Verslag 24 uren van Steenbergen, zaterdag 10 en zondag 11 mei 2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Yves zou sowieso als training voor z’n Spartathlon de 24 uren van Steenbergen lopen. En als ik dan toch mee zou gaan, kon ik volgens hem evengoed meelopen. Doelstellingen waren er voor mij niet, gewoon meedoen en zien waar ik zou stranden. Yves zag het voor mij veel rooskleuriger in: de 180 kms proberen te halen, dan was ik meteen gekwalificeerd voor de Spartathlon. Niet dat ik echt van plan ben, want ben niet zo’n warm-weer-loper.

De ganse week stond in het teken van kleren bijeenzoeken, muësli-repen, gellekes, rijstwafels, gedroogd fruit ontleden op hoeveelheden koolhydraten, eiwitten, zouten en vetten. Op donderdag veranderde onze keuken haast in een labo, door het maken van onze sportdrank. Een evenwichtige drank op basis van koolhydraten en voldoende zouten waren volgens Yves heel belangrijk. Voor ieder maar liefst 9 flessen van anderhalve liter, dorst lijden zou er zeker niet inzitten.

En dan de auto laden: tent, ligzetel, slaapzakken, tafeltje, massa’s reservekledij want de weersvoorspellingen waren ronduit om de moed vooraf al te verliezen: regen, buien, onweer, wind tot 6 beaufort …

Zaterdag omstreeks 13u30 komen we aan in het Nederlandse Steenbergen, we zoeken een plaatsje in de bevoorradingszone waar we ons partytentje proberen op te zetten. Niet evident met twee personen, maar gelukkig krijgen we spontaan de hulp van Arie. Zijflappen worden door de straffe wind niet gebruikt, extra stormkoorden worden geïmproviseerd en zelfs aan de auto vastgemaakt.

Kledij voor vandaag: Hoka’s als schoeisel, compressietubes, drie kwart broek, crafje, clubsinglet, koerstruitje, regenjasje.

15u00: met 51 lopers ( waarvan 6 vrouwen ) vertrekken we voor onze missie. Yves zou de eerste uren alleen lopen, en me ’s nachts vergezellen. M’n grootste bondgenoot tot aan de nacht zou m’n muziek op m’n mp3 speler zijn. En maar goed dat ik die bij had … door de luidsprekers heen klonk voornamelijk Hollandse Schlagermuziek, niet écht mijn loopmuziek. Wat me wel gunstig stemde was te horen dat Yves op een bepaald moment als tweede man liep. Het heeft me toch enkele rondes geduurd vooraleer ik aan m’n Hoka’s gewend was, maar deze hebben meer demping dan m’n andere loopschoenen, dus lag de keuze wel voor de hand.

Na een paar rondjes van 2314,13 meter had ik al meteen de moeilijke stukken in m’n geheugen opgeslagen. Dat zouden verder op de avond de wandelstukken worden, want de wind zo pal op je neus vergt te veel energie. Ik loop wat babbelend met andere lopers, als die niet in hun eigen cocon zitten. Het valt me vooral op dat er best wel veel deelnemers zijn die hun eerste 24 uren lopen.

Nog tijdens het eerste uur moet ik me al begeven naar een Dixie voor een sanitaire stop, dan ben ik daar al van af. Ook het regenjasje gaat uit wegens te warm. Ietsje later haalt Yves me al in. Gewoon rustig blijven, proberen niet sneller dan 10 km/uur te lopen. Op tijd drinken, aan de bevoorradingen telkens een stukje banaan nemen.

Arie is bij onze tent blijven staan, en doet teken dat ie helemaal kapot gewaaid is. Tja, da’s nu niet echt het moment om je over een kapotte tent te ontfermen. Ik zeg dat ie het maar moet laten zoals het is, maar één ronde verder heeft de vriendelijke man ons heel bevoorradingsstandje opnieuw ingericht en de tent opgeruimd. Bedankt Arie !

Het tweede uur is na wat babbeltjes met Jannet Lange, Hans Mattheeuws en Kristof de Block zo om. Hans zou vandaag maar bewust 12 uren lopen, als training op de Comrades Marathon. Yves passeert me nog eens. Ik weer verder op m’n eigen gemoedelijke tempo. Niets forceren, de weg is nog lang.

Ik loop na de bevoorrading binnen waar ik me wat verse kledij aantrek, een fijn gevoel. Weer op weg, het loopt goed. Ik zie Yves wandelen met Kristof Vandevoorde, die na 37 kms beslist te stoppen omwille van een opkomende blessure. Misschien zou ie ’s morgens opnieuw proberen, afhankelijk van de pijn. We wensen Kristof succes en lopen samen verder.

Anders dan gepland zou Yves me vanaf dit moment al vergezellen. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat dat in ’t begin weer even wennen was, als je alleen loopt loop je immers altijd je eigen tempo. Maar anderzijds was ik toch wel content om niet meer alleen te moeten lopen. Op moeilijke momenten heb je toch wel een grote steun aan elkaar. Ook krijgen we onverwachte steun door de luidsprekers van Jacques die ons via internet heel veel succes wenst, en hoopt op droog weer. En dat hebben we wel redelijk gehad tot nu toe.

