Bijna alle mensen zijn opgewassen tegen tegenslag, maar als je iemands karakter werkelijk op de proef wil stellen, moet je hem macht geven. (Abraham Lincoln)
Sommige mensen kunnen het niet zeggen, kunnen niet zeggen welke diepe wateren er zijn. Zou dat zijn omdat ze de diepe wateren niet kennen en er aldus niet kunnen over spreken of omdat ze diepe wateren wel kennen en niet willen spreken? In het laatste geval: waarom willen ze niet spreken? Omwille van beschaamdheid van hun diepe wateren? Omdat het beeld dat ze ophangen niet klopt met de diepe wateren? Of omdat ze diep en oppervlakkig opzettelijk door elkaar halen?
afdalen in de onderwereld aan elk van de zeven poorten ieder juweel en kledingstuk afstaan naakt verschijnen voor de schaduw aan een spijker opgehangen worden langzaam doodgaan alléén een kind baren
de blik des doods voor de niet rouwende geliefde ontsnappend aan demonen slechts een halve transformatie
De parabel van de verloren zoon. Volgens Rik Torfs (in: Iemand moet de wereld redden) is de oudste zoon verbitterd omdat hij zelf (te) deugdzaam is gebleven en zijn vader diende maar eigenlijk ook liever zijn deel van de erfenis verbrast had.
Er zijn mensen die je energie geven en er zijn mensen die je energie ontnemen. De laatste zijn zeer slim. Ze geven een beetje (zodat je aan de gang blijft) maar ze nemen vooral heel veel.
Diversiteit is bon ton. Iedereen die graag politiek correct wil zijn, neemt het in de mond. Daarbij beklemtoont men dan de gelijkwaardigheid. Terwijl er feitelijke ongelijke verschillen bestaan die niet op te heffen zijn.
Zij die diversiteit koppelen aan gelijkwaardigheid, beklemtonen graag hun eigen superioriteit.
dat het mij zo spijt hoe ik stuntel in het leven en maar niet aan haar kan wennen en haar simpelweg bestrijd haar wegduw, haar verjaag zodat ze zeker niet gedijt
dat het mij zo spijt hoe ik stuntel in de liefde en maar niet aan haar kan wennen en haar simpelweg bestrijd haar wegduw, haar verjaag zodat ze zeker niet gedijt
Retail therapie. Het bestaat en het bestaat erin dat mensen gaan shoppen met als doel in een betere stemming te geraken als men zich wat down voelt. In ernstige mate wordt dat een psychische afwijking, oniomania genoemd oftwel compulsief shoppen.
Ofwel vindt u hem geweldig ofwel waarschijnlijk helemaal niet. Zelf hou ik van zijn aparte denkwijze, zijn heldere schrijfstijl en zijn genuanceerde conclusies. Iemand moet de wereld redden. Rik Torfs.
Beste mensen, het is de begeerte, slechts de begeerte die ons de das omdoet. M. Yourcenar heeft dat eleganter gefomuleerd in haar roman 'Hermetisch zwart' p. 161:
"Onverbiddelijk, bijna met tegenzin, dwong deze reiziger aan het eind van de etappe van meer dan vijftig jaar zichzelf voor de eerste maal in zijn leven om in gedachten de afgelegde wegen terug te gaan, daarbij onderscheid maken tussen het toevallige en het vrijwillige of het noodzakelijke, trachtend het weinige dat van hemzelf scheen te komen te schiften van dat wat onverdeeld verbonden was aan zijn mens-zijn. Niets was geheel en al gelijk, noch geheel en al tegengesteld aan wat hij eerst had gewild of van tevoren had beraamd. De vergissing ontstond nu eens door de invloed van een element waarvan hij de aanwezigheid niet had vermoed, dan weer door een verkeerde schatting van de tijd, die korter of rekbaarder was gebleken dan op de klokken. Op zijn twintigste had hij zich bevrijd gewaand van de sleur en de vooroordelen die ons vermogen tot handelen verlammen en het begrip van oogkleppen voorzien, maar zijn leven was daarna besteed geweest aan het stuiver voor stuiver verwerven van die vrijheid waarvan hij had gemeend ineens de hele som te bezitten. Men is niet vrij zolang men begeert, zolang men wil, zolang men vreest, misschien zolang men leeft."
