijn.
Sommige jonge mensen beslissen om een jaar geen geld te verdienen maar vrijwilligerswerk te doen. In een ver land als Ecuador. In het Andes gebergte bij de inheemse bevolking. Waarschijnlijk leren ze daar in één jaar meer over zichzelf en de wereld dan in een paar jaar als snob in Vlaanderen.
We zouden het zo graag willen: negatieve emoties uitschakelen. In principe moet dat binnen afzienbare tijd mogelijk zijn. Heden kan men nog wat medicatie inmemen. In de toekomst kan men rechtsstreeks de juiste hersenzones wat meer of minder stimuleren om de juiste stemming te verkrijgen. Geweldig! We gaan onszelf instellen (of anderen doen dat voor ons) in zachtmoedige, gelijkmatige mensen. Dat is tenminste een mogelijke optie. Maar waar is dan de vrije wil?
Introverte mensen kenmerken populaire mensen veelal als extraverte mensen en bestempelen zichzelf wel eens als saai. Dat zou best kunnen. Men dient echter tevens in te zien dat extraverte mensen veelal aangetrokken worden door introverte mensen. Men kan immers niet met twee de show stelen. Als dat geen troost en voordeel is voor introverte mensen.
We hebben het samen besloten: we gaan ons leven beteren! Gezond leven, positief denken, constructieve daden stellen, lief zijn voor onze medemensen. Eérst gaan we nog wel nog mosselen-friet eten.
In het boek ' De blinde masseur' van Florescu, keert een succesvolle zakenman uit Zwitserland terug naar zijn geboortestreek in Roemenië waar hij een blinde masseur leert kennen. Mooi hoewel de masseur uiteindelijk zijn paspoort en geld neemt om naar Zwitseland te gaan.
De atheisten hebben het blijkbaar soms nogal moeilijk om niét te geloven. Hoe ouder, hoe moeilijker (cfr. interview filosoof Knack deze week). Op het einde wil men blijkbaar toch geloven dat er toch geen einde is.
De meester had jarenlang onderwezen dat het leven een illusie was. Toen zijn zoon stierf, huilde hij. Zijn leerlingen kwamen naar hem toe en zeiden: "Meester, hoe kunt u huilen als u ons altijd verteld hebt, dat alle dingen in het leven een illusie zijn?".
De meester zei terwijl hij zijn tranen wegveegde die over zijn wangen rolden: "Ja, maar het was zo'n prachtige illusie".
Geef mij maar een boer. Iemand die van grond en werken houdt in plaats van kostuum en prietpraten. Het punt is dat ze zelden een stuk grond zullen verkopen. Waarschijnlijk dus ook niet aan mij.
