|
Verslag Zes Uur van Loos, zondag 30 maart 2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zondagmorgen 6 uur, weinig geslapen, niet alleen door het verzetten van de klok naar het zomeruur maar ook van de spierpijn. Ik vraag me af hoe uit bed te geraken, laat staan mee te doen aan een zes-uren loop. Ik troost me met de gedachte dat het rondjes zijn van anderhalve kilometer en dat ik altijd kan overschakelen op wandelen.
Vorige zomer heb ik in Boxmeer ook een dubbeldekker gelopen, maar dat was wel iets heel anders. Een zware trail is iets anders dan een gezapige marathon. Een zes uren loop is ook weer iets nieuws voor me.
Yves weet perfect wat mee te nemen: tafeltje, box met drankflesjes in, eigen bevoorrading, aanvullend op de bevoorrading die ze ginds hebben.
En dan een autorit van een dikke twee uren, naar het Franse Loos, bij Lille.
Een uurtje voor de start zijn we ter plaatse en komen al direct bekend volk tegen. Volgens mij lopen hier zeker zoveel Vlamingen als Fransen. Gezellig is het er wel, iedereen zoekt een plaatsje in de schaduw om zn materiaal te zetten. En dan gaan we ons inschrijven na voorlegging van onze medische goedkeuring. Op papier ben ik goedgekeurd, mn benen beweren het tegendeel.
Juan die gisteren ook in Spa gelopen heeft strompelt ook naar de inschrijvingen. Ben ik toch niet de enige. Veerle beweert dat ik er dat wel uit zal lopen, maar dat weet ik nog niet hoor.
Iets voor tien een korte briefing, en dan de start. Yves loopt alleen, ik loop met muziek in mn oren. De eerste ronden kan ik mooi bij twee Franse in het roze geklede dames blijven. Het is een mooi loopritme, ongeveer 545 min/km, maar best doenbaar. De muziek leidt me af, want het parcours op zich verveelt toch wel na een tijdje. Mijn metgezellen stoppen blijkbaar voor een pauze, dan maar alleen verder.
Ik ben natuurlijk door het traillopen veel afwisseling gewoon, zo rondjes lopen is toch wel meer mentale training als iets anders. Maar ik bijt door, ondanks het feit dat iedere stap die ik zet ik mn rechterdijbeenspieren serieus voel.
Ik zie Yves lopen, en zie dat ie goed bezig is, dat motiveert me wel. Na verloop van tijd haalt ie me in, even een korte babbel en weer verder.
Op de bastonen van de muziek loop ik verder, af en toe zelfs licht meezingend. Ik supporter voor de lopers die ik ken, die me inhalen. Ze zijn goed bezig.
Na een dikke twintig kilometer komt Yves aansluiten, we lopen samen nog een uurtje en besluiten dan om stevig door te stappen. Niet dat het écht niet meer gaat, maar gewoon omdat we weten dat we volgende zaterdag nog een zware trail op hebben staan en het zot zou zijn om blessures op te lopen door hardnekkig blijven voort te lopen.
We wandelen, en wandelen, tot 15u42, dan besluiten we er nog twee rondjes bij te kunnen doen, die we terug lopen.
Om 16u00 gaat er een stopsignaal over het terrein: iedereen moet zijn nummer afdoen en op de grond leggen, het manueel aantal genoteerde rondes door een vijfkoppige jury en de extra meters worden zorgvuldig genoteerd. Maar achteraf blijken er toch serieuze hiaten in de uitslag te zitten.
De podiumplaatsen worden zowel bij de heren als bij de dames onder de Vlamingen verdeeld. Maar niemand gaat hier met lege handen naar huis: iedereen krijgt broodje braadworst en drank à volonté. En iedereen krijgt een mooie prijs: een sportzakje met hierin drie paar loopsokken, een handdoek en een fles streekbier. Hoe mooi is dat niet ?
Tevreden kijk ik toch terug op deze loop, 47 kms heb ik toch bijeen kunnen sprokkelen volgens mijn garmin ( volgens de organisatie zelfs een kilometer meer), geloof me dat waren er genoeg voor de beentjes. De beentjes zijn dus alles behalve losgelopen, nog vaster gelopen ja. Ik hoop op mn volgende Zes Uren in Aalter toch wat meer te presteren ;-)
Link naar de loop: http://connect.garmin.com/activity/470508986
|