In tegenstelling tot wat ik dacht hebben de rondjes me op geen enkel moment verveeld. Een mooi vlak en veilig parcours, door een wijk waar de bewoners moeite gedaan hebben om wat sfeer te scheppen, ondanks de straffe wind. Op het parcours fietsen constant mensen van de organisatie in tegengestelde richting, om zich ervan te vergewissen dat we nog gezond zijn.

Vlak voor de duister valt wissel ik nog eens van kledij. Lopen met een lampje is niet nodig, de straatverlichting geeft voldoende licht. Om 22u00 stopt de muziek, de omroeper kruipt z’n bedje in.

Plots begint het toch wel meer en meer te regenen, we besluiten onze wegwerp-poncho’s te nemen als we terug aan de auto zijn. Maar zoiets aandoen in die wind is geen pretje, dan maar allebei een Dixie op, waar we in ’t donker worstelen met de poncho’s. Hé hé … en dan maar verder. Ik probeer eten en drinken goed vol te houden, drinken gaat probleemloos want onderweg moet ik zelfs nog plassen. Eten is moeilijker, banaan gaat goed binnen, gellekes af en toe ook. En verder af en toe een mars, wat bouillon.

Maar we beseffen dat we meer moeten eten, en dat doen we ook in het holst van de nacht. Pasta. De pasta komt me m’n oren uit na deze week. Moeilijke stukken worden gewandeld, de meeste deelnemers wandelen trouwens de nacht door. Wij hebben het parcours zo opgedeeld dat we de helft ( wind mee ) lopen en de helft ( wind tegen ) wandelen. Gelukkig heb ik voldoende ervaring door het trailrunnen: wandelen gaat aan een heel stevig tempo, het terug optrekken om te lopen doe ik probleemloos. Eigenlijk worden we ’s nachts amper ingehaald, straffer nog … de hardnekkigen die toch lopen halen we zelfs al wandelend in.

Tussen 4 en 5 uur ’s morgens lever ik een enorme strijd tegen de slaap. Ik zwalp over het parcours, heb haast de indruk dat ik slaapwandel. Ik begin hardop te zingen, probeer zoveel mogelijk te praten, maar tussen de donkere bomen kan dat zelfs de slaap niet verjagen.

Meer en meer lopers staan over te geven naast het parcours, manken met knieproblemen, hebben reeds opgegeven. Omstreeks 6 u ’s morgens voel ik mezelf geen 100% meer: slaap, weinig fut, pijn  aan m’n voeten, koud, vooral koud. Naar ’t schijnt zie ik bleekjes, en lijkt het me een wijze beslissing om na 15 uren wedstrijd te stoppen, zeker als de hemelsluizen plots open getrokken worden. 118 kms heb ik toch bijeen gesprokkeld. Het heeft totaal geen zin om tegen de wil van m’n lichaam verder te doen. Mijn hoofddoel ligt niet hier, maar op de Zugspitze Ultratrail op 21 juni.

Ik ga het schooltje binnen, Yves haalt droge kleren. Rinus staat zijn veldbedje af, bedankt Rinus, ik ril mezelf in slaap terwijl Yves op het parcours her en der gaat socializen. Tijdens de start van de zes uren wordt ik even wakker, en hoor het buiten gieten, echt niet normaal.

We krijgen een heerlijke kinebeurt en zelfs wat eten ! Prachtige organisatie toch ! Ik kruip terug m’n veldbedje op, naast me zit Mo met een hulpverlener die zegt de bloedblaren niet te mogen open steken. Mo doet het zelf dan maar, taped zichzelf en loopt verder, tot ongeloof van dezelfde hulpverlener. Ikzelf heb ook verschillende blaren aan m’n voeten, maar die hebben ze na m’n kine-beurt al doorprikt.

Als ik boven water kom, supporteren we voor de mensen van de 6 uren, en natuurlijk voor die van de 24 uren. Omstreeks 15u00 gaan we naar de auto, en wordt onze afstand opgemeten.

Volgend jaar sta ik hier terug, hopelijk met wat meer loopbagage !

De 24 uren was een ongelofelijke ervaring, ik onthou vooral dat ik kennis gemaakt heb met m’n eigen lichaam. Straffe deelnemers bezig gezien, in dat facteurkesweer zoals Mottige Bever het noemde. Vooral de 79 jarige deelnemer heb ik met veel respect gade geslaan … hij beet door, door weer en wind !

Van de 51 starters haalden amper 10 lopers de Spartathlon-limiet, en waren er maar vier lopers die de kaap van 200 kms overschreden hebben. Van een zware editie in Steenbergen gesproken !

Met dank aan de organisatie, aan Yves om me bij te staan, aan Arie om zich te ontfermen over ons tentje en aan André en Robin die de foto’s gemaakt hebben.

16-05-2014 om 02:33 geschreven door Peter

15-05-2014 om 19:32 geschreven door flor