|
Verslag Rurseemarathon, zondag 3 november 2013xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Eigenlijk wilden we hem niet gaan lopen. Jacques voelde er niet zoveel voor, en voor mij moest het niet per se na de Beartrail van vorige week. Maar Els kreeg ons beiden toch zover. Geen echt fietsweer tegenwoordig dus was ik eigenlijk toch wel content met deze uitdaging.
De Rursee is een stuwmeer dat in het Eifelgebied ligt. Het belangrijkste doel voor de aanleg van dit stuwmeer ( de Rurtalsperre ) was het tegengaan van overstromingen van de dorpen die stroomafwaarts aan de Rur liggen.
Terwijl we naar Einrurh rijden begint het al te regenen. Ik dacht in mezelf allez, wat doe ik me nu toch weer aan. Maar regen is anderzijds voor iedereen hetzelfde, we zijn nu eenmaal hier en moeten er door. L
We schrijven ons in, wat heel wat vlotter verloopt dan vorig jaar. We hebben zelfs nog tijd om een thee te drinken en wat te babbelen met de aanwezige Belgen en Nederlanders die we kennen.
Intussen hebben we clubmaatjes Micha, Elsi en Rene Pipeleers ook in de menigte gevonden. Even een groepsfoto maken en ons dan naar de start begeven.
De regen heeft intussen plaats gemaakt voor een schrale herfstzon, mij hoor je hier niet over klagen.
Ook vandaag starten we weer helemaal achteraan. Ik ben een trage starter dus voor mij is dat best zo. Els vraagt aan mij na ene kilometer wat ik daar vanachter nog doe. Tja, wat doe ik daar nog ? Beetje opschuiven dan maar.
En nog een beetje. Ik zie Joeri reclame maken voor de bosmarathon van Aalter waar ik ook ingeschreven ben. Ik passeer het groepje en loop op mn gemak door, op weg naar de eerste klim die ik zeker weten op zal wandelen.
Joeri en diens loopmaatje Filip tot bij me gelopen. Beetje babbelen, foto-ke maken. De eerste bevoorrading, op de stuwdam, is al in zicht.
Bergaf loopt Joeri stevig door, Filip blijft wat bij me. Maar al snel maant ie me aan om door te lopen wegens te snel.
Dat doe ik dan ook maar. Maar niet snel, want bergop is hij veel sterker dan mij. We blijven samen, en halen Joeri terug in. Op een gegeven moment ben ik ze allebei kwijt, mp3 dan maar in mn oren en op eigen tempo verder.
Hoe mooi is het hier om te lopen ! Herfstpracht die nog eens extra in de kijker wordt gezet door de zon. Maar anderzijds is het ook wel oppassen geblazen. We lopen constant over een rotsige ondergrond, weliswaar bedekt met bladeren en slijk. Stevige enkels kan je hier wel gebruiken.
Ik kom stilaan in een mooi ritme en begin meer en meer mensen in te halen. Iggy Pop zingt Lust For Life, en dat is net wat me vandaag wel overkomt. Lust, vooral om t hoofdje leeg te maken, de longen volop te laten werken en de benen leeg te lopen. De muziek zit mee, t hoofdje nog meer.
Het enige wat niet altijd mee zit is de wind. Best wel zwaar bij momenten, zeker als je niemand hebt om achter te kruipen. We verzetten ons niet tegen de wind, als we hem tegen hebben passen we onze tred en snelheid aan, en als we hem mee hebben laten we ons meevoeren op zijn ritme.
Goede bevoorradingen toch wel, waar ik meestal warme thee en een stukje banaan mee gris. Vriendelijke mensen ook wel, alhoewel ik ze niet versta. Ook de supporters en wandelaars die ik tegen kom zijn allemaal even vriendelijk. Ik knik dan maar beleefd, steek mn hand op of geef aan de kinderen een high-five.
t Loopt nog altijd even goed, bergop wandel ik stevig door want ik weet dat ik door mn stevige wandeltempo uiteindelijk eerder onderaan de berg ben dan de mensen die de helling hardnekkig blijven oplopen.
En dan krijg ik Wilbert en een loopmaatje in t vizier. Ze zijn nog ver weg, laat maar lopen. Weer een bevoorrading, chocolade laat ik toch maar liggen. Thee en banaan verdraag ik goed dus hou ik me hier maar aan.
En plots wandel ik samen bergop met Wilbert die me toevertrouwt dat de UTMB nog niet volledig uit zn benen is. Maar daar kan ik heel goed inkomen.
Ik loop bergaf een heel stuk voor hem uit en kan de voorsprong behouden. Weer op mn eentje verder, af en toe wel een loper die me van elders kent. Maar helaas kan ik niet op alle gezichten een naam plakken, t zijn er de laatste twee jaren wat te veel geweest.
Ik weet dat op km 37 nog een trail-achtige helling op me ligt te wachten. En eens als die achter de rug is, zit het er eigenlijk zo goed als op. Das toch wel het voordeel van eenzelfde marathon twee keren te lopen: je weet wat komt en kan daardoor nog beter doseren.
En dan kom je binnen
op een nog betere tijd dan vorig jaar ( 4u10 ) voor toch 682 hoogtemeters. De prijsuitreiking heb ik gemist, was nochtans derde in mn categorie ( vorig jaar vierde ). We praten wat na en vertrekken huiswaarts.
Link naar de loop: http://connect.garmin.com/jsPlayer/399429694
Ook nog een dankjewel aan de fietsers die me succes wensten ;-)
|
