|
Verslag Trail des Bosses, Zaterdag 15 februari 2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik had met Theo afgesproken om 5u30 op de carpoolparking. Yves zou rechtstreeks na zijn nachtpost naar s Gravenbrakel afzakken. Een mens moet er wat voor over hebben
Omstreeks 7u zijn we ter plaatse en heeft Yves de startnummers al netjes voor ons opgepikt. Een gratis tas koffie en dan verbroederen met Oost Vlaanderen en Limburg. Toch opvallend veel meer Vlamingen dan Walen aan de start. Voor onze afstand, de 65 kms wel niet zoveel. Wie is er nu ook zo gek denken jullie ! Dames zijn al helemaal niet zo gek, ik twijfel of we met twee of drie dames zijn.
Een briefing, waarin vooral de nadruk gelegd werd op oppassen voor de wind die door de bossen raast. Op het nieuws vanmorgen werd buiten wandelen ten stelligste afgeraden. Maar toch werd de trail ( gelukkig ) niet afgelast.
Vorig jaar liep ik ook deze trail, wel de 44 kms. Intussen weet ik dat une Bosse een heuvel is, en geen bos. Dat zou beloven, na weer een week niet gelopen te lopen. Ik wist zelfs niet of mijn knie zou meewerken.
Het startschot, een simpele un deux trois wordt gegeven, de bende ( volgens mij amper 50 lopers ) zet zich in beweging. De mensen in Hennuyères slapen nog als wij een gekleurde sliert in hun straten vormen. Maar gelukkig duurt dat stuk op t straat niet lang. We duiken het Bois de la Houssière in, een 650 a groot bos dat een overblijfsel vormt van een kolenwoud, dat door de Bende van Nijvel gebruikt werd als uitvalsbasis. Maar van dat laatste is tegenwoordig gelukkig niets meer te merken. We klimmen en dalen, door mooie passages. Ik ben en blijf toch een diesel en laat steeds meer mensen ons inhalen. Ook Theo aan wie ik beloofd heb om achter hem aan terug naar huis te rijden, omdat ik vreest voor autopech.
Op een gegeven moment komt Ludwig tot bij ons, een veel snellere loper dus moest hij daar toch wat mis gelopen zijn. Extra kms kunnen echt geen kwaad, denkt de echte trailer.
Een stukje klimwerk met de touwen, natuurlijk net nadat ik mn handschoenen heb weggestoken. We wachten even op Yves s loopvrienden tot boven geraakt zijn, en dan weer verder.
Klimmen heeft natuurlijk wel het voordeel dat je boven mooie landschappen ziet. Stukken herinner ik me nog wel van vorig jaar, andere verrasten me op t moment zelf. Juan, Kristof en Tony waren toch wat voorzichtig op de diverse modderstukken. Risico-analyse is meerdere malen gevallen. Maar op een bepaald moment werd die risico-analyse toch niet goed gemaakt: Juan viel tegen de grond, ik krijg een tak tegen mn hoofd maar gelukkig allemaal zonder erg.
Het tempo van Juan, Kristof en Tony ligt me iets te hoog, Yves en ik besluiten niet meer aan te klampen en laten hen gaan. Een wijze beslissing, want aanklampen maakt je kapot.
Na 20 km de eerste, welgekomen bevoorrading, waar de drie heren ook nog staan. En wat voor een bevoorrading: toastjes foie gras die ik aan me voorbij liet gaan, jenevertjes evenzeer. Gelukkig ook nog wat rozijnen, zwarte chocolade en vers fruit. De waterzakken worden bijgevuld. En weer samen op pad.
Wat me wel goed bijgebleven is van vorig jaar was de natte weide naar het hellend vlak van Ronquières toe. Deze wei lag er goed drassig bij, maar we zijn geen salonlopers hé. Weer moeten we het groepje laten gaan.
Vorig jaar liep ik hier de 44 kms en konden we maar een glimp opvangen van dat hellend vlak maar bij deze afstand kom je er gewoon vlak aan te staan. Het is toch wel indrukwekkend te zien hoe zon scheepslift werkt. We lopen langs de verschillende genummerde écluses ( sassen ), die sinds de bouw van de scheepslift niet meer actief zijn.
http://voiesdeau.hainaut.be/tourisme/voiesdeauhainaut/nl/template/template.asp?page=ronquieres&navcont=4,0,0
We steken het kanaal Brussel Charleroi over en komen zo op het parcours van de 44 en de 24 kms. Na amper 100 meter lopen komen we Paul van Hiel met zn vriendin al tegen, zij wandelen de 25 kms. Beetje bijpraten en dan weer verder. Op richting Bois de Rocq, gelegen naast de Samme.
Toch wel een toeristische trekpleister hier in Nijvel, het Ravel pad 3 en de Camino naar Santiago passeren hier.
Op de tweede bevoorrading komen we terug bij het groepje terecht. We horen dat Kristof heeft opgegeven. Weer onze waterzak bijvullen, lekkere erwtensoep eten, en weer verder. Wij weer op ons gemoedelijke tempo, bergop goed doserend door te wandelen.
We lopen verder naar het Bois dArpes. Op en af, mooi toch. Stilaan kunnen we aftellen.
Ik vraag aan Yves of ik op kop mag lopen, ik trek liever dan getrokken te worden. Het geeft wel een stimulans dat de lopers van de 44 kms tussen ons lopen. De beentjes zitten goed, het hoofdje nog meer. Af en toe wat op Yves wachten als ie krampen krijgt, maar hij is niet de enige
in de verte zien we Juan ook staan met krampen. We passeren hem, Yves probeert hem nog te motiveren maar t lukt niet echt. Hij besluit op eigen tempo verder te lopen, en dat is in zon geval ook het beste.
We kruisen terug het hellend vlak, en bereiken na het Bois de Fauquez de derde en laatste bevoorrading. Normaal is het niet nodig maar ik vul toch mijn waterzak maar bij. Je weet maar nooit. Het laatste stuk loopt vlotjes. Na 8u15 genieten komen we aan.
Heerlijke maar koude douche, en dan wat napraten met de anderen die al binnen zijn.
Een mooie trail, weinig asfalt, veel modder, kortom zoals een trail hoort te zijn. Ook een uitstekende bevoorrading, met voor elk wat wils. Seingevers bij het oversteken van de grote wegen, een goede uitpijling.
Uiteindelijk blijkt dat we met vier dames waren, waarvan ik tweede werd.
Link naar de loop: http://connect.garmin.com/activity/446352946
|
