|
Verslag zondag 24 november 2013:Olne Spa Olnexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vandaag stond de zwaarste trail voor dit jaar op het programma. Olne Spa Olne: geafficheerd als 69 kms met 2200 hms, twee UTMB-punten te verdienen.
Voor deze trail was Gentenaar Peter de Vriese speciaal met de trein naar Diepenbeek afgezakt, om van daar uit mee te reizen met Edwin, Ludwig en mezelf. Loopmaatje Patrick, pas uit blessure wist nog niet of hij de hele trail zou meelopen en zou zelf met de wagen komen.
Ik had jullie beloofd om in dit verslag een woordje uitleg te geven over het project van Peter De Vriese. Hij gaat volgend jaar ten voordele van het klimaat van april tot half september van Gibraltar tot aan de Noordkaap lopen, afstand zal ongeveer 6000 kms bedragen. Op zn website kan je meer info terugvinden: http://runfortheclimate.123website.be . Tijdens zijn tocht zal ik jullie ook regelmatig op de hoogte houden over zijn belevenissen.
Terug naar Olne Spa Olne. Aangekomen in Olne worden de startnummers afgehaald en wordt alles in gereedheid gebracht.
Tijdens het vertraagde vertrek om 8u00 begint het al wat te druppelen. Maar niet zo erg. Met dik 400 trailers starten we onder aanmoediging van ijverige supporters.
Edwin en Ludwig zijn sneller dan ons en zijn al snel uit het vizier verdwenen. Patrick, Peter en ik blijven samen. Patrick duidelijk toch wat zenuwachtig omdat ie de afstand nog nooit gelopen had en anderzijds door zn blessure nauwelijks aan duurtrainingen toegekomen was de laatste twee maanden.
De eerste kilometers, richting Nessonvaux gaan in dalende lijn. We volgen de kronkelende Vesder een tijdje tot we opgewarmd zijn.
Door het Fraipont Bois de Trancremont klimmen we op een afstand van 2 kms 200 meters. De benen beginnen te voelen dat het grote werk er aan komt, maar ze blijven geduldig. Uit mn fietservaring weet ik dat eender welke klim naar Banneux met respect behandeld moet worden. Patrick laat stilaan een gat vallen, maar beseft ook dat hij deze trail op eigen tempo ( niet het onze ) moet doen.
In Banneux maak ik in het bedevaartsoord even de tijd om twee kaarsen te branden, eentje voor ieder van mn vrienden die op dit moment strijden tegen die vreselijke ziekte.
Nadien loop ik met hen in mn gedachten de kruisweg af. Patrick die intussen weer was komen aansluiten laat terug ruimte vallen en zegt ons door te lopen wat we ook doen.
Pratend over Peter zn project dalen we naar Louveignée, en klimmen we vervolgens door het Bois de la Picherotte. Aan wandelwegen in deze streek geen gebrek. Hier lopen vele lokale wandelpaden, maar ook grote GR paden 573 en 5 passeren deze streek. Wandelaars zijn er bij dit mistige weer nauwelijks te bespeuren. Eens uit het bos, op km 17 een eerste bevoorrading. Enkel water maar het doet toch wel deugd even te stoppen. We eten wat van onze eigen bevoorrading ( vandaag veel marsepein ), wachten even maar helaas duikt Patrick niet meer op.
Klimmen en weer dalen richting Becco, wat een mooi dorpje moet zijn maar uiteraard probeert de organisatie het asfalt juist te vermijden. Het oriënteren wordt daardoor wel een beetje moeilijker. Af en toe als we wegen kruisen meen ik plaatsen te herkennen waar ik al gefietst heb, maar zeker ben ik toch niet echt. In ieder geval lopen we stilaan richting Spa.
Bergop doseren we door te wandelen. Bergaf op de modderige paadjes is het soms wel echt oppassen geblazen. Verschillende keren ben ik toch wel blij dat ik mn poles bij heb. Minder geluk had de Duitse loper die opeens met een ferme slag onderuit ging. Zowel wij als de Walen die achter hem lopen snellen hem ter hulp maar hij geeft aan dat alles in orde is, dat hij alleen maar geschrokken is. Peter is content dat ik hem geadviseerd heb om te investeren in trailschoenen.
Plots horen we in een afdaling het gebalk van een geweldige Rastafa-ezel. Mooi om te zien hoe hij zich uitleeft ( maar dat zal ie van ons ook wellicht denken ).
We dalen door het Bois de Rohaimont naar de Avenue Reine Astrid waar de tweede bevoorrading op km 30 staat. We doen ons tegoed aan energiedrank, zoutchips en rozijnen.
De regenjasjes die we eerder aandeden worden weer uitgedaan.
Van Spa zelf zien we niets ( daarvoor zijn we ook niet hier ). We zijn gekomen om te klimmen, en dat zal vanaf nu ook wel heel duidelijk zijn. Een serieuze klim van twee kilometers, de poles zijn hiervoor een handig hulpmiddel. En Peter blijft maar doorbabbelen, ik moet zeggen dat ik me niet verveeld heb. Hij had me vooraf verwittigd dat ik best een mp3 speler zou meenemen moest ik zijn gezaag beu zijn. Maar heb hem ( beleefdheidshalve LOL ) maar niet boven gehaald. Nog een klein stukje dalen, we bevinden ons net boven Spa, om dan stijgenderwijze weg te draaien naar het Bois de Staneux.
