Mannen kunnen als ze jonger zijn een jonge vrouw beminnen en als ze ouder zijn hun eigen oudere vrouw of een nieuwe jonge vrouw. Vrouwen kunnen als ze jonger zijn een jonge man beminnen of een oudere man en als ze ouder zijn hun eigen oude man. Waarin licht het verschil? Vrouwen krijgen een dubbele kans als ze jonger zijn en mannen als ze ouder zijn. De kansen zijn dus evenveel verdeeld maar niet de leeftijd waarop. Vrouwen hebben er twee aan het begin en mannen twee op het einde. Tenzij de nieuwe maatschappij (en dat lijkt zo te zijn) ook kansen geeft aan jonge mannen met oudere vrouwen en aan oudere vrouwen met jonge mannen.
De oorlog van Troje begon omdat de Griekse Helena geschaakt was door de Trojaan Paris. Maar interessanter is het verhaal dat eraan vooraf ging. Drie godinnen willen weten wie van hen de mooiste was. De jonge Paris diende dat oordeel te vellen omdat de oppergod Zeus zo wijs was om dat niet zelf te doen. De drie betrokken godinnen poogden Paris in zijn oordeel te beïnvloeden door beloftes: Athena beloofde hem veel roem en wijsheid, Hera macht en rijkdom maar Aphrodite beloofde hem de mooiste vrouw op aarde m.n. Helena. Hij koos voor Aphrodite.
Het verhaal vertelt veel over het oordeel van een jongeman en nog meer over het niet oordelen van een oude god.
Nee, het leven ontwikkelt zich niet verticaal, als u dat dacht. Het gaat niet van nergens naar ergens, van laag naar hoog, van onschuld naar ervaring. Nee, het leven ontwikkelt zich in een spiraal. Je komt en je gaat alijd over dezelfde punten heen maar altijd op een ander niveau.
Niveau heeft niet te maken met méér of hoger maar met diepgang en het begrijpen van complexiteit.
Wat ouders ook moge beweren, ze zien hun kinderen niet allemaal even graag. Niet te begrijpen als niet evenveel maar wel te begrijpen als niet op eenzelfde manier. M.a.w. we zien onze kinderen graag op 'andere' manieren. Omdat onze kinderen nooit dezelfde zijn, omdat de omstandigheden nooit dezelfde zijn en de relaties dus nooit dezelfde zijn. Een gelijkwaardigheidsbeginsel is niet noodzakelijk een gelijkheidsbeginsel.
Moraliseren. We houden er van om het zelf te doen maar we houden er niet van dat anderen dat met ons doen. Diegene die moraliseert is iemand die anderen wil verbeteren omdat hij (en hij zal dat ten stelligste ontkennen) zichzelf beter acht. Tot hij inziet dat hij eigenlijk niet beter is. Mogen we dan niets meer zeggen ter verbetering van deze wereld? Eigenlijk niet.
Niet in woorden maar wel in daden. Zou ik zo zeggen.
U kent het verhaal van het lelijke eendje. Dat werd als lelijk gepercipiëerd omdat het eigenlijk een zwaan was. Ook al hebt u ontdekt dat u een mooie zwaan bent, de perceptie van andere eenden blijft dezelfde.
Een mens mag, om in deze wereld te overleven, best beschikken over wat psychopathische trekjes (cfr. Knack-interview deze week). Dit geldt des te meer om over deze wereld te heersen. Juist.
Ik ben voor een democratische werkwijze. Maar sommigen gebruiken een democratische weg om twee tegenstrijdige dingen te doen: enerzijds de leiding wat uit handen te geven om ze anderzijds weer strikt op te nemen. M.a.w. chaos laten ontstaan om de touwtjes terug terug stevig in handen te nemen.
Of is dit pendelen een weg om zo dicht mogelijk de democratie als utopie te benaderen?
De uitdrukking 'Al wat je zegt, ben jezelf', is niet enkel een defensief antwoord van domme kinderen maar eigenlijk een het wijs antwoord van niet-defensieve volwassenen. Zeker als je dat op jezelf toepast. Doe dat maar eens. Bij elk uitspraak die je doet over een andere, nagaan in hoever die uitspraak eigenlijk op jezelf slaat.
Het zou kunnen dat je dat een interessante bezigheid gaat vinden.
De gestaltpsychologie ziet alles in voor- en achtergrond. Dat wil zeggen dat de achtergrond fundamenteel mede bepalend is voor wat men op de voorgrond ziet. Wat ziet u? Een vaas of twee profielen?
Appreciatie. Ik kan zonder. Ik denk dat ik zonder kan. Ik wil zonder kunnen. Ik wil er niet afhankelijk van zijn. Ik denk dat ik er afhankelijk van ben. Ik kan niet zonder. Met dank aan P.
Het verschil tussen jaloersheid, afgunst en nijd is de volgende: - jaloersheid is een ander benijden om wat hij heeft terwijl men het zelf zou kunnen hebben - afgunst is een ander benijden om wat hij heeft maar men het hem niet gunt - nijd is bittere afgunst
Ik ben niet jaloers, zeker afgunstig en slechts een haar verwijderd van nijd.
Ik heb een workshop "symbooldrama" gevolgd. Dat komt erop neer dat je een bepaald symbool oproept en kijkt welke beelden zich daarrond ontwikkelen. Bijvoorbeeld: een voorstelling van een roos of een beklimming van een berg. Normaliter in interactie met een begeleider. Maar probeer de oefening maar eens zelf te doen en kijk hoe jouw roos eruit ziet en op welke wijze jij een berg zou beklimmen.
Vergeet niet alle details te interpreteren. Altijd het meest interessante.
De opera Don Carlo gaat over de zoon van de Koning van Spanje. Carlo is verliefd op een franse prinses en zij op hem maar helaas, zijn vader de koning huwt het meisje. De liefde doorkruist door de macht. Dat wat betreft de voorgrond van het verhaal.
De achtergrond van het verhaal is dat Vlaanderen ondertussen door Spanje werd onderdrukt en aan het verkommeren en verpauperen was. En dat in een opera van Verdi.
Hij had een date! Nog nooit in zijn niet meer zo jonge leven had hij een date gehad maar nu was het zover. Een vrouw was geïnteresseerd. Een date kan de hemel op aarde lijken. Een vrouw kan een wonder lijken. Een man ook.
Sommige mensen zitten in een onaangename situatie. Ze kunnen eruit weg maar ze willen erin blijven zitten. Ze beweren van niet maar ze doen het wel. Ze kiezen er zelfs expliciet voor. Blijkbaar willen ze het zichzelf moeilijk maken. Waarom dat zo is? Ze willen ook eens anders zijn dat ze zijn. Ze willen anders dan een aangename situatie. Waarom dat zo is? Ze willen alles van zichzelf en de wereld leren kennen. Inclusief het onaangename. Zo is dat. De andere kant is altijd intrigerend.
