|
Verslag Crêtes de Spa, zaterdag 29 maart 2014.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Dit jaar is er in de verste verte gen sprake van besneeuwde skipistes die bedwongen moeten worden. Enerzijds jammer, want het had wel iets. Anderzijds misschien maar beter zo, veiliger in ieder geval wel.
Omstreeks 7u00 zakken Yves en ik af richting Spa. Na een klein uurtje rijden komen we aan en lopen we al meteen bekenden tegen het lijf, het ultra/trailwereldje is nu eenmaal klein. Clubmaatjes Micha, Elsi en Jacques zijn er ook. Alsook een mooie afvaardiging van Atla Lanaken: Els, Gust en Ghislain. Ook Theo, Samantha, Juan, en vele anderen vervolledigen het rijtje.
Startnummer afhalen van de uitverkochte afstand van 55 kms. Snel nog een gezondheidsverklaring invullen, en wie men moet opbellen in geval van nood. Bij gebrek aan inspiratie geven we elkaars gsm nummer maar door.
Sporttassen wegbrengen naar de bewaarplaats, en dan zijn we nipt op tijd voor de start.
De start verloopt ( wellicht door de warmere temperatuur ) beter dan vorig jaar. Voor ik het besef zijn we al aan het mooie stuk in de bossen van la Sauvenière. Brugjes over, wat wel een beetje file veroorzaakt, maar das ook een mooi moment om rond te kijken en te genieten.
We klimmen stilaan naar boven, beneden zien we Jacques en Els nog lopen, wellicht gewoontegetrouw in deze fase van de wedstrijd als hekkensluiters.
Na kilometer 5 is het zware werk aangebroken en kan er nauwelijks nog van genieten gesproken worden. Skipiste één biedt zich aan: Thier de Rexhons. Dat beest was ik al vergeten, maar terwijl ik hijgend naar boven probeer te stappen krijg ik meteen een déjà-vu. Had ik nu mn stokken toch maar meegenomen, ik heb nog getwijfeld, maar met stokken heb ik de handen niet vrij om fotos te maken.
Een dame met koebel scandeert onze namen, fotografen roepen je naam in de hoop dat je naar boven rent, maar t is te stijl om te lopen. De weg is nog lang, dus doseren is de boodschap. Regelmatig moet Yves op me wachten, maar dat zijn we al gewoon
mn eerste helft is de slechtste helft.
Op de eerste bevoorrading tanken we bij: abrikozen, banaan, water,
keuze genoeg op deze trail. Wellicht één van de beste trails qua bevoorrading, maar je betaalt er ook wel voor. We zijn ruim binnen de tijdslimiet voorbij dit eerste checkpoint.
We klimmen door het mooie beboste gebied van Montée-Roanne Coo, weer heel wat hoogtemeters erbij. Maar het ergste moet nog komen
. skipiste twee ( Exbomont ) duikt na een bocht uit het niets op. Een zwarte piste, dat zegt genoeg over de hellingsgraad. Intussen merk ik dat hand in hand lopen in de beklimmingen zeker zo efficiënt is als stokken gebruiken.
Na de afdaling die dan volgt krijgen we een tweede bevoorrading. Ik vul mn waterzak bij, door het warme weer heb ik toch al flink wat gedronken. We zijn over de helft, en dat merk ik eigenlijk wel. Ik heb een goed ritme te pakken, maar blijf bewust doseren.
Regelmatig steken Samantha en haar schoonvader ons voorbij. Een korte babbel en ieder weer verder op eigen tempo. En zo geraak ik ook even aan de praat met een Houthalense die vandaag voor t eerst een trail loopt, én voor t eerst de marathonafstand gaat overschrijden. Van een uitdaging gesproken.
De Rosier, welbekend onder de fietsers, moet er ook nog aan geloven, vanuit de kant van Andrimont. Maar geloof me, das evenzeer klimmen hoor.
Yves krijgt regelmatig krampen, ondanks zijn magnesiumkuur. Even wachten, doorbijten en weer verder. Andere trailers vragen of ze kunnen helpen. We bedanken hen en zeggen dat ze voort mogen lopen. Op de vlakke stukken en de stukken bergaf zijn de krampen weg, maar van t moment dat er geklommen moet worden is het toch tanden bijten. Gelukkig komt ie er op karakter telkens door.
Na de vierde bevoorrading, waar ik nogmaals bijvul is er nog één serieuze helling ( Malchamps ) en dan is het eigenlijk bijna volledig bergaf tot aan de finish. Een vijfde bevoorrading breekt het goede ritme, maar geeft ook wel de kans om de suikervoorraad wat aan te vullen. Uiteindelijk niet slecht want er waren toch nog venijnige klimstukjes in de laatste kilometers.
Onder aanmoedigingen van de andere lopers komen we over de meet. Ik hoor Micha roepen, die blijkbaar door de hitte op kilometer 40 opgegeven heeft. En hij is echt niet de enige hoor, van de 600 inschrijvingen zijn er maar 391 aangekomen.
Na afloop gezellig wat bijpraten met vrienden die de korte afstand ( 21 kms ) gelopen hebben, een mooi dagje uit.
Tijdens de autorit voel ik verzuring alom, dijbeenspieren die branden. Een nachtje slapen zal hopelijk deugd doen, want morgen staan we aan de start van de 6 uren in Loos (F).
Link naar de loop: http://connect.garmin.com/activity/469702456
|