Op een gegeven moment komen we aan een wel heel grote plas, met aan weerszijden een koeienwei met prikkeldraad. Ik vind toch nog een bermpje waarover ik net kan balanceren, mn stokken de prikkeldraad wegduwend. Peter die me volgt pakt de prikkeldraad vast en merkt dat er stroom op staat. Hij besluit er onder door te kruipen, omdat ik al klaar sta met mn kodakske in de hoop een actie-foto te kunnen schieten. Eén van de koeien kan echt niet meer volgen, nu al die trailers door haar weide lopen en besluit zelf het middenpad te kiezen.
Regelmatig eten en drinken, doseren en vooral blijven babbelen zodat de tijd goed draait. Een heerlijke maar steile afdaling richting Polleur, wel slecht voor zwakke knieën die ik gelukkig niet meer heb sinds mn jeugd. Ik bedenk dat zulke afdalingen in 2010 toen de ondergrond uit ijs bestond velen hebben doen opgeven.
En voor je het weet zit de marathon-afstand er al op. Vermoeid zijn we alles behalve, maar ik hou in mn achterhoofd dat Yves Dedapper ons de raad mee gaf dat de laatste 15 kms de zwaarsten zouden zijn. Dus niet te hard van stapel lopen. Regelmatig vragen we ons af hoe het met Patrick zou zijn. Zou hij intussen al gestopt zijn, want op km 11 bleek ie al vast last van zijn voet te hebben.
Op gevaarlijke oversteken wordt het verkeer netjes tegen gehouden. Prachtig geregeld door de organisatie. Op kilometer 45 weer een grote bevoorrading. Degenen die iets meegegeven hebben aan de start kunnen dit nu oppikken. We nemen de tijd om onze camelbag te vullen, en voldoende te eten. Veiligheidshalve neem ik toch maar een gelleke, drie energierepen achter elkaar opeten begint toch tegen te steken.
En dan is het serieus dalen door het Bois dOltmont, naar het dal van de Hoegne. Nog steeds geen tekenen van vermoeidheid. Wel bij andere lopers die we stilaan beginnen op te vissen. Sedert de bevoorrading halen wij alleen maar anderen in. Niet dat dat belangrijk is, want trailen is een wedstrijd tegen jezelf, en niet tegen anderen. Maar ik kan niet ontkennen dat het toch wel een boost geeft. Af en toe vragen we oprecht bezorgd aan anderen of het nog gaat. Mn collega vroeg haar vandaag nog af wat als er onderweg iets met je gebeurt ? . Daar moet je in een trail geen angst voor hebben, andere trailers zouden je nooit in de steek laten.
We bevinden ons in het dal van Pepinster van waaruit we serieus zullen moeten klimmen, via Soiron, een authentiek dorpje dat me tijdens het fietsen meermaals bekoord heeft. Soiron is niet voor niets opgenomen in de lijst van de mooiste Waalse dorpjes. Maar ook nu krijgen we van het dorpje zelf niets te zien.
Op naar dat andere dorp, Olne, dat ook toevallig in die lijst staat. Nog een bevoorrading op km 63, waar de lampjes boven gehaald worden, de duister heeft zich ingezet. Nog twee zware klimmen weet men ons te vertellen, de laatste loodjes maar we zien het nog steeds zitten. We zetten even door, raken nog aan de praat met andere Limburgers, heerlijk om onderweg kennis te maken met andere mensen. Toch wel respect voor Angelique die vandaag haar eerste trail loopt na twee dodentochten te hebben gewandeld. Ze kiest er al meteen een goede zware uit.
Op een tijd van 9u48 komen we zoals Edwin achteraf zegt " met de glimlach " binnen. We gaan ons douchen en ruilen nadien ons startnummer in voor een warme maaltijd en een OSO-buff. Ongelofelijk wat er in Wallonië kan en er in het Vlaamse landsgedeelte niet kan: voor 10 euro zon service. Een heerlijke donkere leffe om de suikers terug aan te vullen.
Fijn napraten met Edwin en Ludwig, maar ook met Jos en Hans die na ons binnen gekomen zijn door knieproblemen van Hans.
Ik doe Patrick een sms-je om te vragen waar ie zit. Het antwoord had kunnen zijn thuis in de zetel maar niets was minder waar ! Op km 65 krijg ik als antwoord. Bij zijn binnenkomst applaudisseren we luid, wensen hem proficiat. Ik haal eten voor hem, terwijl iemand anders hem een cola gaat halen. Wat een doorzettingsvermogen ! Of zijn lichaam hem hiervoor dankbaar is, dat is een andere vraag, maar in ieder geval heeft ook hij vandaag zijn UTMB-punten dubbel en dik verdiend !
Met dank aan de prachtige organisatie ! Ook dank aan Edwin voor de lift, en last but not least Peter die me de ganse weg ge-entertaind heeft. Wie denkt dat ik nooit zwijg mag eens naast Peter optrailen. Maar geen enkel moment heb ik me verveeld
. Dat voeg ik er toch eerlijkheidshalve aan toe :lol:
Onze gegevens: http://connect.garmin.com/jsPlayer/408404896
|