Een organisatie functioneert zoals een gewoon mens wat betekent dat het ook een verloop kent van de geschiedenis van een mens, meerdere generaties inbegrepen. Als je lang genoeg aanwezig bent, dan zie je dat de jonge leiders ambitieus en vol eigendunk zijn. (twintigers). Het zijn tevens diegene die gewenste omwentelingen brengen ten aanzien van het oude en nieuwe bloeitijden inluiden.(dertigers). Alles groeit en gedijt maar men kan zichzelf niet blijven overtreffen in wat men ten bieden heeft. (veertigers). De jonge wolven staan klaar en de eerste scheuren in de overrijpe vrucht beginnen zich te tonen (vijftigers). Men kan zich handhaven door wijsheid maar de overname door de volgende generatie leiders is al een feit (zestigers).
Een organisatie kent een eigen leven. Sommigen zullen daar een teamspirit in herkennen maar ik hou er niet van. Ik hou van individuele mensen.
Sommige mensen verkopen hun ziel aan de duivel als ze maar krijgen wat ze willen. Op het moment dat ze krijgen wat ze wilden, staan ze dan oog in oog met hun eigen duivel. Anderen echter bieden hun ziel aan God als ze maar krijgen wat ze wensen. Op het moment dat ze krijgen wat ze wensten, staan ze eveneens oog in oog met hun eigen god.
Ik weet niet of het uiteindelijk uitmaakt aan wie van beide het is dat je jezelf geeft. De moraal moet daarover oordelen. Het psychische probleem ligt in de totale overgave van je ziel.
Ipfigenia. Zij wordt geofferd door haar vader koning Agamemnon om de winden gunstig te doen draaien zodat hij oorlog kon gaan voeren in Troje. Uit wraak voor haar dochter vermoordt haar moeder Clytaemnestra daarop de vader. Uit wraak voor de vader vermoordt de zoon Orestes daarop de moeder. In de opera van Gluck krijgt Ipfigenia een tweede leven als priesters in de tempel van Diana en komt alles goed tussen haar en haar broer omwille van het overwinnen van de liefde op de haat.
Heden zijn moorden vervangen door woorden en is familie vervangen door andere derden maar de wraak eist nog altijd een even grote plaats op. Of de liefde uiteindelijk ook overwint, valt nog af te wachten.
Ik ben ooit verliefd geworden op een man wiens gelaat fijn en edel was en wiens handen dik en ruw. Ging het mij om het gelaat, de handen of om de vreemde combinatie? Ik weet het niet maar één ding is zeker: het gelaat bleek uiteindelijk niet wat het leek, de vreemde combinatie was mij uiteindelijk niet vreemd maar de handen zijn mij altijd blijven intrigeren.
Helaas zijn die intrigerende handen nooit verder gegaan dan een handdruk.
Men zegt dat de ogen de spiegels zijn van de ziel maar ik denk dat het de handen zijn. In verschillende religies hebben handen een grote symbolische waarde in functie van de houding die ze aannemen: open, gesloten, uitreikend, opgeheven, gebald. Eén ding is duidelijk: de rechterhand staat voor yang, actief, heerschappij, rede en de linkerhand voor yin, ontvankelijk, overgave, emotie.
Misschien moeten we allen wat meer onze eigen handen en elkaars handen koesteren zoals ze zijn.
Camille Claudel was een franse beeldhouwster. Ze werkte samen met Rodin, die ze achteraf verweet haar gebruikt te hebben. We weten niet wat daar vanuit professioneel en romantisch perspectief juist is gebeurd maar ze werd krankzinnig. Of liever, ze sloten haar op in een gesticht wegens paranoia.
Uit haar brieven bleek dat ze een zeer gezonde maar verdrietige geest had.
